Φωτογραφίες: Άννα Μελισσάρη
Στο συνέδριο συμμετείχαν μουσικοί, ζωγράφοι, γλύπτες, καλλιτέχνες από όλο το κόσμο και τη χώρα μας, με στόχο να ενώσουν τις φωνές και την τέχνη τους απέναντι στον κοινό εχθρό, τον ιμπεριαλισμό με επικεφαλής τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Τέχνη για το λαό: «Γιατί πρέπει να ενωθούμε»
Ο Ιάκωβος από την Ανοιχτή Ορχήστρα μίλησε για την επαφή τους με τους Grup Yorum, την οποία χαρακτήρισε ως αρχή μιας μετέπειτα συνεργασίας. «Η υποστήριξη στη διοργάνωση του φεστιβάλ προέρχεται από μια ανάγκη για να το οργανώσουν μαζί με άλλους, παρότι θα μπορούσαν να το κάνουν από μόνοι τους. Όμως παρά τις διαφορές μας, δεν ακούσαμε ποτέ όχι από το στόμα τους». «Δεν πρόκειται για αλληλεγγύη αλλά για συμπερίληψη» κατέληξε. Έκανε λόγο για τη μεγάλη χαρά των συντελεστών της Ανοιχτής Ορχήστρας για αυτή τη συνεργασία που δημιουργεί ένα πρότυπο για το μέλλον, αλλά και την ανάγκη να δουλεύουν από κοινού. «Αποδείξαμε πως δουλεύουμε μαζί παρά τα χιλιόμετρα, απόδειξη πως για εμάς δεν υπάρχουν σύνορα». «Καλύτερα μαζί, παρά ο καθένας μόνος» κατέληξε. Ο Ουμούτ από τους Grup Yorum έκανε λόγο για τη συλλογική δράση και τη συνδρομή εθελοντών από άλλες χώρες στα πλαίσια του συνεδρίου, κάνοντας ιδιαίτερη αναφορά στους μεταφραστές και τους ηχολήπτες. «Μπορεί να πήραμε εμείς τη πρωτοβουλία, αλλά η προσπάθεια ανήκει σε όλους» εξήγησε.
Έργα ζωγραφικής: eve_dieverath
Η Σενά από τους Grup Yorum μίλησε για το πώς βλέπουν οι ίδιοι την τέχνη, ενώ συστήθηκε ως ένα λαϊκό αντιφασιστικό συγκρότημα. «Εδώ και δεκαετίες που κάνουμε τέχνη, είμαστε στόχοι του ιμπεριαλισμού, αλλά διαφυλάξαμε τις αξίες μας, όπως η Χελίν και ο Ιμπραήμ, χάρη στην αντίσταση των οποίων κάνουμε συνέδρια». «Εμπνευστηκαμε από τους κρατούμενους και πιστεύουμε στον αγώνα των οργανωμένων καλλιτεχνών» προσέθεσε, υπενθυμίζοντας πως οι Grup Yorum ξεκίνησαν μετά το πραξικόπημα της δεκαετίας του ’80, το οποίο ήθελε να διώξει τους επαναστάτες και να κάνει τους ανθρώπους απολιτίκ.
«Οι καταπιεσμένοι πρέπει να κάνουμε μέτωπο κατά των καταπιεστών και κάθε καλλιτέχνης έχει ρόλο να επιτελέσει» συμπλήρωσε, εξηγώντας πως δεν μπορούμε να το κάνουμε ως άτομα αλλά ως τάξη. «Κάνουμε τέχνη για το λαό, καθώς η τέχνη πρέπει να δίνει όραμα και λύση στο λαό», συμπλήρωσε. «Ο ιμπεριαλισμός τρέφεται από το αίμα των λαών. Μέσα από τη τέχνη μας καλούμε οι λαοί της Ανατολίας και του κόσμου να αντιπαλέψουν τον ιμπεριαλισμό και τον φασισμό, όπως έκαναν η Χελίν και ο Ιμπραήμ. Ήμασταν πάντα στο πλευρό του λαού και των εργατών όταν το χρειάζονταν, θέλοντας να δώσουμε μια εναλλακτική κουλτούρα καθαρή από τον φασισμό και τον ιμπεριαλισμό και για αυτό μας διώκουν», κατέληξε.
Υλικά για την ενίσχυση του Λαϊκού Μετώπου Τουρκίας
Ο Γιώργος από το ελληνικό συγκρότημα «Υπεραστικοί», σημείωσε πως «ως εργαζόμενοι καλλιτέχνες παίρνουμε ανοιχτά θέση στο πλευρό της εργατικής τάξης, της τάξης μας, που παράγει τον πλούτο. Με την κοινωνική και πολιτική δραστηριότητα μας και τη καλλιτεχνική μας παραγωγή επιδιώκουμε να συμβάλλουμε στην κατεύθυνση των κοινωνικών αλλαγών και ρήξεων που θα ανοίξουν το δρόμο για την κοινωνικοποιημένη ανθρωπότητα, καθώς αυτός ο κόσμος έχει σαπίσει και πρέπει να τον αλλάξουμε».
Οι Υπεραστικοί «στρέφουμε τα μάτια μας στη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα, αντλώντας από αυτή τα υλικά της καλλιτεχνικής παραγωγής μας και προσπαθώντας για μια τέχνη οργανική στο λαϊκό εργατικό κίνημα. Στους αγώνες στους δρόμους δουλειά, μέσα στους κόλπους του κινήματος μπορεί να βρει οξυγόνο μια τέχνη της αντίστασης που παλεύει να φανερώσει το πραγματικό και να γίνει όπλο για την αλλαγή του». Οι καιροί του μέλλοντος «φέρνουν ξανά στο προσκήνιο μια τέτοια τέχνη, που παίρνει μαχητικά θέση στο πλευρό των αγωνιστών, επενεργεί στις συνειδήσεις ενάντια στην παραίτηση και την απογοήτευση, δεν μηρυκάζει την ήττα. Θα γιγαντώσουν μια τέχνη που απαντά στις πραγματικές συνθήκες της κοινωνικής ζωής, που δεν εξαντλείται στην αυτοέκφραση, δεν αποσύρεται από το στίβο της κοινωνικής διαπάλης, που εκφράζει τις καλύτερες επιδιώξεις του αγωνιζόμενου λαού, τα βάσανα και τις αγωνίες, τους φόβους και τις ελπίδες του. Που δεν εξαντλείται στην διαπίστωση και τη περιγραφή της αστικής παρακμής και των προσωπικών αδιεξόδων σε αυτή, αλλά παρουσιάζοντας δυναμικά την πραγματικότητα, παίρνει θέση, δείχνει κατεύθυνση ταξική, για την πάλη για την κοινωνική απελευθέρωση».
Συμπλήρωσε πως ο φυσικός χώρος της μουσικής και των στίχων των Υπεραστικών είναι οι χώροι δουλειάς, τα εργοστάσια, τα εργατικά κέντρα και τα σωματεία, ενώ καλούν όσους το θεωρούν σκόπιμο να τα «ρίξουν» σαν προκηρύξεις σε πόλεις, χωριά, δρόμους, πλατείες και σχολεία, ώστε να φτάσουν σε κάθε εργαζόμενο/η, άνεργο/η, νέο/α και όσους αντιστέκονται και παλεύουν για μια καλύτερη ζωή και μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση. «Αν τα τραγούδια γίνουν φίλοι και σύμμαχοι τους κάτι πετύχαμε, αν γίνουν όπλα τους πρέπει να συνεχίσουμε» προσέθεσε. Συμπλήρωσε πως παρότι τοποθετούνται ως μουσική κολεκτίβα με το καλλιτεχνικό τους έργο, ο καθένας είναι ενεργός τόσο ως μονάδα όσο και μέσα από τα σωματεία και τον Πανελλήνιο Μουσικό Σύλλογο, στις κινήσεις αλληλεγγύης προς όσους αγωνίζονται ενάντια στον καπιταλιτικο τρόπο παραγωγής, στα θύματα της αδικίας του εκμεταλλευτικού αυτού συστήματος. «Οι δυνάμεις μας αν και πενιχρές, είναι δίπλα σε όσους το έχουν ανάγκη».
Ενδεικτικά, ανέφερε τη συμμετοχή των Υπεραστικών σε συναυλία συμπαράστασης στον αγώνα των κατοίκων στην Ιερισσό ενάντια στους χρυσοθήρες στα πλαίσια του 14oυ Κάμπινγκ των Αγωνιστικών Κινήσεων και της Μαθητικής Αντίστασης το 2013, με τη συμμετοχή του κομμουνιστή καλλιτέχνη Πάμπλο Χασέλ. «Η αλληλεγγύη μας στη καταδίκη του Χασέλ εκφράστηκε με τη ταυτόχρονη καταδίκη του τρομονόμου που υιοθετήθηκε στην Ελλάδα από το Νέο Ποινικό Κώδικα που ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ και διατηρεί η ΝΔ και δίνει ποινές φυλάκισης 3-5 χρόνια για ‘δημοσια απειλή’ μέσω διαδικτύου. Ο τρομονόμος στη τέχνη είναι συνέχεια της Ευρωπαϊκής οδηγίας και κεντρική πολιτική του καπιταλισμού που σαπίζει σε όλο το κόσμο. Πριν ακόμα ψηφιστεί και εφαρμοστεί ο νόμος, οι επιχειρηματικοί κολοσσοί της τέχνης λογοκρίνουν και ελέγχουν το διαβάζουν, το ακούμε, τι βλέπουμε, με κατεύθυνση την υπεράσπιση της εξουσίας του κεφαλαίου», σημείωσε. Κατέληξε πως «η μουσική είναι μια παγκόσμια γλώσσα, η ανάγκη του λαού να εκφράσει τα βάσανα του και να βρει διεξόδους είναι ίδια σε όλες τις χώρες κάτω από τη μπότα του καπιταλιστή», ενώ «η συνένωση δυνάμεων καλλιτεχνών που στρατεύουν την τέχνη τους στην ανατροπή αυτού του συστήματος, μπορεί να δώσει μια ώθηση σε συνθήκες υποχώρησης του κινήματος και κυριαρχίας της κουλτούρας του καπιταλισμού παγκοσμίως».
Σε τι είδους κόσμο ζούμε; Ο ιδεολογικός βομβαρδισμός του ιμπεριαλισμού
Ο Ουμούτ άνοιξε τη δεύτερη θεματική του συνεδρίου με τη διαπίστωση πως δεν μπορεί να υπάρξει καμία δικαιοσύνη στον καπιταλισμό και για αυτό απαιτείται πάλη για το σοσιαλισμό που οδηγεί στην απελευθέρωση μέσω της κατάργησης των τάξεων. «Μόνος δρόμος για αυτό είναι η επανάσταση ώστε να εξαλείψουμε τη βασική πηγή των παγκόσμιων αντιθέσεων, τον ιμπεριαλισμό».
Στη συνέχεια έδωσε το λόγο σε συντρόφισσά του από τους Grup Yorum, η οποία εξήγησε πως ο ιμπεριαλισμός είναι το στάδιο του καπιταλισμού το οποίο χαρακτηρίζεται από συγκέντρωση των μέσων παραγωγής και ύπαρξη μονοπωλίων. Στο βιβλίο Manufacturing Consent (Κατασκευάζοντας συναίνεση) οι Έντουαρντ Χέρμαν και Νόαμ Τσόμσκι ανέφεραν πως «ο Μπέν Μπαγκντικιάν γράφει το 1983 στο The New Media Monopoly ότι 50 τεράστιες εταιρείες κυριαρχούν σε όλο τον κόσμο των ΜΜΕ. Αλλά 7 χρόνια μετά (το 1990) ο αριθμός είχε πέσει στις 23».
Μετά το 1990 μέσα από συγχωνεύσεις και την πρόοδο της παγκοσμιοποίησης, 9 μονοπώλια έχουν σχεδόν την ιδιοκτησία στο μεγαλύτερο κομμάτι κινηματογραφικών στούντιο, μουσικών εταιρειών, περιοδικών, διαφημιστικών τηλεοπτικών καναλιών των εκδοτών, έχοντας μετατρέψει τους καλλιτέχνες σε σκλάβους. Πρόκειται για τις εταιρείες: Disney, ΑΟL Time Wormer, Viacom (ιδιοκτήτης CBS), News Comparation, Bertelsman, General Electric (ιδιοκτήτης NBC), Sony, ATET Liberty Medya και Vivendy Universal. «Μια ταινία μπορεί να κυκλοφορήσει ταυτόχρονα σε 100 χώρες, στις οποίες ο καπιταλισμός κάνει πλύση εγκεφάλου», εξηγεί η ομιλήτρια.
Τον λόγο πήραν η Σέλμα και ο Ινάν Άλτιν, παραγωγοί/σκηνοθέτες της ταινίας των Grup Yorum Τhe Neighborhood (Mαχαλάς), τα γυρίσματα της οποίας ολοκληρώθηκαν τον Οκτώβρη του 2021. Οι ίδιοι αναφέρθηκαν στην πολιτιστική πτυχή της κατοχής που έχει επιβάλλει ο ιμπεριαλισμός στους λαούς. «Ο καπιταλισμός κλέβει το ψωμί των ανθρώπων αλλά και τη σκέψη τους. Για να συνεχίσει την εκμετάλλευση, μπαίνει στη σκέψη τους ώστε να τους μετατρέψει σε αφύσικα όντα που θα είναι μόνο βορά προς εκμετάλλευση. Για αυτό χρηματοδοτούν εκατοντάδες εκατομμύρια παραγωγές όπως του Χόλυγουντ, που επιτίθεται στη σκέψη των ανθρώπων, ενώ μουσικές και βίντεο κλιπ όπως η ποπ προπαγανδίζουν ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής» συνέχισαν. Στις παραπάνω παραγωγές «σε πολλές από τις οποίες μπορείς να βρεις τη CIA, ο ιμπεριαλισμός εμπεδώνει την ηγεμονία του, ακόμα και σε αυτοαποκαλούμενους προοδευτικούς».
THE NEIGHBORHOOD;tells the story of the fight against its destruction, the fight against drug traffickers.We wanted to denounce the fate of these neighborhoods which our eyes alone have witnessed. pic.twitter.com/qiALc8LiQF
— Mahalle (@MahalleFilm) October 23, 2021
Αντίθετα τόνισαν πως για τους ίδιους η τέχνη είναι το όπλο κατά του συστήματος, για έναν άλλο κόσμο. «Όπως ο ιμπεριαλισμός επιβάλλει την αλήθεια του, έτσι πρέπει να κάνουμε και εμείς. Δεν θέλουμε να είμαστε υποτακτικοί του συστήματος» προσέθεσαν, αναφερόμενοι στις δράσεις του συγκροτήματος κατά την 37χρονη ιστορία του, οι οποίες περιλαμβάνουν συναυλίες, απεργίες πείνας, υπαίθριες εκδηλώσεις ακόμα και σε ταράτσες. «Ξεκινήσαμε από την επιτροπή τέχνης στη χώρα μας και φτάσαμε να οργανώσουμε αυτό το συνέδριο. Είναι κοινή μας ιδεολογία να μην είμαστε μόνοι αλλά σε κοινό μέτωπο με τους λαούς». Ανάμεσα στις δράσεις των Grup Yorum ανέφερε ακόμα τις επιτροπές καλλιτεχνών που ξεκίνησαν κατά την εξέγερση στην πλατεία Γκεζί, την καταγραφή παραβιάσεων στις καλλιτεχνικές ελευθερίες, την αλληλεγγύη σε φυσικές καταστροφές, τις παιδικές χορωδίες σε σχολεία της Ανατολίας και στις φτωχές γειτονιές της Κωνσταντινούπολης, οι οποίες θα μπορούσαν να προχωρήσουν σε μια διεθνή παιδική χορωδία.
«Δεν έχουμε ξεχάσει τη Χιροσίμα, το Ναγκασάκι, το Βιετνάμ κα. Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν κοιμάται και συνεχίζει να χύνει αίμα στην Ασία , την Αφρική, τη Λατινική Αμερική. Οι εργάτες της τέχνης πρέπει να υψώσουμε τις γροθιές μας ενάντια του», κατέληξαν.
Η σημαία του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP)
Ο Νίκος Παρασκευάς, από τη μουσική μπάντα «Τοξικά Απόβλητα» αναφέρθηκε στον «ωκεανό αμερικάνικων συμπεριφορικών τάσεων και τα περίφημα νεανικά μουσικά προϊόντα τους, που στοχεύουν στα μαζικά λαϊκά στρώματα, ή η βιομηχανία γαλλικού κουαλιτέ κινηματογράφου των ευρωπαϊκών φιλανθρωπικών ψευτοαξιών που αποσκοπεί στον προσεταιρισμό των πιο μορφωμένων, αστικών στρωμάτων της νεολαίας. Αυτός είναι ο πολιτιστικός ιμπεριαλισμός, μία από τις εκφάνσεις και τις μεθόδους επιβολής του ιμπεριαλισμού».
Ανέφερε το παράδειγμα της Ολλανδίας που «είναι γνωστή σαν την πιο ειρηνιστική χώρα του κόσμου. Οι άνθρωποι καπνίζουν ψυχαγωγική μαριχουάνα στις γέφυρες των καναλιών της, παρακολουθούν μία υπαίθρια συναυλία ξαπλωμένοι στα γρασίδια ενός πάρκου κάποιας ηλιόλουστης Κυριακής, και φιλιούνται φορώντας ανακυκλώσιμα ρούχα. Η Ολλανδία έχει συμμετάσχει όμως σε τέσσερις πολέμους τα τελευταία 20 χρόνια και κανένας δεν έχει αφιερώσει ούτε ένα λεπτό από τη σκέψη του για αυτό: τον πόλεμο του Αφγανιστάν, τον πόλεμο του Ιράκ, τον εμφύλιο της Συρίας και τον εμφύλιο της Λιβύης. Τις εκστρατείες δηλαδή που δημιούργησαν το προσφυγικό κύμα περίπου 3.000.000 ανθρώπων μόνο από τα κράτη αυτά, και καθορίζει τις γνωστές συνθήκες που διαδραματίζεται η σύγχρονη Ιστορία μας. Πρόκειται δηλαδή για μία μιλιταριστική χώρα η οποία εφόσον ρωτήσεις κάποιον στον δρόμο, αν πιστεύετε ότι η Ολλανδία ή η Βόρεια Κορέα είναι πιο πολεμοκάπηλο κράτος, θα σε περάσουνε για τρελό. Όμως η Βόρεια Κορέα, χωρίς να εξετάζουμε τις επιμέρους κοινωνικές συνθήκες της, δεν έχει επιτεθεί σε ούτε μία χώρα τα τελευταία 70 χρόνια που έληξε ο εμφύλιος στη χερσόνησο, ενώ η Ολλανδία μόνο μέσα στον 21ο αιώνα σε τέσσερις. Επειδή όμως η ίδια μέσω της τουριστικής βιομηχανίας της που καθαυτή αποτελεί πολιτιστικό προϊόν, και παράλληλα ο διεθνής πολιτιστικός ιμπεριαλισμός ο οποίος μέσω της εικόνας που αποτυπώνει γι’ αυτήν στα οπτικοακουστικά μέσα που αφειδώς διακινεί φροντίζουν για το δημόσιο προφίλ της, συντηρεί μία βιτρίνα περιωπής και υπεράνω υποψίας.
Διαπίστωσε πως «δεδομένων των συνθηκών είναι ανεξήγητη η παρατεταμένη απουσία του όρου παγκοσμιοποίηση από τον δημόσιο διάλογο, ειδικά ύστερα από τέτοια παρατεταμένη διεθνή κρίση. Η παγκοσμιοποίηση δεν εξελίσσεται, και αυτό οφείλεται απλούστατα στο ότι δεν υπάρχει, αλλά αποτελεί μόνο έναν εξωραϊστικό τίτλο για τον πολιτιστικό ιμπεριαλισμό. Παγκοσμιοποίηση χωρίς το στοιχείο της διεθνοποίησης, είναι απλώς η εξαγωγή προϊόντων πολυεθνικών εταιρειών μίας χώρας στις άλλες που ανήκουν στη ζώνη επιρροής της. Η παγκοσμιοποίηση είναι από τη μία σημαιοστολισμένη με την αργκό των Αφροαμερικάνων αλλά από την άλλη είναι αποκομμένη από αυτούς. Χρησιμοποιεί σαν προπέτασμα καπνού, σαν άλλοθι τέτοια πολιτιστικά φαινόμενα ξεριζωμένα από το υπόβαθρό τους, ακριβώς για να πλήξει και να τυποποιήσει τον ανεκτίμητο πλούτο ιδιωμάτων, ποικιλίας και
παραδόσεων».
Στην ελληνική περίπτωση «η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτιστικών προϊόντων που διακινούνται είναι ντε φάκτο από την Αμερική, και αυτό αποκαλείται μάλιστα ποικιλία. Ακόμα και εκείνα που δεν είναι από αυτήν αλλά ντόπιας προέλευσης αποτελούν κακέκτυπά της: μελοδραματικό μπουζουκορόκ, ψευτογκετιά χιπ χοπ και ευχάριστες ταινίες που ψελλίζουν κάτι περί πολιτικής ορθότητας. Την ίδια στιγμή τα μέσα μαζικής επικοινωνίας εκεί όχι μόνο βέβαια δεν εισάγουν δημοφιλές οπτικοακουστικό έργο από την Ελλάδα ή οπουδήποτε αλλού, γιατί δε διαβάζει υπότιτλους το κοινό τους ή ακούει ξένες γλώσσες, αλλά ούτε κι εκείνα ακόμα από τη Βρετανία δεν απευθύνονται στο ευρύ ακροατήριο γιατί τα ευρωπαϊκά με τη γενική έννοια θεωρούνται από την πλειοψηφία πολύ ψαγμένα, ξένα έως περίεργα».
«Με άλλα λόγια αν ο Γιώργος Λάνθιμος είχε γυρίσει τις τελευταίες του ταινίες στα ελληνικά με αγγλικούς υπότιτλους κι εξακολουθούσαν να έχουν ακριβώς το ίδιο περιεχόμενο με αυτό που έχουν, δε θα υπήρχε περίπτωση να συνεργαστεί με τα ίδια στούντιο παραγωγής ή εταιρείες διανομής που συνεργάστηκε, και εδώ δε μιλάμε για καμία εθνική αδικία αλλά για την αντιπαράθεση ομογενοποίησης-ποικιλίας η οποία καλά κρατεί σε όλο τον κόσμο. Πόσω δε άλλοι ανεξάρτητοι δημιουργοί εγνωσμένης αξίας και αξιόλογης παρουσίας σε περιφερειακό επίπεδο που δε θα μπορέσουν για τον ίδιο λόγο ποτέ να αποκτήσουν πρόσβαση σε πολυπληθέστερο ακροατήριο, όχι μόνο για τα νοηματικά εμπόδια της γλώσσας, αλλά κυρίως για την αισθητική αξία που αυτή έχει αποκτήσει», συμπλήρωσε.
«Ποικιλία, περιεχόμενο, προοπτική. Αυτή είναι και η διαφορά του
πολιτιστικού διεθνισμού με τον ιμπεριαλισμό που εγώ θα ήθελα να
φέρει αυτό το νέο εγχείρημα. Το τσάκισμα των εμποδίων, της
ομοιογένειας και του ελιτισμού, που θέτει η εμπορευματοποίηση
ανάμεσα σε όλους τους ανθρώπινους πολιτισμούς. Τώρα είναι η ώρα
να δοθεί η μάχη όχι μόνο ενάντια στον πολιτιστικό ιμπεριαλισμό αλλά
στον αφανισμό του πολιτισμού αυτού καθεαυτού, και τη μετατροπή
του σε στιγμιαία εμπειρία διασκέδασης του ασυνείδητου, είμαστε
άνθρωποι και την υπόθεση του ανθρωπισμού πρέπει να φέρουμε σε
πέρας μέχρι το τέλος», κατέληξε.
Ποιος είναι ο τρομοκράτης;
«Οι ιμπεριαλιστές μας καταγγέλλουν ως τρομοκράτες για να μας αποκόψουν από το λαό, όμως ποιοι είναι οι τρομοκράτες; Τρόμος σημαίνει φόβος. Είναι οι Grup Yorum που απειλούν τους λαούς του κόσμου ή ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός;» αναρωτιούνται οι διοργανωτές του συνεδρίου κατά την τρίτη θεματική της ημερίδας. «Για να αυξήσουν τα κέρδη τους οι ιμπεριαλιστές στον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο δολοφόνησαν 10 εκατομμύρια κόσμο και στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο 50 εκατομμύρια, με πάνω από τους μισούς νεκρούς να είναι από την ΕΣΣΔ», υπενθύμισαν.
Μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο οι ΗΠΑ έχουν δολοφονήσει 20-30 εκατομμύρια ανθρώπους σε 37 διαφορετικές χώρες, ενώ ο αριθμός μπορεί να είναι στην πραγματικότητα μεγαλύτερος καθώς χιλιάδες νεκροί δεν είναι καταγραμμένοι. «Αιτία ήταν ο φόβος τους για το σοσιαλισμό». Κατά εφαρμογή του «Σχεδίου Κόνδωρ» προκάλεσαν τα πραξικοπήματα σε Παραγουάη, Βραζιλία, Αργεντινή, Ουρουγουάη, Βολιβία και Χιλή με στόχο να εξαφανίσουν τους σοσιαλιστές και τους επαναστάτες στη Λατινική Αμερική, αλλά και τα βήματα της ΕΣΣΔ. Οι Grup Yorum βρέθηκαν ως ανθρώπινη ασπίδα στο πλευρό του λαού του Ιράκ κατά την εισβολή των ΗΠΑ, χωρίς να εξετάζουν το είδος του καθεστώτος που κυβερνούσε τη χώρα.
«Σήμερα ο στρατιωτικός, πολιτιστικός, ιδεολογικός, οικονομικός πόλεμος συνεχίζεται. Από την Ασία στη Λατινική Αμερική, από την Αφρική μέχρι τη Μέση Ανατολή δεν υπάρχει χώρα που δεν είναι θύμα εκμετάλλευσης. Από τη μία είναι οι εισβολές, όπως αυτές που έγιναν στο Βιετνάμ, στο Ιράκ, στο Αφγανιστά και στη Συρία. Από την άλλη, με τους συνεργάτρες τους συνεχίζουν τον πολιτιστικό και ιδεολογικό πόλεμο», προσθέτουν. «Τώρα βασική προπαγάνδα τους είναι πως δεν υπάρχουν τάξεις και είμαστε όλοι στο ίδιο τσουβάλι. Η Αμερική δήλωσε ως η παγκοσμιοποίηση είναι πλέον το νέο παγκόσμιο σύστημα. Εμείς από την αρχή δηλώνουμε ΟΧΙ. Ο μόνος δρόμος είναι η επανάσταση και η μόνη διέξοδος ο σοσιαλισμός».
Σχέδια αντιιμπεριαλιστών καλλιτεχνών. Αριστερά οι σημαίες του Άξονα της Αντίστασης Ιράν-Συρία-Χεζμπολάχ
Η Εϊλέμ από το τουρκικό συγκρότημα υπενθύμισε πως «ο βιασμός αποτελεί ένα βασικό όπλο των ιμπεριαλιστών για να τρομοκρατήσουν, εξευτελίσουν και καθυποτάξουν τους λαούς. Βιάζοντας τις γυναίκες δίνουν το μήνυμα της κυριαρχίας και σκοπεύουν τη ψυχολογική τους εξόντωση. Αυτό δεν είναι κάτι που συμβαίνει κατά τύχη, αλλά είναι σχεδιασμένο. Ξέρουν ότι μετά τους βιασμούς οι γυναίκες δεν μπορούν να σηκώσουν κεφάλι μπροστά στους ανθρώπους και τις οικογένειές τους, δεν μπορούν καν να κοιτάξουν τους εαυτούς τους στο καθρέπτη. Αυτές και οι οικογένειές τους αισθάνονται πως έχουν ηττηθεί». Στο Ιράκ, ο καθηγητής Mπλοκς ανέφερε μετά από μελέτη του πως οι γυναίκες 40-50 ετών είχαν χρησιμοποιηθεί ως σεξουαλικά εργαλεία, μικρά κορίτσια είχαν απαχθεί και παιδιά 9 ετών μέχρι γυναίκες 64 βιάστηκαν από τους Αμερικάνους κατακτητές.
Η 14χρονη Αμπίρ βιάστηκε από Αμερικάνους στρατιώτες στο σπίτι της, ενώ έβαλαν την οικογένειά της στο διπλανό δωμάτιο. Αργότερα πυρπόλησαν το σπίτι, δολοφονώντας όλη την οικογένεια. Οι Grup Yorum μετέφεραν την ιστορία της Αμπίρ στον κόσμο με ένα τραγούδι:
Το μελαχρινό πρόσωπο της Βαγδάτης
είναι όμοιο με το πρόσωπό σου
με μαύρα κατσαρά μαλλιά της Νecef
μετα δικά σου…
η αξιοπρέπεια της Φαλούτζα είναι δική σου
μην σκεπάζεις το πρόσωπό σου με τα χέρια σου
Ο δολοφονημένος αντιφασίστας Αλεξέι Μοζγκοβόι, επικεφαλής της Ταξιαρχίας Φάντασμα στο Ντονμπάς της ανατολικής Ουκρανίας.
Ο Στεπάν Πετρόφ από τη βουλγαρική μπάντα Zabraneni Zimvoli και το κίνημα της 23ης Σεπτεμβρίου επανέλαβε πως ιμπεριαλισμός είναι στάδιο του καπιταλισμού. «Όταν ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός έγινε επικεφαλής του κόσμου, υπολογίζεται πως δολοφονήθηκαν 10-30, αλλά κανένας δεν μπορεί να ξέρει με βεβαιότητα. Στο Βιετνάμ, την Κορέα, την Κίνα και αλλού, ο κατακτητής ηττήθηκε και οι λαοί κέρδισαν την ανεξαρτησία τους, αποδεικνύοντας πως αυτοί που ξεκίνησαν τον πόλεμο δεν είναι ανίκητοι αν οι λαοί ενωθούν», συμπλήρωσε. Προσέθεσε πως το 1948 το Ισραήλ γεννήθηκε μέσα από τη σφαγή της Νάκμπα και ακολούθησαν δεκαετίες κατοχής, απέναντι στην οποία ο λαός της Παλαιστίνης αγωνίζεται μέχρι σήμερα.
«Όταν έπεσε ο σοσιαλισμός στην Ευρώπη εξαιτίας του ρεβιζιονισμού, ο ιμπεριαλισμός δεν είχε αντίπαλο και βιώσαμε τη λεγόμενη pax americana του 21ου αιώνα, με το Φουκουγιάμα να βιάζεται να ανακηρύξει το τέλος της ιστορίας. Σήμερα ο ίδιος έχει παραδεχτεί το λάθος του. Αφγανιστάν, Λιβύη, Γιουγκοσλαβία και όσες χώρες αντιστέκονταν στον ιμπεριαλισμό έγιναν στόχος, με το ιδεολόγημα των ανοιχτών για το παγκόσμιο κεφάλαιο συνόρων ευνοεί την εκμετάλλευση του Τρίτου κόσμου», προσέθεσε ο Στεπάν.
Έκανε λόγο για νέες μεθόδους επιθετικότητας όπως η ανατροπή του Αλιέντε στη Χιλή, ενώ αναπτύχθηκε η έννοια της «μαλάκης ισχύος», των έγχρωμων επαναστάσεων όπως στη Γεωργία και το αποτυχημένο παράδειγμα της Λευκορωσίας όπου εργαλειοποιήθηκε η λεγόμενη «κοινωνία των πολιτών» και η εκπαίδευση ακραίων εξτρεμιστών σε ρόλο 5ης φάλαγγας, καθώς και η επιβολή εμπάργκο και κυρώσεων σε χώρες όπως η Κούβα, η Κορέα και η Βενεζουέλα . «Λένε ότι ο λαός της Κούβας και της Βενεζουέλας πεινάει και επιβάλλουν ένα βάρβαρο και παράνομο εμπάργκο που εμποδίζει τη πρόσβαση σε βασικά προϊόντα. Τα ανθρώπινα δικαιώματα εργαλειοποιούνται σε χώρες που είναι κατά του ιμπεριαλισμού, αλλά κανείς δεν μιλά για τις παραβιάσεις σε Ελλάδα, Ισπανία κα», συμπλήρωσε.
Κατέληξε πως σήμερα «αναπτύσσονται πολλές δυνάμεις ως αντίβαρο στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπως είδαμε στη Συρία όπου ο λαός αντιστάθηκε με μεγάλο κόστος», προειδοποιώντας ωστόσο «να μην υποτιμάμε τις δυνατότητες του αμερικανικού ιμπεριαλισμού σε μαζικές καταστροφές και ένα νέο παγκόσμιο πόλεμο, ο οποίος θα είναι ποιο καταστροφικός από τους προηγούμενους λόγω των σημερινών πολεμικών δυνατοτήτων».
«Για να είναι κανείς διεθνιστής πρέπει να είναι αντι-ιμπεριαλιστής
Η πρώτη ημέρα του συνεδρίου έκλεισε με μια θεματική για τον Διεθνισμό. «Για να είναι κανείς διεθνιστής οφείλει να είναι στις επάλξεις του αγώνα κατά του ιμπεριαλισμού στη χώρα του. Πατριώτης σημαίνει να παλεύεις τον ιμπεριαλισμό στη χώρα σου. Διεθνισμός είναι να αγωνίζεσαι για τη χώρα σου και να είσαι αλληλέγγυος με τους λαούς που μάχονται τον ιμπεριαλισμό», εξήγησε ο Ουμούτ.
Ανέφερε πως ο Τσε Γκεβάρα, ως παράδειγμα αντίστασης και αλληλεγγύης, είχε πει: «Διεθνισμός είναι να νιώθεις τον πόνο κάθε ανθρώπου που χαστουκίζεται άδικα». «Οι Grup Yorum είμαστε διεθνιστές επειδή είμαστε αντι-ιμπεριαλιστές. Έχουμε δώσει συναυλίες αλληλεγγύης για χώρες όπως η Συρία και έχουμε δεχτεί αλληλεγγύη από άλλες χώρες, κυρίως από Ελλάδα και Ιταλία».
Κονσταντίν Σιόμιν, Ρώσος μουσικός και δημοσιογράφος
Ο Αργύρης Νικολάου από το περιοδικο ΒΙΔΑ – Proletconnect υπενθύμισε την παρακάτω αναφορά του Λένιν: «Για να είμαστε σε θέση να προβάλουμε μπροστά στον λαό τα πολιτικά μας καθήκοντα, για να μπορέσουμε να πούμε στις λαϊκές μάζες: «Να ποια καθήκοντα πρέπει να εκπληρώσουμε» (κι αυτό θα έπρεπε να το κάνουμε!), πρέπει να καταλάβουμε πως στο σημείο αυτό χρειάζεται να ανυψώσουμε το πολιτιστικό επίπεδο των μαζών. Και πρέπει να φτάσουμε σε ένα ορισμένο πολιτιστικό επίπεδο. Χωρίς αυτόν δεν μπορούμε να εκπληρώσουμε στην πράξη τα καθήκοντα μας.
Συμπλήρωσε πως «η άρνηση της σκουπιδοκουλτούρας του ταξικού συστήματος είναι άλλη μια πάλη που χρειάζεται να διεξάγει η εργατική τάξη και να χτίσει την προλεταριακή κουλτούρα ως απάντηση. Ειδικά σήμερα θα πούμε εμείς και ας μας κατηγορήσουν για δογματισμό οι διάφοροι δήθεν no politica καλλιτέχνες είναι πιο επίκαιρη από ποτέ η στρατευμένη τέχνη. Χρειάζεται όλοι οι προοδευτικοί και δημοκρατικοί άνθρωποι της τέχνης και οι λαϊκοί καλλιτέχνες με νέα ώθηση και ορμή να μιλήσουν για τα ζητήματα που έχει να αντιμετωπίσει η παγκόσμια εργατική τάξη. Καθήκον είναι να συγκινούμε και να ξεκουνάμε και όχι απλά να κοιμίζουμε και να διασκεδάζουμε ακίνδυνα τις προλεταριακές μάζες».
Εξήγησε πως «όσο η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει και ο ιμπεριαλισμός σαπίζει, η κοινωνία τρώει τις σάρκες της αντί να πολεμά με τους «από πάνω». Η τέχνη τους λοιπόν είναι γεμάτη ανταγωνισμό, χρήμα, καριερίστες, μια καλοδουλεμένη βιομηχανία νάρκωσης των μαζών. Τα περιεχόμενα τους ότι πιο αποκρουστικό έχει να επιδείξει η καπιταλιστική τους ανωτερότητα. Ματσίλα, ρατσιστικοί διαχωρισμοί, ανεξέλεγκτη βία, λατρεία του χρήματος και του πλούτου, ζωή άνετη εις βάρος των άλλων, σεξισμός και σωβινισμός. Επίθεση στην γυναίκα καθιστώντας την ένα άβουλο αντικείμενο, μηχανή του σεξ, ιδιοκτησία νταβατζήδων και μαστροπών. Χρήση ναρκωτικών και αλκοολ ως μόνιμα είδη ευφορίας και εκτόνωσης που αξίζουν να καταναλώνουν οι λαϊκές μάζες για να ξεχνάν τα καθημερινά προβλήματα».
«Αυτά είναι τα πρότυπα που θέλουν να γίνουν κυρίαρχα μέσα στις φτωχογειτονιές και στα σχολεία. Οι ισχυρές κλίκες, η καγκούρικη μαγκιά, τα όπλα και τα ναρκωτικά, οι αδίστακτοι γκάνκστερς, η επιβολή και η βία όλων εναντίων όλων είναι το ρεύμα που θέλουν να δώσουν στην τέχνη από την μία. Από την άλλη ποιοτική τέχνη θεωρούν την στενή, αφηρημένη, μοντέρνα και δήθεν πρωτοποριακή τέχνη που κινείται με γνώμονα το αισθητικό που ψάχνει να βρει την υπαρκτή-ανυπαρξία της μέσα στο λαβύρινθο του μεταμοντέρνου τίποτε. Ένα είδος σπορ ανεβασμένων δήθεν καλλιτεχνικών τάσεων σε επίπεδο προβληματισμού που περπατάνε στα σύννεφα της «τέχνης για τη τέχνη» που ο λαός και η εργατική τάξη δε μπορεί να ακολουθήσει λόγω αγραμματοσύνης και έλλειψης φινέτσας», ανέφερε.
«Ο πόλεμος, η ανεργία, η ταξική βία, η φτώχεια και η ανέχεια, η ψυχική υγεία του λαού, οι καταστροφικές πολιτικές της αστικής τάξης, η πανδημία και η διαχειρισή της, ο φασισμός και όλες οι καταπιέσεις που βιώνουν οι προλετάριες και οι παρίες αυτής της γής δεν υπάρχουν για τους ενσωματωμένους στο σύστημα καλλιτέχνες. Υπάρχουν όμως για μας που είμαστε εδώ σήμερα, ενωμένοι σε μια γροθιά, ως παιδιά της εργατική τάξης που η φωνή μας, οι στίχοι μας, οι ζωγραφιές και η λογοτεχνία μας είναι γέννημα των λαικών αγώνων, των ξεσπασμάτων, των απεργιών, των συγκρούσεων, των επαναστάσεων…Ας υπηρετήσουμε ακόμα πιο συντονισμένα τη τέχνη της απελευθέρωσης και ας χτίσουμε την προλεταριακή κουλτούρα της εποχής μας», κατέληξε.
Για να γενούν τα σκοτάδια λάμψη
Το συνέδριο ολοκληρώθηκε την επόμενη ημέρα με την επίσημη ίδρυση της συλλογικότητας με το όνομα «Διεθνές Μέτωπο Καλλιτεχνών ενάντια στον ιμπεριαλισμό» και τη συνδιοργάνωση των επόμενων δράσεων. Στην συνέλευση έλαβαν μέρος καλλιτέχνες από τη Λατινική Αμερική, τη Βουλγαρία, την Κύπρο, την Ελλάδα, την Τουρκία και αλλού. Ιδρύθηκαν επιτροπές ανά χώρα, ενώ δρομολογήθηκε η σύνταξη ψηφισμάτων αλληλεγγύης κατά της λογοκρισίας, υπέρ των Grup Yorum και του Πάμπλο Χασέλ.
Ο Τούρκος κομμουνιστής ποιητής Ναζίμ Χικμέτ έγραφε: «Αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, αν δεν καούμε εμείς, πως θα γενούν τα σκοτάδια λάμψη». Σε αυτή τη μάχη του φωτός απέναντι στο βαθύ σκοτάδι της βαρβαρότητας, το Διεθνές Μέτωπο Καλλιτεχνών Καλλιτεχνών κατά του ιμπεριαλισμού είναι έτοιμο να δώσει το παρόν.
