Την περασμένη εβδομάδα αποφασίσαμε να περάσουμε πέντε μέρες χωρίς γράψιμο, χωρίς τρέξιμο, χωρίς τίποτε. Μόνο με τη Μαριάμ (πασίγνωστη!) και την οικογένειά της.
Στις 2 Φεβρουαρίου είχε γενέθλια, έκλεισε τα τρία. Ήταν η πρώτη φορά που γιόρταζε γενέθλια με όλη την οικογένειά της ενωμένη. Μπορούσαμε να λείψουμε εμείς; Στη δική της αίσθηση συνεχίζει ακόμη να είναι χωρισμός η δική μας απουσία. «Γιώργο, komm her!» είναι η παράκληση/ διαταγή που ακούω πιο συχνά απ’ ο,τιδήποτε άλλο τους τελευταίους μήνες.
Προσπαθώ να συνηθίσω να μη στεναχωριέμαι για το γεγονός ότι δε μπορώ ν’ ανταποκριθώ. Είναι όμως πολύ δύσκολο.
Πάντως, το γιαβρί μου βρήκε τον τρόπο του και είναι ευτυχισμένο και χαρούμενο στο πλαίσιο της πολυμελούς οικογένειάς του. Και τώρα άνοιξε τα πανιά του για νέες παρέες και εμπειρίες στο πλαίσιο επίσης ενός εξαιρετικού Παιδικού Σταθμού.
Αν έμενε στη Θεσσαλονίκη, θα πήγαινε φυσικά στο μοναδικό Koperti του Τάσου Γλαντζή και των άλλων (να μη γράφω όλα τα ονόματα!) πάντα αλληλέγγυων Παιδαγωγών.
Πολλές φορές βρέθηκε μαζί τους, τόσο στο πανέμορφο κτίριό του όσο και στις εκδηλώσεις που γίνονταν στην παραλία, σεν τους/τις ξέχασε. Εκατοντάδες οι σχετικές φωτογραφίες που αυτές τις μέρες κοιτούσαμε και σχολιάζαμε μαζί.
Ανησυχούσαμε γιατί είναι πάρα πολύ δύσκολο να βρεθεί θέση σε παιδικό σταθμό στη Γερμανία. Είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα σ’ αυτή την πλούσια χώρα, με αρνητικές επιπτώσεις ιδιαίτερα στα παιδιά των φτωχών, και πιο πολύ στα παιδιά των προσφύγων και των μεταναστριών.
Πέρασαν μήνες και είχαμε αρχίσει να απελπιζόμαστε, αλλά να που ξαφνικά βρέθηκαν θέσεις τόσο για τον Μωχάμετ όσο και για τη Μαριάμ.
Και τι ευχάριστη έκπληξη για μένα, που μου αρέσουν οι συμβολισμοί: το σχολείο φέρει το όνομα της «Άννας Φρανκ» και ανήκει σε έναν από τους παλαιότερους συλλόγους της περιοχής, τη «Λαϊκή Αλληλεγγύη». «Εε», είπα, θαρρείς και ήταν δικό μου το κατόρθωμα, «που αλλού θα πήγαινε το μωρό μας;».
Για διακοπές πήγαμε αλλά μας προέκυψαν και υποχρεώσεις: Μικρή η εμπειρία στην περιοχή σε σχέση με την εκπαίδευση παιδιών προσφύγων, και όταν οι εκπαιδευτικοί διαπιστώνουν ότι έχουν μπροστά τους ανθρώπους με γνώση, δεν τους αφήνουν να φύγουν χωρίς την υπόσχεση ότι θα έρθουν για κάποια σεμινάρια. Έτσι, το επόμενο χρονικό διάστημα οι Παιδαγωγοί της Αλληλεγγύης θα επεκτείνουμε κι εκεί το πεδίο των δραστηριοτήτων μας. Δικά μας, βλέπεις, τα παιδιά και σ’ εκείνα τα σχολεία, μπορούμε ν’ αδιαφορήσουμε για την ποιότητα του μαθήματός τους;
Σε 13 ημέρες, στις 23 Φεβρουαρίου στις 7 το απόγευμα, βρίσκομαι στο Βερολίνο για μια σχετική ομιλία. Θ’ ανεβάσω εν καιρώ το πρόγραμμα της εκδήλωσης και των άλλων δραστηριοτήτων μου εκείνες τις ημέρες.