Η τρικομματική κυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ εξαπολύει μια βίαιη επίθεση σε όλα τα μέτωπα ξεδιπλώνοντας το επικίνδυνο πρόγραμμα της, το οποίο στοχεύει τις εργατικές και κοινωνικές κατακτήσεις. Το μήνυμα είναι σαφές: οι εμείς ή αυτοί. Σε αυτό το μελανό τοπίο, τα δικαιώματα των γυναικών, των πιο καταπιεσμένων αυτής της κοινωνίας, μπαίνουν σε πρώτο πλάνο. Οι κατακτήσεις τους κατεδαφίζονται.
Γυναίκες και εργασία. Το δικαίωμα στην εργασία συναντά το τείχος της ανεργίας που υψώνει καθημερινά η κυβέρνηση του μνημονίου. Οι γυναίκες είναι άνεργες σε ποσοστό 31%, με το ποσοστό των νέων γυναικών να φθάνει στο εξωφρενικό 65%, αποτελούν το 63% των μερικά απασχολουμένων, με μισθούς εξευτελιστικούς, κάτω από τα όρια της φτώχειας, ανασφάλιστες. Οι μετανάστριες είναι στη χειρότερη θέση βιώνοντας το εργασιακό και οικονομικό αδιέξοδο. Τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ δείχνουν στον πληθυσμό που κυρίως απειλείται από τη φτώχεια τις άνεργες γυναίκες σε ποσοστό 40%. Οι απολύσεις εγκύων συμβαίνουν ανεξέλεγκτα στον ιδιωτικό τομέα, ενώ στο δημόσιο οι άδειες μητρότητας που δικαιούνται και οι δύο γονείς περικόπτονται. Πρόσφατο παράδειγμα οι αναπληρωτές, αναπληρώτριες εκπαιδευτικοί που πλέον δε δικαιούνται την άδεια μητρότητας. Οι όποιες κοινωνικές δομές καταργούνται (βοήθεια στο σπίτι), υποβαθμίζονται ή δε φτάνουν (βρεφονηπιακοί σταθμοί, ολοήμερα σχολεία).
Η διάλυση του δημοσίου τομέα που σχεδιάζει και υλοποιεί μέρα με τη μέρα η συγκυβέρνηση χτυπά πρωτίστως τις γυναίκες, καθώς εργασιακά δικαιώματα όπως ασφάλιση, κοινωνικές παροχές, επιδόματα, άδειες, καταγγελίες σεξουαλικής παρενόχλησης στην εργασία, περιστέλλονται. Η εικόνα είναι ενός δημόσιου τομέα που διαλύει αυτά τα κεκτημένα, αφήνει ανεξέλεγκτο τον ιδιωτικό τομέα, νομιμοποιεί τον εργασιακό μεσαίωνα, εντείνει τις ανισότητες και τις διακρίσεις. Η περιστολή των δικαιωμάτων των γυναικών ταυτίζεται με την ακροδεξιά ατζέντα της χρυσής αυγής, θέτει τις γυναίκες σε ρόλους αναπλήρωσης του κοινωνικού κράτους, αποκλεισμένες στο σπίτι, υπεύθυνες για τη φροντίδα των παιδιών και των ηλικιωμένων, με μοναδική ευθύνη την ανατροφή των απογόνων της φυλής, όπως υποστηρίζει η χρυσή αυγή. Ο δημόσιος χώρος για τις γυναίκες γίνεται όλο και πιο δύσκολος με την ανεργία, τη βία, τη φτώχεια και το σεξισμό να κυριαρχούν.
Ζούμε έναν πραγματικό πόλεμο. Η βία κατά των γυναικών εν μέσω κρίσης, παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, καλύπτεται και αποσιωπάται ως προσωπικό οικογενειακό δράμα για να μην αποκαλυφθεί το πολιτικό, κοινωνικό πρόβλημα που φέρει συνακόλουθες ευθύνες. Η βία κατά των γυναικών στην οικογένεια, στο σπίτι, στη δουλειά, στο δρόμο, τη μέρα, τη νύχτα, σε όλες τις ηλικίες είναι καθημερινό γεγονός, ενώ μετανάστριες θύματα του trafficking βιάζονται καθημερινά για να ζήσουν, βιώνοντας μόνο τον τρόμο. Ζούμε έναν πραγματικό πόλεμο. Ακρωτηριασμοί, βιασμοί, συστηματική άσκηση σωματικής βίας, εξευτελισμοί, διαπομπεύσεις και δολοφονίες. Η βία δεν είναι προσωπικό ζήτημα, αλλά κοινωνικό και πολιτικό γεγονός. Η κυβέρνηση έχει ευθύνη για τη ραγδαία αύξηση της βίας.
Οι παραδοσιακές, πατριαρχικές αντιλήψεις που θέλουν τη γυναίκα στην ιδιοκτησία του άντρα, συζύγου – πατέρα, ενισχύονται από την ακροδεξιά ατζέντα των κυβερνήσεων των μνημονίων. Από τη διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών ως τεράστιας απειλής για την κοινωνία μέχρι τα ΜΜΕ που προβάλλουν τις γυναίκες σαν αντικείμενα, τη σεξουαλική παρενόχληση στους χώρους εργασίας, την τρομοκράτηση και τις απειλές, τις δολοφονίες των γυναικών υπάρχει ένα κενό σιωπής. Ένα κενό σιωπής που σπάει μόνο από τις φωνές διεκδίκησης των γυναικών. Στους 18 μήνες (11/3/2011 έως 11/9/2012) λειτουργίας της, η τηλεφωνική γραμμή SOS για την άμεση συμβουλευτική υποστήριξη των γυναικών θυμάτων βίας δέχτηκε 7.676 κλήσεις. Από τις 4.436 κλήσεις των ίδιων των κακοποιημένων γυναικών, το 79% αφορούν περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας, ενώ οι υπόλοιπες σχετίζονται με σεξουαλική παρενόχληση, βιασμούς, πορνεία, trafficking και άλλες μορφές βίας. Από αυτές τις κλήσεις που έγιναν, το 62% είναι μητέρες! Αν δε μιλήσουμε εμείς οι γυναίκες για όλα αυτά τότε ποίος θα μιλήσει;
Τι να κάνουμε; Σε αυτό το τοπίο η αριστερά καλείται να δώσει φωνή στα δικαιώματα των γυναικών, να προβάλλει και να ενισχύσει τα φεμινιστικά αιτήματα. Η οπισθοχώρηση των γυναικών στο σπίτι είναι μια πολιτική επιλογή της κυβέρνησης, μια πολιτική που συντηρεί και ενισχύει τον ακροδεξιό λόγο, ο οποίος υποστηρίζει ότι τελειώσαμε με την ισότητα, ότι ο φεμινισμός είναι επικίνδυνος γιατί διασπά την οικογένεια και βγάζει τη γυναίκα από τον ιδιωτικό χώρο. Τα αυτονόητα του χθες γίνονται ένα μεγάλο ερωτηματικό για το σήμερα. Η θέση της γυναίκας στο δημόσιο χώρο δεν ήταν πάντα δεδομένη. Οι γυναίκες αγωνίστηκαν για να διεκδικήσουν την παρουσία τους στην εργασία, την κοινωνική και πολιτική ζωή. Το φεμινιστικό κίνημα κατάφερε να ανατρέψει πολιτικές αλλά και αντιλήψεις βαθιά ριζωμένες. Αντιλήψεις που επιστρέφουν σήμερα για να νομιμοποιήσουν τις νεοφιλελεύθερες απαιτήσεις με σκοπό τη συντήρηση, το σκοταδισμό και την τρομοκράτηση.
Ο φεμινισμός είναι στο στόχαστρο προκειμένου να καταπολεμηθούν όλα τα προηγούμενα πάλης των γυναικών, όλα τα προηγούμενα αγώνα που θέτουν τις γυναίκες σε πρώτο πλάνο να οργανώνονται, να διεκδικούν, να συμμετέχουν στις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις με σκοπό την κατάργηση κάθε καταπίεσης. Όλα τα κεκτημένα είναι σε κίνδυνο. Η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη από τον τερματισμό των σχεδίων τους που μας γυρίζουν στο σκοτάδι, δεν μπορεί να είναι άλλη από τους αγώνες. Αυτή την απάντηση έδωσε το φεμινιστικό κίνημα, αυτή είναι η απάντηση που φοβάται σήμερα κάθε ακροδεξιά ρητορεία και πρακτική. Τώρα να ανατρέψουμε την κλοπή των δικαιωμάτων μας γιατί δεν μπορούμε να ζήσουμε άλλη καταπίεση. Ο φεμινισμός δεν είναι πολυτέλεια, είναι αναγκαίος για την προάσπιση των δικαιωμάτων όλης της κοινωνίας. Γιατί ο κίνδυνος που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες, ο κίνδυνος οπισθοχώρησης σε δεκαετίες του παρελθόντος, η συρρίκνωση των δικαιωμάτων τους, σημαίνει την οπισθοχώρηση όλης της κοινωνίας και την επέλαση των συντηρητικών αντιλήψεων με στόχο να αλώσουν κάθε δύναμη αντίστασης.
Είναι επιτακτική ανάγκη να πιάσουμε το νήμα των αγώνων, να βγούμε μπροστά αποφασιστικά. Γιατί δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω, γιατί χρειαζόμαστε την ανατροπή. Ο φασισμός δε θα περάσει, ούτε στους μετανάστες/στριες, ούτε στους ομοφυλόφιλους/ες, ούτε στις γυναίκες. Τα πιο καταπιεσμένα κομμάτια αυτής της κοινωνίας δε θα γίνουν βορά στο στόμα της κυβέρνησης και της χρυσής αυγής. Τα δικαιώματα των γυναικών, είναι δικαιώματα όλης της κοινωνίας.
Έλενα Ψαρρέα
