Στις 13 Αυγούστου γεννιέται μια από εκείνες τις μορφές στην ιστορία της επαναστατικής αριστεράς, που απαντά με τον πιο συγκινητικό τρόπο στο ερώτημα “γιατί είστε διεθνίστριες και διεθνιστές;”.
Ο Καρλ Λίμπκνεχτ ήταν ο άνθρωπος που προτίμησε να μείνει πιστός στην ιδέα του διεθνισμού -αψηφώντας την κομματική γραμμή της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας για υπερψήφιση των πολεμικών πιστώσεων της Γερμανίας – και να υποστεί τις συνέπειες της επιλογής του αυτής.
Είναι ο άνθρωπος που ταυτίστηκε με τη φράση “Ο εχθρός είναι στην ίδια μας τη χώρα”, τη στιγμή που η τότε σοσιαλδημοκρατία ξεχνούσε την επανάσταση και ανακάλυπτε την “υπεράσπιση της πατρίδας” στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, δηλαδή την ταύτιση με τα συμφέροντα των “από πάνω”.
Με τα λόγια της Κλάρας Τσέτκιν:
“…Από όλους αυτούς τους βίαιους στα λόγια κριτικούς της σοσιαλδημοκρατικής πλειοψηφίας μόνον ο Καρλ Λίμπκνεχτ ετόλμησε. Και μαζί με τη Ρόζα Λούξεμπουργκ, τον Φραντς Μέρινγκ και με εμένα αψηφήσαμε την αγιοτάτη πειθαρχία του κόμματος, αυτήν που κατέστρεφε τους χαρακτήρες και τις πεποιθήσεις”.
Για να συνεχίσει ο Πάουλ Φρέλιχ:
“Μια ολόκληρη σειρά βουλευτών ήταν στην αρχή έτοιμη να ψηφίσει ανοικτά εναντίον του πολέμου. Αλλά όσο πλησίαζε η ημέρα της ψήφου, τόσο όλο και περισσότερο διαλυόταν αυτή η ομάδα. Οι δικαιολογίες που επικαλούνταν αυτοί οι ήρωες για την άρνησή τους να περάσουν στη δράση, έφταναν μέχρι να ομολογούν εντελώς καθαρά την προσωπική τους δειλία… Την ημέρα της ψήφου δεν έμεινε απ’ αυτή την ομάδα παρά μόνον ο Λίμπκνεχτ που τόλμησε. Και ίσως ήταν καλύτερα έτσι. Ένας μόνος, ένας μοναδικός άνθρωπος ανεβαίνει στο βήμα του Ράιχσταγκ και καταγγέλλει την εγκληματική παραφροσύνη και τους υπεύθυνούς της. Στιγμή μεγάλη για ολόκληρη την ανθρωπότητα…”.
Να πώς τον περιέγραφε η Ρόζα με την ξεχωριστή της πένα:
“Ξέρετε ίσως πώς ζει εδώ και πολλά χρόνια: δεν ζει πλέον παρά στο κοινοβούλιο, στις συνεδριάσεις, στις επιτροπές, στις συνδιασκέψεις, μέσα στον πυρετό και στην επείγουσα αναχώρηση, από το μετρό στο τραμ και από το τραμ στο αυτοκίνητο, όλες οι τσέπες του γεμάτες σημειωματάρια, τα χέρια του φορτωμένα εφημερίδες που τις αγοράζει αλλά που δεν του μένει καιρός να τις διαβάσει, σκεπασμένος ολόκληρος από τη σκόνη του δρόμου, και όμως πάντα με το τόσο νεανικό και τόσο φιλικό χαμόγελο στα χείλη”.
Όταν λοιπόν μας ρωτάνε «γιατί είστε διεθνίστριες και διεθνιστές;», απαντάμε «γιατί είμαστε συντρόφισσες και σύντροφοι του Καρλ Λίμπκνεχτ.
(Στη φωτογραφία εδώ, σε μια από τις ελάχιστες στιγμές ηρεμίας, με την αγαπημένη του Σοφία)
