(του Joris Leverink. Μετάφραση: Θεοδόσης Δραγώνας)
Την παραμονή της πρώτης επετείου[1] της εξέγερσης στο πάρκο Gezi, μια μικρή ομάδα εργαζόμενων στην κλωστοϋφαντουργία εξερευνά μία ριζοσπαστική εναλλακτική που συμπυκνώνεται νοηματικά σε 3 λέξεις: «Κατάληψη, Αντίσταση, Παραγωγή!»
Η ιστορία ξεκινά πριν περισσότερο από ένα χρόνο, την τελευταία εβδομάδα του Ιανουαρίου 2013. Εκείνη την εποχή οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας Kazova υποχρεώθηκαν σε άδεια μιας εβδομάδας από τα αφεντικά τους, τους αδερφούς Ümit και Umut Somuncu, χωρίς να έχουν λάβει τους μισθούς τους, πόσο μάλλον υπερωρίες, για αρκετούς μήνες. Οι αδελφοί Somuncu τους υποσχέθηκαν ότι με την επιστροφή στο εργοστάσιο μία εβδομάδα αργότερα θα λάβουν τα δεδουλευμένα τους. Στην πραγματικότητα, οι εργάτες βρέθηκαν απέναντι στον δικηγόρο της εταιρείας ο οποίος τους ενημέρωσε ότι και οι 95 εργαζόμενοι είχαν απολυθεί συλλογικά λόγω της “απαράδεκτη απουσία τους” για τρεις συνεχόμενες ημέρες. Τα αφεντικά είχαν εξαφανιστεί εν μία νυκτί, παίρνοντας μαζί τους 100.000 πουλόβερ, 40 τόνους νήματος και οτιδήποτε αξίας. Είχαν σαμποτάρει όσα μηχανήματα δεν μπορούσαν να κουβαλήσουν μαζί τους, αφήνοντας τους εργάτες με άδεια χέρια, χωρίς τους μισθούς τους και χωρίς μέσα παραγωγής.
Oι εργάτες έκαναν το μόνο λογικό πράγμα που μπορούσαν να κάνουν: αντιστάθηκαν. Η αντίστασή τους ξεκίνησε με τη μορφή εβδομαδιαίων πορειών διαμαρτυρίας από την κεντρική πλατεία της γειτονιάς στο εργοστάσιο, αλλά μόλις έμαθαν ότι κατά την απουσία τους οι πρώην διευθυντές του εργοστασίου συνέχιζαν να αφαιρούν από το εργοστάσιο οτιδήποτε πολύτιμο, οι εργαζόμενοι αποφάσισαν να καταλάβουν τον πρώην χώρο εργασίας τους.
Αντίσταση και αλληλεγγύη
Στις εβδομάδες που ακολούθησαν, οι εργαζόμενοι δέχθηκαν επίθεση από πληρωμένους μπράβους, κατηγορήθηκαν για κλοπή από τους πρώην εργοδότες τους, δέχτηκαν επιθέσεις με δακρυγόνα και ξυλοκοπήθηκαν από την αστυνομία όταν πραγματοποίησαν διαδήλωση την Πρωτομαγιά, αλλά τίποτα δεν θα μπορούσε να σπάσει την αποφασιστικότητά τους να αγωνιστούν για ό, τι δικαιωματικά τους ανήκε. Στις 30 Ιουνίου, αντλώντας θάρρος από την εξέγερση στο πάρκο Gezi, οι εργαζόμενοι προχώρησαν στην προγραμματισμένη κατάληψη του εργοστασίου.
Αρχικά. προσπάθησαν να πουλήσουν όσα μηχανήματα είχαν απομείνει στο εργοστάσιο, αλλά σύντομα δέχτηκαν για άλλη μια φορά επίθεση από την αστυνομία . Όταν τέσσερις από τους συντρόφους τους συνελήφθησαν, οι άλλοι οκτώ εργάτες, μέρος όσων αντιστέκονταν, πραγματοποίησαν απεργία πείνας για να διαμαρτυρηθούν εναντίον αυτής της μεταχείριση από τις αρχές, οι οποίες αντιμετώπιζαν τους εργαζόμενους ως εγκληματίες και τα πρώην αφεντικά τους ως θύματα. «Η κλοπή της εργασίας μας από τα αφεντικά, αφαιρώντας τα μηχανήματα δεν ήταν έγκλημα. Ενώ η δική μας προσπάθεια να πάρουμε ένα μέρος από όσα μας χρωστούσαν ήταν”, δηλώνει ο Ünal. «Η αστυνομία ήρθε στο εργοστάσιο μετά από καταγγελίες από τα αφεντικά [ … ] . Και πάλι διεξήχθησαν έρευνες εναντίων μας, και πάλι ήμασταν κατηγορούμενοι. Κανείς δεν είπε λέξη για τα αφεντικά.»
Επανεκκίνησαν, λοιπόν, την παραγωγή χρησιμοποιώντας τα παλιά μηχανήματα που τα αφεντικά τους είχαν αφήσει πίσω και τις λίγες πρώτες ύλες που είχαν αγνοηθεί κατά την λεηλασία του εργοστασίου.
Η πρώτη παρτίδα των πουλόβερ που παρήχθη κάτω από εργατικό έλεγχο εστάλη στις φυλακισμένες γυναίκες και τα κρατούμενα παιδιά που τους είχαν γράψει επιστολές υποστήριξης κατά τη διάρκεια του αγώνα τους. Τα υπόλοιπα πουλόβερ πωλήθηκαν στο καφενείο του Kolektif 26Α στο Ταξίμ και στα πολυάριθμα Gezi Forums σε όλη την πόλη, τα οποία είχαν δημιουργηθεί αφού το πάρκο Gezi εκκενώθηκε από τις αρχές στα μέσα Ιουνίου. Τα χρήματα από αυτές τις πωλήσεις χρησιμοποιήθηκαν για την επισκευή των μηχανημάτων που είχαν σαμποταριστεί από τα αφεντικά.
“Προσιτό Πουλόβερ για όλους!»
Μια πρόσφατη απόφαση του δικαστηρίου έκρινε ότι τα μηχανήματα του εργοστασίου θα περάσουν στους εργαζόμενους ως αποζημίωση για την απώλεια των μισθών τους, και με με τη μεταφορά των μηχανών σε νέα τοποθεσία όλα είναι έτοιμα για την παραγωγή, η οποία θα είναι δυνατή εντός δύο μηνών.
Το σύνθημα που εγκρίθηκε από τους εργαζόμενους Kazova – “Προσιτό Πουλόβερ για όλους !”- μαρτυρεί την πεποίθησή τους ότι αυτός ο αγώνας είναι πολλά περισσότερα από τις θέσεις εργασίας και τη διαβίωση δώδεκα ατόμων.
Και ακριβώς όπως ο αγώνας δεν περιορίζεται κοινωνικά στους εργαζόμενους του Kazova, έτσι και η γεωγραφική του εμβέλεια επεκτείνεται πολύ πέρα από τα σύνορα της Τουρκίας. Οι εργαζόμενοι έχουν ήδη έλθει σε επαφή με αυτοδιαχειριζόμενα εργοστάσια και συνεταιρισμούς αλλού, συμπεριλαμβανομένων της Βιο.Με στην Ελλάδα και των Συνεταιρισμών Mondragon στη Χώρα των Βάσκων, με σκοπό τη δημιουργία συνδέσεων αλληλεγγύης: να μάθουν από τις εμπειρίες των άλλων και, ενδεχομένως, στο μέλλον, να ανταλλάσσουν τα προϊόντα της εργασίας τους .
Αντί να ζητούν νομικές μεταρρυθμίσεις που η κυβέρνηση πιθανότατα ούτως ή άλλως δεν θα σεβαστεί , ή να απαιτούν μισθολογικές αυξήσεις από ένα αφεντικό που θα προτιμήσει να αμολήσει την αστυνομική βιαιότητα ενάντια στους εργαζομένους του, οι εργαζόμενοι στο Kazova έχουν πάρει την κατάσταση στα χέρια τους. Δεν ζητούν καλύτερες αμοιβές ή συνθήκες εργασίας, αλλά τις υλοποιούν οι ίδιοι! Δεν ζητούν μια καλύτερη εναλλακτική λύση, αλλά δημιουργούν τη δική τους! Δεν αγωνίζονται μόνο για τα χρήματά τους, αλλά και για τον έλεγχο των μέσων παραγωγής!
“Δεν είναι στόχος μας το κέρδος”, εξηγεί ο Νihat Özbey, “αλλά μάλλον η ανταλλαγή ιδεών, να δημιουργήσουμε επαναστατικές επαφές αλληλεγγύης. Αν τα καταφέρουμε , θα είναι μία από τις πρώτες φορές στην Τουρκία που οι εργαζόμενοι έχουν καταλάβει το εργοστάσιο τους και επιτυγχάνουν να επανεκκινήσουν την παραγωγή κάτω από εργατικό έλεγχο» Κάθε φορά που ανοίγουν το νέο εργοστάσιο τους, οι παλιοί συνάδελφοί τους – ακόμη και εκείνοι που δεν συμμετείχαν στην αντίσταση – είναι ευπρόσδεκτοι να ενταχθούν στην κοοπερατίβα, όπου όλοι απολαμβάνουν ίση αμοιβή και ίσα δικαιώματα, σύμφωνα με το Özbey.
«Εμείς δεν θα εστιάζουμε στο παρελθόν”, λέει. Και αυτή ακριβώς είναι η δύναμη και η ομορφιά του παραδείγματος του Kazova. Αυτή η μικρή ομάδα των 11 εργαζομένων, που στερήθηκε το νόμιμο μέσο της διαβίωσης της, αντιμετωπίστηκε με ψέματα και ξεγελάστηκε, βρέθηκε ενώπιον του νόμου, ξυλοφορτώθηκε, συνελήφθη, δέχτηκε επίθεση με δακρυγόνα, ποτέ δεν κοίταξε πίσω, αλλά αντ “αυτού επικεντρώθηκε σε ό, τι βρίσκεται μπροστά της. Μέσα από την άρνησή τους να εγκαταλείψουν την αποφασιστικότητά τους να επιτύχουν, οι εργαζόμενοι του Kazova αποτελούν έμπνευση για όλους. Ενδεχόμενη νίκη τους μπορεί να σηματοδοτήσει την αρχή ενός καινούργιου συναρπαστικού κεφαλαίου της αντίστασης στην Τουρκία.
[1] Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο ROAR Magazin λίγες ημέρες (29.05.2014) πριν από την πρώτη επέτειο της εξέγερσης της Πλατείας Ταξίμ http://roarmag.org/2014/05/kazova-istanbul-gezi-occupy/
[2] Σ.τ.Μ. Sweater στο πρωτότυπο
Πηγή:barikat.gr
