ByΉθελα εδώ και μέρες να γράψω ένα κείμενο για το νομοσχέδιο χάριν του οποίου γίνεται πολύς λόγος, για τη συνεπιμέλεια που έχει φέρει στη Βουλή η κυβέρνηση της Ν.Δ, αυτή η συντηρητική (με αρκετή επιείκεια το συντηρητική) κυβέρνηση η οποία αφού πρώτα μας ρήμαξε στο ξύλο για να μείνουμε μέσα με 1.500 κρούσματα ημερησίως, τώρα που φτάσαμε τα 4.000 καθημερινά, αποφάσισε να ανοίξει σιγά σιγά την οικονομία!
Ξέφυγα πάλι, αλλά δεν μπορούσα να μη μιλήσω για το ξύλο που έπεσε άφθονο με τις ευλογίες μάλιστα των συστημικών ΜΜΕ λέγοντας για “ατίθασους και αδιάφορους” πολίτες που δεν υπολόγιζαν τη δημόσια υγεία και έβγαιναν έξω (κι έχει σημασία το ξύλο που έπεσε μιλώντας για τα πεπραγμένα μιας παράταξης, που προσπαθεί να μας πουλήσει κοινωνική ευαισθησία).
Έλεγα λοιπόν ότι ήθελα να γράψω εδώ και μέρες, αλλά δεν είχα καλή ψυχολογία γιατί έτυχε να έχει γενέθλια η κόρη μου και έχοντας να τη δω 3μιση χρόνια δεν ήμουν και πολύ καλά, όχι τουλάχιστον τόσο για να έχω “καθαρό” μυαλό ώστε να ασχοληθώ με ένα τόσο σοβαρό θέμα.
Δυστυχώς μια γυναικοκτονία η οποία έλαβε χώρα χθες στο Πήλιο με αναγκάζει κατά κάποιον τρόπο να καθίσω να γράψω και μάλιστα από τη δική μου οπτική, εκείνη ενός γονέα που εντελώς παράλογα στερείται το παιδί του, που χάνει χρόνια από την παιδική ηλικία του παιδιού του, χρόνια που δεν πρόκειται να επιστρέψουν ποτέ, και όμως προσπαθεί με αξιοπρέπεια (έχοντας θεούς και δαίμονες απέναντι) δίνοντας έναν τεράστιο αγώνα σε κάθε επίπεδο, να ξαναέρθει σε επαφή με το παιδί του χωρίς ψευτοτσαμπουκάδες και τραμπουκισμούς .
Δυστυχώς μια γυναικοκτονία η οποία έλαβε χώρα χθες στο Πήλιο με αναγκάζει κατά κάποιον τρόπο να καθίσω να γράψω και μάλιστα από τη δική μου οπτική, εκείνη ενός γονέα που εντελώς παράλογα στερείται το παιδί του, που χάνει χρόνια από την παιδική ηλικία του παιδιού του, χρόνια που δεν πρόκειται να επιστρέψουν ποτέ, και όμως προσπαθεί με αξιοπρέπεια (έχοντας θεούς και δαίμονες απέναντι) δίνοντας έναν τεράστιο αγώνα σε κάθε επίπεδο, να ξαναέρθει σε επαφή με το παιδί του χωρίς ψευτοτσαμπουκάδες και τραμπουκισμούς .Πριν γράψω οτιδήποτε άλλο θέλω να τονίσω ότι η κοπέλα και ο αδερφός της είχαν ονόματα ήταν η Κωνσταντίνα και ο Γιώργος και το λέω γιατί είναι ασέβεια ως προς τα θύματα να γράφουν η 28χρονη Κ και ο αδερφός της Γ 30 ετών, είχαν ονόματα που να με πάρει.
Ήταν η Κωνσταντίνα και ο Γιώργος λοιπόν και ήταν μάνα και θείος ενός μικρού παιδιού αλλά και παιδιά κάποιων γονιών που σήμερα έχουν διπλό πένθος, που πενθούν τα παιδιά τους το μεγαλύτερο κακό που μπορεί να βρει έναν άνθρωπο και που πρέπει μέσα στο τεράστιο πένθος τους, να βρούνε το κουράγιο για να μεγαλώσουν το εγγονάκι τους το οποίο άφησε ορφανό ο ίδιος ο γυναικοκτόνος, ο φονιάς πατέρας του.
Θα ήθελα να σταθούμε λιγάκι εδώ και να δούμε τι ακριβώς οπλίζει τα χέρια των εκάστοτε γυναικοκτόνων και γιατί έχει τεράστια σημασία να σταθούμε σε αυτή τη λέξη : ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑ.
Δεν είναι όπως οποιοδήποτε άλλο φονικό φίλες και φίλοι μου, και φυσικά δεν είναι μια οικογενειακή τραγωδία όπως επιχείρησαν κάποια τηλεοπτικά κανάλια να το παρουσιάσουν.
Σε κάθε γυναικοκτονία το θύμα είναι ΠΑΝΤΑ μια γυναίκα και ο θύτης τις περισσότερες φορές ο σύζυγος, ο σύντροφος, ο πρώην, ένας παράφρων θαυμαστής κάποιες φορές ο αδερφός και κάποιες άλλες ο ίδιος ο πατέρας, αλλά πάντα μα πάντα οι ηθικοί αυτουργοί παραμένουν οι ίδιοι, η πατριαρχία, ο σεξισμός και ο μισογυνισμός.
Σκοτώνουν γυναίκες ακριβώς γιατί τα πατριαρχικά πρότυπα έχουν εκπαιδεύσει όλους αυτούς τους φονιάδες ότι η γυναίκα είναι κάτι που τους ανήκει και δεν μπορεί να κάνει οτιδήποτε άλλο από το να εκτελέσει την επιθυμία τους, όποια κι αν είναι αυτή, ακόμη και να παραμείνει παρά τη θέληση της σε μια κακοποιητική σχέση η γάμο κι αν αρνηθεί η τιμωρία είναι μια: ο Θάνατος….
Τι σχέση μπορεί να έχει η γυναικοκτονία που μόλις ανέφερα με το νομοσχέδιο που φέρνει η κυβέρνηση; Τεράστια και θα εξηγήσω το γιατί παρακάτω.
Η συνεπιμέλεια στην ουσία υπάρχει ως νόμος του κράτους και αυτό είναι το φυσιολογικό, το μη φυσιολογικό είναι αυτή η αλλαγή που προσπαθεί να φέρει η κυβέρνηση ώστε να την κάνει υποχρεωτική για να εξυπηρετήσει προφανέστατα τους εκλογικούς της πελάτες.
Σε κάθε διαζύγιο σχεδόν όταν δεν υπάρχουν αντιδικίες θα δούμε ότι η επιμέλεια των παιδιών παραμένει κοινή, το πρόβλημα ξεκινάει όταν κάποιος από τους δύο γονείς βάζει τον εγωισμό πάνω από το συμφέρον του παιδιού (η των παιδιών αν είναι περισσότερα από ένα) ή κι εδώ είναι το σημείο που πρέπει να δώσουμε τεράστια σημασία όταν κάποιος από τους δύο πρώην συζύγους είναι κακοποιητικός (τις περισσότερες συντριπτικά φορές μάλιστα αυτός είναι –σωστά μαντέψατε- ο άντρας).
Πρίν πάμε στο σημαντικότερο σημείο στο οποίο θα μιλήσουμε για έναν κακοποιητικό πρώην σύζυγο, θα ήθελα να γράψω ότι σαφέστατα υπάρχουν και κάποιες γυναίκες, κάποιες μητέρες οι οποίες έχουν κακή – κάκιστη νοοτροπία (δυστυχώς τέτοια περίπτωση αντιμάχομαι στα δικαστήρια), οι οποίες θεωρούν τα παιδία κτήμα τους και τα χρησιμοποιούν ως όπλο για να πληγώσουν τον άλλον γονέα, αλλά αλίμονο σε όποιον πάει με τραμπουκισμούς και κακοποίηση να βρει δήθεν το δίκιο του υπό το καθεστώς της όποιας αγανάκτησης.
Αρμόδια γιαυτές τις περιπτώσεις είναι και πρέπει να είναι τα δικαστήρια όσο δύσκολη και κακοποιητική διαδικασία και αν είναι, άλλωστε το ξέρω από πρώτο χέρι.
Στο κυρίως θέμα που θα πρέπει να επικεντρωθούμε είναι αυτό των κακοποιητικών πατεράδων οι οποίοι πολλές φορές δεν ενδιαφέρονται καν για τα παιδιά τους, αλλά μόνο για το πώς θα τα χρησιμοποιήσουν ως μοχλό πίεσης στη προσπάθεια τους να προσεγγίσουν και γιατί όχι και να ξανακακοποιήσουν τις πρώην συζύγους τους τιμωρώντας τους με αυτόν τον τρόπο γιατί τόλμησαν να φύγουν από κοντά τους.
Ας ρίξουμε μια ματιά τι αναφέρει η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων πανω σε αυτό το θέμα:
Θεωρούμε πως η προϋπόθεση της αμετάκλητης καταδίκης του γονέα για τα αναφερόμενα ποινικά αδικήματα δεν διασφαλίζει το τέκνο, που θα εξακολουθήσει να διαμένει ή να επικοινωνεί για μεγάλο διάστημα με έναν γονέα που έχει την ανωτέρω εγκληματική συμπεριφορά. Η αναμονή έκδοσης αμετάκλητης απόφασης για τόσο σοβαρά αδικήματα, που είναι μια μακρόχρονη διαδικασία, δύναται να έχει καταστροφικές συνέπειες για το τέκνο. Προτείνουμε ο αποκλεισμός ή ο περιορισμός της επικοινωνίας, στις περιπτώσεις αυτές, να λαμβάνει χώρα μετά από εμπεριστατωμένη έκθεση κοινωνικών λειτουργών και παιδοψυχολόγων δημοσίου φορέα περί της ακαταλληλότητας του γονέα να ασκήσει το δικαίωμα της επιμέλειας ή της επικοινωνίας, η συνδρομή των οποίων πρέπει να λαμβάνει χώρα άμεσα, αφενός για την προστασία του τέκνου, αφετέρου για την προστασία του γονέα που κατηγορείται κακόβουλα.
Ακόμη κι εδώ λοιπόν που μιλάμε για κακοποιητικό γονέα με εγκληματική συμπεριφορά, δεν γίνεται η παραμικρή αναφορά στη σύζυγο, παρά μόνο στο παιδί, τα αποτελέσματα βέβαια, τα διαπιστώσαμε δυστηχώς μόλις χθές.
Είναι εντελώς παράλογο και ταυτόχρονα εξοργιστικό το άρθρο αυτό του νομοσχεδίου το οποίο κάνει λόγο για αμετάκλητη καταδικαστική απόφαση όταν πρόκειται για κακοποιητικές και εγκληματικές συμπεριφορές καθώς πρόκειται για μια εξαιρετικά μακρόχρονη διαδικασία κατά την οποία ο κακοποιητής θα μπορεί κανονικότατα να έρχεται σε επαφή με το παιδί, αλλά και με τη πρώην σύζυγο και θα μπορεί να συνεχίζει απτόητος το κακοποιητικό του έργο μέχρι και ΑΝ τελικά έρθει η τελική καταδίκη.
Ας ρίξουμε μια ματιά στο τι συμβαίνει στη Γαλλία όπου η υποχρεωτική συνεπιμέλεια ισχύει από το 1993:
30 Ιουλίου 2020 στην Γαλλία ψηφίζεται νόμος (2020-936) για την προστασία των θυμάτων της ενδοοικογενειακής βίας. Είχε προηγηθεί κατάθεση στην βουλή έκθεσης που ενσωματώνει τα αποτελέσματα της έρευνας του Παρατηρητήριο Βίας του περιφερειακού συμβουλίου του διαμερίσματος Seine-Saint-Denis για τις γυναικοκτονίες μεταξύ των ετών 2005-2008 (στην Γαλλία η υποχρεωτική συνεπιμέλεια ‘ίσχυε από το 1993 και η εναλλασσόμενη κατοικία από το 1995). Από τα συμπεράσματα του παρατηρητήριου είναι ότι για τις 24 γυναικοκτονίες που έγιναν εντός της εξεταζόμενης τριετίας (με σχεδόν μια δεκαετία εφαρμογής της πλήρους υποχρεωτικής συνεπιμέλειας) «κατά το ήμισυ των περιπτώσεων, όταν υπήρχαν μικρά παιδιά, ο άντρας σκότωσε την σύζυγό του υπό την συνθήκη της νομικά επιβεβλημένης επίσκεψης του ή του δικαιώματος της στέγασης του»
Ενώ λοιπόν στη Γαλλία αλλάζουν τον υφιστάμενο νόμο για να προστατέψουν τα θύματα ενδοοικογενειακής βίας, εδώ έναν χρόνο αργότερα, τον φτιάχνουν από την αρχή λάθος.
Είναι λοιπόν ξεκάθαρο ποιόν προσπαθεί να βολέψει αυτό το νομοσχέδιο μιας ακραίας συντηρητικής παράταξης, την εκλογική της πελατεία η αποία ως συντηρητική (στη καλύτερη περίπτωση) είναι πιστή στις αρχές τις πατριαρχίας και του σεξισμού.
Άφησα για το τέλος το οικονομικό σκέλος της υπόθεσης καθώς πιστεύω ακράδαντα ότι δεν μπορεί και αυτό να είναι ένα ταξικό ζήτημα και ότι ένας φτωχός γονέας δεν θα μπορεί να βλέπει το παιδί του αν δεν έχει να πληρώσει και κινδυνεύει η επιβίωση του, προσοχή όμως, αν δεν έχει, εκείνοι που έχουν και δεν δίνουν χρήματα για τα παιδιά τους ώστε να εκδικηθούν τη μητέρα δεν δικαιούνται να ομιλούν ούτε φυσικά να ζητάνε συνεπιμέλεια για να αποφύγουν έτσι τη διατροφή.
Αλίμονο λοιπόν στους βουλευτές και κυρίως στις βουλεύτριες εκείνες που θα ψηφίσουν έναν τέτοιο νόμο, αλίμονο σε εκείνους που θα οπλίσουν τα χέρια των μελλοντικών γυναικοκτόνων μα πάνω απ όλα, αλίμονο σε εκείνες τις γυναίκες που θα αναγκάζονται για χρόνια να έρχονται σε επαφή με κακοποιητές και που θα τρέμουν για τη ζωή τους κάθε φορά που θα πρέπει να συναντήσουν τα άτομα εκείνα που τις κακοποιούν για να δώσουν η να πάρουν το παιδί, αλίμονο στα ίδια τα παιδιά που επίσης δεν φταίνε σε τίποτα να πρέπει να αναγκάζονται να μένουν με γονείς που ίσως τα κακοποιούν.
Μου κάνει φοβερή εντύπωση ότι όλοι αυτοί οι αντράκλες και οι παλικαράδες ακόμη και μετά το χθεσινό βγαίνουν και απειλούν δημόσια στα social media, τα σχόλια που έχω δεί προκαλούν φρίκη από τη μία και απορία από την άλλη που έχουν ανάγκη από έναν τέτοιο νόμο και δεν πηγαίνουν στα δικαστήρια να βρούνε το δίκιο τους αν πιστεύουν ότι έχουν, ίσως γιατί στη πλειοψηφία τους ξέρουν και οι ίδιοι ότι δεν έχουν δίκιο.
Μιλώντας για πατριαρχία και σεξισμό κάπου εδώ θα πρέπει να τονίσω την ιδιαίτερη αηδία που μου προκαλεί όταν αυτά τα δυό εκφράζονται μέσα από γυναίκες, θα αναφέρω ως παράδειγμα μια εμετική συζήτηση που άκουσα από δυο γυναίκες δικηγόρους πέρυσι τον Ιούνιο κατά την εκδίκαση της υπόθεσης μου σε πρώτο βαθμο στα δικαστήρια της πρώην σχολής Ευελπίδων, μη γνωρίζοντας ότι η υπόθεση αφορά εμένα, είπε η μια στη άλλη και εκείνη συμφώνησε: καλά να σου φοράει κέρατο ο άντρας σου, άντε και να σου ρίξει και καμμία σφαλιάρα, αλλά να σου βγεί γυναίκα;;;;; Η απάντηση μου ήταν ένα απλό: σας λυπάμαι ειλικρινά…
Εκείνες ήταν για λύπηση, τόσες άλλες κοπέλες όμως δεν πρέπει να είναι, πρέπει να σταθούμε δίπλα τους ενάντια σε αυτό το κατάπτυστο νομοσχέδιο και να αγωνιστούμε ώστε να μην είναι καμία μόνη της και να μη χρειαστεί να θρηνήσουμε στο μέλλον για άλλη κοπέλα θύμα γυναικοκτονίας και θα σταθούμε, όσο το φεμινιστικό κίνημα είναι ζωντανό, να μη νιώθει καμία μόνη, ο αγώνας είναι μακρύς και δύσκολος και δεν περισσεύει κανείς.
ΥΓ1. Να μη προκαλεί εντύπωση που η θέση μου είναι ξεκάθαρη απέναντι σε αυτό το νομοσχέδιο, δεν θα μπορούσα ποτέ να δεχτώ ότι η δική μου δικαίωση θα έρθει μέσα από τον πόνο των άλλων γυναικών, αυτή θα έρθει αργά η γρήγορα μέσα από την ίδια τη δικαιοσύνη ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι θα χρειαστεί να πάω στο Ευρωπαϊκό δικαστήριο των δικαιωμάτων του ανθρώπου.
Υ.Γ2. …Και μη ξεχνάτε να καταδικάσετε τη βία από όπου και αν προέρχεται.
Πηγή: https://punked.gr
