Οταν «προεδρεύει» ο σεξισμός

Εν τέλει, δεν ήταν ομαδικός βιασμός. Πέντε άντρες έσυραν από τα χέρια μια 18χρονη μισολιπόθυμη κοπέλα σε μια αδιέξοδη στενή στοά, την περικύκλωσαν κρατώντας τσίλιες, την έριξαν κάτω, διείσδυσαν κολπικά, πρωκτικά, στοματικά (κάποιες φορές δυο και τρεις μαζί), τη βιντεοσκόπησαν χαμογελώντας στην κάμερα για το «κατόρθωμά» τους.

Κι έπειτα, όσο εκείνη φώναζε κι έκλαιγε, ο εθνοφύλακας της παρέας τής πήρε το κινητό για να μην μπορεί να ειδοποιήσει κανέναν και έφυγαν ένας ένας προσεκτικά από τη στοά για να μην κινήσουν υποψίες.

Εν τέλει, όμως, όσα συνέβησαν τον Ιούλιο του 2016 στη γιορτή της Παμπλόνα της Ισπανίας δεν ήταν βιασμός, αποφάνθηκε το Ανώτερο Δικαστήριο της Ναβάρα, επικυρώνοντας την πρωτόδικη καταδίκη των δραστών (μέλη της διαβόητης ομάδας «Λα Μανάδα» στο WhatsApp) για σεξουαλική κακοποίηση και διατηρώντας την ποινή της κάθειρξης εννέα ετών, αντί των 14 ετών που προβλέπεται στην περίπτωση βιασμού.

Γιατί δεν είναι βιασμός; Γιατί σύμφωνα με τους τρεις από τους πέντε δικαστές, οι πέντε δράστες -που από το καλοκαίρι απελευθερώθηκαν με περιοριστικούς όρους έχοντας πληρώσει εγγύηση μόλις 6.000 ευρώ- δεν άσκησαν βία ούτε εκφοβισμό, η δε κοπέλα δεν αντιστάθηκε ούτε πάλεψε!

Μάταιη η επιχειρηματολογία των δύο δικαστών που διαφώνησαν ζητώντας την καταδίκη τους για βιασμό: «Υπήρξε απόλυτη απουσία συναίνεσης, αφού αυτή ακυρώθηκε από τη δράση των κατηγορούμενων, ήταν ανούσια οποιαδήποτε αντίσταση, ήταν αδύνατον να τη βοηθήσουν τρίτα άτομα και η συμπεριφορά των πέντε δραστών, η σωματική τους διάπλαση και η ειλημμένη απόφασή τους να κακοποιήσουν ένα ξένο σώμα ήταν επαρκή στοιχεία ώστε να μη χρειάζεται οποιοδήποτε όπλο άλλου τύπου ως μέσο απειλής για να μη διακινδυνεύσει (το θύμα) κι άλλη βία ή σωματική βλάβη».

Λεπτομέρειες. Το ίδιο δικαστήριο της Ναβάρα τον περασμένο μήνα καταδίκασε σε δέκα μήνες φυλακή έναν άνδρα που αποπειράθηκε να σκοτώσει τη γυναίκα του μαχαιρώνοντάς την και προσπαθώντας να τη στραγγαλίσει, θεωρώντας πως επρόκειτο για «περιστασιακή κακοποίηση» αντί για απόπειρα ανθρωποκτονίας, έγκλημα που θα τον έστελνε φυλακή για τουλάχιστον οκτώ χρόνια. Γιατί; Γιατί, όπως είπαν οι δικαστές, «ακόμη κι αν υπήρξε απόπειρα, ο δράστης σταμάτησε οικειοθελώς και έγκαιρα»!

Τις ίδιες ημέρες κι άλλη ανάλογη απόφαση ήρθε από δικαστήριο της Λέιδα, που καταδίκασε σε τέσσερα χρόνια και έξι μήνες για σεξουαλική κακοποίηση (και όχι βιασμό) δύο άντρες που βίασαν μια νέα γυναίκα γιατί εκείνη «δεν φώναξε, ούτε αντιστάθηκε».

Αν και αναγνώρισαν πως επανειλημμένα έλεγε «όχι» κλαίγοντας και «παρακαλώ, σταματήστε», οι δικαστές θεώρησαν ότι δεν υπήρξε «επαρκής» βία ή εκφοβισμός που να στοιχειοθετεί βιασμό.

Απίστευτες δικαστικές αποφάσεις που δεν αποτελούν σεξιστική κηλίδα αποκλειστικά της Ισπανίας.

Πρόσφατα, ένορκοι σε βορειοϊρλανδικό δικαστήριο απάλλαξαν έναν 27χρονο που βίασε μια ανήλικη, αποδεχόμενοι το επιχείρημα της συνηγόρου του (ναι, γυναίκα, ονόματι Ελίζαμπεθ Ο’ Κόνελ) ότι το δαντελένιο στρινγκ που φορούσε η κοπέλα -μάλιστα επέδειξε ένα ως πειστήριο- υπονοεί ότι πήγαινε γυρεύοντας και ισοδυναμεί με συναίνεση για σεξ!

Δεν είναι να απορεί κανείς που στη Βόρεια Ιρλανδία φέτος, μόνο το 15% όσων κατηγορήθηκαν για βιασμό καταδικάστηκαν.

Τι είναι «επαρκές» για να είναι βιασμός ένας βιασμός;

Ολες αυτές οι αποφάσεις έχουν ανοίξει μια τεράστια συζήτηση για το πώς και στο δικαστικό σύστημα διαιωνίζονται οι σεξιστικοί μύθοι σχετικά με τον βιασμό, αλλά και για το τι πραγματικά απαιτείται ώστε μια σεξουαλική επίθεση να θεωρηθεί βιασμός ή σε τι συνίσταται το «επαρκές» του εκφοβισμού, της βίας και της απειλής.

Ερμηνείες σαν κι αυτές των πρόσφατων δικαστικών αποφάσεων καταλήγουν να «κανονικοποιούν» και να εξωραΐζουν τη βία κατά των γυναικών γιατί δεν στηρίζονται στη γνώση του πώς ακριβώς λειτουργεί η δυναμική αυτού του είδους της βίας, εξηγεί η Ελένα Οθέχο, πρόεδρος των Γυναικών Δικηγόρων για την Ισότητα.

Αυτό που ένα σύστημα απόδοσης δικαιοσύνης θα όφειλε να πει και να αναγνωρίσει σε μια γυναίκα είναι ότι δεν χρειάζεται να διακινδυνεύσει τη σωματική της ακεραιότητα και τη ζωή της για να θεωρηθεί ότι δεν συναίνεσε στον βιασμό της.

«Δεν είναι δυνατόν οι δικαστικές αποφάσεις να μην παίρνουν υπόψη τους τις νομικές θεωρήσεις της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης για την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών, η οποία θέτει τη συναίνεση ως βασικό άξονα και τιμωρεί οποιαδήποτε σεξουαλική πράξη γίνεται χωρίς αυτήν», λέει στην El Pais η Λουθία Αβιλές, εκπρόσωπος της Ενωσης Γυναικών Δικαστών, θυμίζοντας πως η Ισπανία επικύρωσε τη Σύμβαση το 2014, αλλά όλα δείχνουν πως ελάχιστοι γνωρίζουν (και εφαρμόζουν) τους όρους της, γι’ αυτό και απαιτούνται εξειδίκευση και κατάρτιση.

Αναγκαιότητα που αναγνώρισε ομόφωνα το Κογκρέσο τον Οκτώβριο, θεσπίζοντας ως ξεχωριστή νομική ειδικότητα το δίκαιο σε θέματα σεξουαλικής βίας, ενώ έως τώρα η «εξειδίκευση» εξαντλούνταν σε ένα σύντομο διαδικτυακό σεμινάριο και δέκα ημέρες πρακτική.

Μια κατάρτιση που θα αποδομήσει και τη δυσπιστία απέναντι στις καταγγελίες των γυναικών, η οποία μπορεί να έχει θανάσιμες συνέπειες.

Τον Σεπτέμβριο πέντε γυναίκες δολοφονήθηκαν από συντρόφους και πρώην συντρόφους τους στην Ισπανία, ενώ είχαν καταγγείλει τους βίαιους άντρες τους, τις επιθέσεις και τις απειλές κατά της ζωής τους ζητώντας ασφαλιστικά μέτρα, αλλά οι δικαστικές αρχές τούς τα αρνήθηκαν γιατί δεν θεώρησαν ότι κινδύνευαν «επαρκώς και πραγματικώς».

Πηγή: http://www.efsyn.gr