Ο Κλιμτ γεννήθηκε στο Μπάουμγκαρτεν, κοντά στην πόλη της Βιέννης, και ήταν το δεύτερο από τα επτά παιδιά του φτωχού χαράκτη Ερνστ Κλιμτ και της Άννα Φίνστερ. Σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών γράφτηκε στη Σχολή Εφαρμοσμένων Τεχνών (Kunstgewerbeschule) της Βιέννης.
Στους πίνακες Ιουδήθ Ι (1901) και Ιουδήθ ΙΙ (1909), ο Klimt απεικόνισε λιγότερο μία βιβλική ηρωίδα και περισσότερο μία αρχετυπική «μοιραία γυναίκα», ενώ νωρίτερα με την ελαιογραφία Γυμνή Αλήθεια (1899) ήρθε σε ρήξη με το κλασικό ιδεώδες και την εξιδανικευμένη εικόνα του γυναικείου γυμνού σώματος. Στα κορυφαία και πιο δημοφιλή έργα του ανήκει ο πίνακας Το φιλί (1907/08), που επαινέθηκε από το κοινό και τους κριτικούς και εκπροσωπεί τη «χρυσή περίοδό» του, χαρακτηριστικό της οποίας υπήρξε η αφθονία του χρυσού ως διακοσμητικό στοιχείο. Στην ίδια δημιουργική περίοδο του Klimt ανήκει και η Προσωπογραφία της Αντέλε Μπλοχ-Μπάουερ I, εξίσου διάσημο έργο καθώς και ο ακριβότερος πίνακας ζωγραφικής μετά την πώλησή του, τον Ιούνιο του 2006. Στην προσωπογραφία αυτή, ξεχωρίζουν τα σύμβολα που απεικονίζονται, όπως τα αιγυπτιακά μάτια ή τα μυκηναϊκά σπειροειδή μοτίβα, στοιχεία που ενισχύουν τον «εξωτισμό» του πίνακα.
Το ύφος του Klimt υπήρξε εν γένει ξεχωριστό και καινοτόμο, συνδυάζοντας στοιχεία του συμβολισμού και της Αρ Νουβό, με παράλληλες επιρροές από την αρχαία ελληνική, μυκηναϊκή και αιγυπτιακή αγγειογραφία, ενώ συχνά θεωρήθηκε προκλητικό για την εποχή του και υπέστη σκληρή κριτική ή αποδοκιμασία. O ερωτισμός που κυριαρχεί στα έργα του προκάλεσε αρκετές φορές αντιδράσεις, όπως στην περίπτωση των πινάκων που φιλοτέχνησε για το Πανεπιστήμιο της Βιέννης. Εμφανής είναι η επιμονή του Klimt στην απεικόνιση γυναικών, με τον άνδρα να απουσιάζει στο μεγαλύτερο μέρος του έργου του.
Το ερωτικό στοιχείο είναι απροκάλυπτο και σε αρκετά από τα σχέδιά του, τα οποία ο ίδιος χαρακτήρισε ως φόρο τιμής «στην αγαθή αλλά και λάγνα φυλή των υπερευαίσθητων».
Παρακάτω παραθέτουμε δέκα από τους πιο γνωστούς πίνακες του Klimt:
01. 1888 – Το παλιό Burgtheater της Βιέννης (λάδι σε καμβά 82 cm × 93 εκατοστά)
Το Burgtheater της Βιέννης, αντιπροσωπεύει το παλιό θέατρο στη Βιέννη, κατά τη διάρκεια κυρίως παραστάσεων. Αυτό το παλιό κτίριο την εποχή εκείνη ήταν να κατεδαφιστεί και να ξαναχτιστεί, και η ζωγραφική του Klimt ήταν πολύτιμη σε ότι αφορά τα πρόσωπα, πολλά από τα οποία είναι αναγνωρίσιμες προσωπικότητες της εποχής. Αυτό δίνει στο έργο άμεσα μια μορφή συλλογής πορτρέτων. Για τον φωτογραφικό της ρεαλισμό, ο πίνακας βραβεύτηκε από τον ίδιο τον αυτοκράτορα, αποκαλύπτοντας στο ευρύ κοινό το ευέλικτο ταλέντο του Klimt.
02. 1895 — Αγάπη (λάδι σε καμβά, 60 × 44 εκατοστά)
Για παροδικά αραίωση της, η ερωτική σκηνή αποκαλύπτει το καλούπι του συμβολισμού. Το έργο είναι μέρος της σειράς Klimt της αλληγορίες και εμβλήματα, του οποίου ο σκοπός ήταν να μεταφράσει πιο σημαντικές στιγμές της ζωής σας, και ψυχολογικές αποχρώσεις της, σε μορφές μεταφορική ένταση.
03. 1898 – Το Παλάτι της Θεάς Αθηνάς (λάδι σε καμβά, 75 x 75 εκατοστά)
Ενισχυμένη με χρυσή κορνίζα που δημιουργήθηκε από τον αδελφό του Κλιμτ, τον Georg, η θεά Αθηνά απεικονίζεται μπροστά από την ζωφόρο την οποία εμπνεύστηκαν από την μελανόμορφη αττική αγγειογραφία του 6ου π.Χ. αιώνα. Τα κόκκινα μαλλιά που ξεπροβάλλουν από το κράνος, ζωγραφίστηκαν με τρόπο ώστε να υπογραμμιστεί η θηλυκότητά της θεάς, παρά την πανοπλία της. Ακολουθώντας το παράδειγμα της απόσχισης του Μονάχου, η Αθηνά επιλέγεται ως η βασική αρχή στην θεωρία της βιεννέζικης απόσχισης.
04. 1901 – Η Ιουδήθ και το κεφάλι του Ολοφέρνη, επίσης γνωστή ως Ιουδήθ ( Judith ) ( λάδι σε καμβά, 84 × 42 εκατοστά )
Ο πίνακας απεικονίζει τον βιβλικό χαρακτήρα του της Ιουδήθ, κρατώντας το κομμένο κεφάλι του Ολοφέρνη. Η Ιουδήθ αποπνέει ένα μικτό φορτίο από ηδονή και διαστροφή. Τα χαρακτηριστικά της μεταμορφώνονται, έτσι ώστε να έχουν τον μεγαλύτερο βαθμό έντασης και αποπλάνησης, κάτι στο οποίο ο Klimt επιτυγχάνει τοποθετώντας τη γυναίκα σε ένα ανέφικτο επίπεδο. Παρά την αλλαγή των χαρακτηριστικών στο πρόσωπο της, μπορεί κανείς να αναγνωρίσει τον φίλο και ίσως εραστής του Klimt, τον Adele Bloch-Bauer. Η ελαφρά ανασηκωμένη κεφαλή έχει μια αίσθηση υπερηφάνειας, ενώ η όψη της είναι νωθρή και αισθησιακή. Τα χείλη σχηματίζουν ένα μειδίαμα που εκφράζει περιφρόνηση και αποπλάνηση. Η αντίθεση μεταξύ των μαύρων μαλλιών και της χρυσής φωτεινότητας του φόντου ενισχύσει την κομψότητα και την εξύψωση. Η μοντέρνα κόμμωση τονίζεται από τα σχηματοποιημένα μοτίβα των δέντρων που αναζωπυρωμένα ξεπροβάλουν στις πλευρές των πλαισίων.
05. 1905 – Οι τρεις ηλικίες της γυναίκας (λάδι σε καμβά, 180 × 180 εκατοστά)
Αυτός ο πίνακας κέρδισε το βραβείο στην διεθνής έκθεση τέχνης της Ρώμη το 1911 και το επόμενο έτος αγοράστηκε από την γνωστή γκαλερί μοντέρνας τέχνης στη Ρώμης. Ο καμβάς αναμιγνύει μια αίσθηση ακτιβισμού, σκληρών γεωμετρικών σχημάτων και μια απρόσμενη ψυχολογική ενδοσκόπηση στις εκφράσεις των τριών προσώπων. Το δραματικό προαίσθημα θανάτου στην τρίτη ηλικία, η προστατευτική νεαρή γυναίκα, και η γαλήνη του ύπνου από το παιδί.
06. 1907-1908 – Το φιλί (λάδι σε καμβά, 180 × 180 εκατοστά)
Σε ένα τέλειο τετράγωνο, ο καμβάς απεικονίζει ένα ζευγάρι που είναι αγκαλιασμένο, τα σώματά τους περιπλέκονται μέσα από τις περίτεχνες φόρμες. Διακοσμημένο με στιλ που επηρεάζεται από τις δύο γραμμικές δομές του σύγχρονου στιλ αρ νουβό και τις οργανικές μορφές του κινήματος Arts and Crafts. Το έργο αποτελείται από συμβατικά χρώματα λαδιού με εφαρμοσμένα στρώματα φύλλων χρυσού, μια πτυχή που δίνει μια εμφάνιση εντυπωσιακά μοντέρνα και υποβλητική. Ο πίνακας σήμερα βρίσκεται στο μουσείο Österreichische Galerie Belvedere στο παλάτι Belvedere, στην Βιέννη, και θεωρείται ευρέως ως ένα αριστούργημα της πρώιμης σύγχρονης περιόδου. Είναι ένα σύμβολο για την Βιέννη που αντικατοπτρίζει το βιεννέζικο αρ νουβό, και θεωρείται φυσικά το πιο δημοφιλές έργο του Klimt.
07. 1905-1909 – Το Δέντρο της Ζωής (κουτί, 138,8 × 102 εκατοστά)
Δεσπόζει σε τοιχογραφία στο Palais Stoclet στις Βρυξέλλες σε κεντρικό σημείο. Το εσωτερικό αυτού του κτηρίου ήταν διακοσμημένο με μαρμάρινη επένδυση και έργα τέχνης. Στον χώρο περιλαμβάνονται ψηφιδωτά διαζώματα από τον Klimt και τοιχογραφίες του Ludwig Heinrich Jungnickel. Ο πίνακας δείχνει διαφορετικές επιρροές να συγκλίνουν μεταξύ τους, από τη βυζαντινή τέχνη του ψηφιδωτού στα ιαπωνικά χαρακτικά. Αλλά το βάρος πέφτει ειδικά στην αιγυπτιακή παράδοση που εκφράζονται από την στάση των στοιχείων και την επανάληψη των διακοσμητικών μοτίβων.
08. 1908-1911 – Η ζωή και ο θάνατος (λάδι σε καμβά 178 × 198 εκατοστά)
Η έντονη αυτή διαχώριση του πίνακα συνθέτει δύο μέρη, εκπροσωπώντας αρκετά συμβολικά μοτίβα. Η ανησυχητική και σκοτεινή εικόνα του θανάτου με τον αργαλειό στα χέρια και την περιπεπλεγμένη ομάδα των ανθρωπίνων οργάνων, όπου το χρώμα ανακτά τη ζωντάνια της διακόσμησης. Η αύξουσα δομή αφηγείται τα βασικά μοτίβα, από τη φιλία για την αγάπη και τη μητρότητα μέχρι την ρωμαλέα σωματική διάπλαση του ανθρώπου που θα εμπνεύσει αργότερα τον Egon Schiele (Ο Έγκον ήταν προστατευόμενος του Γκούσταβ Κλιμτ και ένας από τους σπουδαιότερους ζωγράφους πορτραίτων του 20ου αιώνα).
09. 1912-1913 – Οι Παρθένες (λάδι σε καμβά, 190 × 200 εκατοστά)
Με τη συνήθη απεικόνιση του αριστοκρατίας, ο Klimt κάνει χρήση ερωτικών αλληγοριών, όπως έκανε και στο έργο ‘Ζωή και Θάνατος’. Εδώ η εμπλοκή των γυναικών έχει χάσει κάθε ρεαλισμό, όπως προκύπτει σχεδόν από το γυμνό στα αριστερά, και έτσι απορροφάται από το διακοσμητικό σχέδιο. Η ένωση της ομορφιάς με τέτοιες αφύσικες στάσεις, δείχνει μια νύξη στο εφήμερο της ζωής, μια αντανάκλαση της σύγχρονης κοινωνίας.
010. 1916-1917 – Πορτραίτο μιας Κυρίας (λάδι σε καμβά διαστάσεων 60 x 55 εκατοστά)
Με γρήγορο και ζωηρό ύφος, το πορτρέτο διαπνέεται από ένα γαλήνιο πνεύμα, ασυνήθιστο για τον Klimt. Εδώ εκφράζεται η μεταβολή του στο ρεαλισμό του προσώπου με λαμπερά χρώματα, φθάνοντας έτσι ένα εξπρεσιονιστικό ύφος, πολύ κοντά με τις εικόνες του Alexej von Jawlensky. Ωστόσο, ως προς την άμορφη και βίαιη παραμόρφωση των πινέλων των συναδέλφων του, ο Klimt αντιτίθεται με τα συνήθη διακοσμητικά στολίδια του.
πηγή:http://spitikaidiakosmisi.gr/
