Χριστίνα ΠαπασταθοπούλουΤα ναυάγια με θύματα πρόσφυγες που σημειώνονται στα νερά του Αιγαίου, εκτός από τις απώλειες των ξεριζωμένων αυτών ανθρώπων, κρύβουν κι άλλα, πολλά δράματα. Δυστυχώς αυτές οι παράπλευρες τραγωδίες λίγους αγγίζουν, ενώ αυτούς που θα έπρεπε να μεριμνήσουν, να βοηθήσουν και να δώσουν λύσεις τούς αφήνουν παγερά αδιάφορους.
Ο λόγος για τους συγγενείς των νεκρών ή των αγνοουμένων προσφύγων και τη φρικτή ταλαιπωρία και αγωνία που βιώνουν αμέσως μετά το περιστατικό, στην προσπάθειά τους να μάθουν για την τύχη των ανθρώπων τους.
Σύμφωνα με δικές τους περιγραφές, το να πληροφορηθούν εάν οι δικοί τους πνίγηκαν, ζουν ή αγνοούνται, κάποιες φορές είναι σχεδόν ακατόρθωτο, ενώ βασανιστικά δύσκολη ήταν γι’ αυτούς και η παραλαβή των νεκρών τους. Και όλα αυτά τα απαράδεκτα γιατί μέχρι στιγμής δεν υπάρχει, όπως θα έπρεπε, μια κρατική υπηρεσία στην οποία να απευθύνονται για στήριξη και ενημέρωση. Και έτσι, οι άνθρωποι που μερικές φορές φτάνουν στην Ελλάδα από διάφορες χώρες της Ευρώπης, όπου κατοικούν, για να αναζητήσουν τους συγγενείς τους βιώνουν απίστευτες καταστάσεις. Γίνονται μπαλάκι από τη μία υπηρεσία στην άλλη, από τον έναν υπεύθυνο στον άλλον, από τη μία περιοχή στην άλλη, αφού η σύγχυση αρμοδιοτήτων που επικρατεί ανάμεσα στις κρατικές υπηρεσίες είναι πρωτοφανής.
Χαρακτηριστικό το παράδειγμα από το ναυάγιο που συνέβη πρόσφατα στο Διακόφτι Κυθήρων, όταν συγγενείς των θυμάτων πήγαιναν από τα Κύθηρα στην Καλαμάτα χωρίς να μπορούν να βγάλουν άκρη και να λάβουν ξεκάθαρη απάντηση από πού θα παραλάβουν τους νεκρούς τους. Αλλοι τους έλεγαν από την Καλαμάτα, άλλοι από την Αθήνα και κάποιοι άλλοι τίποτα. Μπορεί πράγματι να είναι δύσκολο το έργο της ταυτοποίησης νεκρών και αγνοούμενων προσφύγων, ωστόσο μια προσπάθεια για σεβασμό σε νεκρούς και ζωντανούς, από την πλευρά του κράτους, καθόλου δύσκολη δεν είναι· αντίθετα, επιβεβλημένη.
Πηγή: efsyn.gr
