Όλοι εναντίον των… Κούρδων!
Καθώς η συριακή κρίση διαρκεί επί σειρά χρόνων, εμπλέκονται σε αυτήν οι ΗΠΑ και Ρωσία με δυνατότητες όχι μόνο πολιτικο-διπλωματικής αλλά και στρατιωτικής παρέμβασης αλλά και η ΕΕ με πολιτική και οικονομική διπλωματία, εμπλέκονται τοπικοί υπο-ιμπεριαλισμοί (Ισραήλ, Τουρκία, Ιράν), ο συριακός στρατός, οι Κούρδοι, το Ισλαμικό Κράτος (που καταλύθηκε σαν εδαφική κυριαρχία και αποδυναμώθηκε αλλά δεν εξαλείφθηκε σαν στρατιωτική δύναμη) και πολιτοφυλακές υποστηριζόμενες ένθεν από τον έναν ή τον άλλον (ή και περισσότερους του ενός ταυτόχρονα). Tο «ποιος είναι με ποιον» μόνο σταθερό και δεδομένο δεν είναι.
Μόλις μέχρι χθες, υπέρ της δημιουργίας ισχυρής κουρδικής οντότητας ήταν τόσο οι ΗΠΑ όσο και το Ισραήλ (το τελευταίο εξακολουθεί να είναι, γι’ αυτό το εβραϊκό λόμπι στις ΗΠΑ και οι συνδεόμενοι με αυτό γερουσιαστές και πολιτικοί παράγοντες έχουν φρυάξει με το «πράσινο φως» του Τραμπ στον Ερντογάν). Πράγματι, εξοπλίστηκαν και δέχθηκαν στρατιωτική βοήθεια από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ και πηγές συνδεόμενες με αυτούς. Ήδη όμως αυτό έχει αλλάξει θεαματικά όσον αφορά τις ΗΠΑ. Τη δεδομένη στιγμή, όλοι οι βασικοί πρωταγωνιστές της συριακής κρίσης είναι κατά των Κούρδων! Για την ακρίβεια, το «άδειασμα» των Κούρδων από τις ΗΠΑ είχε αρχίσει πριν από πολύ καιρό, όταν τους άφησαν μόνους στην αντεπίθεση του συριακού στρατού, με αποτέλεσμα να υποστούν στρατιωτική πανωλεθρία και να περιοριστούν κατά πολύ τα εδάφη που ελέγχουν.
Οι Κούρδοι μοιάζει να είναι τα θύματα μιας διεθνούς ιμπεριαλιστικής συνωμοσίας. Κάποια στιγμή όλοι έκαναν στην άκρη, αφήνοντας το συριακό στρατό και τώρα τον Ερντογάν να τους πετσοκόψουν… Γιατί; Για τον μεν Τραμπ, επειδή θέλει να «πουλήσει» στο αμερικανικό εκλογικό σώμα ότι είναι αυτός που έβαλε τέλος στη συμμετοχή των ΗΠΑ σε «ανόητους» πολέμους και εξασφάλισε την «επιστροφή στην πατρίδα» των Αμερικανών στρατιωτών. Βαθύτερα, γιατί η γραμμή Τραμπ υπακούει στη στρατηγική που αποκαλύπτει η γνωστή του ατάκα «οι Κούρδοι ας φυλάξουν μόνοι τους τα σύνορά τους»: όχι σταθερές συμμαχίες, όχι συμμαχίες χωρίς άμεσα ανταλλάγματα και οφέλη. Δεν χρειάζεται να επεκταθούμε εδώ περισσότερο σε αυτή τη στρατηγική όταν η πολιτική στο θέμα που μας ενδιαφέρει είναι σαφής. Από την πλευρά της, η Ρωσία θέλει μια λύση στο ζήτημα της Συρίας με επανέλεγχο της συριακής επικράτειας από το καθεστώς Άσαντ, με την εξαίρεση της «ζώνης ασφαλείας» που θα φτιάξει ο Ερντογάν στα σύνορα και βέβαια με το δραστικό ψαλίδισμα της επιρροής των Κούρδων. Όσο για την ΕΕ, αυτή μπορεί να ασκήσει μόνο μια περιορισμένου βεληνεκούς οικονομική διπλωματία (χρήματα για την εξαγορά της τουρκικής -και ελληνικής- «αποτροπής» στο προσφυγικό ρεύμα ώστε αυτό να μη χτυπάει τις πύλες της Ευρώπης).
Οι προθέσεις όλων είναι σαφείς, αλλά τα αποτελέσματα δεν πρέπει καθόλου να θεωρηθούν δεδομένα. Ούτε όσον αφορά στενά την τουρκική εισβολή ούτε όσον αφοράς γενικότερα τη συνέχεια και την έκβαση της συριακής κρίσης.
Διδάγματα
Οι εξελίξεις (παλιότερες αλλά και η τωρινή) στη Συρία είναι πολλαπλά διδακτικές. Ο πόλεμος στη Συρία, που ξεκίνησε το 2011 σαν εμφύλιος και ωμή καταστολή του συριακού «πεζοδρομίου» (στο πλαίσιο της γενικότερης δυναμικής της αραβικής «άνοιξης») διεθνοποιήθηκε και έγινε ιμπεριαλιστικός με την ανάμιξη ΗΠΑ και Ρωσίας, αλλά και τοπικών υποϊμπεριαλισμών και υποδεέστερης σημασίας δυνάμεων στοιχισμένων (κατά περίπτωση αλλά όχι με πλήρη συνέπεια) γύρω από τους δύο αυτούς ιμπεριαλισμούς. Είναι μάταιο για την Αριστερά και έχει σοβαρά κόστη αποπροσανατολισμού να ψάχνει για πλευρά «δίκαιη» ή «αντιμπεριαλιστική» σε αυτόν τον πόλεμο. Είναι σοβαρό πολιτικό -και θεωρητικό- λάθος να αναδεικνύεται η Ρωσία σε «μη ιμπεριαλιστική» ή, ακόμη περισσότερο, «αντιμπεριαλιστική» δύναμη – όπως και η Κίνα σε άλλες περιπτώσεις. Ο ρωσικός καπιταλισμός είναι ένας διεθνής «πτωματοφάγος» και ιμπεριαλισμός δεύτερης σειράς που σχεδιάζει και αξιοποιεί «αρπαχτές» στα κενά που αφήνει η αμερικανική αδυναμία ή «απόσυρση ενδιαφέροντος» ή η γεωπολιτική και ενεργειακή αδυναμία της ΕΕ.
Σε αυτό τον πόλεμο, το καθεστώς Άσαντ, το Ισλαμικό Κράτος, η Τουρκία τώρα, το Ιράν ως υποϊμπεριαλισμός που παρεμβαίνει και στρατιωτικά στη Συρία, μαζί βέβαια με το Ισραήλ, διεξάγουν έναν άδικο πόλεμο. Τα μόνα δίκαια αιτήματα, είναι η απόσυρση των ιμπεριαλιστών «προστατών», η απαλλαγή του συριακού λαού από το καθεστώς του σφαγέα Άσαντ και η ικανοποίηση του δίκαιου αιτήματος των Κούρδων να αποκτήσουν το δικό τους κράτος – ανεξάρτητα από τις επιλογές συμμαχιών της ιθύνουσας τάξης και της ηγεσίας τους και ενάντια σε αυτές.
Η αδυναμία της Αριστεράς διεθνώς και ιδιαίτερα στην περιφέρεια της Μ. Ανατολής δεν της επιτρέπει να έχει ένα σχέδιο πολιτικής παρέμβασης. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να «χάσουμε τα μυαλά» μας είτε φαντασιωνόμενοι «αντιμπεριαλιστικές συμμαχίες» υπό την μπαγκέτα της Ρωσίας, είτε αρνούμενοι να υποστηρίξουμε το δίκαιο αίτημα των Κούρδων για αυτοδιάθεση στο όνομα των επιλογών συμμαχιών από την ιθύνουσα τάξη και την ηγεσία τους. Και βέβαια, αν αυτά είναι ένας στοιχειώδης γενικός πολιτικός μπούσουλας, στη συγκεκριμένη στιγμή πρέπει να φωνάξουμε με όλη μας τη δύναμη: Όχι στην τουρκική εισβολή – κάτω η ιμπεριαλιστική συνωμοσία – αλληλεγγύη στους Κούρδους!
Το ύστατο δίδαγμα έχει διπλό χαρακτήρα: Πρώτο, οι λαοί της περιοχής δεν μπορούν να ελπίζουν και να στηρίζονται στην ιμπεριαλιστική «προστασία» – πρέπει να στηριχτούν στις δικές τους δυνάμεις και να διαφυλάξουν την ανεξαρτησία του κινήματός τους. Δεύτερο, όταν η Τουρκία γίνεται με «θερμό» τρόπο μέρος του πολέμου της Συρίας, πρέπει να σταθμίσουμε διπλά και τριπλά τον κίνδυνο που απορρέει από τον ελληνο-τουρκικό ανταγωνισμό για τις ΑΟΖ.
Πηγή: https://www.redtopia.gr
