Ο Πατέρας Ευστράτιος Δήμου, ή «Παπα-Στρατής» για τους περισσότερους, κάθεται στην αυλή του σπιτιού του, περιτριγυρισμένος από λουλούδια σε πήλινες γλάστρες, μια μικρή βερικοκιά και τον τεράστιο σαν αρκούδα σκύλο του, τον Σίμπα. Από μια φωλιά στον τοίχο, χελιδόνια πετούν ψηλά στον ουρανό πάνω από τη Λέσβο.
Έχει μεγάλα γκριζογάλανα μάτια, γεμάτα σπιρτάδα, μακριά πλούσια γκρίζα γενειάδα και τα μαλλιά του δεμένα σε αλογοουρά. Φοράει ένα σκούρο μπλε ράσο και δερμάτινα σανδάλια. Πάσχει από μια χρόνια αναπνευστική ασθένεια και πρέπει να είναι μονίμως συνδεδεμένος με σωληνάκι σε μια φιάλη που του χορηγεί οξυγόνο κατευθείαν στους πνεύμονές του. Κι όμως αυτό δεν τον σταματά από το να ανάβει πού και πού κανένα τσιγάρο.
Ο Παπα-Στρατής, μαζί με άλλους ντόπιους εθελοντές στο χωριό Καλλονή, βοηθάει πρόσφυγες από το 2007 μέσω της ΜΚΟ «Αγκαλιά». Όλα αυτά τα χρόνια υπολογίζει ότι έχει βοηθήσει γύρω στους δέκα χιλιάδες ανθρώπους, καθώς και αρκετούς ντόπιους όταν βρέθηκαν σε δύσκολη κατάσταση. Αλλά ποτέ πριν δεν είχε ξαναδεί τόσο πολλούς πρόσφυγες να ζητούν βοήθεια.
«Κάθε μέρα καταφτάνουν στην Καλλονή 100-200 άτομα», λέει ο 57χρονος ιερέας. «Οι ντόπιοι τούς λένε να έρχονται σε εμάς για βοήθεια. Τους δίνουμε φαγητό, νερό, γάλα για τα μωρά, παπούτσια, ρούχα. Μπορούν επίσης να μείνουν εδώ: έχουμε κουβέρτες και στρώματα».
«Ψάχνουν να βρουν ζωή, ελπίδα, μια ευκαιρία να ζήσουν μια μέρα ακόμα.»
Κυνηγημένοι από τον πόλεμο στη Συρία και από τις συρράξεις και τις διώξεις σε άλλες περιοχές, περισσότεροι από 26.000 πρόσφυγες έχουν φτάσει στη Λέσβο από τον Ιανουάριο. Διασχίζουν τη μικρή λωρίδα θάλασσας που χωρίζει το νησί από την Τουρκία, μέσα σε φουσκωτά και ξύλινες βάρκες. Πολλοί από αυτούς αποβιβάζονται στις απομακρυσμένες βόρειες ακτές του νησιού και περπατούν περισσότερες από 15 ώρες για να φτάσουν στο προσωρινό καταφύγιο του Παπα-Στρατή στην Καλλονή.
«Έχω δει μικρά παιδιά με φουσκάλες στα πόδια τους και εγκύους να κρατάνε τις κοιλιές τους και να κλαίνε από τον πόνο», λέει με θλίψη. «Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι μετανάστες, δεν επιλέγουν να έρθουν εδώ. Είναι παιδιά του πολέμου, διωγμένα από τις σφαίρες. Είναι κυνηγοί της ζωής, ψάχνουν να βρουν ζωή, ελπίδα, μια ευκαιρία να ζήσουν μια μέρα ακόμα. »
Με τις τοπικές αρχές να έχουν δεχθεί έντονη πίεση λόγω των χιλιάδων προσφύγων που έχουν φτάσει στην Ελλάδα από την αρχή του έτους, ντόπιοι ακτιβιστές όπως ο Παπα-Στρατής και το δίκτυο εθελοντών «Το Χωριό του ‘Όλοι Μαζί’», συχνά αναλαμβάνουν πλήρως την ευθύνη της φροντίδας των προσφύγων στα νησιά.
«Δεν έχουμε καμία εξωτερική χρηματοδότηση», μας λέει χαμογελώντας. «Εξαρτόμαστε αποκλειστικά από τη γενναιοδωρία των κατοίκων του νησιού». Το ταλαιπωρημένο βαθυκόκκινο αμάξι του μάρκας Citroën Xantia – που το αποκαλεί «Ταρζάν» λόγω της ικανότητάς του να πηγαίνει μέχρι και στις πιο δυσπρόσιτες γωνίες του νησιού – είναι πάντα γεμάτο με τρόφιμα, νερό και ρούχα.
«Μια μέρα βρήκαμε ένα μωρό να κοιμάται στην αγκαλιά της μητέρας του στην παραλία. Θέλαμε να του δώσουμε γάλα αλλά δεν είχαμε μπιμπερό και δεν μπορούσε να πιει από ποτήρι. Ήταν πολύ αργά τη νύχτα οπότε ξυπνήσαμε όλους τους φαρμακοποιούς της περιοχής μέχρι να βρούμε μπιμπερό», λέει ο Παπα-Στρατής χαμογελώντας πονηρά.
Στη δίνη οικονομικών και πολιτικών εξελίξεων αλλά και εξαιτίας της γεωγραφικής τους θέσης, τα ελληνικά νησιά και οι κάτοικοί τους έχουν να αντιμετωπίσουν τις αρνητικές επιπτώσεις συρράξεων που συμβαίνουν χιλιόμετρα μακριά και για τις οποίες γνωρίζουν και κατανοούν ελάχιστα. Πολλοί νησιώτες είναι επιφυλακτικοί απέναντι στους φτωχούς πρόσφυγες που καταφτάνουν στον τόπο τους. Άλλοι ανησυχούν για τον αντίκτυπο που θα έχει η παρουσία τους στον τουρισμό. Αλλά υπάρχουν και πολλοί, σαν τον Παπα-Στρατή, που σηκώνουν τα μανίκια και βγαίνουν μπροστά για να βοηθήσουν.
Πηγή:http://www.unhcr.gr
