Η Χρυσή Αυγή, η ανέτοιμη κοινωνία, οι επικίνδυνοι αμέτοχοι, οι παίκτες χωρίς φωνή. Ο «βετεράνος» των παρκέ Αβραάμ Καλλινικίδης συγκλονίζει στο G-Weekend Journal και απαντά σε όσα φοβάσαι να ρωτήσεις έναν αθλητή.
Casual, ακίνδυνος, καθημερινός ρατσισμός… Ο πιο επικίνδυνος, ο πιο ύπουλος όλων. Τον ξέρεις κι εσύ, γιατί τον ξέρουμε όλοι. Τα ρατσιστικά αστειάκια στο τραπέζι, οι κοροϊδευτικές ιαχές προς τους μαύρους παίκτες…
Η ποσότητα «ακίνδυνου» ρατσισμού που έχουμε καταναλώσει στη ζωή μας είναι τόσο μεγάλη που είναι να απορείς πώς μπορούμε ακόμη να σκεφτόμαστε σαν άνθρωποι. Την ίδια στιγμή, οι αθλητές κριτικάρονται γιατί, πολύ απλά, οι περισσότεροι εξ αυτών μιλούν χωρίς να λένε τίποτα. Δεν παίρνουν θέση, δεν αναφέρονται ανοιχτά σε ζητήματα που αφορούν την κοινωνία. Τι θα γινόταν, για παράδειγμα, αν ο ΝτεΜάρ ΝτεΡόζαν και ο Κέβιν Λοβ έβγαζαν το ψωμί τους στην Ελλάδα, μιλώντας για κατάθλιψη και κρίσεις πανικού;
Το θέμα είναι πως ουδείς λειτουργεί σε απομόνωση, οι πράξεις έχουν συνέπειες, η αποχή το ίδιο… Ο Άκης Καλλινικίδης επέστρεψε φέτος στο Αιγάλεω, κατέβηκε στην Α’ ΕΣΚΑ κι απολαμβάνει το παιχνίδι στα 40 του χρόνια, εξηγώντας στο Gazzetta Weekend Journal τους λόγους που οι αμέτοχοι είναι εκείνοι που κάνουν το μεγαλύτερο κακό στην κοινωνία.
«Ακόμα έχω πρόβλημα με τις ώρες Champions League»
Τι κάνει ένας τύπος 40 χρονών στην Α’ ΕΣΚΑ; Γιατί ταλαιπωρείσαι στα μπασκετικά γεράματα και δεν βγαίνεις στη σύνταξη;
«Είναι αλήθεια ότι κάποιοι συμπαίκτες μου με ρωτούν μεταξύ σοβαρού κι αστείου κάθε φορά που με βλέπουν στην προπόνηση «τι κάνεις εσύ εδώ»; Νομίζω πως όλα αρχίζουν και τελειώνουν στην αγάπη για το ίδιο το μπάσκετ. Δεν ήταν καθόλου εύκολη η προσαρμογή μου στην Α’ ΕΣΚΑ και δεν το κρύβω. Ακόμα ψάχνομαι, ακόμα έχω πρόβλημα με τις ώρες… Champions League που παίζουμε, όταν μου λένε «μπες μέσα να κάνεις ζέσταμα» ενώ στην ηλικία μου θα έπρεπε να είχα πέσει για ύπνο (γέλια)! Είναι λίγο περίεργα όλα αυτά αλλά από την άλλη, έχει πλάκα! Εξάλλου είμαστε περαστικοί από την Α’ ΕΣΚΑ, έχουμε ένα συγκεκριμένο πλάνο στο Αιγάλεω και πιστεύω ότι πολύ γρήγορα θα παίζουμε σε κανονικές ώρες και σε κανονικά γήπεδα… Δεν κατέβηκα στο τοπικό για τη σύνταξη αλλά για να δώσω ξανά ώθηση στην καριέρα μου! Θα μου πεις «τώρα στα 40″; Μα δεν αισθάνομαι 40! Όσο βλέπω ότι τα πόδια μου κρατάνε και δεν μπορεί κάποιος να με βγάλει από το γήπεδο, με την έννοια να αντιληφθώ ότι δεν μπορώ πια να τρέχω και να κυνηγάω τον αντίπαλο, θα παίζω»!
Πρόλαβες να ανταλλάξεις κουβέντα με τον Αντώνη Φώτση στο μεταξύ σας παιχνίδι;
«Ξέρεις ότι ο Φώτσης είναι λιγομίλητος… Είναι δύσκολο να του πάρεις κουβέντα όμως νομίζω ότι είπαμε πολλά με τα μάτια! Χαίρομαι πολύ που παίκτες σαν τον Αντώνη κατεβαίνουν σε αυτές τις κατηγορίες και δίνουν άλλη αίγλη στο πρωτάθλημα. Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι φέτος ασχολούνται με την ΕΣΚΑ εξαιτίας του… Ήλθε στον Ηλυσιακό για τους δικούς του λόγους όμως χαίρομαι που ακόμα και τώρα αντιμετωπίζω παιδιά σαν τον Αντώνη».
«Όταν σβήνουν τα φώτα καταλαβαίνεις ότι ζορίζει το πράγμα»
Σκέφτεσαι το φινάλε ή είμαι ακόμα πολύ… νωρίς;
«Αυτό, ακριβώς είναι το πιο δύσκολο για έναν αθλητή που σταματάει να κάνει αυτό που αγαπάει στην πιο παραγωγική περίοδο της ζωής του. Ξαφνικά μένεις ξεκρέμαστος, συνειδητοποιείς πως αναγκαστικά πρέπει να ασχοληθείς με κάτι άλλο ενώ περνούν δεύτερες και τρίτες σκέψεις από το μυαλό σου… Όταν, λοιπόν, σβήνουν τα φώτα και μένεις μόνος, όταν σταματούν οι ζητωκραυγές και τα χειροκροτήματα, όταν πέφτεις στο κρεβάτι και τα βάζεις όλα αυτά στο κεφάλι σου, καταλαβαίνεις ότι ζορίζει το πράγμα. Πρέπει να είσαι πολύ συγκροτημένος και να κρατήσεις το μυαλό σου ώστε να μην πάει σε επικίνδυνα μονοπάτια όπως συνέβη για παράδειγμα με τον Κέβιν Λοβ και τον ΝτεΜάρ ΝτεΡόζαν, με αθλητές δηλαδή που νομίζεις ότι έχουν λύσει το πρόβλημα της ζωής τους και ότι έχουν τα πάντα».
Στην Ελλάδα, πάντως ουδείς αθλητής έχει μιλήσει δημόσια για ανάλογες καταστάσεις. Θεωρείς ότι έχουμε λύσει όλα τα προβλήματά μας;
«Όχι βέβαια! Υπάρχουν πολλά παιδιά εκεί έξω που εκ των υστέρων μάθαμε ότι πέρασαν ή συνεχίζουν να περνούν δύσκολες καταστάσεις. Από τη μια θα σου έλεγα ότι η κοινωνία μας δεν είναι έτοιμη. Από την άλλη, βέβαια, ποιος ετοιμάζει την κοινωνία; Εμείς οι ίδιοι! Αν συνέβαινε κάτι ανάλογο εδώ, αν δηλαδή μιλούσε δημόσια κάποιος για κρίσεις πανικού και κατάθλιψη, πιθανότατα θα γελάγαμε, θα χλευάζαμε, θα κοροϊδεύαμε και θα λέγαμε ότι έχει… ζαλιστεί από τη φάπα! Ας μην πιάσουμε την ευθύνη των ίδιων των ομάδων που δεν μεριμνούν ούτε για τα βασικά. Ας μην κάνουμε, επίσης, συγκρίσεις με την Μπουντεσλίγκα που διαθέτει ψυχολόγους και κάνει έρευνες για τα περιστατικά σοβαρών ψυχολογικών προβλημάτων, την κατάθλιψη και τις αυτοκτονίες ποδοσφαιριστών. Σου λένε «κάτι γίνεται εδώ, κάτι συμβαίνει…». Δεν είναι μεμονωμένες περιπτώσεις. Εδώ είμαστε πίσω σε πιο βασικά πράγματα κι απέχουμε σε πολλά κομμάτια».
«Εδώ ισχύει το «shut up and dribble»»
Γιατί, λοιπόν, οι περισσότεροι μιλούν χωρίς να λένε τίποτα;
«Όσο και να μην θες να το τσουβαλιάσεις, δυστυχώς ισχύει τo «shut up and dribble» («σκάσε και ντρίμπλαρε») που λένε τελευταία στην Αμερική. Δεν νομίζω όμως ότι πληρωνόμαστε μόνο για να παίζουμε μπάσκετ. ΟΚ, κάνεις τη δουλειά σου όμως από τη στιγμή που σου δίνεται η δυνατότητα να πεις κάποια πράγματα παραπάνω και καλώς ή κακώς είσαι ίνδαλμα για κάποια παιδιά που θέλουν να σου μοιάσουν, πρέπει να καταλάβεις ότι η ζωή δεν σταματάει στον αθλητισμό… Βγαίνουμε έξω, μιλάμε με τον κόσμο, βλέπουμε τα στραβά της κοινωνίας μας, έχουμε να πληρώσουμε ενοίκιο, φως και δάνεια… Όλα αυτά δεν γίνεται να μην σε επηρεάζουν ή, τέλος πάντων, να μην έχεις λόγο».
Τελικά φοβάστε να τσαλακώσετε την εικόνα σας;
«Νομίζω ότι οι περισσότεροι σκέφτονται αυτό ακριβώς… Όσο είμαι αμέτοχος, ουδείς μπορεί να μου προσάψει κάτι και όλοι με θαυμάζουν γιατί παίζω καλό μπάσκετ! Είναι αυτό που λένε ότι «δεν κάνω ποτέ λάθος, γιατί δεν κάνω τίποτα». Θα πρέπει με κάποιο τρόπο να το ξεπεράσουμε, να δούμε τη φάση λίγο διαφορετικά, να κοντραριστούμε με κάποιους… Οι αθλητές πρέπει να καταλάβουν ότι έχουν πολύ μεγάλη δύναμη! Δείτε τι έγινε, για παράδειγμα, στο ΝΒΑ με το lock-out. Οι παίκτες και οι ομάδες έχασαν πολλά εκατομμύρια όμως στο τέλος κέρδισαν οι NBAers επειδή χωρίς αυτούς δεν υπάρχει άθλημα! Τι θα πάει να δει άλλος; Να παίζουν ο πρόεδρος και οι διοικήσεις»;
«Η αλληλεγγύη στην Ηριάννα δεν τελειώνει με μια υπογραφή»
Εσύ είχες υπογράψει και το κείμενο αλληλεγγύης προς την Ηριάννα, σε ένα αρκετά μεγάλο ρεύμα αθλητών…
«Κάτι πάει να γίνει με τον Γιώργο Μπαντή… Αυτός ο άνθρωπος έβαλε μπροστά τον εαυτό του και τη φωνή του, κάνοντας τιτάνια προσπάθεια ώστε να κινητοποιήσει αθλητές και προπονητές όμως νομίζω ότι αυτοί οι 50-60-100 άνθρωποι είμαστε πολύ λίγοι. Επίσης, καλή είναι η υπογραφή αλλά βγες να μιλήσεις γι’ αυτό, να πεις κάτι παραπάνω, συνέχισέ το, προσπάθησε! Η συμμετοχή δεν τελειώνει σε μια τζίφρα αν πραγματικά πιστεύεις σε κάτι, αν νομίζεις ότι κάτι είναι στραβό. Επίσης, μίλα και για άλλα πράγματα. Όχι μόνο για την Ηριάννα αλλά για όλα τα στραβά που γίνονται στην κοινωνία, για όλα αυτά που περνάμε… Θέλω να δω κι άλλα πράγματα από τους ανθρώπους του χώρου μου. Δεν μπορούμε να είμαστε αποκομμένοι από την κοινωνία. Τα προβλήματα υπάρχουν, είτε παίζεις στον Ολυμπιακό, είτε στον Παναθηναϊκό».
Ίσως όμως ο οπαδός να σκέφτεται «τι να μας πει ο κάθε Καλλινικίδης που έχει λύσει τα προβλήματα της ζωής του…»
«Απλώς ο κόσμος μπορεί να μην καταλαβαίνει ότι δεν υπάρχουν μόνο υλικά προβλήματα εκεί έξω… Ενδεχομένως να συμβαίνουν τρομερά πράγματα στο μυαλό σου ή στην οικογένειά σου, στο τι περνάς εσύ ο ίδιος. Κανείς δεν ξέρει τι ζόρι τραβάει ο καθένας, επειδή απλώς παίρνει τα Χ λεφτά».
Είχες κάνει πρόσφατα κι ένα tweet για τη μητέρα του Φύσσα…
«Καθόμαστε και συζητάμε για μια εγκληματική οργάνωση που θα έπρεπε να βρίσκεται στη φυλακή και δεν ασχολείται άνθρωπος, πέρα από το ότι κωλυσιεργεί η δικαιοσύνη για τους δικούς της λόγους… Δεν ασχολείται κανείς με όλο αυτό που περνάει η συγκεκριμένη γυναίκα αλλά και με όλο αυτό που περνάει η κοινωνία… Τότε ήταν η Μάγδα Φύσσα, αύριο θα είναι μια άλλη μητέρα, μεθαύριο θα είναι ένας αδελφός ή ένας πατέρας! Το τέρας της Χρυσής Αυγής όχι μόνο δεν έχει σταματήσει αλλά εξαπλώνεται»
Σε απογοητεύει ή σε τρομάζει αυτό;
«Και τα δυο… Μένουμε όλοι αμέτοχοι. Εντάξει, εμείς να είμαστε καλά κι «έλα μωρέ, δεν πειράζει»… Δεν είναι έτσι φίλε μου! Δεν μπορούμε να είμαστε εμείς καλά όταν ο διπλανός μας περνάει αυτό που περνάει… Απλώς δεν γίνεται. Είμαστε μέρος της κοινωνίας! Αυτός ο ωχαδελφισμός και το να βλέπουμε κάποιον να ζητάει βοήθεια γυρνώντας του την πλάτη σαν να λέμε «πού να τρέχουμε τώρα; Σιγά, εμείς καλά είμαστε» πρέπει να σταματήσει».
«Η πολιτική δεν έχει σχέση με τον ναζισμό»
Πάντως επειδή περνάει τα όρια του κοινωνικού και φτάνει σε αυτά του πολιτικού, πολλοί είναι εκείνοι που ισχυρίζονται «έξω η πολιτική από τον αθλητισμό».
«Τα έχουμε μπερδέψει κάπως. Θέλω κι εγώ να κάνω παρεμβάσεις στο Facebook και το Twitter όμως από την άλλη σκέπτομαι να μην τσακώνομαι με τον οποιονδήποτε. Βέβαια, αν δεν τσακώνεσαι μαζί τους και δεν λες την άποψή σου, γίνεσαι αμέτοχος. Ακόμα κι ένα μυαλό να αλλάξεις, αξίζει τον κόπο να μπεις σε αυτή τη διαδικασία! Δεν έχει καμία σχέση η πολιτική με τον φασισμό και τον ναζισμό… Πολιτική είναι να μιλάς για τους μισθούς και τα μνημόνια… Εκεί μπορείς να πεις, για παράδειγμα, έξω η πολιτική από τον αθλητισμό. Όταν όμως έχεις μπροστά σου φασίστες και νεοναζί – δολοφόνους, μιλάς για μια ιδεολογία που αιματοκύλησε τον κόσμο πριν από 60-70 χρόνια. Ίσως να νομίζουμε ότι είναι μακριά… Μήπως όμως δεν είναι κάτι τόσο μακρινό; Βλέπουμε τι γίνεται στην Ευρώπη, την Αυστρία, την Ουκρανία… Τώρα είναι τρίτο κόμμα και κάνουν αυτά που κάνουν… Μετά θα γίνουν δεύτερο, μετά δεν ξέρω… Επομένως, γιατί να μην προλάβουμε; Τι έχουμε να περιμένουμε; Να φτάσουμε στο σημείο να κρυβόμαστε και να μην μπορούμε να βγούμε από τα σπίτια μας»;
«Δεν μπορώ πλέον να ακούσω τον Σφακιανάκη»
Από την άλλη πλευρά υπάρχουν κι εκείνοι που μιλούν δημόσια ωστόσο η ρητορική τους παραπέμπει σε άλλες καταστάσεις…
«Καλό θα είναι ο κόσμος να ξέρει με ποιον έχει να κάνει. Εγώ, ας πούμε είμαι σε μια ηλικία κι έχω περάσει σε ένα επίπεδο που δεν μπορώ να θαυμάσω κάποιον γνωρίζοντας ότι οι απόψεις του είναι τόσο ακραίες και τόσο κακές για μένα. Δεν μπορώ για παράδειγμα, ας πούμε, να ακούσω τον Σφακιανάκη, να πάω στο κέντρο του και να διασκεδάσω! Παλιά άκουγα όμως πλέον δεν γίνεται. Δεν μπορώ να διαχωρίσω τον άνθρωπο Σφακιανάκη από τον καλλιτέχνη Σφακιανάκη… Εγώ θέλω να ξέρω ποιος είναι αυτός που πάω να δω στο γήπεδο, ποιος είναι αυτός για τον οποίο πληρώνω, ποιος είναι αυτός με τον οποίο βγάζω φωτογραφία δίπλα του. Βγήκε ο Τσιάρτας και είπε τα δικά του… Έχει το θάρρος της γνώμης του όμως για μένα είπε πολύ λάθος πράγματα. ΟΚ, καταλάβαμε όσοι θέλαμε να καταλάβουμε ότι ο Βασίλης δεν μας κάνει. Δεν τον έχουμε εκεί που τον είχαμε όταν έκανε το κόρνερ κι έβαλε το γκολ ο Δέλλας… Τον πήγαμε πιο κάτω, πιο χαμηλά… Άλλοι βέβαια μπορεί να τον πήγαν στον Θεό. Δεν πειράζει, καλό είναι να μιλάνε όλοι ώστε να καταλαβαίνουμε με ποιους έχουμε να κάνουμε και να ξέρουμε ποιον έχουμε απέναντί μας. Από κει και πέρα, ο κόσμος θα κρίνει και πρέπει να μπει σε μια διαδικασία για να κρίνει σωστά… Αν το έκανε σωστά, δεν θα βρισκόμασταν στο σημείο που είμαστε τώρα. Θα ήμασταν Ελβετία! Οπότε καλό θα ήταν να ξεκινήσει με την παιδεία και τη νοοτροπία ώστε να φτάσουμε στο σημείο να λέμε ο κόσμος θα κρίνει και να είμαστε σίγουροι ότι θα κρίνει σωστά».
Τα social media της αποθέωσης και της ισοπέδωσης είναι ευχή ή κατάρα στην Ελλάδα;
«Ο άνθρωπος νιώθει ότι έχει δύναμη στο Facebook! Τρομερή δύναμη, ευχαρίστηση και ηδονή… Ανεβάζεις κάτι που παλαιότερα θα έλεγες μόνο στον στενό σου κύκλο, πλέον πατάς ένα κουμπί, εμφανίζεται σε 3.000 άτομα, το παίρνει κάποιος και το κάνει viral. Αυτό γίνεται όλο και χειρότερο αλλά εσύ αισθάνεσαι ότι αυτό που είπες έχει ισχύ και δύναμη. Σκέφτεσαι ότι «σχολίασαν από κάτω, μου έκαναν like, έχουν αξία αυτά που λέω». Είναι αυτό που λέγαμε πριν, ότι σχετίζεται με την παιδεία και την προσωπικότητα. Πρέπει κάποιος άνθρωπος να είναι προσγειωμένος, να ξέρει ποιος είναι, τι κάνει και γιατί μιλάει. Ψάχτηκε; Κατάλαβε; Εγώ ας πούμε δεν είμαι δικαστής. Πριν μιλήσω για την Ηριάννα έψαξα κάποια πράγματα και πιστεύω ότι ενημερώθηκα σωστά. Δεν έβαλα απλώς την υπογραφή μου για να φανώ. Τώρα, ας πούμε, δυο Έλληνες στρατιωτικοί είναι αιχμάλωτοι στην Τουρκία. Έχει βγει ο καθένας και λέει… ό,τι να ναι! Καλό θα ήταν πριν το κάνει να σεβαστεί τις οικογένειες αυτών των παιδιών και να ψαχτεί λίγο παραπάνω…»
Υπάρχουν όμως διαφορετικοί τρόποι να αξιοποιήσεις τα social media, όπως κάνει ο ΛεΜπρόν με τον Τραμπ για παράδειγμα…
«Μην πάμε μακριά. Η πρωταθλήτρια ομάδα του ΝΒΑ δεν πήγε στον Λευκό Οίκο. Και βγήκαν οι προπονητές και οι διοικήσεις και στάθηκαν στο πλευρό των παικτών. Ό,τι αποφασίσουν οι παίκτες. Αλλά από κάπου ξεκίνησε αυτό. Ξεκίνησε από τους παίκτες. Ναι, είχαν τη δύναμη. Αλλά την χρησιμοποίησαν. Δεν είπε π.χ «Εγώ είμαι ο ΛεΜπρον, σιγά μην τα βάλω με τον Τραμπ». Ο Τραμ βγήκε πρόεδρος, θα μπορούσαν να πουν τα εκατομμύρια ψηφοφόρων του ότι σταματούν για παράδειγμα να παίρνουν τα προϊόντα του ΛεΜπρον. Δεν βγήκε καμιά εταιρεία να του πει να προσέχει τι λέει. Ή κι αν το έκανε, δεν τον είδα να προσέχει».
Μήπως όμως έγινε αυτό επειδή ακριβώς ήταν ο ΛεΜπρον και κανείς δεν μπορούσε να του πει τίποτα;
«Πίσω του όμως στοιχήθηκε κόσμος. Πρέπει να βγει κάποιος που έχει δυνατότερη φωνή μπροστά. Βγαίνει ας πούμε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Εγώ χαίρομαι πολύ για τον Γιάννη. Φαντάζομαι έχει να κάνει πολύ με αυτά που έχει περάσει λόγω του χρώματος του δέρματός του, όμως μιλάει για πράγματα πέραν του μπάσκετ. Είναι ευκαιρία μας γιατί αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο top 10 των κορυφαίων αθλητών του ΝΒΑ. Είναι ευκαιρία μεγάλη να στοιχηθούμε πίσω του και ό,τι λέει να το πηγαίνουμε παραπέρα. Δεν πρέπει να χαθεί η ευκαιρία».
Υπάρχουν ρατσιστικές/ομοφοβικές απόψεις που είναι ριζωμένες σε ανθρώπους του μπάσκετ, παίκτες και προπονητές;
«Πάρα πολλές. Απλά πλέον οι άνθρωποι του χώρου τις περνάνε λίγο στην πλάκα. Κάπως επιδερμικά. Αλλά υπάρχουν και είναι βαθιά ριζωμένες. Τώρα θα μου πεις, πώς υπάρχουν ρατσιστικές απόψεις όταν μοιραζόμαστε τα ίδια αποδυτήρια με ανθρώπους από διαφορετική χώρα, με διαφορετικό δέρμα και κουλτούρα. Πήγαινε πες το σε κάποιον προπονητή που μεγάλωσε σε δύσκολη γειτονιά και βίωσε τέτοια πράγματα και τώρα είναι ο πιο ένθερμος υποστηρικτής της Χρυσής Αυγής».
«Ας πάει κάποιος στον Σοφοκλή και ας του πει μπροστά του αυτά που του γράφει στο Facebook»
Θα εκφράζονταν διαφορετικά παίκτες όπως ο Σοφοκλής ή ο Κόμματος αν έπαιζαν τώρα, όπου τα social media είναι πιο δημοφιλή; Το έχουν παραδεχθεί ότι έχουν περάσει τα πάνδεινα…
«Φυσικά, όμως εγώ θα ήθελα να πάει κάποιος στον Σοφοκλή και να του πει face to face αυτά που γράφει στο Facebook, να τον προσβάλει μπροστά του. Γιατί ωραία κρύβονται πίσω από ένα πληκτρολόγιο. Ανεβάζει ένας αθλητής μια φωτογραφία και πάνε 50-100 ούγκανοι και γράφουν από κάτω. Χτυπάει ο άλλος με το ρολό τον Γκαρθία και πανηγυρίζει. Γι’ αυτό θα πρέπει να φτάσουμε δυστυχώς να τιμωρούμε ομάδες και να υπάρχουν ποινές, μήπως και καταλάβει ότι αυτό που κάνει είναι η μέγιστη βλακεία. Ότι δεν είναι επιτυχία. Εδώ συμβαίνει για ομάδες του εξωτερικού, είχα δει τις προάλλες μια φωτογραφία για τη νίκη της Γιουβέντους και από κάτω πλακώνονταν. Από πού να το πιάσουμε και πού να το αφήσουμε…».
Έχουμε δει πάντως και στις κερκίδες κάποια θετικά μηνύματα κατά του ρατσισμού και υπέρ της αλληλεγγύης. Νομίζεις ότι το οπαδικό κομμάτι μπορεί να δουλευτεί περισσότερο προς αυτή την κατεύθυνση;
«Είναι σημαντικό κομμάτι και το οπαδικό. Υπάρχει και το αγνό οπαδικό, αν μπορούμε να το πούμε έτσι, όπου ο οπαδός μπορεί να ταυτιστεί με τα προβλήματα της κοινωνίας, είναι στο μυαλό του και τα ζει στο πετσί του. Δεν χρησιμοποιεί το γήπεδο για να φτύσει, να βρίσει και γενικά να βγάλει τα απωθημένα του. Αυτό το κομμάτι μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να εκπαιδεύσει όλη τη μάζα. Άλλωστε, είναι μικρογραφία της κοινωνίας. Καλός ο αθλητής, αλλά αν ο κόσμος δεν στηρίξει μια αντίστοιχη πράξη, αν οι οπαδοί μεταξύ τους δεν συνεννοηθούν, δεν μπορεί να γίνει κάτι».
Ποιο σκηνικό σε εξόργισε περισσότερο τελευταία;
«Έχουν γίνει τόσα πολλά εδώ στην Ελλάδα που αυτό είναι το κακό, έχουμε πάψει να εξοργιζόμαστε και να αντιδράμε. Το τελευταίο ήταν η εισβολή των ακροδεξιών στον Πειραιά. Πέρασε κι αυτό πολύ αναίμακτα. Δεν καταλαβαίνω το λόγο που αφήνουμε να περνάνε έτσι αυτά τα πράγματα. Η κοινωνία προφανώς έχει αποχαυνωθεί, δεν ξέρω γιατί δεν νοιάζονται για το ότι κάποιοι τύποι, οι οποίοι αποτελούν την σπορά των ηττημένων του 1945 όπως έχουν πει οι ίδιοι, κάνουν αυτά που κάνουν. Εγώ μεγάλωσα στην Κυψέλη, κοντά στα γραφεία της Χρυσής Αυγής, ξέρω πράγματα γι’ αυτούς που ίσως δεν τα ξέρει ο κόσμος και στην αρχή τους θεωρούσα γραφικούς. Δεν είναι γραφικοί, είναι επικίνδυνοι και πολύς κόσμος δεν το έχει καταλάβει. Όταν ήταν 100 άτομα δεν ασχολούταν κανένας. Ξαφνικά έγιναν βουλευτικό κόμμα, τους ψήφισε 500.000 κόσμου και βγήκαν πράγματα στη φόρα, αλλά και πάλι δεν είδα ιδιαίτερη αντίδραση. Δικάζονται για εγκληματική οργάνωση, για δολοφονικές πράξεις και για άλλα πολλά και συνεχίζουμε τη ζωή μας, ενώ υπάρχουν άνθρωποι που όχι μόνο τους στηρίζουν ανοιχτά, αλλά δείχνουν και ανοδικές τάσεις. Ε, αν αυτό δεν μας προβληματίζει σαν κοινωνία, πραγματικά τι να πω».
Να το ελαφρύνουμε λίγο… Αιγάλεω και του χρόνου, όταν με το καλό ανεβείτε;
«Σε όλες τις ομάδες που πηγαίνω επειδή το θέλω και έχω κίνητρο στο κεφάλι μου, προσπαθώ να κλείσω για 2-3 χρόνια γιατί θεωρώ ότι μπορώ να προσφέρω και θα είμαι καλά εκεί. Πόσο μάλλον με το Αιγάλεω, την ομάδα που μεγάλωσα, πέρασα τόσα και καλά και άσχημα, αλλά το θεωρώ σπίτι μου. Δεν γύρισα σπίτι για να το κλείσω, αλλά για να το ανοίξω, να το μεγαλώσω. Είχαμε πει για δύο χρόνια, πιστεύω όλα θα πάνε καλά και θα παίξω για έναν χρόνο ακόμα. Θα έλεγα παραπάνω, αλλά στην ηλικία μου το πηγαίνω σιγά-σιγά. Βλέπω ότι τα γόνατα είναι στη θέση τους, τα χέρια είναι εντάξει και λέω ok, πάμε για έναν ακόμα χρόνο!».
Ο 40άχρονος Καλλινικίδης πώς αισθάνεται όταν βλέπει τον 20άχρονο εαυτό του, έναν τύπο γεμάτο ενέργεια, που χτυπούσε το τύμπανο στην εξέδρα;
«Δεν μπορεί να καταλάβει πώς πέρασαν τα χρόνια!».
«Το σοκ ήταν μεγάλο για τον Τσίλντρες»
Αγωνίστηκες και στο ντεμπούτο του Τζος Τσίλντρες με τη φανέλα του Ολυμπιακού…
«Θέλαμε να πάμε στο Ελληνικό για τον κόσμο επειδή ήταν το πρώτο του παιχνίδι, αλλά οι οπαδοί αντέδρασαν. Και έγινε στο κλειστό του Αιγάλεω. Είχα πει μεταξύ σοβαρού κι αστείου ότι θα μπει μέσα και θα πει, «ωραίο το προπονητήριο, θα κάνουμε σουτάκια και μετά θα πάμε στο κανονικό;». Το σοκ ήταν πραγματικά μεγάλο, όχι ότι τον επηρέασε, αλλά αυτό που λέμε, έρχεσαι από μια χώρα που αθλητικά τουλάχιστον έχει παιδεία, η οποία ξεκινά από το κολέγιο και μπαίνεις στα γήπεδά τους και είναι σαν να μπαίνεις σε πολιτεία ολόκληρη. Και μετά έρχεσαι εδώ και μπαίνεις στα κλουβάκια, όπου μπορεί να πας να κάνεις το άουτ και να έρθει ο άλλος να σου τραβήξει τη φανέλα, να σε φτύσει ή να σου χαϊδέψει το μαλλί».
Η δική σου η ΑΕΚ;
«Στην ΑΕΚ τότε ήταν σίγουρο ότι το μοιραίο θα έρθει. Έτυχε να έρθει στις χρονιές που ήμουν εδώ. Είχε ήδη προβλήματα από τα προηγούμενα χρόνια και για να είμαστε δίκαιοι δεν πιστεύω ότι αν ήταν η ΑΕΚ όπως σήμερα θα μου χτυπούσε την πόρτα. Θεώρησα ότι μπορούσα να βοηθήσω, αλλά δεν μπορούσε τότε να πάρει παίκτες από το πάνω ράφι να της δώσουν ώθηση. Πήγαμε κάποια φιλότιμα παιδιά, καλοί παίκτες, θέλαμε να βοηθήσουμε και προσπαθήσαμε όσο μπορούσαμε, αλλά ήταν τόσα τα προβλήματα που δεν τα καταφέραμε…».
Και ο ασθενής έμεινε στα χέρια σας…
«Ναι, αυτό μένει στο τέλος. Γιατί όσο περνούν τα χρόνια, όταν κάποιος θα διαβάσει την ιστορία της ομάδας δεν έπεσε η ΑΕΚ επειδή είχε προβλήματα, αλλά έπεσε με τον Καλλινικίδη, τον Δορκοφίκη, τον Νικολαΐδη. Με πονάει και με ενοχλεί πολύ αυτό, αλλά πρέπει να ζήσεις και με τις κακές αναμνήσεις».
Θυμάσαι το τελευταίο ματς;
«Έπαιζε ο Κολοσσός με τον Ηλυσιακό και η ΑΕΚ με τον Πανιώνιο. Κέρδιζε η Ρόδος και ξαφνικά οι του Κολοσσού μαρμάρωσαν… Είναι αυτό που λέμε ότι πρέπει πάντα να κρατάς την τύχη στα χέρια σου, να μην εξαρτάσαι από τους άλλους γιατί δεν ξέρεις αν θα σε ευνοήσουν τα αποτελέσματα. Το ζήσαμε με σιωπή. Ήταν 1.500 άτομα στην κερκίδα και όσοι είχαμε μείνει εκεί να ακούσουμε τι γίνεται στο άλλο ματς. Σιωπή… αδειάσαμε τελείως, δεν καταλαβαίναμε τι έχει συμβεί και γιατί έχει συμβεί».
Περίμενες ότι φέτος θα πάρει το Κύπελλο;
«Με τα σκαμπανεβάσματα που είχε δείξει δεν ήμουν τόσο αισιόδοξος. Βέβαια επειδή ήταν ένα παιχνίδι είχαν τις πιθανότητές τους. Αλλά η ΑΕΚ δεν έχει σταθεροποιηθεί σε ένα επίπεδο. Είναι αυτό που της λείπει νομίζω, να σταθεροποιηθεί στα μάτια του κόσμου και να λέει πως ό,τι κι αν γίνει, αυτά τα ματς θα τα παίρνει και θα τερματίσει τρίτη προσπαθώντας να κοντράρει τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό».
Στο twitter έχετε κάνει καλή παρέα όλα τα… γερόντια του ελληνικού μπάσκετ. Aντέχετε αρκετοί ακόμα ε;
«Βλέπεις και σε πιο υψηλό επίπεδο μεγάλα παιδιά όπως ο Σίμτσακ, ο Τσάμης και άλλοι και παίρνεις κουράγιο. Τώρα είναι μάλλον κακό που το λέω, αλλά για να παίζουμε εμείς, κάποιος λόγος θα υπάρχει. Θυμάμαι το ’95 που ξεκινούσα επαγγελματικά δεν υπήρχαν τόσοι πολλοί μεγάλοι. Βέβαια έχουν αλλάξει οι εποχές, πλέον έχουμε μεγαλύτερη βοήθεια από φυσικοθεραπευτές, γιατρούς κ.τ.λ.π που παρατείνουν το χρόνο μπασκετικής ζωής, αλλά έχει αλλάξει και το μπάσκετ, έχει γίνει πιο αθλητικό και πιο απαιτητικό οπότε νομίζω ότι αυτό τα ισορροπεί. Για να συνεχίζουμε τόσο πολλοί και να παίζουμε και πρωταγωνιστικό ρόλο, νομίζω ότι φταίει το ότι δεν βρίσκονται άλλοι. Όταν άφησα την Α’ ΕΣΚΑ εγώ έβρισκες ομάδες που είχαν μέσο όρο ηλικία τα 24-25, αλλά διέθεταν παιδιά που ήξεραν τα βασικά, είχαν δυνατότητες και αθλητικά κορμιά. Τώρα γυρίζω και βλέπω ότι είναι 20 χρόνια πίσω από όταν ξεκίνησα. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που φταίει, αλλά με βολεύει για να συνεχίσω να παίζω. Ας βρουν άλλοι το τι φταίει κι όταν σταματήσω θα τους βοηθήσω!».
Όλα αυτά τα χρόνια τι σε έχει ενοχλήσει περισσότερο στο μπάσκετ;
«Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι ότι μας αντιμετωπίζουν σαν να είμαστε χομπίστες. Πας να ζητήσεις τα λεφτά σου και σου λένε «δεν πειράζει μωρέ, την άλλη εβδομάδα, ή σε έναν μήνα ή και τι έγινε». Λες και τους ζητάς χάρη. Καλώς ή κακώς έχεις συμφωνήσει και έχεις υπογράψει κάποια πράγματα. Πλέον νομίζω ότι γίνεται σε όλες τις δουλειές, αλλά αν δουλεύεις σε μια εταιρεία και δεν πληρώνεσαι για έναν, δύο, τρεις μήνες, μπορείς να κάνεις κάποια πράγματα. Εμείς δεν μπορούμε. Και το άλλο είναι ο οπαδισμός-χουλιγκανισμός. Γιατί να μην μπορεί να έρθει ο οποιοσδήποτε γήπεδο; Να με παίρνουν τηλέφωνο και να με ρωτάνε για την Α’ ΕΣΚΑ, «να έρθουμε σήμερα, θα είναι ήσυχα;» Είτε είναι στο Αιγάλεω, είτε στο Περιστέρι, είτε στο ΣΕΦ, είτε στο ΟΑΚΑ, είτε οπουδήποτε, θεωρούμε ότι το γήπεδο είναι πολεμικό πεδίο. Ε, λοιπόν, δεν είναι. Είναι ψυχαγωγία. Δηλαδή μου τι σπάει που διαβάζω ότι δεν είναι και θέατρο το γήπεδο. Γιατί να μην είναι θέατρο; Πας και βλέπεις κάτι για να ψυχαγωγηθείς, περνάς ωραία, χαλάς δύο ώρες και θέλεις να περάσουν ευχάριστα, γιατί να πας να σκοτωθεί; Είναι το θέατρο, είναι ο κινηματογράφος, είναι το μπάσκετ στην ίδια λογική. Κάποια στιγμή ίσως το καταφέρουμε και αυτό».
«Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι αυτοί που κοιτάζουν την πάρτη τους»
Πώς θες να κλείσουμε;
«Θέλω να πω κάτι που θα μας πάει, πίσω στα κοινωνικά θέματα. Νομίζω ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι οι αμέτοχοι. Αυτοί που κοιτάζουν την πάρτη τους. Οι καλοί και οι κακοί θα υπάρχουν πάντα. Οι πολλοί όμως είναι οι αμέτοχοι και αυτοί είναι που κάνουν το μεγαλύτερο κακό στην κοινωνία. Όπως είχε γράψει και ο Δάντης, «οι πιο σκοτεινές γωνιές της Κόλασης είναι φυλαγμένες για εκείνους που διατηρούν την ουδετερότητά τους σε εποχές ηθικής κρίσης». Εμείς περνάμε ηθική κρίση, δεν μπορούμε να λέμε κλειδώνω το σπίτι και ο διπλανός ας λύσει το πρόβλημα μόνος του. Πρέπει να βοηθήσουμε είτε μας ζητηθεί είτε όχι, πρέπει να κάνουμε κάτι. Από ποιον περιμένουμε να αλλάξει την κοινωνία; Δεν μπορούμε να τα φτιάξουμε όλα από τη μια στιγμή στην άλλη, αλλά δεν γίνεται επειδή εσύ τα τα γαμ…ς όλα να συνεχίσω κι εγώ να το κάνω. Ο ένας γίνεται δύο, μετά τρεις και κάπως έτσι αλλάζουν τα πράγματα. Εγώ παροτρύνω π.χ τα παιδιά μου, τον φίλο μου και προσπαθούμε να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο από ό,τι τον βρήκαμε. Και έχουμε όλες τις δυνατότητες, γιατί είναι σκατά».
* Ευχαριστούμε το Καμπεθόν (Κεραμεικού 110, Αθήνα) για τη φιλοξενία
* Αγωνιστικές φωτογραφίες: Γιώτα Μπρέκη
Πηγή: http://www.gazzetta.gr
