Σαν σήμερα το 1864 γεννήθηκε ο Ελευθέριος Βενιζέλος, πολλοί ακόμη και τώρα όταν αναφέρονται σε αυτόν μιλάνε για τον «εθνάρχη» Βενιζέλο..
Ξεχνάνε όμως ότι ο συγκεκριμένος πολιτικός ήταν ο εμπνευστής και ο κύριος εκφραστής για το «Ιδιώνυμο»…ο νόμος αυτός υπήρξε η πρώτη ποινικοποίηση των κομμουνιστικών ιδεών στην Ελλάδα.
Στόχος ήταν η δίωξη των κομμουνιστών και των αναρχικών και η καταστολή των συνδικαλιστικών κινητοποιήσεων. Νόμος που αποτέλεσε την αρχή για τους μετέπειτα βασανισμούς, εξορίες, φυλακίσεις εκατοντάδων χιλιάδων αριστερών, αναρχικών, συνδικαλιστών και εν γένει προοδευτικών ανθρώπων.
Κάτι που επίσης ξεχνάνε όλοι όσοι του αποδίδουν τον τίτλο του «εθνάρχη» είναι ο μεγαλοϊδεατισμός του, η «Μεγάλη Ιδέα» (δηλαδή η Ελλάδα όχι μόνο να διατηρήσει τα κέρδη της από τους Βαλκανικούς πολέμους αλλά και να επεκτείνει τα σύνορα της). Ο Βενιζέλος εξέφρασε την πολιτική της «Μεγάλης Ιδέας» με όλα τα δεινά που ακολούθησαν για τον ελληνισμό…εκτός του ότι ήταν ακραίος τοπικιστής ονειρευόταν μια «Μεγάλη Ελλάδα», την Ελλάδα των πέντε θαλασσών και δύο ηπείρων, όπως ο ίδιος χαρακτηριστικά έλεγε.
Η πολιτική του επεκτατισμού του με την διεύρυνση των ελληνικών εδαφών βρήκε συμμάχους σε μια μεγάλη μερίδα της μεγαλοαστικής τάξης, ιδίως της διασποράς η οποία προσδοκούσε να ενταχθεί (όπως έλεγε) σε μία «μεγάλη και ισχυρή Ελλάδα» αποβλέποντας φυσικά σε οικονομικά οφέλη.
Με τον όρο «Μεγάλη Ιδέα» αναφερόμαστε στο πολιτικό και εθνικιστικό ιδεώδες που διαδόθηκε στον ελληνικό κόσμο από το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα και αποτελούσε τον άξονα της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας έως την τρίτη δεκαετία του 20ού αιώνα.
Η μακροβιότητά της -ακόμα και στη σύγχρονη εποχή μας- είναι δυνατόν να ερμηνευθεί, αν δεχθούμε ότι πέρα από τις σκοπιμότητες που εξυπηρετούσε στα χείλη της εξουσίας, οι επαγγελίες της είχαν μια έντονη απήχηση στις μάζες και ιδιαίτερα στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Επίσης, ως ένα βαθμό λειτουργούσε ως κανάλι εκτόνωσης των εσωτερικών κοινωνικών πιέσεων, οι οποίες δεν μπορούσαν να βρουν διέξοδο παρά σε φαντασιώσεις «πολιτικού ρομαντισμού» αδόκιμος ίσως ο όρος αφού η ιστορία έχει διδάξει ότι πολιτική εξουσία -με την έννοια της κυριαρχίας- και ρομαντισμός δεν μπορούν να συνυπάρξουν.
Κάτι το οποίο επίσης πολλοί δεν γνωρίζουν είναι ότι ο Βενιζέλος σε αγαστή συνεργασία με τον πρίγκιπα Γεώργιο -ύπατος αρμοστής της Κρητικής Πολιτείας- αποφάσισαν από κοινού να εκδιώξουν από τη νήσο Σπιναλόγκα την οποία σταδιακά μετέτρεψαν σε λεπροκομείο τους ελάχιστος τούρκους που είχαν απομείνει μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών και οι οποίοι αρνούνταν να εγκαταλείψουν τα σπίτια και τη γη τους.
Με την εγκατάσταση εκεί των λεπρών, αναγκάστηκαν όπως ήταν φυσικό να εγκαταλείψουν το νησί κι έτσι έφυγαν και οι τελευταίοι τούρκοι απ’ την Κρήτη. Η απόφαση για την ίδρυση του λεπροκομείου, με το όνομα «Άγιος Παντελεήμων», υπογράφηκε στις 30 Μαΐου του 1903 και σε πρώτη φάση μεταφέρθηκαν στις 14 Δεκεμβρίου 1904 στην Σπιναλόγκα περίπου 250 ασθενείς από όλη την Κρήτη. Στην δεκαετία του 1930 χτίστηκαν και νέες κατοικίες, ενώ για την διάνοιξη περιμετρικού δρόμου χρειάστηκε να γκρεμιστούν τμήματα του φρουρίου.
Με τα παραπάνω καθόλου δεν θέλω να μειώσω το έργο του το οποίο σε τομείς όπως η υγεία και η εκπαιδεύση ήταν πράγματι σημαντικό. Πριν προχωρήσουμε όμως σε αγιοποιήσεις και τίτλους ας, γνωρίζουμε όλη την ιστορία και όχι ένα μέρος αυτής γιατί μόνο έτσι μπορούμε να είμαστε αντικειμενικοί κριτές και όχι απλά ακόλουθοι και χειροκροτητές…..
