Σιγά να μην ήμασταν και ήρωες…

Ημουν εκεί εκείνο το βράδυ, ξημέρωμα 9 Γενάρη, μαζί με άλλους καμια 300αριά νοματαίους που τρέξαμε τη νύχτα στο σχολείο της Βουδ όταν μάθαμε για την επίθεση των οννεδιτών (φοιτητές, μαθητές, εκπαιδευτικοί, εργάτες της ΠΠ, οικοδόμοι κλπ). Μπροστά στην πόρτα και απένταντι στους Καλαμπόκες δολοφόνους της ΟΝΝΕΔ είμασταν καμιά 50αριά, ο Τεμπονέρας και άλλοι στην πρώτη γραμμή, εγώ στις πιο πίσω σειρές (χέστης γαρ). Θυμάμαι μας πετάξανε πρώτα πέτρες και κοιταζα ψηλά να κάνω ελιγμό αμα μου ρχοταν καμιά στο κεφάλι, μετά κάτι κουβάδες με νερό ή αφισόκολλα (δεν κατάλαβα ποτέ τι). 
Οι πρώτες γραμμές προχωρήσαν, οι οννεδίτες το βαλαν στα πόδια, κάποιοι τους κυνήγησαν με θρανία… 

Και μετα παγωνιά. «Σκότωσαν άνθρωπο», το άκουσα και εμεινα ακίνητος. Υστερα ανοίξαμε χωρο, κάποιοι είχαν πάρει στα χέρια τον Τεμπονέρα και τον έφερναν πίσω. Δεν τον είδα πόσο χτυπημένος ήταν, μετά είδα μυαλά χυμένα στο τσιμέντο και κατάλαβα… 
Όλοι μαζί τρεχάλα στο νοσοκομείο, επιβαιώνεται ο θάνατος… Πορεία στις 2 η ώρα τη νύχτα από το νοσοκομείο στη Νομαρχία. «Σκοτώσατε το Νίκο, θα τό βρετε από μας -φασίστες δολοφόνοι της δεξιάς»… Κόσμος έβγαινε με τις πυτζάμες στα παράθυρα και μετά κατέβαινε με την τσίμπλα στο μάτι στην πορεία. Πρέπει να φτάσαμε κανα 2.000 άτομα στη Νομαρχία, συγκρουσεις με τους μπάτσους, τις επόμενες βδομάδες θα γίνουν ρουτίνα…
….Θα μπορούσα να γράφω ατέλιεωτα για κεινες τις ώρες, για τους μήνες που προηγήθηκαν, για τους μήνες που ακολούθησαν, σχεδόν για ένα ολόκληρο χρόνο η Πάτρα ήταν στο πόδι τότε (απ’ τον αυγουστο ξεκίνησε η καταληψη της Πειραικής). 
Όμως ρε παιδιά πραγματικά, διαβάζω μερικά κειμενα και αναρωτιέμαι: μπορεί μια στιγμή, μια νύχτα, να χαράξει μια γενιά? Είμαστε όλοι και οι 300 όσοι είμασταν εκεί, ή οι 50 μπροστινοί, ή οι 70.000 που φτάσαμε στην μεγαλύτερη διαδήλωση (στην κηδεια), ή οι εκατοντάδες χιλιάδες που ξεσηκώθηκαν σε όλη την ελλάδα, είμαστε στην ίδια πλευρά του οδοφράγματος σήμερα? 
Προφανώς και η δολοφονία με συγκλόνησε, αλλά δεν ένοιωσα ότι εκείνο το βράδυ κάναμε κάτι εντελώς εξαιρετικό -και πριν και μετά τρέχαμε σε τέτοιες καταστάσεις. θα μπορούσε να είχε συμβεί και σε αρκετές άλλες στιγμές εκείνο το χρόνο. Όσοι ξεραν τον Τεμπονέρα, λέγαν ότι είχε τσαγανό αλλά τελικά ένας κανονικός άνθρωπος, αγωνιστής, ήταν. Δεν ήταν ήρωας που πήγε εκεί για να πεθάνει, κανένας μας δεν ένοιωθε ήρωας, ο Νίκος πήγε όπως και όλοι μας για να μην τους περάσει, για να νικήσουμε. Κι άλλοι από την πρώτη σειρά θα μπορούσαν να ήταν στη θέση του.
Αυτό που θέλω να πω και σας παιδεύω τόση ώρα, είναι ότι είναι πολύ σημαντικό να τιμούμε τους νεκρούς μας. Αλλά όχι να τους ηρωποιούμε, να τους κάνουμε κάτι σαν θεούς, σαν απιαστους από τον «μέσο» ανθρωπο, σαν μη θνητούς. Αυτό δεν στρατεύει κατά τη γνώμη μου, τρομάζει και προκαλέι δέος, κάτι σαν θρησκεία. 
Όμως η στράτευση στον αγώνα να αλλάξουμε τον κόσμο δεν είναι θρησκεία, δεν είναι για θεούς ούτε για αγίους. Για «κανονικούς» ανθρώπους είναι που θέλουν να ζήσουν ελέυθεροι. Όχι δεν είμαστε όλοι εκείνης της νύχτας παρόντες στην αριστερά και τώρα. Κι όσοι από τότε εξακολουθούμε σήμερα να είμαστε στην από δω πλευρά του οδοφράγματος είναι γιατί θέλουμε να αλλάξουμε τη ζωή μας. Σαν υποχρέωση στον εαυτό μας και στους συντρόφους μας. Όχι σαν απόμακρο καθήκον προς κάποιους ήρωες του παρελθόντος. Για το μέλλον, όχι για το παρελθόν συνεχίζουμε….
Πηγή: fb Dimitris Avgeris