Θωμάς Τσαλαπάτης

Η πρώτη φορά που είδα χρυσαυγίτη πρέπει να ήταν στην πρώτη ή στη δευτέρα Γυμνασίου, το ’96 ή το ’97. Τότε δεν υπήρχε πολιτική. Ο κόσμος ήταν για μας μουσική και μπάσκετ. Ημουν λοιπόν με έναν φίλο απ’ το σχολείο, λίγο μετά το σχόλασμα στην πλατεία Κυψέλης, όταν μας πλησίασε ένας τύπος γύρω στα 30. «Φίλε να σου πω κάτι;» μου είπε. Ενώ πλησίασε άρχισε να βγάζει τις κονκάρδες από την τσάντα μου και να τις πετά στο ρείθρο. Οι κονκάρδες ήταν από συγκροτήματα. Κυρίως φαντάζομαι τον είχαν ενοχλήσει αυτές των Dead Kennedys με το χαρακτηριστικό σήμα και τα τραγούδια τύπου Nazi punks fuck off. Μου έριξε δυο φάπες και μου είπε «και να προσέχεις γιατί στην Κυψέλη κυκλοφορούν και εθνικιστές». Προφανώς το συναίσθημα μετέπειτα ήτανε φόβος. Αγνός, παιδικός φόβος. Να κοιτάς πίσω από την πλάτη σου, να ξεχωρίζεις άτομα από μακριά, να προσέχεις. Αλλά ταυτόχρονα δίπλα στον φόβο φώλιαζε και η περιφρόνηση. Απέναντι σε έναν τύπο που σου ρίχνει δυο κεφάλια και 20 χρόνια και θα σε τραμπουκίσει γιατί έτσι γουστάρει. Και η δυσαρέσκεια γίνεται μια μικρή εσωτερική εξέγερση, ένα «άντε γαμήσου» που ορίζει αργά αλλά σταδιακά την προσωπική σου υπόσταση.