Ο Τάσος (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλος, γράφει μέσα από το γκούλαγκ που λέγεται Ελλάδα. Η χώρα που τα λεσβιακά φιλιά, επιτρέπονται μόνο αν προέρχονται από τις Κάννες και οι παπαδιές της μαζεύουν υπογραφές χριστιανικής αγάπης, για τον εξορισμό όποιας μουσάτης κουνιέται καλύτερα απ’ αυτές.
Προσπαθώ να διατηρήσω μια στοιχειώδη ηρεμία όσο γράφω αυτές τις γραμμές, γνωρίζοντας τη ροπή μου στην υπερβολή. Όχι, δεν με φοβίζει η υπερβολή μου, απλώς δε γουστάρω να δώσει πάτημα σε όσους χρησιμοποιήσουν το επιχείρημα της γραφικότητας για να καλύψουν τη φασιστική τους γέννα. Δεν πίστευα πως θα το έγραφα ποτέ μου αυτό, αλλά μπροστά στους θεσμικούς φασίστες, οι Χρυσαυγίτες αποδεικνύονται απλώς, δολοφονικά καρτούν της Disney.
Mπροστά στο EΣΡ, που έκοψε το τηλεοπτικό σποτ του gay pride, επειδή περιέχει ένα λεσβιακό φιλί. Λίγες μέρες μετά από το ξεροχύσιμο όλων των straight λιγούρηδων που δεν έχουν πάει μια φορά στη ζωή τους σινεμά, για την αιδoιολειχία στη βραβευμένη στις Κάννες, «Ζωή της Αντέλ» το ΕΣΡ, αποφάσισε πως η προβολή του σποτ, δεν μπορεί να γίνει ως «μήνυμα κοινωνικού περιεχομένου». Σωστά. Το μοναδικό μήνυμα κοινωνικού περιεχομένου στην προκειμένη περίπτωση, θα ήταν ένα βιντεάκι με όλα του τα μέλη στημένα στα τέσσερα, να δοκιμάζουν δονητές. Κάτι που είμαι σίγουρος πως αποτελεί φαντασίωση τους. Το δικαίωμα στην ισότητα και την αξιοπρέπεια, είναι εμφανές πλέον πως δεν περιέχει για την Ελλάδα, κανένα κοινωνικό περιεχόμενο.
Σε αντίθεση με κάτι σποτάκια για την καταπολέμηση των κουνουπιών. Λογικό, οι πούστηδες και οι λεσβίες αυτής της χώρας, σαν κουνούπια αντιμετωπίζονται, αναρωτιέμαι μάλιστα γιατί δεν έβαλαν τον οδηγό της νταλίκας από την Air Fast Tickets στο διαφημιστικό για τα κουνούπια να επαναλαμβάνει τα γνωστό ανέκδοτο: «Σε ένα λεωφορείο μια μύγα έχει σπάσει τα νεύρα όλων τω επιβατών. Ένας από αυτούς, κάποια στιγμή λέει, αν την πετύχω τη βρωμιάρα θα τη γαμήσω. Και μια αδερφή, από το βάθος του λεωφορείου (θα την υποδύεται ο οδηγός της νταλίκας), αρχίζει να κάνει ‘ζζζζζζζ’».
Η διεύθυνση της εταιρείας ΣΤΑΣΥ που διαχειρίζεται το μετρό, αρνήθηκε κι αυτή με τη σειρά της την ανάρτηση του πόστερ της εκδήλωσης. Προφανώς είχε πιάσει όλες τις διαφημιστικές θέσεις, η αφίσα της Ευγενίας Μανωλίδου «Μιούζικαλ αγάπη μου». Αν και κάποιος θα πρέπει να εξηγήσει στη σύζυγο του πολιτικού, ότι το μιούζικαλ είναι ένα είδος ιδιαίτερα αγαπητό στις αδελφές για να βάλει προειδοποιητικό απαγορευτικό banner στην είσοδο του Badminton. Όπως και το Μετρό, να εμπλουτίσει την ανακοίνωση του «απαγορεύεται η χρήση φαγητού και ποτού στους χώρους του Μετρό» με τη φράση «επιτρέπονται επιλεκτικά οι ξυλοδαρμοί λαθρομεταναστών παρά τις κάμερες ασφαλείας, εφ’ όσον οι κάμερες μας θα εστιάζουν σε ύποπτα αντικοινωνικά στοιχεία που θα τολμήσουν να προβούν σε ομοφυλοφιλικό γλωσσόφιλο. Οι παραβάτες θα παραδίδονται στον κοντινότερο Χρυσαυγίτη».
Η Ανθισμένη παπαδιά μητροπολίτισα Θεσσαλονίκης, την ίδια στιγμή, επιμένει στην ακύρωση του «καρναβαλιού» όπως αποκαλεί το gay pride, στην πόλη που έγινε γνωστή και αγαπημένη ως ερωτική ακριβώς εξ’ αιτίας των πουτάνων της και των ομοφυλόφιλων της. Kαι κραδαίνει επιστολή 19.500 κατοίκων που αντιδρoύν στην παρουσία των ομοφυλόφιλων στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Αλλά αυτό δε νομίζω ότι παραξενεύει κάποιον για τους κατοίκους μιας πόλης που ψήφιζαν επί σειρά ετών τον υπόδικο πλέον Ψωμιάδη, ως δείγμα αρσενικής λεβεντιάς. Δόξα τω Θεώ (που θα ‘λεγε και ο Άνθιμος) στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Ελλάδα πλέον έχουμε. Σε λίγο θα έχουμε και ειδικά αστυνομικά τάγματα ηθικής.
Η ΕΛ. ΑΣ. έδωσε ήδη το «πράσινο φως», με μια από τις πιο καταγέλαστες ανακοινώσεις που έχουν εκδοθεί ποτέ από δημόσιο φορέα, όσον αφορά στο πως αναγνωρίζουμε έναν παιδόφιλο. Σύμφωνα με την οποία, ο παιδόφιλος «είναι συνήθως άντρας, άνω των 30 ετών, με λίγους φίλους της ηλικίας του και συχνάζει σε χώρους με παιδιά όπως παιδικές χαρές, Ίντερνετ καφέ, αθλητικά κέντρα κ.α. Συχνά μάλιστα εργάζεται με παιδιά, ενώ δεν αποκλείεται να είναι άτομο ‘υπεράνω πάσης υποψίας’… Είναι ελεύθερος, δεν ενδιαφέρεται να έχει ένα σύντροφο της ηλικίας του ή έναν οποιονδήποτε σύντροφο». Δηλαδή άπαξ και είσαι 30άρης ομοφυλόφιλος ανύπαντρος, παιδίατρος, δάσκαλος, γυμναστής και με αξιοπρεπές κοινωνικό προφίλ, την έκατσες άσχημα. Να μη σου πω τι έχεις να πάθεις, αν δεις κανένα παιδάκι να στροκλιάζεται από την κούνια στην παιδική χαρά και πας να του βάλεις ιώδιο στο γόνατο. Έχει συμβεί σε φίλο μου και μάλιστα ετεροφυλόφιλο, με τη μάνα της βοϊδάρας που έπεσε από την κούνια, να παθαίνει υστερία.
Που να σου μείνει το παιδί στον τόπο μωρή βλάχα κι εγώ να περάσω από δίπλα και να σφυρίζω κλέφτικα. Σιγά μην πάω φυλακή για να βοηθήσω το μούλικο σου, που έφαγε τα μούτρα του όση ώρα εσύ αντί να το προσέχεις σαν μάνα, καβλαντιζόσουνα σαν την πατσαβούρα κουνώντας τη φραπεδιέρα με νόημα σε όποιο αρσενικό περνούσε από μπροστά σου. Ούτως ή άλλως, όπως το μεγαλώνεις, τη χαμένη σου ζωή θα του μεταδώσεις σαν πρότυπο συμπεριφοράς.
Λίγο (ή πολύ) μετά τα 30 μου, νοιώθω για πρώτη φορά, τόσο πρόδηλα και χωρίς κανένα πρόσχημα, ότι ζω σε μια χώρα της οποίας οι κάτοικοι είναι πλέον πανέτοιμοι, να εξορκίσουν την ασχήμια τους, δηλώνοντας ξεκάθαρα, «γαμήστε τον πούστη, τον αράπη, τον Εβραίο, την πουτάνα, τον οποιονδήποτε δεν είναι σαν εμάς». Με θεσμοθετημένη προστασία και με άλλοθι φιλήσυχου πολίτη. Και δεν μιλάω για ακραία χρυσαυγίτικα φασιστικά στοιχεία. Αλλά για ανθρώπους από όλο το κομματικό φάσμα, που στις καθημερινές τους συζητήσεις, καταδικάζουν την ακροδεξιά, προκειμένου να αναπαράγουν τις δοξασίες της με δημοκρατικό άλλοθι. Μπροστά τους τα καρτούν της Χρυσής Αυγής, ειλικρινά είναι ακίνδυνα, γιατί είναι γραφικά και αναγνωρίσιμα.
Ο κίνδυνος πλέον ελλοχεύει πίσω από την πόρτα του διπλανού σου διαμερίσματος. Και τον αξιοπρεπή νοικοκύρη που ενώ όλοι μας στην πολυκατοικία τον ακούμε να σαπακιάζει κάθε βράδυ τη γυναίκα του στο ξύλο, το πρωί τον ρωτάμε σαν να μη συμβαίνει τίποτα «τα παιδιά καλά; Η γυναίκα σου; Χαθήκαμε μωρέ, να πιούμε κανένα καφεδάκι μια μέρα». Ναι, της παρηγοριάς στην κηδεία της συζύγου του από το ξύλο.
Μην τολμήσει να μου ξανακουνηθεί καμία ψυχοπουτάνα γιατρέσσα σε session θεραπείας για την αντικοινωνικότητά μου. Είναι το μόνο υγιές στοιχείο της περσόνας μου. Απέναντι σε αυτή τη συγκεκριμένη νεοελληνική κοινωνία. Με την οποία αν είσαι φίλος, κοινωνικός, είσαι και συνένοχος. Κοινωνός όλης της πνευματικής της σύφιλης. Οπότε και φορέας της. Δηλαδή εχθρός μου. Ο πόλεμος τώρα αρχίζει. Και πίστεψε με γείτονα, θεσμικέ φορέα ή οτιδήποτε άλλο, δεν υπολόγισες κάτι σημαντικό, απέναντι σε αυτούς που χρησιμοποιείς χρόνια τώρα, όποτε το έχεις ανάγκη, για να σου πάρουν μια καλή πίπα. Γιατί όσο για λάθος λόγους, αυτή η καλή πίπα, ήταν μια αμοιβαία ευχαρίστηση εκπλήρωσης προβληματικών φαντασιώσεων, κάναμε και οι δύο τα στραβά μάτια απέναντι στο πόσο αντιπαθούμε ο ένα τον άλλον. Τώρα που αποφάσισες όμως, να το χρησιμοποιήσεις σαν όπλο, πρέπει να θυμάσαι συνέχεια από δω και πέρα κάτι πολύ απλό: Το πόσο εύκολο είναι να σου τον δαγκώσει κάποιος χωρίς έλεος, ακριβώς τη στιγμή που δεν το περιμένεις, και πιο εκτεθειμένος από ποτέ, απολαμβάνεις την πλασματική σου υπεροχή. Live your myth in Greece, απ’ την αρχή και με τους δικούς μας όρους, αφού το προκάλεσες.
πηγή: iefimerida.gr
