Η οικογένεια με την τωρινή της μορφή είναι επίσης μια από τις κληρονομιές του παρελθόντος. Σταθερή τα παλιά χρόνια, αυτάρκης, αδιάλυτη —διότι έτσι έβλεπαν τότε το γάμο που είχε ευλογήσει ο παπάς— η οικογένεια ήταν εξίσου απαραίτητη για όλα τα μέλη της. Αν δεν υπήρχε η οικογένεια ποιος θα έτρεφε, θα έντυνε και θα εκπαίδευε τα παιδιά; Ποιος θα τα καθοδηγούσε στη ζωή; Η μοίρα του ορφανού εκείνο τον καιρό ήταν φριχτή. Στην οικογένεια, έτσι όπως την έχομε συνηθίσει, ο σύζυγος κερδίζει τα χρήματα και συντηρεί γυναίκα και παιδιά.
Η σύζυγος με τη σειρά της ασχολείται με το νοικοκυριό και την ανατροφή των παιδιών, όπως νομίζει καλύτερα. Αλλά ήδη εδώ και έναν αιώνα αυτή η συνηθισμένη εικόνα έχει υποβληθεί σέ μια βαθμιαία καταστροφή σε όλες τις χώρες όπου κυριαρχεί το κεφάλαιο και ο αριθμός των εργοστασίων πληθαίνει με γοργό ρυθμό. Τα ήθη και έθιμα της οικογένειας αλλοιώνονται παράλληλα με τις γενικές συνθήκες της ζωής γύρω τους. Λυτό που συνέβαλε περισσότερο στη ριζική αλλαγή των οικογενειακών εθίμων ήταν χωρίς αμφιβολία η παγκόσμια εξάπλωση της γυναικείας μισθωτής εργασίας. Παλιά μόνο ο άνδρας εθεωρείτο ο συντηρητής της οικογένειας. Αλλά τα τελευταία 50 ή 60 χρόνια είδαμε στη Ρωσία (σέ άλλες χώρες ακόμα νωρίτερα) το καπιταλιστικό καθεστώς να αναγκάζει τη γυναίκα να βρει μισθωτή εργασία έξω από την οικογένεια, έξω από το σπίτι.
—————-
Την εποχή των γιαγιάδων μας όλη αυτή η σπιτική δουλειά ήταν απόλυτα απαραίτητη και χρήσιμη γιατί πάνω της στηριζόταν η καλοζωία της οικογένειας. Όσο περισσότερο αφοσιωνόταν η νοικοκυρά στα καθήκοντά της τόσο καλύτερη ήταν η ζωή στο σπίτι και τόσο περισσότερη τάξη και άνεση παρουσίαζε. Ακόμα και το κράτος μπορούσε να κερδίσει από αυτή την δραστηριότητα της γυναίκας σαν νοικοκυράς. Γιατί η γυναίκα εκείνης της εποχής δεν περιοριζόταν στο να ετοιμάζει την πατατόσουπα για την οικογένεια, αλλά τα χέρια της δημιουργούσαν επίσης πολλά χρήσιμα προϊόντα όπως π.χ. ύφασμα, κλωστή, βούτυρο κ.λπ. που μπορούσαν να προσφερθούν στην αγορά σαν εμπορεύματα σαν πράγματα αξίας.
Είναι αλήθεια ότι την εποχή των γιαγιάδων και προγιαγιάδων μας δεν υπολόγιζαν τη δουλειά της γυναίκας με χρήμα. Αλλά κάθε άντρας είτε χωρικός, είτε εργάτης γύρευε να πάρει για γυναίκα του μια «χρυσοχέρα» γιατί οι οικονομικές δυνατότητες του άντρα μόνο «χωρίς την σπιτική εργασία της γυναίκας» δεν θα ήταν αρκετές για να συντηρήσουν το μελλοντικό τους σπιτικό. Αλλά σ’ αυτό το σημείο τα συμφέροντα του κράτους συμπίπτουν με του συζύγου: όσο πιο δραστήρια ήταν η γυναίκα στην οικογένεια, τόσο περισσότερο και διαφορετικά προϊόντα παρήγαγε, ύφασμα, δέρμα, μαλλί από τα όποια πουλαγε το περίσσευμα στην κοντινή αγορά κι έτσι η οικονομική ευημερία της χώρας αυξανόταν.
————-
Αλλά τι θ’ απομείνει για την οικογένεια όταν όλες αυτές οι δουλειές του νοικοκυριού θα εξαφανιστούν; Έχουμε ακόμα ν’ ασχοληθούμε με τα παιδιά. Αλλά κι εδώ το κράτος των εργαζόμενων συντρόφων θα έλθει να σώσει την οικογένεια. Η κοινωνία σιγά – σιγά θ’ αναλάβει το βάρος που πέφτει ατούς γονείς. Κάτω από το καπιταλιστικό καθεστώς η εκπαίδευση του παιδιού έπαψε να είναι καθήκον των γονιών. Τα παιδιά τα διδάσκουν σε σχολεία. Μόλις φτάσει το παιδί στην σχολική ηλικία οι γονείς ανασαίνουν πιο ελεύθερα. Άπ’ αυτή τη στιγμή παύει να είναι δική τους υπόθεση η πνευματική ανάπτυξη του παιδιού. Αλλά δεν τελειώνουν εκεί οι υποχρεώσεις της οικογένειας για το παιδί. Υπάρχει ακόμα η υποχρέωση να το ταΐσουν, να του αγοράσουν παπούτσια, να το ντύσουν, να το κάνουν ειδικευμένο και τίμιο εργάτη που να μπορεί, όταν έλθει η ώρα, να ζει τον εαυτό του και να συντηρεί τους γονείς του στα γεράματά τους.
Η οικογένεια του εργάτη όμως σπάνια μπορεί να εκπληρώσει όλες αυτές τις υποχρεώσεις για τα παιδιά της. Το χαμηλό μεροκάματο δεν άφηνε ούτε φαγητό να χορτάσουν τα παιδιά, ενώ η έλλειψη ελεύθερου χρόνου δεν άφηνε τους γονείς να δώσουν την προσοχή που χρειάζεται για την μόρφωσή της νέας γενιάς. Η οικογένεια υποτίθεται ότι ανάτρεφε τα παιδιά αλλά το κατάφερνε στην πράξη; Για την ακρίβεια ο δρόμος ανατρέφει τα παιδιά τού προλεταριάτου.
—————
Κι εδώ η κομμουνιστική κοινωνία θα έλθει να βοηθήσει τους γονείς. Στη Σοβιετική Ρωσία χάρη στις φροντίδες των υπουργείων Παιδείας και Κοινωνικής Πρόνοιας, γίνονται μεγάλες πρόοδοι και έχουν επιτευχθεί ήδη πολλά για να διευκολύνουν το έργο της οικογένειας στην ανατροφή και συντήρηση των παιδιών. Υπάρχουν ιδρύματα για τα βρέφη, παιδικοί σταθμοί, νηπιαγωγεία, αναρωτήρια και κατασκηνώσεις υγείας για τα άρρωστα παιδιά, εστιατόρια, δωρεάν γεύματα και σχολεία, δωρεάν βιβλία, ρούχα και παπούτσια για τους μαθητές. Δεν είναι αυτά αρκετές αποδείξεις ότι το παιδί ξεφεύγει από τον περιορισμένο κύκλο της οικογένειας και το βάρος μετατοπίζεται από τους ώμους των γονιών σ’ αυτούς του συνόλου;
Η φροντίδα των γονιών για τα παιδιά χωριζόταν σέ τρία διαφορετικά μέρη: 1) Η φροντίδα που αφιερώνεται στα βρέφη, 2) η ανατροφή του παιδιού, 3) η εκπαίδευση του παιδιού. Όσο για την εκπαίδευση των παιδιών στο δημοτικό και αργότερα στο γυμνάσιο και το πανεπιστήμιο έχει γίνει καθήκον του κράτους ακόμα και στην καπιταλιστική κοινωνία. Οι ασχολίες της εργατικής τάξης, οι συνθήκες ζωής της έκαναν επιτακτική ανάγκη ακόμα και για την καπιταλιστική κοινωνία, τη δημιουργία παιδικών σταθμών, ιδρυμάτων κλπ. Όσο περισσότερο συνειδητοποιήσουν τα δικαιώματά τους οι εργάτες, όσο καλύτερα ήταν οργανωμένοι σ’ ένα κράτος, τόσο έδειχνε να ενδιαφέρεται η κοινωνία για την ανακούφιση της οικογένειας από την φροντίδα των παιδιών.
Αλλά η αστική κοινωνία φοβόταν να προχωρήσει πολύ σ’ αυτό το θέμα ικανοποίησης της εργατικής τάξης, μήπως και μ’ αυτό τον τρόπο συνεισφέρει στην αποσύνθεση της οικογένειας. Οι ίδιοι οι καπιταλιστές δεν αγνοούν το γεγονός ότι η παλιά οικογένεια, με τη γυναίκα σκλάβα και τον άντρα υπεύθυνο για τη συντήρηση της οικογένειας είναι το καλύτερο διπλό για να πνίξουν την προλεταριακή προσπάθεια για ελευθερία, ν’ αποδυναμώσουν το επαναστατικό πνεύμα του εργαζόμενου άντρα και της εργαζόμενης γυναίκας. Η ανησυχία για την οικογένεια του χαλαρώνει την γροθιά του εργάτη, τον αναγκάζει να αψιμαχεί διστακτικά με το κεφάλαιο. Και τι δεν θα δεχτούν ο πατέρας και η μάνα όταν τα παιδιά τους πεινάνε…
Αντίθετα με την καπιταλιστική κοινωνία, που δεν μπόρεσε να μετατρέψει τη μόρφωση της νεολαίας σε πραγματική κοινωνική λειτουργία, κρατική δουλειά, η κομμουνιστική κοινωνία θα δει την κοινωνική παιδεία της νέας γενιάς σαν την ίδια την βάση των νόμων και των εθίμων της, σαν τον θεμέλιο λίθο της νέας δομής. Η οικογένεια του παρελθόντος, μικρή και στενή, με τους καυγάδες των γονιών, με το αποκλειστικό ενδιαφέρον στα δικά της παιδιά, δεν θα πλάσει τον άνθρωπο της αυριανής κοινωνίας. Τον νέο άνθρωπο στη νέα μας κοινωνία θα τον πλάσουν οι κοινωνικές οργανώσεις, όπως οι παιδικές χαρές, οι κήποι, οι σταθμοί και πολλά άλλα τέτοια ιδρύματα, όπου θα περνάει το παιδί το μεγαλύτερο μέρος της μέρας του και όπου φωτισμένοι εκπαιδευτικοί θα τον κάνουν πολίτη με συναίσθηση του μεγαλείου αυτού του ιερού μοτίβου: αλληλεγγύη, συντροφικότητα, αλληλοβοήθεια, αφιέρωση στη συλλογική ζωή…