του Μάριου Αυγουστάτου
Κυκλοφορούν από χτες διάφορα ποστ στα social media από ανθρώπους που είτε «πήγαν – είδαν κι απογοητεύτηκαν από την ανοργανωσιά», είτε απαξιώνουν απλά με τον α ή β τρόπο, άμεσα ή έμμεσα την αλληλεγγύη.
Τα θεωρώ λογικά «απόνερα», άλλωστε τα είδαμε και το 2015 όταν το κύμα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες ήταν τεράστιο, αλλά:
1. Νομίζω πρέπει να είμαστε προσεκτικοί με το ποιος λέει και τι λέει και, τελικά, που αποσκοπεί (συνειδητά ή όχι) πριν να αναπαράγουμε και διαδώσουμε οποιαδήποτε πληροφορία ή θέση / άποψη. Αυτό το τρίπτυχο, όσο κι αν ακούγεται καχύποπτο, βάζει ένα πρώτο κριτήριο. Για παράδειγμα, πολλοί επισημαίνουν ότι δεν προσφέρουμε χρήματα χωρίς να γνωρίζουμε με κάποιο τρόπο τη συλλογικότητα / οργανισμό που τα ζητάει. Άλλο το να είμαστε προσεκτικοί όμως κι άλλο το να είμαστε καχύποπτοι με τα πάντα και τους πάντες.
2. Δε μπορώ να συμφωνήσω με κανέναν/καμία που απλά πήγε μια μέρα, είδε και λέει την αποψάρα του, ότι είναι πιο «ειδικός» από ανθρώπους που εδώ και μέρες είναι μέρα-νύχτα στα σημεία που έγινε ότι έγινε, είτε είναι αιρετοί, είτε ΔΥ, είτε εθελοντές-αλληλέγγυοι. Και με τα όποια προβλήματα, που λογικό είναι να υπάρχουν μέσα σ’όλο αυτό το χαμό, διαχειρίζονται μια πολύ δύσκολη κατάσταση. Και δεν υπερασπίζομαι κανέναν «αρμόδιο», ούτε υποστηρίζω ότι όλα είναι οργανωμένα και άψογα, υπάρχουν τεράστια προβλήματα και η απαξίωση όχι απλά δε βοηθάει, το αντίθετο.
3. Σαφέστατα τα κενά του Κράτους (που όσο εύκολα το απαξιώνουμε και γκρινιάζουμε σε μέρες «κανονικότητας») και των μηχανισμών πρόνοιας είναι τεράστια και έχουν γίνει ακόμα μεγαλύτερα στα χρόνια των μνημονίων. Και βεβαίως το αστικό Κράτος έχει το ρόλο του, να συντηρεί και να αναπαράγει με κάθε μηχανισμό του μια άνιση και άδικη κοινωνικά ταξική κοινωνία, αλλά ας έχουμε στο μυαλό μας ότι το πληρώνουμε απ’την τσέπη μας και με αιματηρή φορολογία, άμεση και έμμεση.
Είναι άλλο να γκρινιάζουμε και να μεμψιμοιρούμε με αποτέλεσμα το να βγάζουμε βολικά την ουρά μας απ’έξω επιστρέφοντας στη θελκτική ιδιώτευση του οίκου μας και άλλο να διεκδικούμε και να απαιτούμε συγκροτημένα για καλύτερες δημόσιες δομές, παράλληλα και ταυτόχρονα με την έμπρακτη αλληλεγγύη μας. Η οποία βάζει τελικά πολύ πιο ουσιαστικά πολιτικές πιέσεις.
Να θυμίσω πχ πως έγινε το πρώτο «καλό» καμπ προσφύγων στον Ελαιώνα το ’15: Μετά από τη συλλογική δράση ενός κινήματος αλληλεγγύης 100δων ανθρώπων οι οποίοι σίτιζαν, καθάριζαν, φρόντιζαν την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των προσφύγων σε 24ωρη βάση, που τότε διέμεναν στο Πεδίο του Άρεως. Και μάλιστα σε περίοδο διακοπών, τέλη Ιούλη και όλο τον Αύγουστο. Η πολιτική πίεση ήταν τόση που σε συνδυασμό με την επικοινωνιακή διαχείριση που ανέδειξε το θέμα στη δημόσια σφαίρα είχε το αποτέλεσμα που ήταν θετικότατο, δεδομένων των συνθηκών.
Επαναλαμβάνω ότι τα κενά του Δημόσιου είναι τεράστια και το κίνημα αλληλεγγύης το πρώτο που κάνει είναι να τα αναδεικνύει, το τελευταίο που πρέπει να κάνουμε νομίζω σ’αυτή τη φάση είναι να απαξιώσουμε αυτή την αλληλεγγύη, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, καλοπροαίρετα ή κακοπροαίρετα.
Η αλληλεγγύη σε όλες τις αντίστοιχες καταστάσεις ξεκινάει με ενθουσιασμό, κινούμενη από συναισθηματικά ανακλαστικά που όσο εύκολα φουσκώνει, τόσο εύκολα ξεφουσκώνει. Κι εκεί χρειάζεται η παρέμβαση των συλλογικοτήτων, πολιτικών και κοινωνικών που θα βάλουν τα πολιτικά ζητήματα και αιτήματα, αλλιώς απλά η συγκλονιστική αλληλεγγύη θα εξαερωθεί χωρίς να έχει κάποια ουσιαστική συνέχεια, πέρα του «άμεσου» και του «πρακτικού».
Κυβέρνηση – Κράτος – εκκλησία και τα συναφή τους βολεύει μεν να επικαλούνται την Αλληλεγγύη των απλών ανθρώπων, γιατί καλύπτει τα κενά τους, αλλά τη φοβούνται δε. Τη φοβούνται γιατί πρώτα απ’όλα τους ξεμπροστιάζει αλλά και ενεργοποιεί δυνάμεις που δυσκολεύονται να χαλιναγωγήσουν, οι παθητικοί τηλεθεατές γίνονται ενεργοί πολίτες που μπορούν να τους απειλήσουν.
Ας κάνουμε τους φόβους τους πραγματικότητα. Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας.
