της Νικολέττας Γεροντάκη
Είδα το αστειάκι του κ. Μάνου Παπαγιάννη για τους γκέι στο Instagram. Στην αρχή εκνευρίστηκα λίγο, μου φάνηκε τόσο άσχημο να αναπαράγει στερεότυπα ένας άνθρωπος της τέχνης που έχει κοινό. Υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ αυτοσαρκασμού και χλευασμού από άτομα που γελάνε με άλλα άτομα που δεν έχουν τα ίδια προνόμια. Παρόλα αυτά, μετά από 1-2′ σκέφτηκα ότι ήταν αναμενόμενο και τιμητικό. Μας χλευάζει ένας cis straight άνδρας που έχει χτυπήσει την συνεργάτιδα του, μπροστά σε άλλους ηθοποιούς, με αποτέλεσμα να έχει τραυματισμούς στη πλάτη και τη σπονδυλική της στήλη. Αν ένας άνθρωπος σαν αυτόν, έλεγε κάτι θετικό για την κοινότητα που και εγώ ανήκω- δεν θα το θεωρούσα ορατότητα. Μπορεί να το θεωρούσα υποκρισία ή να μου περνούσε αδιάφορο. Ο κ. Παπαγιάννης μας έδειξε λοιπόν πως είναι ένας «σωστός άνδρας», εκείνη τη περίοδο και είπε τώρα να διαιωνίσει στερεότυπα για τους γκέι. Όχι δεν είναι όλοι οι γκέι θηλυπρεπείς όπως παρουσιάζεται και όχι δεν είναι κακό να είναι όσοι είναι. Όχι δεν υπάρχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει ο «σωστός άνδρας». Σίγουρα όμως κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να σηκώνει το χέρι του και να είναι ομοφοβικός/σεξιστης. Και αν εν τέλει έχει αυτές τις πεποιθήσεις (γιατί το άλλο είναι αδίκημα ενώ η ομοφοβία και ο σεξισμός έχουν και θεσμική μορφή), αντί να δημιουργεί την εντύπωση ότι η κοροϊδία είναι ανεκτή απέναντι σε ΛΟΑΤΚΙ, καλό είναι να τις κρατάει για τον εαυτό του, ειδικά αν είναι ηθοποιός.
