Γαλλία: Η πολιτική κρίση, ο γιάπης, η κρυπτοφασίστρια και η Αριστερά

Αλλά η «με­γά­λη ανα­τα­ρα­χή» δεν με­τα­φρά­ζε­ται αυ­τό­μα­τα σε «θαυ­μά­σια κα­τά­στα­ση». Στη γαλ­λι­κή πε­ρί­πτω­ση, όσον αφορά τον δεύ­τε­ρο γύρο των προ­ε­δρι­κών, ισχύ­ει το ακρι­βώς αντί­θε­το, με την πα­ρου­σία μιας κρυ­πτο­φα­σί­στριας και ενός αν­θρώ­που που απο­τε­λεί την επι­το­μή των πιο απο­κρου­στι­κών χα­ρα­κτη­ρι­στι­κών του «ακραί­ου κέ­ντρου».

Ο άν­θρω­πος του συ­στή­μα­τος

Η πρω­τιά με 24% του «αντι­κομ­μα­τι­κού» γιάπη Μα­κρόν, αυτού του μπλε­ρι­κού υβρί­διου Σταύ­ρου Θε­ο­δω­ρά­κη και Λουκά Πα­πα­δή­μου, έχει μια γερή δόση πι­κρής ει­ρω­νί­ας: Τη στιγ­μή που ο Ολάντ είναι ο αντι­δη­μο­φι­λέ­στε­ρος πο­λι­τι­κός στη χώρα, ανέρ­χε­ται το άστρο του αρ­χι­τέ­κτο­να των πο­λι­τι­κών που έκα­ναν τον Ολάντ τόσο αντι­δη­μο­φι­λή!

Πέρα από τη σκαν­δα­λώ­δη στή­ρι­ξη που απο­λαμ­βά­νει από κα­θε­στω­τι­κά κέ­ντρα, ο Μα­κρόν έχει και άλλα πλε­ο­νε­κτή­μα­τα: Εμ­φα­νι­ζό­με­νος ως «υπερ­κομ­μα­τι­κός», απευ­θύ­νε­ται προ­νο­μια­κά σε έναν κε­ντρώο χώρο ή σε «αντι-πο­λι­τι­κό» κόσμο που αδια­φο­ρεί για το δί­πο­λο Αρι­στε­ρά/Δεξιά. Έχο­ντας αρ­κε­τά «κομ­μα­τι­κό» πα­ρελ­θόν (πέρα από τη φού­σκα της ρη­το­ρι­κής του), έχει την υπο­στή­ρι­ξη της δε­ξιάς πτέ­ρυ­γας των Σο­σια­λι­στών (με­τα­ξύ των οποί­ων και ο απερ­χό­με­νος πρω­θυ­πουρ­γός Μα­νου­έλ Βαλς). Και με την ιδιό­τη­τα του εκ δε­ξιών «απο­στά­τη» από το Σο­σια­λι­στι­κό Κόμμα, μπο­ρού­σε να υπο­δε­χθεί ευ­κο­λό­τε­ρα τμήμα ψη­φο­φό­ρων της Δε­ξιάς, που δεν ενέ­κρι­νε την επι­λο­γή Φι­γιόν (που πέρα από τις άλλες εσω­κομ­μα­τι­κές δια­φω­νί­ες, είχε να αντι­με­τω­πί­σει και το ξέ­σπα­σμα του σκαν­δά­λου).

Η ύπαρ­ξη αυτής της κοι­νω­νι­κής βάσης, που επέ­λε­ξε Μα­κρόν, θυ­μί­ζει την πα­ρα­τή­ρη­ση του Ολ­λαν­δού μαρ­ξι­στή Pepijn Brandon (μετά τις εκεί εκλο­γές) για την ικα­νό­τη­τα του κέ­ντρου -αν και αστα­θές και κα­τα­κερ­μα­τι­σμέ­νο- να ανα­συ­ντί­θε­ται και να επι­βιώ­νει.

Ακρο­δε­ξιά απει­λή

Η Λεπέν επι­βε­βαί­ω­σε τις εφιαλ­τι­κές προ­βλέ­ψεις, κα­τορ­θώ­νο­ντας να πε­ρά­σει στο δεύ­τε­ρο γύρο, με 21,3%. Ανέ­βη­κε κατά 3 μο­νά­δες σε σχέση με τις προ­ε­δρι­κές του 2012 (το τότε με­γα­λύ­τε­ρο σκορ στην ιστο­ρία του Εθνι­κού Με­τώ­που), αλλά δεν έφτα­σε το 25% των ευ­ρω­ε­κλο­γών του 2014. Αυτή η στα­θε­ρο­ποί­η­ση δια­βά­ζε­ται μαζί και με τα πρώτα ποιο­τι­κά στοι­χεία που δεί­χνουν ότι δεν μπό­ρε­σε να προ­σελ­κύ­σει ευ­ρύ­τε­ρα στρώ­μα­τα στη διάρ­κεια της προ­ε­κλο­γι­κής πε­ριό­δου, αλλά είχε την πιο πει­σμέ­νη –από μήνες πριν– εκλο­γι­κή βάση.

Θα μπο­ρού­σε κα­νείς να μεί­νει στην αί­σθη­ση ότι «δεν μπό­ρε­σε να πεί­σει» πε­ρισ­σό­τε­ρους πέρα από την απο­φα­σι­σμέ­νη εκλο­γι­κή της βάση, ότι δεν δη­μιούρ­γη­σε ένα ρεύμα «ψήφου δια­μαρ­τυ­ρί­ας». Όμως το πρό­βλη­μα είναι ότι πλέον έχει απο­κτή­σει μια απο­φα­σι­σμέ­νη εκλο­γι­κή βάση τέ­τοιου με­γέ­θους. Δεν είναι μια σπα­σμω­δι­κή «ψήφος δια­μαρ­τυ­ρί­ας» τα πο­σο­στά που συ­γκε­ντρώ­νει. Αυτό το μα­ζι­κό «συ­μπα­γές» στρώ­μα οπα­δών είναι η κα­λύ­τε­ρη βάση για να ελ­πί­ζει να χτί­σει πε­ρισ­σό­τε­ρο στο μέλ­λον. Οι υπο­στη­ρι­κτές του Εθνι­κού Με­τώ­που δη­λώ­νουν πλειο­ψη­φι­κά ρα­τσι­στές και ότι έχουν πρό­βλη­μα με τους μου­σουλ­μά­νους, ενώ ένα ση­μα­ντι­κό τμήμα τους έχει και αντι­ση­μι­τι­κές ιδέες.

Η λε­γό­με­νη «απο-το­ξι­κο­ποί­η­ση» του Εθνι­κού Με­τώ­που είναι ένας μι­ντια­κός μύθος, που κρύ­βει ότι αυτό που συ­νέ­βη τα προη­γού­με­να χρό­νια κι επέ­τρε­ψε στη Μαρίν Λεπέν να ανέ­βει είναι η «το­ξι­κο­ποί­η­ση» της κε­ντρι­κής πο­λι­τι­κής σκη­νής. Δεν ήρθε η Λεπέν «προς τις ιδέες του κέ­ντρου». Το «κέ­ντρο» νο­μι­μο­ποί­η­σε τις ιδέες της Λεπέν. Με την ισλα­μο­φο­βία να γί­νε­ται κοινά απο­δε­κτός τόπος για την «κο­σμι­κή Ρε­που­μπλίκ», το FN μπο­ρεί να θε­ω­ρεί­ται «ένα ακόμα κόμμα». Με την κα­τά­στα­ση εκτά­κτου ανά­γκης να πα­ρα­μέ­νει επί μήνες ολό­κλη­ρους, το προ­ε­κλο­γι­κό σύν­θη­μα του FN για «Απο­κα­τά­στα­ση της Τάξης στη Γαλ­λία» μπο­ρεί να θε­ω­ρεί­ται «φυ­σιο­λο­γι­κό».

Η κα­τάρ­ρευ­ση των με­γά­λων

Οι χα­μέ­νοι των εκλο­γών ήταν οι δύο «με­γά­λοι». Ο Φραν­σουά Φι­γιόν, που την ίδια μέρα που πήρε το χρί­σμα της γαλ­λι­κής Δε­ξιάς βα­φτί­στη­κε αυ­τό­μα­τα από τα ΜΜΕ ως ο επό­με­νος πρό­ε­δρος της Γαλ­λί­ας, τε­λι­κά συ­γκέ­ντρω­σε 20% και ήρθε τρί­τος.

Ακόμα πιο εκ­κω­φα­ντι­κή ήταν όμως η κα­τάρ­ρευ­ση των Σο­σια­λι­στών, που προ­στί­θε­νται στη λίστα των σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κών κομ­μά­των που πέ­ρα­σαν από τη λαί­λα­πα της «πα­σο­κο­ποί­η­σης». Η εκλο­γή του Αμόν, ως ύστα­τη προ­σπά­θεια να σωθεί το ναυά­γιο μέσα από μια ρη­το­ρι­κή στρο­φή αρι­στε­ρά, δεν απέ­δω­σε, με τον Σο­σια­λι­στή υπο­ψή­φιο να βυ­θί­ζε­ται στο 6,3%. Η προ­σπά­θειά του να συ­ντη­ρη­θεί μια «με­τριο­πα­θής Αρι­στε­ρά» κα­τα­δι­κά­στη­κε από το σφυ­ρο­κό­πη­μα που δέ­χτη­κε από τα αρι­στε­ρά (Με­λαν­σόν) και την εγκα­τά­λει­ψή του από τα δεξιά (προς τον Μα­κρόν). Πρό­κει­ται για συ­γκλο­νι­στι­κή ανα­τρο­πή στη γαλ­λι­κή πο­λι­τι­κή σκηνή, στα κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά της οποί­ας ηγε­μό­νευε το Σο­σια­λι­στι­κό Κόμμα για δε­κα­ε­τί­ες.

Ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά

Τη θέση του «ηγε­μό­να» διεκ­δι­κεί πλέον ο Ζαν Λυκ Με­λαν­σόν που πέ­τυ­χε το στρα­τη­γι­κό του στόχο να απο­κα­θη­λώ­σει τους Σο­σια­λι­στές, κα­τα­γρά­φο­ντας το κα­λύ­τε­ρο σκορ υπο­ψη­φί­ου στα αρι­στε­ρά του ΣΚ εδώ και δε­κα­ε­τί­ες. Ο δη­μο­σκο­πι­κός «καλ­πα­σμός» τις εβδο­μά­δες πριν την κάλπη δη­μιούρ­γη­σε την προσ­δο­κία ότι μπο­ρεί να βρε­θεί στο δεύ­τε­ρο γύρο, με απο­τέ­λε­σμα τώρα να επι­κρα­τεί σχε­τι­κή απο­γο­ή­τευ­ση. Αλλά δεν γί­νε­ται να πα­ρα­γνω­ρι­στεί η εντυ­πω­σια­κή άνο­δος στο 19,6% (από το 11% του 2012) και η εμ­φά­νι­ση ενός μα­ζι­κού αρι­στε­ρού αντί­πα­λου δέους στον ψευδή «αντι­συ­στη­μι­σμό» της Λεπέν, που ήταν από τα κε­ντρι­κά επί­δι­κα της μάχης. Ας μην ξε­χνά­με ότι η γαλ­λι­κή Αρι­στε­ρά ξε­κί­νη­σε από πολύ άσχη­μη θέση την πα­ρέμ­βα­σή της σε αυτές τις εκλο­γές.

Το ρη­το­ρι­κό χά­ρι­σμα του υπο­ψη­φί­ου της «Ανυ­πό­τα­κτης Γαλ­λί­ας» και η εν­θου­σιώ­δης, δη­μιουρ­γι­κή κα­μπά­νια των χι­λιά­δων εθε­λο­ντών της έπαι­ξαν ση­μα­ντι­κό ρόλο στην ανα­τρο­πή της ει­κό­νας και διευ­κό­λυ­ναν να κι­νη­το­ποι­η­θεί εκλο­γι­κά (και να κι­νη­θεί προς τα αρι­στε­ρά) ο κό­σμος που εγκα­τέ­λει­ψε μα­ζι­κά τους Σο­σια­λι­στές. Αλλά η επι­τυ­χία του Με­λαν­σόν έχει με­γα­λύ­τε­ρη αξία ως «απο­τύ­πω­μα» ενός κοι­νω­νι­κού ρεύ­μα­τος. Οι εκλο­γι­κές επι­λο­γές δεν προ­κύ­πτουν «στη γυάλα», όπου τα μυαλά των ψη­φο­φό­ρων είναι «λευ­κές κόλες» και κρί­νουν απο­κλει­στι­κά από τα προ­γράμ­μα­τα και τις προ­ε­κλο­γι­κές ομι­λί­ες. Αν το ρεύμα της Λεπέν έγινε εφι­κτό από τη δεξιά με­τα­τό­πι­ση της κε­ντρι­κής πο­λι­τι­κής σκη­νής, το ρεύμα του Με­λαν­σόν έγινε εφι­κτό από τους με­γά­λους κοι­νω­νι­κούς αγώ­νες του προη­γού­με­νου δια­στή­μα­τος, το Nuit Debout και την πάλη ενά­ντια στο νόμο Ελ Κομρί, που έδω­σαν «καύ­σι­μα» σε αρι­στε­ρό­στρο­φες ανα­ζη­τή­σεις σε τμήμα της κοι­νω­νί­ας.

Στο σκορ της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς προ­στί­θε­ται το 1,1% του Φιλίπ Που­τού (NPA) και το 0,65% της Να­τα­λί Αρτό (LO), που είναι κοντά στα αντί­στοι­χα σκορ που είχαν κα­τα­γρά­ψει και το 2012. Ήταν αδύ­να­το γι’ αυτές τις ορ­γα­νώ­σεις να ξε­πε­ρά­σουν τα όρια της στε­νής επιρ­ρο­ής τους, με δε­δο­μέ­νο το χα­ρα­κτή­ρα που είχε πάρει η εκλο­γι­κή μάχη. Η κα­μπά­νια του Που­τού, όταν ξε­κί­νη­σε, δη­μιούρ­γη­σε προς στιγ­μήν ένα πε­ριο­ρι­σμέ­νο δη­μο­σκο­πι­κό ρεύμα (ως το 2,5%), αλλά αυτή η «συ­μπά­θεια» ήταν δύ­σκο­λο να με­τα­φρα­στεί σε ψήφο, όταν κρι­νό­ταν η εί­σο­δος του Με­λαν­σόν στο δεύ­τε­ρο γύρο.

Η δια­τύ­πω­ση του Ολι­βιέ Μπε­ζαν­σε­νό για την ψήφο στον Που­τού ως «χρή­σι­μη αποχή» ήταν ευ­φυ­ής ως προς την πε­ρι­γρα­φή της απεύ­θυν­σης της κα­μπά­νιας (αν είσαι αη­δια­σμέ­νος από τους πο­λι­τι­κούς και αν δεν σε πεί­θει ούτε ο Με­λαν­σόν, μην απέ­χεις τε­λεί­ως), αλλά δεν αρ­κού­σε για να ξε­πε­ρά­σει την αντί­φα­ση που έχει ο ίδιος ο όρος που χρη­σι­μο­ποί­η­σε και να απο­δεί­ξει τη «χρη­σι­μό­τη­τα» της ψήφου στον Που­τού σε ένα ευ­ρύ­τε­ρο ακρο­α­τή­ριο.

Ο δεύ­τε­ρος γύρος

Ενό­ψει του δεύ­τε­ρου γύρου, ο Μα­κρόν ξε­κι­νά από θέση ξε­κά­θα­ρου φα­βο­ρί, αν και η εποχή απα­γο­ρεύ­ει βε­βαιό­τη­τες στις προ­βλέ­ψεις. Ακόμα και το πι­θα­νό­τε­ρο σε­νά­ριο νίκης ση­μα­το­δο­τεί μια αλ­λα­γή σε σχέση με το 2002, όταν ο πα­τέ­ρας Λεπέν κα­θη­λώ­θη­κε στο πο­σο­στό του 1ου γύρου, ενώ ο Σιράκ συ­γκέ­ντρω­νε το 80%. Τα προ­γνω­στι­κά δί­νουν ένα σκορ γύρω στο 60-40 ή 65-35. Αυτή η δια­φο­ρά με το 2002, αν επι­βε­βαιω­θεί, αφορά δύο σκέλη.

Το ένα είναι η δεξιά ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­ση. Αυτό που είχε δια­φα­νεί υπό­γεια στις το­πι­κές εκλο­γές (όπου οι δε­ξιοί ήταν πρό­θυ­μοι να στη­ρί­ξουν FN ενά­ντια στους Σο­σια­λι­στές) εμ­φα­νί­ζε­ται και στο κε­ντρι­κό πο­λι­τι­κό επί­πε­δο και ένας στους τρεις ψη­φο­φό­ρους του Φι­γιόν δη­λώ­νει προ­τί­μη­ση στη Λεπέν στο δεύ­τε­ρο γύρο. Η πα­ρά­δο­ση του «ρε­που­μπλι­κα­νι­κού με­τώ­που» και της «υγειο­νο­μι­κής ζώνης γύρω από την ακρο­δε­ξιά» έχει κα­ταρ­ρεύ­σει και δεν απο­τε­λεί πλέον «τα­μπού» για τη γαλ­λι­κή Δεξιά να φλερ­τά­ρει με τους κρυ­πτο­φα­σί­στες.

Το δεύ­τε­ρο είναι η κρίση του «ακραί­ου κέ­ντρου» που έχει γίνει τόσο απω­θη­τι­κό, ώστε διευ­κο­λύ­νει την άνοδο της ακρο­δε­ξιάς (βλ. το αντί­στοι­χο Χί­λα­ρι Κλί­ντον, Τραμπ στις ΗΠΑ). Στις πρώ­τες έρευ­νες, ένας στους δύο ψη­φο­φό­ρους του Με­λαν­σόν (που είναι πλέον η μα­ζι­κή δύ­να­μη στα αρι­στε­ρά του κέ­ντρου και άρα κα­θο­ρί­ζει εκλο­γι­κά με­γέ­θη) δη­λώ­νει πρό­θυ­μος να ψη­φί­σει Μα­κρόν. Όπως και να έχει, το πραγ­μα­τι­κό εν­δια­φέ­ρον για τα συ­μπε­ρά­σμα­τα του δεύ­τε­ρου γύρου θα βρί­σκε­ται πε­ρισ­σό­τε­ρο στους από­λυ­τους αριθ­μούς ψη­φο­φό­ρων και λι­γό­τε­ρο στο πο­σο­στό. Για να το πούμε αλ­λιώς, θα βα­ρύ­νει αλ­λιώς η δυ­να­τό­τη­τα της Λεπέν να προ­σελ­κύ­σει ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρες ψή­φους σε έναν δεύ­τε­ρο γύρο από ό,τι μια αύ­ξη­ση του πο­σο­στού της που θα οφεί­λε­ται σε μα­ζι­κή αποχή.

Οι βου­λευ­τι­κές

Και φυ­σι­κά το επό­με­νο «επει­σό­διο» θα είναι οι βου­λευ­τι­κές εκλο­γές του Ιούνη, που επί­σης έχουν δεύ­τε­ρο γύρο, που πε­ρι­πλέ­κει τα πράγ­μα­τα. Ο Μα­κρόν θα έχει να δη­μιουρ­γή­σει εκ του μη­δε­νός(;) μια κοι­νο­βου­λευ­τι­κή πλειο­ψη­φία. Η Λεπέν θα έχει να με­τρή­σει τις δυ­νά­μεις της σε μια πολύ πιο δύ­σκο­λη και απαι­τη­τι­κή εκλο­γι­κή μάχη. Οι βου­λευ­τές του Σο­σια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος θα κλη­θούν να επι­λέ­ξουν αν θα διεκ­δι­κή­σουν την εύ­νοια του Μα­κρόν και την έντα­ξη στο νέο του κόμμα ή θα πα­ρα­μεί­νουν στο κόμμα τους. Η Δεξιά θα έχει να λύσει τα εσω­τε­ρι­κά της προ­βλή­μα­τα, αλλά και τη σχέση της με τον Μα­κρόν και την Λεπέν. Η «Ανυ­πό­τα­κτη Γαλ­λία» θα κλη­θεί να δώσει μια άλλου τύπου μάχη, πολύ πιο σύν­θε­τη, πολύ πιο απαι­τη­τι­κή και πολύ δια­φο­ρε­τι­κή από τον «προ­σω­πο­κε­ντρι­κό» χα­ρα­κτή­ρα των προ­ε­δρι­κών.

Σε κε­ντρι­κό επί­πε­δο, πι­θα­νό­τα­τα θα προ­κύ­ψει ένας άτυ­πος ή επί­ση­μος «με­γά­λος συ­να­σπι­σμός» Δε­ξιάς και Σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας γύρω από τον Μα­κρόν. Αλλά όπως και να έχει, σε αυτή την εκλο­γι­κή μάχη θα απο­κρυ­σταλ­λω­θεί σε ένα βαθμό ο νέος πο­λι­τι­κός χάρ­της, που μπο­ρεί να γεν­νή­σει συν­θέ­σεις κι ανα­συν­θέ­σεις, στα δεξιά, στο κέ­ντρο, στα αρι­στε­ρά. Και ακόμα και το τοπίο που θα «απο­κρυ­σταλ­λω­θεί», θα είναι πι­θα­νό­τα­τα ρευ­στό και επι­σφα­λές.

Ανά­γκη κι­νη­μα­τι­κής απά­ντη­σης

Σε αυτό το θολό τοπίο, πέρα από τις εκλο­γι­κές μάχες, το ζη­τού­με­νο είναι γε­νι­κό­τε­ρα η ορ­γά­νω­ση της κοι­νω­νι­κής δύ­να­μης της Αρι­στε­ράς. Αυτό αφορά κα­ταρ­χήν το άμεσο κα­θή­κον της απά­ντη­σης στη φα­σι­στι­κή απει­λή. Το 2002 υπήρ­ξαν κα­θη­με­ρι­νές αντι­φα­σι­στι­κές δια­δη­λώ­σεις, κα­τα­λή­φθη­καν λύ­κεια την επο­μέ­νη των εκλο­γών και οι αντι­δρά­σεις κο­ρυ­φώ­θη­καν στη συ­γκλο­νι­στι­κή αντι­φα­σι­στι­κή Πρω­το­μα­γιά. Οι πρώ­τες αντι­δρά­σεις αυτή τη φορά ήταν πολύ πιο χλια­ρές (συ­γκε­ντρώ­σεις με­ρι­κών εκα­το­ντά­δων αν­θρώ­πων) και το ζή­τη­μα είναι αυτό να αντι­στρα­φεί τις επό­με­νες ημέ­ρες.

Αυτό είναι το με­γά­λο ζη­τού­με­νο και αυτό που έλει­ψε τα προη­γού­με­να χρό­νια: Η συ­νε­πής-διαρ­κής αντι­φα­σι­στι­κή-αντι­ρα­τσι­στι­κή δράση. Ο Φιλίπ Που­τού, με έναν τρόπο ο Με­λαν­σόν, αλλά και πολ­λοί αγω­νι­στές της γαλ­λι­κής Αρι­στε­ράς –ανε­ξάρ­τη­τα από τη στάση που θα κρα­τή­σουν οι ίδιοι–  βά­ζουν σε δεύ­τε­ρη μοίρα τη «δια­μά­χη» με­τα­ξύ όσων θα πάνε και όσων δεν θα πάνε να ψη­φί­σουν τον Μα­κρόν ενά­ντια στη Λεπέν και εστιά­ζουν στην ανά­γκη αντι­φα­σι­στι­κής κι­νη­το­ποί­η­σης στο δρόμο όσων την εχθρεύ­ο­νται. Αυτοί οι αγώ­νες απο­τε­λούν και το απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τε­ρο εμπό­διο στη φα­σι­στι­κή απει­λή, πόσο μάλ­λον όταν ο σο­σιαλ­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός έχει απο­δει­χθεί πλέον πως με­σο­πρό­θε­σμα της στρώ­νει το δρόμο.

Γι’ αυτό το λόγο, η ορ­γά­νω­ση της δύ­να­μης της Αρι­στε­ράς πάει μα­κρύ­τε­ρα από την άμεση πάλη ενά­ντια στην Λεπέν. Είναι η δύ­να­μη που μπο­ρεί να ηγη­θεί των αγώ­νων ενά­ντια στον Μα­κρόν, δί­νο­ντας αρι­στε­ρή διέ­ξο­δο στην οργή και φρά­ζο­ντας –και έτσι– το δρόμο στην ακρο­δε­ξιά με­σο­πρό­θε­σμα και όχι με μια σπα­σμω­δι­κή αντί­δρα­ση μέχρι τις επό­με­νες προ­ε­δρι­κές εκλο­γές, που θα τη φέρει αντι­μέ­τω­πη με τα ίδια ακρι­βώς δύ­σκο­λα εκλο­γι­κά διλ­λή­μα­τα.

Πού βα­δί­ζει η Αρι­στε­ρά;

Σε αυτά τα κα­θή­κο­ντα θα κρι­θεί και η «Ανυ­πό­τα­κτη Γαλ­λία» που –αντι­κει­με­νι­κά– έχει πλέον τη με­γα­λύ­τε­ρη ευ­θύ­νη. Στο αν θα μπο­ρέ­σει να με­τα­σχη­μα­τί­σει το ευρύ δί­κτυο «εθε­λο­ντών εκλο­γι­κής κα­μπά­νιας για τον Με­λαν­σόν» σε μά­χι­μη δύ­να­μη, στο αν θα μπο­ρέ­σει να κι­νη­το­ποι­ή­σει στους αγώ­νες τον «λαό της Αρι­στε­ράς» που μπό­ρε­σε να κι­νη­το­ποι­ή­σει για τις εκλο­γές. Αυτό απο­τε­λού­σε το πιο «ομι­χλώ­δες» ση­μείο του πού θα συ­νει­σφέ­ρει η προ­ε­κλο­γι­κή προ­σπά­θεια του Ζαν Λυκ Με­λαν­σόν. Θα λυθεί τους επό­με­νους μήνες και αν λυθεί σε θε­τι­κή κα­τεύ­θυν­ση, θα είναι μια ευ­χά­ρι­στη απά­ντη­ση σε όσους ήμα­σταν «συ­γκρα­τη­μέ­νοι» απέ­να­ντι στο εγ­χεί­ρη­μα. Και στη δια­δι­κα­σία του να λυθεί αυτό το ζή­τη­μα σε θε­τι­κή κα­τεύ­θυν­ση, θα πρέ­πει να δουν πιο σο­βα­ρά τον ενερ­γό ρόλο τους και οι σύ­ντρο­φοι της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς.

Μια απο­στρο­φή του Φιλίπ Που­τού πρέ­πει να βρει αντα­πό­κρι­ση από πολ­λούς δια­φο­ρε­τι­κούς απο­δέ­κτες:

«Σε όλες εκεί­νες και όλους εκεί­νους που αρ­νή­θη­καν να ψη­φί­σουν ή που στε­ρού­νται το δι­καί­ω­μα του εκλέ­γειν, σε εκεί­νες και εκεί­νους που ψή­φι­σαν Με­λαν­σόν με τη σκέψη μιας ψήφου υπέρ της ρήξης, σε όσες και όσους ψή­φι­σαν Lutte Ouvrière (Ερ­γα­τι­κή Πάλη), θέ­λου­με να πούμε απόψε ότι πε­ρισ­σό­τε­ρο από ποτέ χρεια­ζό­μα­στε μια νέα δύ­να­μη για να μας αντι­προ­σω­πεύ­ει: ένα κόμμα που να εκ­προ­σω­πεί τα συμ­φέ­ρο­ντά μας, ένα ερ­γα­λείο για τους κα­θη­με­ρι­νούς μας αγώ­νες, για να τε­λειώ­νου­με με το κα­πι­τα­λι­στι­κό σύ­στη­μα, για να προ­ω­θή­σου­με το σχέ­διο μιας κοι­νω­νί­ας απαλ­λαγ­μέ­νης από την εκ­με­τάλ­λευ­ση και κάθε μορ­φής κα­τα­πί­ε­ση».

Πηγή: https://rproject.gr