Όπως πολλά πράγματα, ξεκίνησε σαν ένα παιχνίδι στο όνομα της επιστήμης. Είκοσι άντρες. Δύο εβδομάδες. Με αντάλλαγμα δύο χιλιάδες δολάρια (σας θυμίζει κάτι;). Σκοπός, η μελέτη της ανθρώπινης συμπεριφοράς στο περιβάλλον μιας φυλακής. Οκτώ άντρες γίνονται οι «φύλακες» και οι υπόλοιποι δώδεκα παίρνουν τη θέση των κρατουμένων, μέσα σε πραγματικά κελιά. Οι τελευταίοι πρέπει να πειθαρχήσουν σε μια σειρά κανόνων και οι πρώτοι να επιβάλλουν την τάξη, όπως ακριβώς θα έπρεπε αν ήταν πραγματικοί φυλακισμένοι. Σιγά σιγά, η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο «πείραμα» και την πραγματικότητα σβήνει και τα πράγματα ξεφεύγουν από τον έλεγχο, καθώς οι συμμετέχοντες αφήνουν να εκδηλωθεί η φασίζουσα προσωπικότητα που ενδεχομένως φωλιάζει στον καθένα μας.
Η ταινία «Das Experiment» βασίζεται σε ένα πραγματικό αντίστοιχο πείραμα, το «Stanford Prison Experiment», που έλαβε χώρα στις ΗΠΑ το 1971 – πολύ πριν το Big Brother. Η ταινία έκοψε περισσότερα από 1.500.000 εκατ. Εισιτήρια στη Γερμανία ενώ απέσπασε και το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο φετινό Φεστιβάλ του Μόντρεαλ. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι δεν πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ, αλλά για δραματοποιημένη ιστορία βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα.
πηγή: cinemanews.gr
Η ταινία είναι εξαιρετική…
Παρακολουθούμε τη φθορά που προκαλεί στον άνθρωπο η εξουσία, ακόμα και όταν αυτή η εξουσία είναι μέρος ενός παιχνιδιού (διότι ουσιαστικά πρόκειται για ένα πείραμα – παιχνίδι παρατήρησης ανθρώπινων συμπεριφορών)…η ταινία προβληματίζει…Άνθρωποι που φαίνονται απλοί στην καθημερινή τους ζωή μπορούν να γίνουν αγνώριστοι όταν τους δώσεις μία στολή δεσμοφύλακα και ένα… γκλομπ…Ούτε καν όπλο δε χρειάζεται…Το συγκλονιστικότερο όλων είναι το σημείο όπου ο υποτιθέμενος δεσμοφύλακας δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι το πείραμα πρέπει να σταματήσει αλλά νομίζει ότι η εξέλιξη που έχει πάρει είναι μέρος αυτού…ούτε είναι σε θέση να συνειδητοποιήσει ότι έχει μετατραπεί σε σύγχρονο ναζί…..
Νομίζω προβληματίζει αρκετά ως ταινία και ως θέμα…
Σύγχρονη, ανατρεπτική και κυρίως ρεαλιστική…
Εξαιρετικοί στις ερμηνείες τους οι πρωταγωνιστές…Φτάνεις σε σημείο να μισείς το «δεσμοφύλακα» και να παρακολουθείς με αμείωτο ενδιαφέρον και συμπάθεια τα όσα υποφέρει ο «κρατούμενος» και τις αντιδράσεις του σε αυτά…
Η ταινία βάζει με το δικό της τρόπο το θέμα της ευθύνης και της υπακοής σε διαταγές και κανονισμούς, κάνοντας έτσι ένα έμμεσο σχόλιο πάνω στο ναζισμό. Ενώ ταυτόχρονα γίνεται κι ένα σχόλιο πάνω στα διάφορα πρόσφατα (ή και μελλοντικά) προγράμματα της τηλεόρασης. Με μια κάμερα που παρακολουθεί με επιμονή τα πρόσωπα, χρησιμοποιώντας ένα αρκετά δυναμικό μοντάζ, και με πολύ καλές ερμηνείες από το καστ των ηθοποιών του, ο Χέρσμπιγκελ κατάφερε να δημιουργήσει την κλειστοφοβική, εφιαλτική ατμόσφαιρα που απαιτεί το θέμα του, προσφέροντας μια πολύ επίκαιρη και αναγκαία ταινία.