του Μάριου Αυγουστάτου
Ήταν πραγματικός ρεμπέτης αλλά και ροκάς ουσιαστικός σε όλα τα επίπεδα. Όλοι έχουμε στη ζωή μας κάποιους ανθρώπους που μας καθορίζουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Για μένα ένας απ’αυτούς τους πυλώνες ήταν ο Στέλιος.
Κάπου στα μεταλυκειακά χρόνια, δουλεύοντας στο καφενείο του θειου μου παράλληλα με τις σπουδές, του φτιαχνα τον καφέ του και είχαμε αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση, όντας και γείτονες.
Εγώ τον θαύμαζα και τον έβλεπα σαν το «πρότυπο» ασυμβίβαστου ρεμπετοροκά παρόλο που όντας μεταλοπανκης έβλεπα το ρεμπέτικο σαν κάτι «παλιακό» και ξεπερασμένο. Κι αυτή την οπτική μου τη γύρισε τούμπα ο Στέλιος τελείως και το αγάπησα βαθιά. Τον αγάπησα και σαν μουσικό απ’τον οποίο έμαθα απίστευτα πολλά: τα «μυστικά» κουρδίσματα, τα καραντουζένια και τους λαϊκούς δρόμους και παιξίματα. Αυτός με έβλεπε με αμέριστη αλληλεγγύη ως εργαζόμενο νιάτο κι ήταν δίπλα μου σε πολλές δύσκολες στιγμές τότε.
Ήταν η αφορμή για τη μοναδική φορά που κοντραρίστηκα τόσο με τον πατέρα μου.
Κάποια βράδια (και μεσημέρια) μαζευόταν η παρέα στο καφενείο και γινόντουσαν απίστευτα τζαμαρίσματα μετά των «απαραίτητων» διονυσιασμών. Τζαμαρίσματα και γλέντια απ’αυτά που δε χρειάζονται ντοκουμέντα, είναι και θα είναι βαθιά χαραγμένα μέσα μας.
Πάνω σ’ένα τέτοιο αυτοσχέδιο γλεντάκι, κι ενώ γρατζούναγα την κιθάρα, μου είχε προτείνει να πάω καλοκαιρινή τουρνέ μαζί του γιατί δεν είχε κιθαρίστα (τον παράτησε; είχε κάποιο θέμα υγείας; δε θυμάμαι).
Ακούγοντάς το ο πατέρας μου που ήταν κοντά, με πήρε παράμερα και μου’πε: «Δεν σου έχω επιβάλλει ποτέ τίποτα αλλά αυτό δε θα το επιτρέψω. Καταλαβαίνω τη γοητεία του πράγματος αλλά αν πας μαζί του θα βρεις την πόρτα μας, κυριολεκτικά και μεταφορικά, κλειστή».
Μετά από κουβέντα δυο-τριών ημερών (που λέει ο λόγος κουβέντα) με έπεισε, γιατί ποτέ δεν είχε προσπαθήσει να επιβάλλει κάτι τόσο επιτακτικά. Και ήταν μάλλον μια απόφαση ζωής.
Δε ξέρω τι τροπή θα είχε πάρει η ζωή μου έκτοτε. Και το έφερα βαρέως για καιρό γιατί ένιωσα μ’ένα τρόπο ότι, ενώ ο ίδιος μου είχε σταθεί, τον πρόδωσα. Ήθελα να πάω να τον βρω στο Χαμάμ που έπαιζε τελευταία, αλλά δεν τα κατάφερα δυστυχώς…
Καλό ταξίδι μάγκα μας Στέλιο. Δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ και σ’ευχαριστούμε για όλα.
