Το καλοκαίρι του 1948 υπήρξε ένα από τα χειρότερα στην ιστορία των Ιωαννίνων. Το ελληνικό κράτος είχε αποφασίσει να καταστείλει τον ΔΣΕ στον Εμφύλιο που μαινόταν, με κάθε τρόπο.
Ο αναγκαστικός νόμος 509 είναι ένα σκληρότατο ιδιώνυμο που έθετε εκτός νόμου το ΚΚΕ, το ΕΑΜ, την Εθνική Αλληλεγγύη αλλά και κάθε άλλο κόμμα, οργάνωση ή σωματείο που θεωρούνταν ότι είχε σχέση με αυτά. Θα μπορούσε δηλαδή μια απλή χρηματική βοήθεια σε συγγενή «χαρακτηρισμένου» να στοιχίσει τη ζωή σου. Και αυτό, ανάμεσα στα άλλα, έγινε στα Γιάννενα.
Η «υπόθεση Πρίντζου», η καταδίκη και εκτέλεση της κομμουνίστριας Ευτυχίας Πρίντζου, φιλολόγου και δεκάδων ακόμα αριστερών και κομμουνιστών, βάθυνε ακόμα περισσότερο το χάσμα και επιβεβαίωνε ότι η, κατ’ όνομα μόνο «ελληνική δημοκρατία» θα ήταν ακόμα πιο αδίστακτη.
Στις 23 Ιουλίου 1948 το Στρατοδικείο Ιωαννίνων με τον μετέπειτα πραξικοπηματία Παττακό στη σύνθεσή του, καταδίκασε 48 ανθρώπους με ποινές από άπαξ μέχρι τετράκις σε θάνατο και άλλους 11 σε ισόβια.
Τίποτα δεν μέτρησε ως ενδεχόμενο ελαφρυντικό. Ούτε ότι κάποιοι-ες από τους κατηγορούμενους είχαν πολεμήσει κατά των ναζί (σε αντίθεση με πολλούς από τους κυβερνητικούς συνεργάτες…), όπως για παράδειγμα ο Άγγελος Χατζής, μικρότερος αδερφός του λογοτέχνη Δημήτρη Χατζή.
Ή ακόμα το γεγονός ότι παρενέβη ο Δικηγορικός Σύλλογος Ιωαννίνων, ακόμα και ο μητροπολίτης Σπυρίδωνας για να αποτραπούνε οι εκτελέσεις.