της Κωνσταντίνας Βούλγαρη
Βλέποντας μέσο όρο 2 ταινίες την ημέρα από τα 13 μου, έχω καταλήξει ότι το θέμα και ο λόγος που γυρίζεται μια ταινία, αυτό το «τι έχει να πει», είναι τελικά αυτό που καθορίζει το αν μια ταινία αξίζει να τη δεις και να την αγαπήσεις ή όχι…όλα τα άλλα για μένα είναι δευτερεύοντα, όσο εριστικό κι αν ακούγεται αυτό.
Μετά λοιπόν από μια απογοητευτική εμπειρία από την καινούρια ταινία του Κλιντ Ίστγουντ «American Sniper» με ένα ακροδεξιό παραλλήρημα στο τέλος της που μου σήκωσε την τρίχα, το Pride του Matthew Warchus ήρθε σαν όαση να μου γλυκάνει την ψυχή.
Το Pride είναι μια ταινία ύμνος στην αλληλεγγύη, στους κοινωνικούς αγώνες, στην κατανόηση, την ισότητα, τον σεβασμό στη διαφορετικότητα, σε όλα όσα λέμε και ελπίζουμε τέλος πάντων όσοι…ελπίζουμε.
Είναι το απόλυτο παραμύθι των κινημάτων, μόνο που…βασίζεται σε αληθινή ιστορία.
1984, Αγγλία, η χρονιά που σημαδεύτηκε από την μεγάλη απεργία των ανθρακωρύχων, ενάντια στο νόμο της τότε πρωθυπουργού Μάργκαρετ Θάτσερ που ήθελε να κλείσει έναν μεγάλο αριθμό ανθρακωρυχείων. Οι ανθρακωρύχοι από πολλές πόλεις και χωριά της Μεγάλης Βρετανίας απεργούσαν για έναν ολόκληρο χρόνο με τεράστιες πορείες, συγκρούσεις, τον θάνατο ενός εργάτη, και δοκιμάστηκαν σε πολύ δύσκολες συνθήκες καθώς χιλιάδες οικογένειες ζούσαν χωρίς μισθούς, μόνο με τα χρήματα και τα τρόφιμα που έπαιρναν από το κύμα αλληλεγγύης.
Σε αυτά τα πλαίσια, μια μικρή ομάδα γκέι και λεσβιών ακτιβιστών, αποφάσισαν ότι δεν έχει νόημα να αγωνίζονται μόνο για τα δικά τους θέματα, και ότι είναι ανάγκη να «ανοίξουν» τον αγώνα τους στηρίζοντας τους ανθρακωρύχους. Έτσι ξεκίνησαν μια διαδικασία οικονομικής ενίσχυσης των απεργών, μια ενέργεια που και από την γκέι κοινότητα ελάχιστοι καταλάβαιναν γιατί αυτοί οι δύο κόσμοι φαινομενικά δεν είχαν «τίποτα κοινό» μεταξύ τους. Επίσης, τα εργατικά σωματεία των ανθρακωρύχων ήταν οχυρά ανδρών που λειτουργούσαν σύμφωνα με τα κλασσικά στερεότυπα.
Όταν τελείωσε η πρώτη καμπάνια, οι ακτιβιστές προσπάθησαν να έρθουν σε επαφή με τα σωματεία, αλλά η ομοφοβία και ο συντηριτισμός των παραδοσιακών συνδικαλιστών, τους έκλεινε συνεχώς την πόρτα. Οι «λεσβίες και γκέι που στηρίζουν τους ανθρακωρύχους» όμως δεν πτοήθηκε, και συνέχισε την προσπάθεια, μέχρι που -κατά λάθος όπως φάνηκε στην ταινία- τους δέχτηκε ένα μικρό χωριό στη νότιο Ουαλία. Και αυτό γιατί η γιαγιά που σήκωσε το τηλέφωνο, δεν κατάλαβε καλά τι άκουσε!!!
Έτσι ξεκινά μια σχέση της ομάδας αυτής και της επιτροπής αλληλεγγύης στους απεργούς ανθρακωρύχους.
Ένα φαινομενικά τελείως ετερόκλητο «ταίριασμα» ανάμεσα σε εκκεντρικούς Λονδρέζους και Λονδρέζες που έχουν συνηθήσει την καθημερινότητα των γκέι μπαρ, των ντραγκ σόου, των ναρκωτικών, της ηλεκτρονικής μουσικής και ζουν στη σκιά του AIDS που μόλις έχει αρχίσει να σκάει σαν βόμβα στις παρέες τους, και από την άλλη, τους κατοίκους ενός παραδοσιακού χωριού με τις γιαγιάδες και τους παππούδες του, τα μικρά παιδάκια, την εκκλησία, τους σκληρούς άνδρες ανθρακωρύχους, ένα χωριό που δεν έχει συναντήσει ποτέ «γκέι» στη ζωή του.
Παρόλα αυτά, υπάρχει κάτι που τους ενώνει. Το ότι και τα 2 μέρη της παρέας, αποτελούνται από άτομα που έχουν διωχθεί διεκδικόντας τα δικαιώματά τους, άτομα που η κοινωνία τα έχει βάλει στο περιθώριο, και που έχουν μάθει ότι τίποτα δεν αλλάζει χωρίς συλλογικούς αγώνες.
Και έτσι η πρώτη παγωμάρα ξεπερνιέται, η καρδιά ζεσταίνεται, οι γιαγιάδες παίρνουν φόρα και ρωτάνε όλα τα στερεοτυπικά πράγματα που έχουν ανάγκη να μάθουν για τα γκέι ζευγάρια, οι γκέι σταματούν να φοβούνται ότι θα τους σαπίσουν στο ξύλο, και έτσι γενιέται μια σπουδαία και πολύ συγκινητική φιλία ανάμεσα στους κατοίκους του χωριού και τους ακτιβιστές.
Ο αγώνας μεγαλώνει, οι σχέσεις δυναμώνουν, και παρόλο που το εθνικό σωματείο ανθρακωρύχων αποφάσισε να σταματήσει να δέχεται τη βοήθεια των γκέι γιατί φοβήθηκε την κατακραυγή των ΜΜΕ που έγραφαν ότι «οι απεργοί στηρίζονται από ανώμαλους», στην μεγάλη πορεία του γκέι πράιντ που έγινε τον Ιούνιο του 1985 στο Λονδίνο, χιλιάδες ανθρακωρύχοι από όλα τα μέρη της Αγγλίας κατέβηκαν με πούλμαν και ηγήθηκαν της μεγάλης αυτής πορείας.
Δεν με ενδιαφέρει να μπω σε λεπτομέρειες κινηματογραφικές, η ταινία είναι μια κλασική γλυκιά Αγγλική ταινία στο ύφος των full monty, Made in Dagenham, μιας σειράς mainstream ανάλαφρων σχετικά ταινιών που όμως βασίζονται και επικεντρώνονται σε πολύ συγκεκριμένα εργατικά και κοινωνικά θέματα της σύγχρονης Βρετανίας.
Δεν έχει καμία τομή στην κινηματογραφική γλώσσα, ούτε έχει περίεργη αφήγηση και κουλτουριάρικα σκηνικά.
Έχει το απίστευτο κάστινγκ που έχουν οι Αγγλικές ταινίες που δεν φοβούνται να βάλουν για πρωταγωνιστές γέρους, χοντρούς, άσχημους, καραφλούς, αλλά διαλέγουν ζεστά πρόσωπα και καταπληκτικούς ηθοποιούς σε όλους τους ρόλους.
Έχει το τρομερό ιδιαίτερο χιούμορ τους, και ενα σενάριο που πραγματικά συγκινεί και παρηγορεί με τη ειλικρίνεια και την ανθρωπίλα του.
Είναι μια ταινία που μέσα στη σαπίλα, τον κυνισμό, την ματαιότητα, και την απίστευτη σοβαροφάνεια, έρχεται να σου χώσει μια μπουνιά στη μούρη και να σου δείξεί ότι «ξεκόλλα, γίνεται». Όλα γίνονται, όλα γίνονται, όλα γίνονται!!
