Εννέα ημέρες συμπληρώθηκαν από το ξεκίνημα της εξέγερσης των γκετοποιημένων μεταναστών στην Στοκχόλμη, αποτέλεσμα της δολοφονίας από την αστυνομία ενός από αυτούς στο σπίτι του. Προφανώς, η δολοφονία αυτή είναι η αφορμή και όχι η αιτία. Η αιτία βρίσκεται στην περιθωριοποίηση ενός μεγάλου κοινωνικού κομματιού (οι μετανάστες αποτελούν το 15% του πληθυσμού) της άλλοτε προοδευτικής σουηδικής κοινωνίας, αλλά και η αύξηση της επιρροής των εθνικιστών με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους μετανάστες.
Το ίδιο είχε γίνει και στην Γαλλία τον Νοέμβρη του 2005. Πολιτικός νικητής από την εξέγερση των απόκληρων του Παρισίου υπήρξε αναμφίβολα ο, υπουργός τότε ακόμα, Σαρκοζί. Γιατί; Εύκολα καταλαβαίνει κανείς: Επειδή η εξέγερση εκεί (όπως και στη Σουηδία) ήταν μεν ταξική, αλλά είχε και όλα τα χαρακτηριστικά του ακηδεμόνευτου, ήταν ”τυφλή” και εξέφραζε μόνο μια κραυγή και όχι την προοπτική ή την δυνατότητα για μια πολιτική συμμαχία προς την νίκη, είχε απέναντι της τόσο τα μεσαία κοινωνικά στρώματα όσο και κομμάτια της εργατικής τάξης των ιθαγενών, όπως και την νεολαία. Κοινωνικές ομάδες δηλαδή που στην Ευρώπη ζουν εις βάρος της εργασίας των μεταναστών, αλλά και που στηρίζουν (άμεσα ή έμμεσα) τους αποικιοκρατικούς πολέμους στις χώρες καταγωγής τους. Όλους αυτούς, τούς εξέφραζε η εξουσία στο πρόσωπο του Σαρκοζί, και η καταστολή της εξέγερσης, η προσπάθεια να κατασυκοφαντηθεί (κλέφτες, βιαστές, αλήτες του δρόμου που καίνε, σπάνε και παραβιάζουν την ομαλότητα) είχε πολλούς οπαδούς- για αυτό και ηττήθηκε πολιτικά.
Υπό αυτό το πρίσμα, στις δυτικές κοινωνίες, το σύστημα καταφέρνει να μείνει αλώβητο από την βασική αντίθεση της ταξικής πάλης στο εσωτερικό του, αλλά και να ενσωματώνει σαν εφεδρεία του κομμάτια της εργατικής τάξης αποσπώντας τα από την προοπτική μια συμμαχίας ντόπιων και ξένων εργαζομένων. Οπωσδήποτε, η αποτυχία ή η αναβολή αυτής της συμμαχίας έχει τις ρίζες της συνολικά στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας του νεοφιλελευθερισμού αλλά και στις πολύμορφες λειτουργείες/διαστάσεις του μέσα από τις οποίες κατακερματίζεται η εργατική τάξη μιας χώρας. 
Ο περίφημος ”πόλεμος των πολιτισμών” δεν είναι παρά ένα αστικό εφεύρημα προκειμένου η ταξική πάλη στις σύγχρονες μητροπόλεις του καπιταλισμού να αντικατασταθεί για τα πιο καθυστερημένα λαϊκά στρώματα από τον κοινωνικό δήθεν πόλεμο ανάμεσα σε θρησκείες, από τον κίνδυνο για την πολιτισμική αλλοίωση, ή ακόμα (σε περιπτώσεις) την αγωνία της εθνοτικής ή/και φυλετικής (!!!) καθαρότητας.
Αυτό που θα έπρεπε να κρατήσουμε από αντίστοιχες εξεγέρσεις κυρίως, είναι πως είχε αποδειχτεί στην πράξη πόσο πολύ απέχει ο λόγος της Αριστεράς από την ζωή και τις αγωνίες των πιο περιθωριοποιημένων στρωμάτων: Για παράδειγμα, στην Γαλλία, κυριολεκτικά έδιωχναν από τις γειτονιές της φωτιάς δίχως πολλές κουβέντες τους αγωνιστές της Αριστεράς ή της αναρχίας λέγοντας απλά: ”Τώρα μάς θυμηθήκατε;”. Υπήρχε βέβαια και η καθεστωτική Αριστερά η οποία ήταν και άμεσα εναντίον της εξέγερσης (αυτό συνέβαινε κυρίως μέσα στον χώρο των φοιτητών).
Γιατί χρειάζεται να τα πούμε όλα αυτά; Γιατί η πολυπολιτισμικές κοινωνίες του δυτικού κόσμου αποτελούν ένα σχετικά νέο μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης, που πρέπει να το κατανοήσουμε σαν αποτέλεσμα της διεθνοποιημένης αντίθεσης Κεφαλαίου- Εργασίας, αλλά και σαν ένα ένα φαινόμενο που από την άποψη της πολιτικής διαχείρισης αποτελεί εργαλείο (σαν αποτέλεσμα της ήττας της εργατικής τάξης παγκοσμίως όπως και της απαξίωσης της ζωντανής εργασίας εν γένει) περισσότερο στα χέρια των αρχουσών τάξεων και όχι των εργαζόμενων μαζών. Γιατί μια εξέγερση που μένει πολιτικά αστήριχτη- και μάλιστα σε μια κοινωνία που ζει εις βάρος των μεταναστών και της ντόπιας εργατικής τάξης (και όπου η Αριστερά αν όχι παγκοσμίως, αλλά στην Ευρώπη τουλάχιστον, εν τέλει υπηρετεί και εκείνη σε αυτήν την κατεύθυνση κόντρα στις αξίες του διεθνισμού και της παραγωγικής εργασίας)- τείνει να γίνεται εργαλείο περαιτέρω συντηρητικοποίησης για την ήδη εκφασισμένη αντίληψη των στρωμάτων που στηρίζουν την κεφαλαιοκρατική εξουσία. Όλα αυτά δεν είναι ασφαλώς ούτε καινούργια ούτε και πρωτότυπα.
Πρέπει όμως να τα πούμε σκεπτόμενοι κυρίως την κατάσταση της ζωής των μεταναστών εδώ στην Ελλάδα. Ας σκεφτούμε απλώς ότι στην Σουηδία οι μετανάστες εξεγέρθηκαν όντας ένα περίπου ένα 15% της κοινωνίας (οι περισσότεροι ανάμεσα τους είναι μουσουλμάνοι και εκεί), αλλά σαφώς περισσότερο ενσωματωμένοι από τους σχεδόν ευρισκόμενους στο πουθενά μετανάστες στην χώρα μας. Φαντάζει σχεδόν στα όρια του απίστευτου που οι εδώ μετανάστες (που πρέπει να είναι πολλοί περισσότεροι από το 15%) δεν έχουν επαναστατήσει για την φτώχεια τους, για την εκμετάλλευση τους, για το ότι ζουν σαν ποντίκια σε γειτονιές όπου τους κάνουν επιδρομές οι φασίστες, για το ότι η αστυνομία τους δολοφονεί ή καλύπτει τις δολοφονίες των χρυσαυγιτών, για το ότι δεν τους επιτρέπουν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους, για το ότι τούς παίρνουν τα λεφτά για να αποκτήσουν χαρτιά που δεν έχουν αντίκρυσμα κτλ κτλ.
Ίσως να μην έχουν επαναστατήσει επειδή είναι ανοργάνωτοι και σχετικά διάσπαρτοι. Ίσως επειδή δεν είναι ενοποιημένοι σαν τάξη. Αλλά δεν δύνανται να ζουν άλλο πια έτσι, ενώ συν τοις άλλοις αποτελεί συνολικά για όλους μια μπαρουταποθήκη το μεταναστευτικό για πολλούς λόγους.
Σίγουρα οι εξουσιαστές το γνωρίζουν καλά. Σίγουρα δεν θα τούς πείραζε- ίσως και προσπαθούν να υποκινήσουν- μια τέτοια εξέγερση. Τις τελευταίες εβδομάδες βλέπουμε διάφορα περίεργα περιστατικά που συντείνουν προς αυτήν την κατεύθυνση δίχως να είναι απαραίτητοι οι μαζικοί όροι της ”πρόκλησης” (βλ. Αγγλία, Γαλλία). Ας θυμηθούμε επίσης πως στο μεσοδιάστημα των προηγούμενων εκλογών, η πακιστανική κοινότητα κατήγγειλε την εξαφάνιση δεκάδων μελών της μέσα σε αυτό το μικρό διάστημα! Είναι προφανές πως οι φασίστες προκειμένου να εκτοξεύσουν τα ποσοστά τους εκμεταλλευόμενοι ό,τι πιο σάπιο υπάρχει ανάμεσα στους εκμαυλισμένους νεοέλληνες, ωθούσαν τα πράγματα προς μια εξέγερση των μεταναστών δολοφονώντας και οργανώνοντας ”νύχτες των κρυστάλλων στην Αθήνα” υπό την σκέπη της αστυνομίας. Και αυτό θα κάνουν και στο μέλλον. Μια ενδεχόμενη τέτοια εξέγερση, θα είναι μεν δίκαιη, αλλά όλοι ξέρουμε ποιους θα βρει για αντίπαλους και ποιους δεν θα βρει για φίλους. Και οι απαράδεκτες συνθήκες ζωής των μεταναστών, αλλά και τα γκούλαγκ που συνηθίσαμε να έχουμε στην χώρα μας, αποτελούν μια πολύ καλή αφορμή για μια διευρυμένη ανθρωπιστική κρίση. Και η ανθρωπιστική κρίση μπορεί να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης και από ντόπιους αλλά και από ξένους ”νταβατζήδες”. Ο νοών νοείτω.
Οπωσδήποτε, το λαϊκό κίνημα οφείλει να αντιμετωπίζει τους μετανάστες σαν κομμάτι από την εργατική τάξη της χώρας που πρέπει να ενταχθεί στους αγώνες της. Έχουμε ξανά πει ότι κάθε χτύπημα εις βάρος ενός μετανάστη, είναι ένα ράπισμα στο πρόσωπο της εργατικής τάξης και πως αύριο το χέρι που θα σηκώνεται δεν θα κάνει διακρίσεις σε χρώμα ή φυλή. Οπωσδήποτε, το λαϊκό κίνημα θα νικήσει τον φασισμό (θεσμικό ή μη) μόνο μέσα από κοινούς αγώνες ντόπιων και μεταναστών εργατών, ανεβάζοντας το επίπεδο της πάλης εις βάρος των εξουσιαστικών δυνάμεων που στο μετεμφυλιακό καθεστώς που προετοιμάζουν ώστε να διαχειριστούν την παραδομένη στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς χώρα μας, βγάζουν ήδη στην παρανομία όλον τον κόσμο της εργασίας! Αλλά, ακριβώς επειδή πρέπει να δουλέψουμε όλοι προς εκείνην την κατεύθυνση, πρέπει να έχουμε από σήμερα μια ρεαλιστική πρόταση για το μεταναστευτικό λογαριάζοντας πρώτιστα ότι οι μετανάστες δεν είναι πρόβλημα, αλλά έχουν οι ίδιοι πρόβλημα.
Το κατακερματισμένο και συντεχνοποιημένο εργατικό κίνημα στην Ελλάδα όμως έχει οδηγηθεί στην ήττα και στην απαξία. Οι ευθύνες της εργατικής αριστοκρατίας για τον εξοβελισμό των μεταναστών από τον συνδικαλισμό είναι τεράστιες. Αυτές οι δυνάμεις ευθύνονται σε ένα μεγάλο ποσοστό για την περιθωριοποίηση των μεταναστών όπως και για τις εργασιακές συνθήκες τύπου Μανωλάδας που γίνονται θεσμός- σήμερα τα εργασιακά Γκουαντάναμο στην Ελλάδα επεκτείνονται σε κάθε χώρο εργασίας. Χρειάζεται οργανωτική ανασυγκρότηση με σαφείς ταξικούς και συγκρουσιακούς όρους όχι μόνο στο καθαρά εργατικό αλλά και στις γειτονιές όπου ζει και αναπαράγεται η εργατική τάξη της χώρας. Είναι επόμενο υπό την σημερινή κατάσταση και οι μετανάστες να βρίσκονται ένα σκαλοπάτι πιο κάτω, είναι επόμενο υπό την σημερινή κατάσταση να σηκώνει κεφάλι ο εκφασισμός και οι ”πολιτικοί” εκφραστές του.
Το θέμα είναι: Επειδή δεν είναι ανθρώπινο να λες πως είσαι με τους μετανάστες αλλά να ανέχεσαι να τούς βλέπεις να ζουν με αυτόν τον τρόπο που τούς αναγκάζει η ελληνική κοινωνία να ζουν. Επειδή η ανέχεια πρέπει να ενώνει και όχι να χωρίζει τους ανθρώπους. Επειδή το εξουσιαστικό σύστημα ξέρει πως να εκμεταλλεύεται ό,τι το απειλεί.
Μπορούμε να στοιχειοθετήσουμε μια πολιτική για τους μετανάστες που να λύνει το πρόβλημα τους ειρηνικά και δημοκρατικά; Η ροή των μεταναστών προς την χώρα μας θα φτάσει σε 5 εκατομμύρια ανθρώπους επιπλέον τα επόμενα χρόνια. Πρόκειται για μια μετακίνηση πληθυσμών ιστορικής διάστασης, που έχει να εμφανιστεί αιώνες. Δεν είναι ζήτημα μικροπολιτικής εκμετάλλευσης. Δεν λύνεται με τον πολιτικό εμπειρισμό που δείχνει να διέπει την Αριστερά παγκοσμίως, ούτε και με άναρθρες κραυγές ανθρωπισμού που συχνά παραγνωρίζουν το γεγονός ότι το μεταναστευτικό είναι ένα παγκόσμιο αποτέλεσμα των ολοένα πιο ακραίων αντιθέσεων του δίπολου Κεφαλαίου- Εργασίας.
Η μη αντιμετώπιση λοιπόν του μεταναστευτικού σαν αποτέλεσμα αυτής της αντίθεσης τροφοδοτεί την μισαλλοδοξία, τον ρατσιμό και τον εθνικισμό. Σήμερα, στην Ελλάδα, αυτά ακριβώς τα στοιχεία είναι που πάνω τους και στους ”πολιτικούς” τους εκπροσώπους, λογαριάζει να στηριχτεί το καταρρέον πολιτικό σύστημα προκειμένου -χρησιμοποιώντας τα- να βάλει ταφόπλακα σε όλη την κοινωνία. Η δήθεν διένεξη για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, αλλά και η κοντόφθαλμη εξ Αριστερών τοποθέτηση που συνηθίζει να ακολουθεί ασθμαίνουσα τις εξελίξεις και όχι να τις προκαλεί, και που φτάνει στο σημείο σχεδόν να οριοθετεί τον ρατσισμό σε ”νομικό” ζήτημα, διεξάγεται ενώ ταυτόχρονα ο Σαμαράς απροκάλυπτα συγκυβερνάει χέρι χέρι με την ναζιστική συμμορία, σχεδιάζοντας μαζί της το ”μετεμφυλιακό κράτος της δεξιάς” που θα αποτελέσει και την πολιτική μορφή της κεφαλαιοκρατικής εξουσίας στο άμεσο μέλλον!
Η Αριστερά οφείλει να έχει μια προσέγγιση σοβαρή που να υπηρετεί την υπόθεση των συμμαχιών των εκμεταλλευόμενων και όχι μια στάση που να περιορίζεται απλά και μόνο στην αλληλεγγύη: Ένα σχέδιο για την παραγωγική και δημοκρατική ενσωμάτωση όσων θέλουν να μείνουν αλλά και την διευκόλυνση εξόδου για όσους θέλουν να φύγουν. Μπορούμε και πρέπει καταρχήν, να έρθουμε σε συνεννόηση με τους φορείς των μεταναστών, ούτως ώστε να τους παρασχεθούν τα μέσα ώστε να μπορούν να προσφέρουν στα μέλη της κάθε κοινότητας τα άμεσα αναγκαία για την επιβίωση σε δικούς τους αυτοδιοίκητους χώρους και όχι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης που μάλιστα ο Δένδιας σκοπεύει να παραδώσει σε ιδιωτικές εταιρείες security (αλλά και τους μετανάστες στο έλεος τους), ώστε να πηγαίνουν κατευθείαν και νόμιμα τα χρήματα του εργαζόμενου λαού στα παρασιτικά αθύρματα του νεοναζισμού!
Με την παρούσα κατάσταση, η χώρα θα μείνει μια αποθήκη ψυχών για τα εγκλήματα του ιμπεριαλισμού, ένα φυτώριο ρατσισμού και φασισμού, και με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης να γίνονται συνήθεια μας αλλά και άλλοθι για την επιβολή εδώ μιας ανθρωπιστικής κρίσης με ανεξέλεγκτες διεθνείς συνέπειες. Προφανώς το σχήμα -και το εμπόριο ορισμένες φορές- της αλληλεγγύης όχι μόνο δεν αρκεί αλλά δεν ανταποκρίνεται και στην πραγματικότητα.
Ανδρέας Μπεντεβής
Πηγη:http://eamgr.wordpress.com
