Του Γιάννη Χαλά
Η νέα αιματοχυσία στη Μέση Ανατολή από τις αρχές Μαΐου δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός. Είναι αποτέλεσμα της κλιμάκωσης της εγκληματικής πολιτικής του Ισραήλ, του σιωνιστικού κράτους-τρομοκράτη, ενάντια στον μαρτυρικό λαό της Παλαιστίνης. Ιδιαίτερα στα χρόνια της διακυβέρνησης του ακροδεξιού δολοφόνου Νετανιάχου, το σιωνιστικό καθεστώς έχει βάλει μπροστά το σχέδιό του για την «τελική λύση» του παλαιστινιακού ζητήματος, δηλαδή την εκδίωξη της μεγάλης πλειονότητας των Παλαιστινίων από τα Κατεχόμενα (Δυτική Όχθη και Λωρίδα της Γάζας) και την εξόντωση όσων αντιστέκονται. Τεράστια ώθηση σε αυτή τη βαρβαρότητα έχει δώσει ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, καθώς στους πακτωλούς οικονομικής και στρατιωτικής βοήθειας προστέθηκαν, μέσα στην τετραετία του Τραμπ, η μεταφορά της αμερικανικής πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ, οι πιέσεις σε αραβικά κράτη για αναγνώριση του Ισραήλ και η προώθηση ενός «ειρηνευτικού» σχεδίου που θα επιτρέψει στο Ισραήλ να προσαρτήσει το μεγαλύτερο μέρος της Δυτικής Όχθης, αφήνοντας μόνο ένα θνησιγενές παλαιστινιακό κρατίδιο.
Το τελευταίο διάστημα, στο επίκεντρο της ισραηλινής εκστρατείας εθνοκάθαρσης έχει βρεθεί η Ανατολική Ιερουσαλήμ. Κατά πολύ φτωχότερη και συστηματικά υποβαθμισμένη σε σχέση με το εβραϊκό δυτικό τμήμα της πόλης, έχει ωστόσο πολύ μεγάλη σημασία, καθώς εκεί βρίσκονται εμβληματικά ιερά μνημεία και των τριών μεγάλων μονοθεϊστικών θρησκειών (το Τείχος των Δακρύων για τον ιουδαϊσμό, ο Πανάγιος Τάφος για τον χριστιανισμό και το τέμενος Αλ Άκσα για το Ισλάμ). Όπως και σε όλη τη Δυτική Όχθη, οι ισραηλινές αρχές επιδιώκουν με κάθε τρόπο την αρπαγή της γης και των σπιτιών των Παλαιστινίων, που πλειοψηφούν στην Ανατολική Ιερουσαλήμ. Για τις 6 Μαΐου είχε προγραμματιστεί η εκδίκαση στο Ανώτατο Δικαστήριο του Ισραήλ της προσφυγής εβραίων εποίκων, που ζητούν να τους αποδοθούν εκατοντάδες σπίτια παλαιστινιακών οικογενειών στη συνοικία Σέιχ Τζάρα. Οι έποικοι επικαλούνται νόμο που τους επιτρέπει τέτοιες διεκδικήσεις, εφόσον παρουσιάσουν τίτλους ιδιοκτησίας που χρονολογούνται πριν από τον πρώτο αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1948 (φυσικά αντίστοιχος νόμος για τους Παλαιστίνιους δεν υπάρχει!). Εκείνη τη μέρα ξέσπασαν σφοδρές συγκρούσεις μεταξύ Παλαιστινίων διαδηλωτών και εποίκων, που είχαν τη στήριξη και άλλων ακροδεξιών Ισραηλινών. Οι ταραχές κλιμακώθηκαν στις 8 Μαΐου, ημέρα της ισλαμικής γιορτής Λαϊλάτ αλ-Καντρ, και συνοδεύτηκαν από σκληρή αστυνομική καταστολή. Την επόμενη μέρα, η ισραηλινή αστυνομία προχώρησε σε ωμή πρόκληση, καταλαμβάνοντας το τέμενος Αλ Άκσα. Χτύπησαν τους Παλαιστίνιους με χειροβομβίδες αναισθητοποίησης, αύρες και πλαστικές σφαίρες, με αποτέλεσμα πολλές εκατοντάδες τραυματίες.
Το Ισραήλ (σε αντίθεση με τις παλαιστινιακές οργανώσεις) αρνείται, μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, κάθε έκκληση για κατάπαυση του πυρός, δηλώνοντας ότι η Χαμάς «πρέπει να πληρώσει βαρύ τίμημα». Παράλληλα, επιστράτευσε 5.000 εφέδρους και συγκεντρώνει στρατεύματα στα σύνορα με τη Λωρίδα της Γάζας, απειλώντας και με χερσαία εισβολή. Κατέστησε μάλιστα σαφές ότι δεν θα επιτρέψει ολοκληρωμένη ενημέρωση για τα εγκλήματα που διαπράττει, καταστρέφοντας το κτήριο όπου στεγάζονται τα γραφεία του μεγάλου διεθνούς πρακτορείου ειδήσεων Associated Press και του αραβικού Αλ Τζαζίρα στη Γάζα.
Εσωτερική αναταραχή
Ένα σχετικά νέο στοιχείο, που δεν είχε εμφανιστεί σε μεγάλο βαθμό σε παλαιότερες φάσεις του Παλαιστινιακού, είναι οι εκτεταμένες συγκρούσεις σε πόλεις του Ισραήλ με μεικτό πληθυσμό, εβραϊκό και αραβικό. Οι Παλαιστίνιοι Άραβες που ζουν στο Ισραήλ ως πολίτες του υφίστανται κάθε είδους διακρίσεις προς όφελος των Εβραίων, έστω και αν γι’ αυτούς το καθεστώς του απαρτχάιντ δεν συνοδεύεται από στρατιωτικό νόμο (Δυτική Όχθη) ή απάνθρωπο αποκλεισμό (Γάζα). Οι ταραχές που ξέσπασαν οφείλονται αφενός στην άνοδο της μαχητικής διάθεσης των τελευταίων να συμπαρασταθούν στους ομοεθνείς τους στα Κατεχόμενα, αφετέρου στις δολοφονικές επιθέσεις ισραηλινών ακροδεξιών ομάδων σε βάρος τους. Είχαν μάλιστα παράπλευρη συνέπεια στην ισραηλινή πολιτική σκηνή, καθώς ο Μανσούρ Αμπάς, ηγέτης της Ενωμένης Αραβικής Λίστας (συνασπισμός των αραβικών κομμάτων του Ισραήλ), διέκοψε τις διαπραγματεύσεις με το μπλοκ των «κεντρώων» αντιπάλων του Νετανιάχου, που επιδιώκουν να συγκεντρώσουν την απαιτούμενη κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να σχηματίσουν κυβέρνηση. Έτσι, ο Νετανιάχου παραμένει «υπηρεσιακός» πρωθυπουργός και βέβαια, πέρα από τις πάγιες επιδιώξεις του σιωνιστικού καθεστώτος, έχει κάθε λόγο να επιδιώκει κλιμάκωση της πολεμικής σύγκρουσης.
Την ίδια στιγμή, η ηγεσία της Παλαιστινιακής Αρχής υπό τον Μαχμούντ Αμπάς συνεχίζει την προδοτική πολιτική της υποταγής στο Ισραήλ και τους ιμπεριαλιστές, ενώ ακύρωσε τις προγραμματισμένες εκλογές (βουλευτικές τον Μάιο και προεδρικές τον Ιούλιο), γνωρίζοντας ότι θα τις έχανε.
Υποκρισία και αλληλεγγύη
Για πολλοστή φορά, εκκωφαντική είναι η συνένοχη σιωπή της περιβόητης «διεθνούς κοινότητας» μπροστά στο νέο έγκλημα του Ισραήλ. ΗΠΑ και ΕΕ πιπιλίζουν την καραμέλα περί «δικαιώματος του Ισραήλ στην αυτοάμυνα», βάζοντας πλάτη στην εξόντωση του παλαιστινιακού λαού επί πολλές δεκαετίες. Οι υπηρεσίες αυτού του κράτους-μαντρόσκυλου στη Μέση Ανατολή είναι εξαιρετικά πολύτιμες για τον δυτικό ιμπεριαλισμό, ειδικά από τη στιγμή που τα τελευταία χρόνια έχει υποστεί σημαντικά πλήγματα από το ρωσο-κινεζικό ιμπεριαλιστικό μπλοκ στη Συρία και αλλού.
Στο ίδιο πλαίσιο, η απόλυτη ευθυγράμμιση της «προβλέψιμης» ελληνικής κυβέρνησης της ΝΔ είναι εκτός από εγκληματική και εξαιρετικά επικίνδυνη για τους εργαζόμενους και τη νεολαία, καθώς οι Έλληνες καπιταλιστές προβάλλουν τη «συμμαχία» τους με το Ισραήλ ως στήριγμα στον αντιδραστικό ανταγωνισμό τους με τον τουρκικό καπιταλισμό. Από την άλλη πλευρά, θυμηδία προκαλούν τα κροκοδείλια δάκρυα του ΣΥΡΙΖΑ για την Παλαιστίνη, ενώ η κυβέρνησή του ήταν ο εμπνευστής της συνεργασίας Ελλάδας-Κύπρου με το σιωνιστικό καθεστώς αλλά και τη χούντα του Σίσι στην Αίγυπτο.
Απέναντι στην εγκληματική στάση των κυβερνήσεών τους, οι λαοί σε όλο τον κόσμο εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους στον ηρωικό αγώνα των Παλαιστινίων. Επίκεντρο των κινητοποιήσεων ήταν το Σάββατο 15 Μαΐου, που συνέπεσε με την επέτειο της «Νάκμπα» (Καταστροφή), δηλαδή της εκδίωξης δεκάδων χιλιάδων Παλαιστινίων από τη γη τους το 1948. Μαζικές διαδηλώσεις έγιναν σε πολλές πόλεις των ΗΠΑ και στις περισσότερες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, αντιμετωπίζοντας σχεδόν παντού απαγορεύσεις και καταστολή, ιδιαίτερα σε Βερολίνο, Παρίσι και Λονδίνο. Από κοντά και η αντεργατική κυβέρνηση της ΝΔ, που έπνιξε στα χημικά τις κινητοποιήσεις στην ισραηλινή πρεσβεία στις 12 και 15/5. Οι μεγαλύτερες πορείες αλληλεγγύης πραγματοποιήθηκαν, όπως είναι φυσικό, σε αραβικές και μουσουλμανικές χώρες, ιδιαίτερα στην Ιορδανία, τον Λίβανο και την Τουρκία. Η τελευταία, μαζί με το Ιράν, είναι η μοναδική σημαντική δύναμη που καταδικάζει την πολιτική του Ισραήλ και, έστω και αν βέβαια το κίνητρο του Ερντογάν είναι να εμφανιστεί ως ηγέτης του μουσουλμανικού κόσμου, η στάση της δίνει σημαντική ανάσα στον παλαιστινιακό αγώνα.
