Μπαίνοντας στον προαστιακό ένας ψηλός εύσωμος (καλοταϊσμένος ας πούμε) τύπος εμποδίζει την είσοδο στο βαγόνι. Τον στραβοκοιτάω, τον προσπερνάω. Τελευταίος κάνει να μπει ένας μετανάστης (από το Μπαγκλαντές ή κάπου εκεί γύρω;). Τον σταματάει με το χέρι και του ζητάει εισιτήριο. Του το δείχνει. Παρακολουθώ. Αρχίζει λοιπόν ο τύπος τα “δεν ισχύει αυτό, πέρνα έξω”. Τα χάνει ο μαυρούλης λίγο, βγαίνει έξω, αλλά κάτι συνεχίζει να του λέει. Οι πόρτες δεν έχουν κλείσει ακόμα. “Μπορώ να δω την ταυτότητά σας κύριε;” του φωνάζω. Γυρνάει, με κοιτάζει, δεν μου δίνει σημασία. Συνεχίζω “που είναι η ταυτότητά σας κύριε;” “την ταυτότητά σας θα μου δείξετε;” Όλο το βαγόνι με κοιτάει. “Κάνε τη δουλειά σου” μου απαντάει. “Αυτή είναι η δουλειά μου” του λέω. Πετάγεται και μια άλλη κοπέλα και του ζητάει να δείξει την ταυτότητα. Κάνω νόημα στον μετανάστη, “έλα μέσα”, μπαίνει. Να πας στη διεύθυνση τάδε τόσο, μου λέει ο Ελληνάρας. “Δεν με ενδιαφέρει αυτό, θα μου δείξεις την ταυτότητά σου;” Αρχίζει να μετακινείται προς τα πίσω μονολογώντας “δεν σε ενδιαφέρει, τώρα θα σου δείξω…” Μπαίνει στο προηγούμενο βαγόνι. Ο συρμός έχει ξεκινήσει, ο μετανάστης κάθεται απέναντί μου, μου δείχνει το εισιτήριό του, 1,40 χτυπημένο 30 λεπτά πριν. Στην επόμενη στάση κατεβαίνει και μου λέει “ευχαριστώ, κυρία”. Εγώ σκέφτομαι αν πρέπει να ζητήσω από ένα νεαρό που βλέπω κάθε μέρα να περπατήσουμε λίγο μαζί βγαίνοντας από το συρμό.
Μαρτυρία από το facebook
