Aθήνα: Άγαλμα Κολοκοτρώνη 3.30 μ.μ.
50 χρόνια μετά την εξέγερση του Nοέμβρη, το σύνθημα ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ είναι πάντα επίκαιρο. Τότε ήταν η εξέγερση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο, τη Νομική, τη Θεσσαλονίκη, τα Γιάννενα και την Πάτρα, που αμφισβήτησαν την μετάβαση από τη χούντα σε μια ελεγχόμενη από το σύστημα “δημοκρατία” ομαλής φιλελευθεροποίησης του καθεστώτος των συνταγματαρχών. Μιας χούντας που στήριχθηκε και καθοδηγήθηκε απο την ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ και τις μεθοδεύσεις της CIA.
Η εξέγερση του Νοέμβρη του 1973, ως ξέσπασμα με παλλαϊκό χαρακτήρα, καταγράφτηκε στην συλλογική συνείδηση σαν η δίκαιη απάντηση στην καταπίεση. Συμβολίζει τη δυνατότητα των «απλών» ανθρώπων να παρεμβαίνουν και να καθορίζουν τις εξελίξεις πέρα και ανεξάρτητα από τις «βουλές» των από πάνω και τις «συμβουλές» των φρονίμων. Συμβολίζει την προσπάθεια για αλλαγή των όρων διαβίωσης με συλλογικό – εξεγερσιακό και επ’ ουδενί ατομικό τρόπο.
Στην εποχή του AI, όπου ο οποιοσδήποτε νέος/νέα ξέρει να χειρίζεται αντίστοιχα εργαλεία, ταυτόχρονα βλέπει συνομήλικούς του να σκοτώνονται από τη μετωπική σύγκρουση δύο τραίνων επειδή οι κυβερνήσεις έχοντας απαξιώσει χρόνια τώρα οτιδήποτε δημόσιο. Στην εποχή που μαθητές/τριες κάνουν μαθήματα σε κοντέινερ.
50 χρόνια μετά, το Πολυτεχνείο δεν αποτελεί κάποιο “μνημείο” συλλογικής μνήμης και αντίστασης, εμπνευστή για τους φοιτητικούς και νεολαιίστικους αγώνες του σήμερα, αλλά πολύ περισσότερο αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους κινηματικούς κόμβους της χρονιάς. Είναι το σημείο συνάντησης των κινημάτων, οργανώσεων και συλλογικοτήτων και το τιμούμε με κινηματικούς όρους, με τεράστιες διαδηλώσεις και εκδηλώσεις μνήμης, κρατώντας ανεξίτηλη τη φλόγα του.
Σήμερα, η παγκόσμια κρίση του συστήματος, που τη χρωματίζουν με ακόμη εφιαλτικότερα χρώματα οι ανταγωνισμοί για την παγκόσμια ηγεμονία και η κλιμακούμενη κλιματική κρίση, επαναφέρουν τα «φαντάσματα» των αρχών του 20ού αιώνα και του Μεσοπολέμου. Στη Γάζα συντελείται από το κράτος – τρομοκράτη του Ισραήλ μια γενοκτονία, με την κυριαρχική παρέμβαση των ΗΠΑ καθώς και την συμμετοχή-ανοχή σύσσωμου του δυτικού κόσμου, συμπεριλαμβανόμενης της ελληνικής κυβέρνησης. Τέσσερις εβδομάδες από την έναρξη των “επιχειρήσεων” η Γάζα έχει ισοπεδωθεί με πάνω από 10000 αμάχους νεκρούς στην πλειοψηφία τους μικρά παιδιά και γυναίκες. Χωρίς νερό, ρεύμα, με κατεστραμμένα νοσοκομεία και υποδομές, με πολλές εκατοντάδες χιλιάδες να έχουν εκτοπιστεί προς το νότο. Αυτές τις μέρες ο νους και η καρδιά μας είναι -και- με τη μαρτυρική Παλαιστίνη.
Την ίδια στιγμή στη χώρα μας η καταστολή οργιάζει. Τα ΜΑΤ με την παραμικρή ευκαιρία ανοίγουν κεφάλια, όχι μόνο σε διαδηλώσεις, όπως πρόσφατα σε αυτή που έγινε ενάντια στο μετρό στα Εξάρχεια, ενάντια στην κοπή των δέντρων. Πρόκειται για προετοιμασία για το μέλλον: Η νέα γενιά “επιβάλλεται” να φοβάται να εξεγερθεί, ακόμα κι όταν η αδικία γίνεται νόμος.
Οι παλιότεροι, να μην τολμήσουν να αντισταθούν στις σκληρές αντεργατικές πολιτικές και την ακρίβεια. Όμως δεν είναι μόνο γειτονιές σαν τα Εξάρχεια ή άνθρωποι της κοινωνικής και πολιτικής αριστεράς που βρίσκονται στο στόχαστρο. Οι ρατσιστικές πολιτικές της Κυβέρνησης εφαρμόζονται με νόμους που αμφισβητούν ευθέως το δικαίωμα στο προσφυγικό άσυλο ενώ κάθε τόσο «εξαφανίζονται» πρόσφυγες που έχουν φτάσει σε νησιά αλλά και στην ενδοχώρα. Οι επαναπροωθήσεις έχουν γίνει πλέον ο κανόνας αυτής της κυβέρνησης, που δεν έχει τίποτε άλλο να δείξει στους ψηφοφόρους της παρά μόνο την αντιμεταναστευτική πολιτική της και τη στυγνή λιτότητα, με επιδόματα πείνας απέναντι στην ακρίβεια.
Η άνοδος της ακροδεξιάς παγκοσμίως, σε συνδυασμό με τις εγχώριες πολιτικές κάνουν τους φασίστες να ανασυνταχτούν. Ο Κασιδιάρης οργανώνει «ομιλίες» από τη φυλακή, έχοντας ουσιαστικά “μπροστινούς” εκπροσώπους του στο κοινοβούλιο τους “Σπαρτιάτες” και βάζοντας υποψηφιότητα στο Δήμο Αθήνας. Ενώ φασιστικά γκρουπούσκουλα οργανώνουν επιθέσεις σε αντιφασίστ(ρι)ες σε γειτονιές, με την ξεδιάντροπη κάλυψη του κράτους, της κυβέρνησης και της αστυνομίας, όπως είδαμε πρόσφατα στην κινητοποίηση της 1ης Νοέμβρη.
Η αντίσταση στις πολιτικές της λιτότητας, της καταστολής, του ρατσισμού, του σεξισμού, η αντίσταση στο φασισμό είναι πλέον επιβεβλημένη για όλους και όλες εμάς τους “από κάτω”, νέους/νέες, εργαζόμενους/ες, προσφυγ(ισσ)ες και μετανάστ(ρι)ες.
Η φετινή επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου βρίσκει τη νεολαία και τους λαούς της Ευρώπης στους δρόμους, να παλεύουν ενάντια στην ακρίβεια και διαδηλώνοντας την Αλληλεγγύη μας στον μαρτυρικό λαό της Παλαιστίνης.
Είναι βέβαιο ότι δεν έχουμε πει την τελευταία μας λέξη. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου του 1973, σε πείσμα των καθωσπρέπει τακτικών συμμαχίας με τον αστικό πολιτικό κόσμο, επέβαλλε την περίοδο της Μεταπολίτευσης στην Ελλάδα. Μια περίοδο με μαζικούς αγώνες από τα κάτω και σκληρές απεργίες που κέρδισαν όλα τα δικαιώματα που τώρα ξηλώνονται ένα – ένα. Οι απόγονοι των μαυραγοριτών, ταγματασφαλιτών, οι κάθε λογής “νοικοκυραίοι” μας λένε “τι τα θέλετε τα Πολυτεχνεία” καθώς οι κινηματικές δράσεις διαταράσσουν το δόγμα “Ησυχία, Τάξις και Ασφάλεια “.
Για όλους τους λόγους του κόσμου, λοιπόν ας μην μπουν οι εξεγέρσεις του Νοέμβρη σε Μουσεία.
Ας ενώσουμε τις δυνάμεις μας για να πάρουμε τα κεκτημένα μας πίσω!
Κίνηση “Απελάστε τον Ρατσισμό” – Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών
