του Θανάση Κούρκουλα
Η πρόσφατη επίθεση με πέτρες και μπουκάλια στο σπίτι της οικογένειας του μικρού Αμίρ στη Δάφνη, έγινε αμέσως μετά από την αφαίρεση της σημαίας του 6ου Δημοτικού Σχολείου Δάφνης από το 11χρονο προσφυγόπουλο το οποίο είχε κληρωθεί να είναι σημαιοφόρος στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου. Η παράνομη επανάληψη της κλήρωσης από τον διευθυντή με γελοία προσχήματα, λειτούργησε σαν ρατσιστικό έναυσμα προς την τοπική φασιστική ομάδα που έχει πραγματοποιήσει και στο παρελθόν επιθέσεις εναντίον αντιφασιστών και γραφείων αριστερών δημοτικών παρατάξεων στην περιοχή και απολαμβάνει την ανοχή του τοπικού αστυνομικού τμήματος. Μάλιστα με ανώνυμο τηλεφώνημα άγνωστος ανέλαβε την ευθύνη της επίθεσης ισχυριζόμενος ότι εκπροσωπεί μια νέα φασιστική ομάδα με το όνομα “Κρυπτεία”. Δεν ήταν το μόνο ρατσιστικό περιστατικό. Η μαθητική παρέλαση στο Εμπορειό της Σαντορίνης ακυρώθηκε όταν χρυσαυγίτες επιχείρησαν να αφαιρέσουν τη σημαία από την αριστούχο Αλβανίδα σημαιοφόρο. Στην Καλλιθέα χρειάστηκε η κινητοποίηση εκατοντάδων αντιφασιστών για να μην καταθέσει χτεφάνι η Χρυσή Αυγή κατά τη διάρκεια της παρέλασης, όπως είχε εξαγγείλλει. Τελικά το κατέθεσαν μόνοι τους κάποιες ώρες μετά τη λήξη των εκδηλώσεων. Στο 144ο Δημοτικό σχολείο στα Σεπόλια, εδώ και μέρες οι χρυσαυγίτες επιχειρούν να αποκτήσουν κοινωνική γείωση στους γονείς, προσπαθώντας – μέχρι στιγμής αποτυχημένα – να ξεσηκώσουν το σύλλογο γονέων για να πετάξουν έξω τα παιδάκια από το Πακιστάν που πρόκειται να ξεκινήσουν μαθήματα της μητρικής τους γλώσσας τις Κυριακές (βλέπε σχετικό άρθρο). Μαζί με περιστατικά βίας των ταγμάτων εφόδου μέρα μεσημέρι που είχαμε καιρό να δούμε, όπως η γρονθοκόπηση δυο γυναικών έξω από το εφετείο από τον αρχιναζί οδηγό του Μιχαλολιάκου, είναι επιθέσεις που φανερώνουν ότι οι φασίστες επιχειρούν να ξαναεμφανιστούν δημόσια με όλες τις εκδοχές της φασιστικής τους δράσης. Η κάλυψη του μικρού Αμίρ από τον ίδιο τον Τσίπρα, μπορεί να έχει έναν ισχυρό συμβολισμό, όμως δεν πρόκειται να στείλει τους ρατσιστές και τους φασίστες στο περιθώριο. Κι’ αυτό γιατί η καθημερινή πολιτική που υλοποιεί η κυβέρνηση είναι η ρατσιστική πολιτική αποτροπής της ΕΕ, που εκ των πραγμάτων αποκλέιει χιλιάδες μικρούς Αμίρ και τις οικογένειές τους από το κοινωνικό σώμα. Οι πρόσφυγες δεν εντάσσονται στην κοινωνία, στην πλειοψηφία τους παραμένουν σε στρατόπεδα στη μέση του πουθενά, ενώ ακόμα και η μειοψηφία των πιο τυχερών που ζουν στα σπίτια στα πλαίσια του προγράμματος της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ αντιμετωπίζουν κοινωνικό αποκλεισμό στα σχολεία που λειτουργούν στην πλειοψηφία τους χωρίς τμήματα ένταξης και εκμάθησης της γλώσσας. Έτσι αναπόφευκτα κουβαλούν το στίγμα της δεύτερης κατηγορίας, ακόμα κι αν είναι αναγνωρισμένοι πρόσφυγες ή δικαιούχοι οικογενειακής επανένωσης. Στοχοποιούνται εύκολα από ξενοφοβικούς διευθυντές ή γονείς και από φασιστικές συμμορίες που στηρίζονται στη γενικευμένη ατιμωρησία των πράξεών τους σε ποινικό ή διοικητικό επίπεδο. Μόνη απάντηση στους νεοναζί είναι ο κοινός αγώνας όλων, δασκάλων, γονιών, κατοίκων των περιοχών που φιλοξενούν πρόσφυγες και μετανάστες, ώστε να απομονωθούν έμπρακτα οι ρατσιστές και να σπάσει ο κοινωνικός αποκλεισμός των προσφύγων. Και για να γίνει αυτό, δεν υπάρχει άλλος τρόπος από την ταυτόχρονη υπεράσπιση όλων των δικαιωμάτων των προσφύγων και των μεταναστών, που η κυβέρνηση Τσίπρα-Μουζάλα τους στερεί συστηματικά.
