Ιταλοί αναρχικοί και αντιφασίστες που εργάζονταν στην κοπή ζαχαροκάλαμου στο Queensland τη δεκαετία του 1930
Όπως και πολλοί άλλοι αναρχικοί και αντιφασίστες, ο Frank (Fransesco) Carmagnola αναγκάστηκε να μεταναστεύσει από την Ιταλία, λόγω της φασιστικής βίας. Από την άφιξή του στην Αυστραλία, το 1922, συμμετείχε στη διοργάνωση αντιφασιστικών ενεργειών στο Βόρειο Queensland, το Σίδνεϊ και τη Μελβούρνη διαδοχικά. Όταν η κρίση του 1929-1930 υπονόμευσε τις δραστηριότητες αυτές στη Μελβούρνη, επέστρεψε στο Βόρειο Queensland, όπου τον ακολούθησαν ορισμένοι από τις πιο πιστούς και πιο έμπειρους αντιφασίστες συντρόφους του.
Αν και η κρίση δεν ήταν τόσο βαθιά και ορατή στο Queensland, οι συνθήκες ήταν εξαιρετικά δύσκολες. Η κοπή ζαχαροκάλαμου ήταν μια εξαιρετικά επίπονη εργασία, ιδίως στην τροπική ζέστη. Παραμόνευαν, επίσης, κίνδυνοι ειδικής φύσης για την υγεία. Η πιο σημαντική αρρώστια ήταν η νόσος Weil η οποία είχε φρικτά συμπτώματα που κατά καιρούς αποδεικνύονταν μοιραία. Οι αρουραίοι στις φυτείες ζαχαροκάλαμου, μολύνθηκαν με πανούκλα, ειδικά κατά τη διάρκεια των υγρών καλοκαιρινών περιόδων στις αρχές της δεκαετίας του 1930, και εξάπλωσαν τη νόσο μέσω των ούρων τους. Δύο γιατροί πίστευαν ότι η καύση του ζαχαροκάλαμου πριν την κοπή θα μείωνε σημαντικά τον κίνδυνο. Οι κόπτες, ανησυχούσαν, όμως, όλο και περισσότερο από τον αυξανόμενο αριθμό των περιστατικών της εν λόγω νόσου και των τρομακτικών επιπτώσεών της και υιοθέτησαν την επίλυση του ζητήματος ως αίτημα το 1934.
Οι περισσότεροι από τους κόπτες ήταν μετανάστες, κυρίως Ιταλοί. Το συνδικάτο «τους», η παντοδύναμη τότε Australian Workers’ Union (AWU – Ένωση Αυστραλών Εργαζομένων), είχε στο ενεργητικό της μια μακρά ιστορία ρατσισμού και ξεπουλημάτων διαφόρων αγώνων. Τον Ιούνιο του 1930, για παράδειγμα, έκανε μια «συμφωνία κυρίων» με τις οργανώσεις των διαφόρων αφεντικών, σύμφωνα με την οποία τουλάχιστον το 75% του συνόλου των κοπτών επρόκειτο να είναι Βρετανοί ή Αυστραλοί. Με τον τρόπο αυτό απαγόρευε την εργασία σε ένα μεγάλο μέρος μη Βρετανών μεταναστών μελών του.
Μια τοπική αναρχική ομάδα, σημαντικά μέλη της οποίας ήταν οι Ιταλοί αδελφοί Danesi, οδήγησε με επιτυχία τον αγώνα κατά της εν λόγω συμφωνίας. Αυτό ενίσχυσε την επιρροή των αναρχικών μεταξύ των μεγάλων ιταλικών κοινοτήτων του Βόρειου Queensland, αλλά και βοήθησε στην ανάπτυξη της εμπιστοσύνης σε μορφές πάλης όπως η ταξική αλληλεγγύη, υποβαθμίζοντας την πολιτική της υποταγής. Η άφιξη του Carmagnola και των φίλων του τον επόμενο χρόνο ενίσχυσε αυτή την τάση. Τα επόμενα τέσσερα χρόνια, οι αναρχικοί δρούσαν σε μια μεγάλη περιοχή με φυτείες ζαχαροκάλαμου στο Βόρειο Queensland, παρενοχλώντας τους εκπροσώπους των φασιστών και προπαγανδίζοντας ενάντια στον φασισμό και για την οργάνωση των απεργιών με στόχο τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας.
Το 1934, με την αυξανόμενη συχνότητα της εμφάνισης της νόσου Weil, το κάψιμο του ζαχαροκάλαμου πριν την κοπή ήταν η κύρια μέθοδος εργασίας. Σύμφωνα με την τοπική εμπορική και βιομηχανική νομοθεσία, το καμένο ζαχαροκάλαμο προσήλκυε χαμηλότερες τιμές από ό,τι το πράσινο ζαχαροκάλαμο, αλλά οι απώλειες αυτές θα μπορούσαν να αφαιρεθούν από το μισθό με το κομμάτι που δίνονταν στους εργάτες. Αλλά οι τιμές ήταν ήδη χαμηλές. Παρ’ όλα αυτά, οι ισχυρές εταιρείες ραφιναρίσματος υπό την ηγεσία της Colonial Sugar Refining Company (CSR) καθώς και οι οργανώσεις των καλλιεργητών τάχθηκαν κατά του καψίματος του ζαχαροκάλαμου κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.
Οι εργάτες είχαν απέναντί τους ισχυρούς εργοδότες, ένα εχθρικό και ρατσιστικό συνδικάτο και την αστυνομία. Παρ’ όλα αυτά, αντιμετώπισαν το πρόβλημα με μεγάλη ενότητα και ευφάνταστη και θαρραλέα άμεση δράση. Περίπου 200 από τους πλέον δραστήριους απεργούς περιόδευαν την περιφέρεια Ingham με διάφορα οχήματα, φορτηγά ανατροπής του ζαχαροκάλαμου καθώς και φορτηγά που μετέφεραν ζαχαροκάλαμο στους μύλους. Μερικές φορές αυτό σήμαινε βίαιη αντιπαράθεση με την αστυνομία, αλλά όποτε γινόταν μια τέτοια περιοδεία, οι απεργοί συνεχώς ξεσήκωναν συνεχώς και άλλους κόπτες.
Η τακτική αυτή αποδείχθηκε πιο αποτελεσματική. Ο φόβος της νόσου Weil και η εμπνευσμένη, μαχητική οργάνωση των απεργών καθώς και η γνωστή ρητορική ικανότητα του Carmagnola, ενεθάρρυναν την επέκταση της απεργίας στον Βορρά προς το Cairns. Στο Nourilyan απήργησαν 420 Ιταλοί κόπτες, στο Hambledon 218 καθώς και εκατοντάδες περισσότεροι σε άλλες τοποθεσίες. Η απεργία, ένα ξεκάθαρο παράδειγμα ταξικής αλληλεγγύης, αποκτούσε ολοένα και νέα ορμή και το AWU αναγκάστηκε τελικά να υποβάλει αίτηση στα βιομηχανικά δικαστήρια για το κάψιμο του ζαχαροκάλαμου. Τα δικαστήρια αποφάσισαν το κάψιμο το Σεπτέμβριο του 1934, κάτι που σηματοδότησε τη συντριπτική επιτυχία της απεργίας.
Ήταν μια μεγάλη νίκη και όμως η απεργία είχε διαρκέσει μόλις ένα μήνα. Οι εργαζόμενοι στηρίχτηκαν αποκλειστικά στις δικές τους δυνάμεις, στη δύναμη και την πρωτοβουλία τους για την αντιμετώπιση των φαινομενικά συντριπτικών αντιπάλων τους. Και αυτό σε μια εποχή που το μεγαλύτερο μέρος του αυστραλιανού εργατικού κινήματος είχε βυθιστεί στην απελπισία και/ή την απάθεια, ως αποτέλεσμα της κρίσης και των προηγούμενων ηττών του. Μια σύντομη απεργία όπου οι εργαζόμενοι ανέλαβαν την πρωτοβουλία και επιτέθηκαν σε κάθε απειλή απεργοσπαστών είχε καλύτερη τύχη από τους μακρείς, παρατεταμένους αγώνες που συνήθως υπονόμευαν τις ικανότητες των εργαζομένων να αντισταθούν. Οι Ιταλοί εργαζόμενοι έδειξαν ότι ήταν δυνατόν να σπάσει ο παγιωμένος ρατσισμός και να αρθούν τα τεχνητά εμπόδια που χρησιμοποιούν τα αφεντικά κάθε φορά για να διαιρέσουν και να αποδυναμώσουν τους εργαζόμενους. Έδειξαν, επίσης, ότι η ζωή και η υγεία τους δεν ήταν ανταλλάξιμα είδη, δεν ήταν παιχνίδι στα χέρια των δικηγόρων και των γραφειοκρατών του συνδικάτου και ότι δεν έπρεπε να καταβάλλεται προσπάθεια μόνο και μόνο γα την όποια αποζημίωση.
Ο αγώνας ξεκίνησε και πάλι το επόμενο έτος, καθώς το συνδικάτο ξεπουλήθηκε ξανά στα αφεντικά. Ωστόσο, η νίκη του 1934 αποτέλεσε παράδειγμα για τους κόπτες και η επιτυχία του αγώνα επαναλήφθηκε σε ακόμη μεγαλύτερη κλίμακα. Εναντίον του Carmagnola κηρυχθηκε πόλεμος εκ μέρους των τοπικών εργοδοτών, αλλά αυτός επέστρεψε στο Σίδνεϊ για να συνεχίσει την αντιφασιστική του δράση.
Πηγές:
– Diane Menghetti, The Weil’s Disease Strike, 1935, in DJ Murphy, The Big Strikes, 1983.
– Gianfranco Cresciani, The proletarian migrants: fascism and Italian Anarchists in Australia, Australian Quarterly, Μάρτης 1979.
– Συνεντεύξεις με τον Frank Carmagnola και άλλους απεργούς του 1934.
*Το κείμενο γράφτηκε από τον Peter Sheldon και δημοσιεύτηκε στην αναρχοσυνδικαλιστική έκδοση του Σίδνεϊ «Rebel Worker», τεύχος 26, Απρίλης-Μάης 1986. Μετάφραση: «Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης», 19-20 Απρίλη 2014.
Πηγή: https://www.provo.gr
