Η μάχη του Μελιγαλά έλαβε χώρα από τις 13 ως και τις 15 Σεπτεμβρίου του 1944, τις πρώτες ημέρες μετά την αποχώρηση των κατοχικών γερμανικών δυνάμεων από την Πελοπόννησο. Η μάχη στο Μελιγαλά της Μεσσηνίας ήταν από τις τελευταίες συγκρούσεις μεταξύ του ΕΛΑΣ, αντιστασιακού στρατού του ΕΑΜ, και των δωσιλογικών Ταγμάτων Ασφαλείας.Την επικράτηση του ΕΛΑΣ ακολούθησε σφαγή από τον ΕΛΑΣ και εξαγριωμένους χωρικούς, που περιελάμβανε εκτελέσεις αιχμαλώτων ταγματασφαλιτών, των συμμάχων του Γ’ Ράιχ, και κάποιων αμάχων.
Τα στρατεύματα της Βέρμαχτ κατά την αποχώρησή τους από την Πελοπόννησο στις αρχές Σεπτεμβρίου, κατέστρεψαν γέφυρες και σιδηροδρομικές γραμμές και άφησαν πολεμοφόδια και εξοπλισμό στους ταγματασφαλίτες. Οι γερμανικές δυνάμεις προσπάθησαν έτσι να υποθάλψουν την εμφύλια ένταση στην Ελλάδα.
Τα δωσίλογα στοιχεία και ιδιαίτερα τα υπολείμματα της κατοχικής χωροφυλακής και τα τάγματα ασφαλείας βρίσκονταν στο στόχαστρο του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Η θέση των τελευταίων ομάδων, μετά την αποχώρηση των κατοχικών δυνάμεων της Ναζιστικής Γερμανίας από την Πελοπόννησο, ήταν επισφαλής και ο φόβος σφαγών από τον ΕΛΑΣ ήταν έντονος. Ο ΕΛΑΣ θεωρούσε ότι τα δωσίλογα στοιχεία, βάσει των υποδείξεων της Προσωρινής Κυβέρνησης της Ελλάδας, αποτελούσαν εχθρικά τμήματα. Στην Πελοπόννησο δρούσε η ΙΙ Μεραρχία του ΕΛΑΣ, συνολικής δύναμης 6.000 ανδρών, με επικεφαλής αυτή την περίοδο τον Άρη Βελουχιώτη. Από την άνοιξη του 1944, ο Μελιγαλάς ήταν έδρα του 3ου Τάγματος Ασφαλείας Καλαμών-Μελιγαλά, που είχε συγκροτηθεί με σκοπό να τρομοκρατήσει τη βάση του ΕΑΜ στην περιοχή. Χιλιάδες σπίτια είχαν πυρποληθεί στην περιοχή της Καλαμάτας κατά τη διάρκεια της κατοχής και περίπου 1.500 είχαν εκτελεστεί. Τα τελευταία αντίποινα των ταγματασφαλιτών είχαν πραγματοποιηθεί μόλις λίγες βδομάδες νωρίτερα.
Υπήρξαν και αρκετά περιστατικά θανάτωσης των παραδοθέντων ταγματασφαλιτών είτε από Ελασίτες, είτε από εξαγριωμένα πλήθη και συγγενείς των θυμάτων τους, όπως στην Πύλο και σποραδικά την περίοδο αυτή στη Βόρειο Ελλάδα, οφειλόμενα στην έντονη πίεση μέρους του πληθυσμού για εκδίκηση, μερικά, όμως, στη συναίνεση ή και προεργασία εαμικών στελεχών.
Ο Μελιγαλάς ήταν σχεδόν αμελητέος σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες που υπέστησαν λιγότερες καταστροφές κατά τη ναζιστική κατοχή, και στις οποίες σημειώθηκαν εκτετεμένα φαινόμενα αντεκδικήσεων: πάνω από 10.000 εκτελέστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες στη Γαλλία πριν εγκατασταθούν οι κυβερνητικές δυνάμεις και 15.000 στην Ιταλία, ενώ στις Βρυξέλλες λυντσαρίστηκαν δημόσια 265 άνθρωποι.
Σήμερα υπάρχει μια πολιτικοποίηση και ιδεολογικοποίηση των γεγονότων του Μελιγαλά. Το μετεμφυλιακό καθεστώς παρουσίαζε το Μελιγαλά ως σύμβολο της «κομμουνιστικής βαρβαρότητας». Οι ταγματασφαλίτες, από την άλλη, μνημονεύονταν αποκλειστικά ως αντίπαλοι ή θύματα των κομμουνιστών, καθώς το μετεμφυλιακό κράτος αντλούσε τη νομιμοποίησή του από την προβολή του ως συνέχεια όχι της δωσίλογης, αλλά της εξόριστης κυβέρνησης. Στις αγγελίες για το ετήσιο μνημόσυνο για τους νεκρούς του Μελιγαλά και στους πανηγυρικούς που εκφωνούνταν εκεί, παραλειπόταν κάθε αναφορά στους νεκρούς ως μέλη των Ταγμάτων Ασφαλείας, που μνημονεύονταν ως «σφαγιασθέντες εθνικόφρονες» ή «πατριώτες». Η πρώτη ηρωωποίηση των ταγματασφαλιτών ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 80 από τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και την ΟΝΝΕΔ.
Σήμερα στις εκδηλώσεις συμμετέχουν μόνο απόγονοι των εκτελεσθέντων και ακροδεξιές και νεοναζιστικές οργανώσεις, όπως η Χρυσή Αυγή.
Οι αγωνιστές του ΕΛΑΣ σήμερα παρουσιάζονται ως εγκληματίες.
anthellenism.blogspot.gr/2014/02/anthellenic-notes-11.html
Οι ταγματασφαλίτες πάλι, που συμμάχησαν εξαρχής με τις Ναζιστικές Δυνάμεις, σκότωναν, βίαζαν ομαδικά, ξεκοίλιαζαν, διαμέλιζαν, παλούκωναν, αποκλειστικά και μόνο Έλληνες, ακόμα και βρέφη, έβαζαν τους κατοίκους ολόκληρων ελληνικών χωριών μέσα σε φούρνους και τους έκαιγαν, θεωρούνται ως «πατριώτες».
http://youtu.be/7TLBtAvo-_g?t=7m25s
Φώτο του ΕΑΜ από την κατοχή: Να μη πεθάνει κανείς από την πείνα. (Κανείς, όχι μόνο οι Έλληνες)
anthellenism.blogspot.gr/2014/01/greek-history.html
