Βιάστηκα με την τελευταία μου ανάρτηση όταν ανέφερα ότι φεύγουν το Δεκέμβριο για τη Γερμανία όσες προσφυγικές οικογένειες είχαν γίνει δεκτές τον Μάρτιο.
Δεν απέκλεια, βέβαια, την πιθανότητα να μην ίσχυε για κάποιες η είδηση, αλλά δεν ήθελα να το πιστέψω, γι’ αυτό, ως το πιο σημαντικό πρόβλημα έβλεπα τον κίνδυνο να κληθούν και πάλι να πληρώσουν τα εισιτήρια μέσα σε 48 ώρες (και, για ν’ αντιμετωπιστεί η σκληρότητα του μέτρου, ζητούσα να έχουν μεγαλύτερο χρονικό διάστημα στη διάθεσή τους).
Προφανώς ξέχασα για μια στιγμή σε ποια χώρα ζω και ποιος ο τρόπος αντιμετώπισης των προσφυγικών οικογενειών, που σύμφωνα με τη Συμφωνία Δουβλίνο ΙΙΙ είχαν το δικαίωμα να φύγουν με δικό τους προγραμματισμό και με δικά τους έξοδα εδώ και μήνες.
Από προχθές, αργά το απόγευμα, άλλαξαν ξαφνικά τα πράγματα, πολλές οικογένειες ειδοποιούνται ότι δεν θα φύγουν πριν τα μέσα ή τα τέλη Ιανουαρίου. Γιατί; Δεν υπάρχει καμιά εξήγηση, αλλά, για να προλάβω αχρείαστες συζητήσεις, δεν υπήρξε και καμιά ανακοίνωση ότι η μεταφορά των ανθρώπων, που περίμεναν ήδη εννιά μήνες, θα ίσχυε για όλους, συνεπώς… δεν υπάρχει θέμα. Έτσι, πολλές οικογένειες τον Ιανουάριο θα έχουν το «προνόμιο» να συμπληρώσουν δύο ολόκληρα χρόνια παραμονής στη φιλόξενη χώρα μας.
Ταυτόχρονα είχαμε και κάποιες άλλες αλλαγές σε σχέση με αυτό που είχε ισχύσει στις αναχωρήσεις του προηγούμενου μήνα.
Άλλαξε, πράγματι, η διορία που έχουν να πληρώσουν τα εισιτήριά τους («μέχρι μεθαύριο, γιατί αλλιώς θα χάσετε τη σειρά σας»). Μόνο που άλλαξε προς την αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη που λογικά ζητούσαν οι πρόσφυγες και απαιτούσα ο ίδιος στην προηγούμενη ανάρτησή μου: μέχρι πρότινος έπρεπε να πληρώσουν μέσα σε 48 ώρες, τώρα δέχονται το τηλεφώνημα με την ενημέρωση για την αναχώρησή τους το απόγευμα, και καλούνται να πληρώσουν ολόκληρο το ποσό ήδη το επόμενο πρωί (για πτήσεις που θα γίνουν δύο μήνες αργότερα).
Δε σχολιάζω ξανά τι σημαίνει αυτό για μια προσφυγική οικογένεια, εμείς πάντως όταν ειδοποιηθήκαμε για ένα σχετικό τηλεφώνημα προχθές το βράδυ, είμασταν βέβαιοι ότι, δεν μπορούσε παρά να πρόκειται για προσπάθεια κάποιου απατεώνα (από αυτούς που κυκλοφορούν τον τελευταίο καιρό) ν’ αποσπάσει χρήματα και να εξαφανιστεί. Έτσι, στις οχτώ το πρωί πήγαμε να συναντήσουμε, να αποκαλύψουμε τον «απατεώνα» και να ειδοποιήσουμε την Αστυνομία. Δεν ήταν απατεώνας, ήταν ένας υπεύθυνος άνθρωπος, που απλά μετέφερε τη νέα γραμμή.
Να γράψω και για το ποσό; Από Θεσσαλονίκη για Φρανκφούρτη 240 ευρώ το άτομο, και (για να προλάβω πάλι άδικες κατηγορίες) πρόκειται για λογική τιμή, από τη στιγμή που η πτήση δεν είναι απευθείας αλλά μέσω Αθηνών.
Διότι κι αυτό φαίνεται ότι άλλαξε σε σχέση με τη δυνατότητα που είχαμε τον προηγούμενο μήνα (που οι πτήσεις ήταν απευθείας): γυρίσαμε στην παλιά πρακτική, δηλαδή οι αναχωρήσεις γίνονται μέσω Αθηνών (δεν ξέρω ακόμη αν ισχύει για όλους/ες).
Έτσι το εισιτήριο κοστίζει 240 ευρώ το άτομο, ενώ εάν επιτρεπόταν η απευθείας πτήση Θεσσαλονίκη-Φρανκφούρτη, η τιμή – την ίδια ημέρα, με την ίδια αεροπορική εταιρεία- είναι 76,09 ευρώ (εισιτήρια υπάρχουν ακόμη αυτή τη στιγμή που γράφω).
Η «δική μας» μητέρα με τα τρία μικρά παιδιά της κλήθηκε να πληρώσει 960 ευρώ (και θα διανυκτερεύσουν στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» πριν την πτήση τους για τη Γερμανία), αντί για 304,36 ευρώ που θα πλήρωνε εάν έφευγαν από το αεροδρόμιο «Μακεδονία» της Θεσσαλονίκης (οπότε θ’ αγκάλιαζαν μέσα σε μόλις δυόμισι ώρες τον σύζυγο/πατέρα τους).
Τώρα καταλαβαίνω τι εννοούσε η διεθνής ΜΚΟ Mobile Info Team for refugees in Greece, η οποία δραστηριοποιείται στην Ελλάδα για την υποστήριξη και ενημέρωση των προσφύγων σε νομικά θέματα, όταν εναντιωνόταν στην αυτόνομη οργάνωση και ανάληψη των εξόδων του ταξιδιού από τις ίδιες τις προσφυγικές οικογένειες (δηλαδή αυτό που προβλέπεται ως προτεραιότητα στη Συμφωνία Δουβλίνο ΙΙΙ για να μπορούν να φύγουν οι οικογένειες αμέσως μετά την αποδοχή τους από την άλλη χώρα).
Σε αντίθεση με την έντονη δραστηριότητά της εναντίον της χρήσης αυτού του δικαιώματος από τις προσφυγικές οικογένειες πριν μερικούς μήνες, δεν έπεσε στην αντίληψή μου καμιά διαμαρτυρία ή, έστω, τοποθέτησή της για το θέμα αυτό σήμερα. Να τους διέφυγε, άραγε, ότι οι οικογένειες πληρώνουν και μάλιστα -συγκριτικά με την αυτόνομη οργάνωση του ταξιδιού- υπέρογκα ποσά;
Ένα είναι πια βέβαιο: οι πρόσφυγες δεν υποφέρουν και δεν κινδυνεύουν μόνον από πράξεις ανάλγητων υπουργών και «γραφειοκρατικών» υπηρεσιών ασύλου, υπάρχουν κι’ άλλοι. Όταν βρω καιρό θα γράψω και γι’ αυτά.
(Οι φωτογραφίες-αφίσες είναι από την καμπάνια που είχαμε ξεκινήσει στις 18 Ιανουαρίου 2017. Ενάντια σ’ εκείνη την εκστρατεία και στη σχετική προσφυγή μας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου δραστηριοποιήθηκαν τότε κάποιες ΜΚΟ με «ειδίκευση» στα νομικά θέματα, υποστηρίζοντας τη «νομιμότητα» της κυβερνητικής πολιτικής και τα «συμφέροντα των προσφύγων». Τ’ αποτελέσματα τα βλέπουμε τώρα.
Οι φωτογραφίες με τα παιδιά δημοσιεύονται φυσικά με τη σύμφωνη γνώμη των γονιών τους).
πηγή: fb Γιώργος Τσιάκαλος
