Πώς άφησα αυτό το κορίτσι να πεθάνει; Πώς μου ξέφυγε; Πώς δεν είχα μάθει για τις 288 (288!) μέρες τον αγώνα της;
Τον έχω πάρει προσωπικά αυτόν τον χαμό. Εγώ φταίω. Εγώ!
Διαβάζω 3 μέρες τώρα «Αθάνατη» και σκέφτομαι τη μάνα της, τους συντρόφους της, το ταίρι της – όλους αυτούς που την αγάπησαν 28 χρόνια και δε θα την ξαναδούν.
Θα τον κουβαλάω αυτόν τον θάνατο, βάρος στη συνείδησή μου, τρανή απόδειξη της ανεπάρκειας και της ανικανότητας μου.
Ο Ibrahim Gökçek, ένα ακόμα μέλος του συγκροτήματος σε απεργία πείνας, ακόμα ζει. Αντέχει.
Τι μπορούμε να κάνουμε μέσα σ’ αυτήν τη βρωμοσυνθήκη του εγκλεισμού; Να υψώσουμε φωνή, να κάνουμε ένα ψήφισμα, μια δράση, να κινητοποιήσουμε τη Διεθνή Αμνηστία, κάτι.
Πείτε μου, σας παρακαλώ, εσείς οι πιο έμπειροι στη συλλογική δράση: πώς μπορούμε να τον σώσουμε;
Δε θέλω να τον μάθουμε από το «Αθάνατος» που θα προκύψει αργά ή γρήγορα.
Ελάτε να τον κρατήσουμε στη ζωή.
Πηγή: Eleni Fournarou (Fb) μέσω http://artinews.gr
