Tης Αναστασίας Γιάμαλη
Μεγαλώσαμε εδώ, είναι ωραία εδώ, τι ωραία; Μαγικά είναι, έχει ήλιο, έχει θάλασσα, έχει αλάτι στα μαλλιά, άμμο κρυμμένη στα πιο παράξενα σημεία μιας τσάντας που δεν τινάξαμε… εδώ φοράμε σκούφους μονάχα επειδή έτσι γουστάρουμε, εδώ είναι νοέμβρης και δεν χρειάζεσαι μπουφάν, εδώ τρώμε σουβλάκια στο όρθιο, πίνουμε τσίπουρα και γελάμε, εδώ κλαίγαμε για αγόρια που δεν μας ήθελαν, μετά πετούσες μια μαλακία και σκάγαμε στα γέλια, εδώ έκλαψαν επειδή δεν τους θέλαμε, εδώ χαράξαμε τα ονόματα μας σε δέντρα -αυτά τα λίγα που υπάρχουν- εδώ κάναμε κοπάνες, εδώ μεθύσαμε και ξερνούσαμε στο μπάνιο κάποιου φίλου, εδώ – στο δωμάτιο μου – μας είχε βρεί η μάνα μου λιωμένες με ένα μπουκάλι τεκίλα και κάτι φλούδες από λεμόνια, θυμάσαι; Eδώ ξεκινήσαμε να ονειρευόμαστε, μετά ακούσαμε για «επανάσταση», μετά τα όνειρα άλλαξαν, εδώ φάγαμε χημικά , εδώ τρέξαμε, εδώ σε πήρα τηλέφωνο κλαίγοντας τότε που πέρασαν τα μέτρα και ψέκασαν εναν παππου μπροστα μου και φώναζε από το τηλέφωνο η μάνα σου να ρθεις με το αυτοκίνητο (!) στο αποκλεισμένο Σύνταγμα να με μαζέψεις γιατί ειμαι «βλαμμένο», εδώ είδαμε το δίκιο εδώ και το άδικο, εδώ ανατριχιάσαμε με ένα σύνθημα και γελάσαμε με το «μωρο μου εισαι όμορφη σαν τράπεζα που καίγεται»… Τώρα φεύγεις… Ούτε η πρώτη είσαι ούτε η τελευταία… Εγώ θα μείνω.
Ο ένας μετά τον άλλον φεύγουν, ο ένας Λονδίνο, η άλλη Βέλγιο, Βερολίνο, ο άλλος Ολλανδία, Αμερική διάφοροι… Οικονομικοί μετανάστες… Ποιοι; Οι δικοί μου οι φίλοι… Αυτοί με τους οποίους σπούδασα, αυτοί με τους οποίους ονειρεύτηκα τις δουλειές και τις ζωές «των ονείρων» μας… Όνειρο γιόκ… Στην καλύτερη θα δουλεύουμε – όσοι είμαστε τυχεροί- δωδεκάωρα για ένα μισθό «χέσε μέσα», ούτε ταξίδια, ούτε λεφτά, ούτε φοβεροί έρωτες (που χρόνος για έρωτες, δεν βλέπεις τι γίνεται!) ούτε μέλλον… έτσι θέλουν… Μία και σήμερα, όπως στο στρατό, κάθε μέρα γίνεται «μία και σήμερα»… Σκατά… το ξέρω πως δεν θες να ζεις με ένα 500άρικο, πως έχεις όνειρα… τα ίδια όνειρα έχουμε… Εγώ θα μείνω.
Ο ένας μετά τον άλλον αγανακτούν, και φεύγουν… έχουν γαμάτα βιογραφικά οι φίλοι μου… τους προσλαμβάνουν εύκολα έξω… χαίρομαι… Λυπάμαι που σκορπιζόμαστε… Λυπάμαι που μένω εδώ και οι άλλοι φεύγουν για ένα μέλλον που για να το ζήσουν θα πρέπει να μηδενίσουν το κοντέρ τους… Ένα κοντέρ που τις ταχύτητες του τις ανεβάσαμε μαζί τόσα χρόνια… Φεύγεις… θα σε στηρίξω, αλλά ρε γαμώτο, μην φύγεις! Δες πόσα καταφέραμε σε τόσο λίγο διάστημα, πίστευες τι θα συνέβαινε το 2008, πίστευες ότι θα μαζευόμασταν εκατοντάδες χιλιάδες στο Σύνταγμα για τόσους μήνες, πίστευες οτι θα πιανόμασταν χέρι χέρι για να μην χαθούμε μες τον κόσμο, πίστευες ότι θα πηγαίνουμε σε συγκεντρώσεις και δεν θα μαστε τρεις κι ο κούκος, πίστευες το αποτέλεσμα των εκλογών όταν γιορτάζαμε το βράδυ στο περίπτερο στο Πανεπιστήμιο και ήταν αυτό το αστείο παιδί με την πορτοκαλάδα που δεν μιλούσε, έλα πες, πιστεύεις την απόσταση που έχουμε διανύσει; Eγώ θα μείνω.
Ο ένας μετά τον άλλον πακετάρουν, γαμωσταυρίζουν, δακρύζουν και επιβιβάζονται σε ένα αεροπλάνο – όχι για ένα χρόνο που διαρκεί το μάστερ – για όσο…Η μάνα τους κλαίει από το τηλέφωνο τι να πει; λέει «Καλή τύχη»… Και όλο και περισσότερο ακούω το «Η Ελλάδα είναι μόνο για διακοπές»! Όχι ρε! Δεν είναι μόνο για διακοπές, γιατί αν αρχίσεις να το πιστεύεις, τότε θα την καταντήσουν μόνο για διακοπές, αλλά για τις διακοπές που θα σιχαίνεσαι να κάνεις… Εγώ θα μείνω.
ΠΗΓΗ: http://www.rednotebook.gr/details.php?id=7498#.UJllLiHnnRS.facebook
