Να σηκώσουμε το γάντι στη νέα στρατηγική του «Εθνικού Μετώπου»

Πίσω από την απο-δαι­μο­νο­ποί­η­ση, μία πο­λι­τι­κά­ντι­κη αλ­λα­γή στρα­τη­γι­κής.

Αντί­θε­τα με τη Χρυσή Αυγή, το Ε.Μ. ου­δέ­πο­τε διεκ­δί­κη­σε μιά νε­ο­να­ζι­στι­κή ταυ­τό­τη­τα. Παρ’ όλο που στις τά­ξεις του βρέ­θη­καν νο­σταλ­γοί του Τρί­του Ράιχ και των Γάλ­λων συ­νερ­γα­τών του της επο­χής, η δη­μό­σια έκ­φρα­σή τους ήταν πε­ρι­θω­ρια­κή και κα­τα­δι­κά­στη­κε αυ­στη­ρά από την ηγε­σία του κόμ­μα­τος, ακόμα από την πε­ρί­ο­δο του πα­τρός Λε Πεν. Παρ’ ολ’ αυτά, το Ε.Μ. σύ­ντο­μα ταυ­το­ποι­ή­θη­κε από τους διά­φο­ρους συ­ντε­λε­στές της Γαλ­λι­κής πο­λι­τι­κής σκη­νής σαν ένα κί­νη­μα της άκρας δε­ξιάς. Αυτό επι­βε­βαιω­νό­ταν άλ­λω­στε από τον αυ­το­προσ­διο­ρι­σμό του, που ο ίδιος ο ηγέ­της του υιο­θέ­τη­σε, ως «εθνι­κή και λαϊκή δεξιά», ταυ­τό­χρο­να με την πάγια ξε­νο­φο­βι­κή και ρα­τσι­στι­κή προ­πα­γάν­δα του με στόχο τους με­τα­νά­στες που δια­μέ­νουν στη Γαλ­λία, πολ­λές φορές με εκτρο­πές προς τον αντι­ση­μι­τι­σμό και την άρ­νη­ση του Ολο­καυ­τώ­μα­τος.

Η νέα ηγε­σία του Ε.Μ. που πε­ρι­στοι­χί­ζει τη Μαρίν Λε Πεν, επι­χει­ρεί πλέον να κα­θα­ρί­σει το κόμμα από όλ’ αυτά τα στίγ­μα­τα. Τα στίγ­μα­τα αυτά, τα οποία εμπο­δί­ζουν πρα­κτι­κά τη διείσ­δυ­ση του κόμ­μα­τος στους ψη­φο­φό­ρους της δε­ξιάς και του κέ­ντρου, όπως εμπο­δί­ζουν επί­σης και τις συμ­μα­χί­ες με τους πο­λι­τι­κούς σχη­μα­τι­σμούς που εκ­προ­σω­πούν πα­ρα­δο­σια­κά τους συ­γκε­κριμ­μέ­νους ψη­φο­φό­ρους. Διότι – και σ’ αυτό έγκει­ται ο νε­ω­τε­ρι­σμός – μία τέ­τοια συμ­μα­χία βρί­σκε­ται πλέον στο στόχο της ηγε­σί­ας του Ε.Μ.

Ο ίδιος ο Ζαν-Μα­ρί Λε Πεν, θε­ω­ρού­σε πάντα πως θα έφθα­νε στην εξου­σία ευ­νο­ού­με­νος από μία μεί­ζο­να εθνι­κή κρίση που θα δυ­σφη­μού­σε όλους τους υπό­λοι­πους πο­λι­τι­κούς σχη­μα­τι­σμούς και θα τον έκανε να πα­ρου­σια­στεί σαν τον «από μη­χα­νής θεό», όπως ο στρα­τη­γός Πε­ταίν το 1940. Κατά συ­νέ­πεια, αρ­νιό­ταν να αντι­με­τω­πί­σει κάθε εί­δους συμ­μα­χία με τη λε­γό­με­νη δη­μο­κρα­τι­κή δεξιά, την οποία μι­σού­σε του­λά­χι­στον όσο και την αρι­στε­ρά. Η ανα­στρο­φή δρο­μο­λο­γή­θη­κε από τον Μπρυ­νό Με­γκρέ (BrunoMegret), «υπαρ­χη­γό» του Λε Πεν από τα τέλη της δε­κα­ε­τί­ας του ΄80, ο οποί­ος είχε ήδη κα­τα­λά­βει πως η κα­τά­κτη­ση της εξου­σί­ας, τόσο στο κε­ντρι­κό (κυ­βερ­νη­τι­κό) επί­πε­δο, όσο και στο το­πι­κό (το­πι­κή αυ­το­διοί­κη­ση), δε θα μπο­ρού­σε να επι­τευ­χθεί παρά συμ­μα­χώ­ντας με τη δεξιά, σύμ­φω­να με ένα σε­νά­ριο, του οποί­ου αρ­χι­κά η Ιτα­λία (συμ­μα­χία ανά­με­σα στο φι­λο­φα­σι­στι­κό κόμμα “AlleanzaNazionale” και στο δεξιό κόμμα “ForzaItalia” του Σίλ­βιο Μπερ­λου­σκό­νι), κα­τό­πιν η Αυ­στρία (συ­να­σπι­σμός ανά­με­σα στο ακρο­δε­ξιό κόμμα FPOκαι το κόμμα της πα­ρα­δο­σια­κής Αυ­στρια­κής δε­ξιάς OVP), θα έδι­ναν το πα­ρά­δειγ­μα. Πρό­κει­ται για την αντι­πα­ρά­θε­ση ανά­με­σα στις δύο αυτές στρα­τη­γι­κές, πολύ πε­ρι­σό­τε­ρο από τη δια­μά­χη ανά­με­σα στους δύο άν­δρες γύρω από τη δια­δο­χή του Λε Πεν, που οδή­γη­σε το κόμμα στην έκρη­ξη κατά το φθι­νό­πω­ρο του 1998 και το χει­μώ­να του 1999, βυ­θί­ζο­ντάς το σε μία σο­βα­ρή κρίση που θα κα­τέ­λη­γε στην απώ­λεια του ενός τρί­του των ψη­φο­φό­ρων του και κυ­ρί­ως των δύο τρί­των των στε­λε­χών του, που θα ακο­λου­θού­σαν τον Με­γκρέ μετά την απο­πο­μπή του από το κόμμα.

Έτσι λοι­πόν, πίσω από την «απο­δαι­μο­νο­ποί­η­ση» που ανα­ζη­τεί­ται από την ομάδα την κα­θο­δη­γού­με­νη από την Μαρίν Λε Πεν, κρύ­βε­ται επί της ου­σί­ας η επα­νά­καμ­ψη, με από­στα­ση με­γα­λύ­τε­ρη της μίας δε­κα­ε­τί­ας, της στρα­τη­γι­κής του πιο απο­φα­σι­σμέ­νου αντι­πά­λου του πα­τέ­ρα της, του Μπρυ­νό Με­γκρέ. Η κόρη λοι­πόν προ­δί­δει τον πα­τέ­ρα, μέσα σε μία ατμό­σφαι­ρα που, χωρίς να φθά­νει τη δρα­μα­τι­κή έντα­ση του κύ­κλου των Ατρει­δών, δεν υστε­ρεί από τις πίο όμορ­φες κω­μι­κο­τρα­γι­κές πα­ρα­δό­σεις της εξου­σί­ας.

Μία οφθαλ­μα­πά­τη «αρι­στε­ρο­ποί­η­σης».

Για όποιον πα­ρα­κο­λου­θεί την εξέ­λι­ξη του Ε.Μ. από τότε που κα­τά­φε­ρε να εγκα­τα­στα­θεί με αν­θε­κτι­κό­τη­τα στη Γαλ­λι­κή πο­λι­τι­κή σκηνή, η πρό­σφα­τη «αρι­στε­ρο­ποί­η­σή» του δεν δη­μιουρ­γεί καμ­μία ψευ­δαί­σθη­ση. Και με αυτό εν­νο­ού­με την εκ μέ­ρους του Ε.Μ. υιο­θέ­τη­ση, με προ­πα­γαν­δι­στι­κό τρόπο, κά­ποιων από τις διεκ­δι­κή­σεις του κό­σμου της μι­σθω­τής ερ­γα­σί­ας (υπε­ρά­σπι­ση της απα­σχό­λη­σης, των μι­σθών, της κοι­νω­νι­κής προ­στα­σί­ας κλπ). Το όριο της «αρι­στε­ρο­ποί­η­σης» αυτής γί­νε­ται αντι­λη­πτό ανι­χνεύ­ο­ντας τη στάση του Ε.Μ. απέ­να­ντι ακόμα και στους πιό κλασ­σι­κής μορ­φής αγώ­νες των ερ­γα­ζο­μέ­νων (απερ­γί­ες, δια­δη­λώ­σεις): Συ­νή­θως μένει μου­γκό στο θέμα αυτό και, όταν μι­λά­ει, το κάνει συ­νή­θως για να τις κρι­τι­κά­ρει. Ακόμα λι­γό­τε­ρο πι­θα­νό είναι να συ­να­ντή­σει κα­νείς τους ηγέ­τες, στε­λέ­χη και μέλη του, να εμπλέ­κο­νται στους αγώ­νες αυ­τούς.

Στην πα­ραγ­μα­τι­κό­τη­τα, εδώ και καμ­μιά τρια­ντα­ριά χρό­νια, σε τα­κτι­κά δια­στή­μα­τα, το Ε.Μ. γνω­ρί­ζει τέ­τοιες «αρι­στε­ρο­ποι­ή­σεις», συ­νή­θως χωρίς συ­νέ­χεια. Το πα­ρο­δι­κό εν­δια­φέ­ρον του για τις διεκ­δι­κή­σεις των ερ­γα­ζο­μέ­νων εξη­γεί­ται από το δι­συ­πό­στα­το της κοι­νω­νι­κής και εκλο­γι­κής του βάσης. Το Ε.Μ. πράγ­μα­τι, πολύ συχνά πραγ­μα­το­ποιεί τις κα­λύ­τε­ρες εκλο­γι­κές επι­δό­σεις του σε δύο εκλο­γι­κές ομά­δες πολύ δια­φο­ρε­τι­κές με­τα­ξύ τους και με εντε­λώς αντι­κρουό­με­να πο­λι­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα: Από τη μία μεριά, η πα­ρα­δο­σια­κή με­σαία τάξη (οι μι­κρο­με­σαί­οι αγρό­τες, οι βιο­τέ­χνες και μι­κρο­έ­μπο­ροι, τα ελεύ­θε­ρα επαγ­γέλ­μα­τα, οι μι­κρο­ε­πι­χει­ρη­μα­τί­ες και μι­κρο­κε­φα­λαιού­χοι). Από την άλλη μεριά, ο μι­σθω­τός λαός των ερ­γα­τών και υπαλ­λή­λων που απο­τε­λεί το με­γά­λο σύγ­χρο­νο προ­λε­τα­ριά­το. Το κοι­νω­νι­κό και οι­κο­νο­μι­κό του πρό­γραμ­μα, κατά βάση σχε­δια­σμέ­νο για λό­γους προ­πα­γάν­δας, τα­λα­ντεύ­ε­ται συ­νε­χώς ανά­με­σα στις διεκ­δι­κή­σεις των πρώ­των (μεί­ω­ση του κό­στους της ερ­γα­σί­ας – άρα των μι­σθών, ελα­φρύν­σεις ασφα­λι­στι­κών ει­σφο­ρών και άμε­σης φο­ρο­λο­γί­ας κλπ) και τις διεκ­δι­κή­σεις των δεύ­τε­ρων (υπε­ρά­σπι­ση της απα­σχό­λη­σης, αύ­ξη­ση των μι­σθών, επέ­κτα­ση της κοι­νω­νι­κής προ­στα­σί­ας κλπ). Το Ε.Μ. δεν μπο­ρεί να κα­τορ­θώ­σει την από­κρυ­ψη του αντι­φα­τι­κού χα­ρα­κτή­ρα ενός τέ­τοιου προ­γράμ­μα­τος, παρά μόνο πα­ρου­σιά­ζο­ντας εναλ­λάξ μιά το ένα και μιά το άλλο πρό­σω­πο. Ταυ­τό­χρο­να επι­διώ­κει να πραγ­μα­το­ποι­ή­σει μία συ­νε­κτι­κή σύν­θε­ση δια μέσου της έν­νοιας της «εθνι­κής προ­τί­μη­σης»: Προ­τεί­νει να εξα­σφα­λί­σει κατά προ­τε­ραιό­τη­τα – βλέπε κατ’ απο­κλει­στι­κό­τη­τα – την απα­σχό­λη­ση και τις κοι­νω­νι­κές πα­ρο­χές στους Γαλ­λι­κής κα­τα­γω­γής ερ­γα­ζό­με­νους, ταυ­τό­χρο­να να διευ­κο­λύ­νει τις εθνι­κές επι­χει­ρή­σεις εξα­σφα­λί­ζο­ντάς τους πρό­σβα­ση στις δη­μό­σιες αγο­ρές και προ­στα­τεύ­ο­ντάς τες από τον ξένο αντα­γω­νι­σμό, με τη δη­μιουρ­γία νέων τε­λω­νεια­κών φραγ­μών.

Όμως, η πρό­σφα­τη «αρι­στε­ρο­ποί­η­ση» του Ε.Μ. δεν εξη­γεί­ται μόνο από αυτή την πε­ριο­δι­κή εναλ­λα­γή, στην οποία το εξα­να­γκά­ζει το δι­συ­πό­στα­το της κοι­νω­νι­κής του βάσης. Εξη­γεί­ται επί­σης από το γε­γο­νός πως η πιό ση­μα­ντι­κή δε­ξα­με­νή ψήφων που δια­θέ­τει βρί­σκε­ται προ­φα­νώς προς την πλευ­ρά του κό­σμου της μι­σθω­τής ερ­γα­σί­ας. Ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο που ο κό­σμος αυτός βρί­σκε­ται σή­με­ρα στη Γαλ­λία, όπως κι΄αλλού στην Ευ­ρώ­πη, σε πλήρη σύγ­χυ­ση, καθώς δέ­χε­ται την επί­θε­ση της πο­λι­τι­κής της μι­σθο­λο­γι­κής και προ­ϋ­πο­λο­γι­στι­κής λι­τό­τη­τας που υπο­τί­θε­ται πως απο­τε­λούν τη μόνη δυ­να­τή διέ­ξο­δο από τη δο­μι­κή κρίση του κα­πι­τα­λι­σμού, εγκα­τα­λε­λειμ­μέ­νος από τις δικές του συν­δι­κα­λι­στι­κές και πο­λι­τι­κές ορ­γα­νώ­σεις που δεν ανα­λαμ­βά­νουν πλέον την υπε­ρά­σπι­σή του, ή, ακόμα χει­ρό­τε­ρα, υλο­ποιούν ή στη­ρί­ζουν τις εν λόγω πο­λι­τι­κές λι­τό­τη­τας.

Τέλος, η «αρι­στε­ρο­ποί­η­ση» αυτή εξη­γεί­ται από τη στρα­τη­γι­κή ανα­στρο­φή που επι­ση­μά­να­με πα­ρα­πά­νω και φω­τί­ζει αμ­φί­δρο­μα την έν­νοια αυτής της τε­λευ­ταί­ας. Διότι η σύ­να­ψη της συμ­μα­χί­ας που το Ε.Μ. προ­τεί­νει με το σύ­νο­λο ή μέρος της κλασ­σι­κής δε­ξιάς για την επί­τευ­ξη της εξου­σί­ας, ου­δε­μία πι­θα­νό­τη­τα υπάρ­χει να συμ­βεί και, κυ­ρί­ως, να αντέ­ξει και να μη συ­ρι­κνω­θεί σε ένα κα­θα­ρό τα­κτι­κό πο­λι­τι­κά­ντι­κο ελιγ­μό, παρά μόνο αν, το Ε.Μ. και η κλασ­σι­κή δεξιά κα­τα­φέ­ρουν να συ­γκρο­τή­σουν και να στε­ρε­ο­ποι­ή­σουν ένα κοι­νω­νι­κό μπλοκ (ένα σύ­στη­μα τα­ξι­κής συμ­μα­χί­ας) συ­γκε­ντρώ­νο­ντας ένα μέρος του προ­λε­τα­ριά­του, το με­γά­λο μέρος της πα­ρα­δο­σια­κής με­σαί­ας τάξης και το μέρος της αστι­κής τάξης του οποί­ου τα συμ­φέ­ρο­ντα βρί­σκο­νται κυ­ρί­ως μέσα στο πλαί­σιο της εθνι­κής αγο­ράς. Ένα τέ­τοιο κοι­νω­νι­κό μπλοκ θα μπο­ρού­σε να χρη­σι­μο­ποι­η­θεί σα βάση μίας πο­λι­τι­κής ρήξης με τη φι­λε­λεύ­θε­ρη τάξη  που κυ­ριαρ­χεί σή­με­ρα στην Ευ­ρώ­πη, με προ­φα­νή συ­νε­πα­γω­γή την έξοδο από την ευ­ρω­ζώ­νη και την Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση.

Η επι­τυ­χία μιάς τέ­τοιας επι­χεί­ρη­σης θα εξαρ­τη­θεί τε­λι­κά, πέρα από τις εκλο­γι­κές και πο­λι­τι­κά­ντι­κες πε­ρι­πέ­τειες, από τις με­τα­πτώ­σεις της δο­μι­κής κρί­σης σε πα­γκό­σμιο επί­πε­δο, της επί­τευ­ξης ή των με­τα­στρο­φών των πο­λι­τι­κών της φι­λε­λεύ­θε­ρης λι­τό­τη­τας σε ευ­ρω­παϊ­κό επί­πε­δο, αλλά επί­σης – και κυ­ρί­ως – της ικα­νό­τη­τας των ορ­γα­νώ­σε­ων της ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς να κα­τευ­θύ­νουν την αντί­στα­ση και τους αγώ­νες του κό­σμου της μι­σθω­τής ερ­γα­σί­ας προς μία αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή επι­θε­τι­κή πρω­το­βου­λία και όχι προς μία εθνι­κι­στι­κή και αντι­δρα­στι­κή έξαρ­ση. Αυτό είναι εν τέλει το γάντι που ρί­χνει σή­με­ρα το «Εθνι­κό Μέ­τω­πο» στις ορ­γα­νώ­σεις αυτές.

*Πα­νε­πι­στη­μια­κός και μέλος της ερ­γα­τι­κής αντι­φα­σι­στι­κής ορ­γά­νω­σης VISA στη Γαλ­λία