Η αριστερά και οι “μακεδονομαχίες” της ή πώς ανοίγει ο δρόμος στη φασιστική απειλή!…

Και αν το πρό­βλη­μα ήταν μόνον ο Μίκης, μικρό το κακό. Όμως, επει­δή ακρι­βώς δεν είναι μόνον αυτός αλλά και πάρα πολ­λοί άλλοι, το πρό­βλη­μα είναι τε­ρά­στιο και ο κίν­δυ­νος άμε­σος. Ώρα λοι­πόν να πούμε τα πράγ­μα­τα με το όνομά τους…

• Αλή­θεια πρώτη: Η ελ­λη­νι­κή αρι­στε­ρά, ή έστω ένα με­γά­λο μέρος της καθώς υπάρ­χουν -ευ­τυ­χώς- και οι εξαι­ρέ­σεις που σώ­ζουν την τιμή των Ελ­λή­νων αρι­στε­ρών, πά­σχει από πα­θο­λο­γι­κό σω­βι­νι­σμό που αγ­γί­ζει -και με­ρι­κές φορές ξε­περ­νά­ει- τα όρια του ρα­τσι­σμού. Από πότε; Μα, σί­γου­ρα από πολύ παλιά, εδώ και του­λά­χι­στον αρ­κε­τές δε­κα­ε­τί­ες.

• Αλή­θεια δεύ­τε­ρη: Αυτό τον πα­ρα­δο­σια­κό σω­βι­νι­σμό της, που η ίδια τον απο­κα­λεί “πα­τριω­τι­σμό”, η ελ­λη­νι­κή αρι­στε­ρά όχι μόνο δεν τον κρύ­βει αλλά και είναι υπε­ρή­φα­νη για αυτόν, πα­ρου­σιά­ζο­ντάς τον πε­ρί­που ως ύψι­στη πο­λι­τι­κή αρετή που δεν επι­δέ­χε­ται κα­μιάς απο­λύ­τως κρι­τι­κής.

• Αλή­θεια τρίτη: Η κρι­τι­κή αυτού του σω­βι­νι­σμού της κρί­νε­ται σχε­δόν αδια­νό­η­τη ακρι­βώς επει­δή ασκεί­ται στο όνομα δυο κοινά απο­δε­κτών ελ­λη­νι­κών τα­μπού: της “εθνι­κής ομο­ψυ­χί­ας” και “εθνι­κής ενό­τη­τας” που απαι­τούν τα πε­ρί­φη­μα “εθνι­κά ζη­τή­μα­τα” ή “εθνι­κές υπο­θέ­σεις”.

• Αλή­θεια τέ­ταρ­τη: Η απο­δο­χή αυτών των δυο τα­μπού από μέ­ρους της ελ­λη­νι­κής αρι­στε­ράς είναι λο­γι­κή συ­νέ­πεια του γε­γο­νό­τος ότι αυτή αντι­με­τω­πί­ζει πα­ρα­δο­σια­κά την ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία (την “Ελ­λά­δα” όπως την απο­κα­λεί) ως ενιαίο σύ­νο­λο στο οποίο οι τα­ξι­κές και άλλες δια­φο­ρο­ποι­ή­σεις είναι δευ­τε­ρεύ­ου­σας ση­μα­σί­ας καθώς υπο­χω­ρούν μπρο­στά στο “εθνι­κό συμ­φέ­ρον”. Με άλλα λόγια, η τα­ξι­κή πάλη πάει πε­ρί­πα­το…

• Αλή­θεια πέμ­πτη: Με δε­δο­μέ­νο ότι αυτή η “εθνι­κή ενό­τη­τα” συ­νι­στά ζω­τι­κή ανά­γκη αλλά και ιδε­ο­λο­γι­κή “ση­μαία” της αστι­κής κυ­ριαρ­χί­ας (και εδώ και αλλού, και τώρα και πά­ντο­τε), η απο­δο­χή της από μέ­ρους της ελ­λη­νι­κής αρι­στε­ράς συ­νο­δεύ­ε­ται ανα­πό­φευ­κτα και από την απο­δο­χή και υιο­θέ­τη­ση από αυτή την αρι­στε­ρά των πε­ρισ­σό­τε­ρων -αν όχι όλων- των σκο­τα­δι­στι­κών και αντι­δρα­στι­κών ιδε­ο­λο­γη­μά­των στο όνομα των οποί­ων η “εθνι­κή ενό­τη­τα” επι­βάλ­λε­ται στον πλη­θυ­σμό και γί­νε­ται πράξη: της υπε­ρο­χής της ορ­θο­δο­ξί­ας και του (ελ­λη­νι­κού) έθνους, της “φυ­λε­τι­κής κα­θα­ρό­τη­τάς”του, της άρ­νη­σης της δια­φο­ρε­τι­κό­τη­τας (και του δι­καιώ­μα­τος στη δια­φο­ρε­τι­κό­τη­τα), της απα­ξί­ω­σης των άλλων και του άλλου καθώς το ελ­λη­νι­κό Έθνος είναι το “πε­ριού­σιο” και “ανά­δελ­φο” έθνος,μό­νι­μα πε­ρι­κυ­κλω­μέ­νο και απει­λού­με­νο από κάθε λογής “εχθρούς” και “συ­νο­μω­σί­ες” που το επι­βου­λεύ­ο­νται, κλπ.κλπ.

• Αλή­θεια έκτη: Ενώ απο­δέ­χε­ται και υιο­θε­τεί αυτή την αστι­κής έμπνευ­σης “αστυ­νο­μι­κή αντί­λη­ψη” της (ελ­λη­νι­κής) ιστο­ρί­ας, ωστό­σο η ελ­λη­νι­κή αρι­στε­ρά δια­μορ­φώ­νει τη δική της “αρι­στε­ρή” πα­ραλ­λα­γή εφευ­ρί­σκο­ντας τη θε­ω­ρία του ελ­λη­νι­κού έθνους που είναι τάχα καρφί στο μάτι του ιμπε­ρια­λι­σμού ο οποί­ος “φυ­σι­κά” κάνει τα πάντα για να τι­μω­ρή­σει τους Έλ­λη­νες. Έτσι, η Ελ­λά­δα ιδρυ­τι­κό μέλος του ΝΑΤΟ, παλιό και επί­λε­κτο μέλος της ΕΟΚ και της ΕΕ καθώς και ανα­ρίθ­μη­των άλλων διε­θνών (ιμπε­ρια­λι­στι­κών) ορ­γα­νι­σμών και πε­ρι­φε­ρεια­κός χω­ρο­φύ­λα­κας της Δύσης με­τα­βάλ­λε­ται ως δια μα­γεί­ας και για λό­γους που κα­νείς δεν εξη­γεί σε μό­νι­μο στόχο του ιμπε­ρια­λι­σμού και των το­πι­κών (βαλ­κα­νι­κών) “πρα­κτό­ρων” του που είναι συ­νή­θως αδύ­να­μες μι­κρές χώρες εποι­κι­σμέ­νες από το ελ­λη­νι­κό κε­φά­λαιο!

• Αλή­θεια έβδο­μη: Απέ­να­ντι στον ιμπε­ρια­λι­σμό που επι­βου­λεύ­ε­ται τους Έλ­λη­νες, η ελ­λη­νι­κή αρι­στε­ρά εφευ­ρί­σκει δυο άλλα έθνη που δια­κρί­νο­νται επί­σης για τον τάχα πα­ρα­δο­σια­κό -αν όχι έμ­φυ­το- αντι­ϊ­μπε­ρια­λι­σμό τους, το σερ­βι­κό και το ρω­σι­κό έθνος, που δεν μπο­ρεί να είναι παρά οι φυ­σι­κοί σύμ­μα­χοι των Ελ­λή­νων. Μά­λι­στα, το γε­γο­νός ότι και τα τρία αυτά σύμ­μα­χα έθνη είναι ορ­θό­δο­ξα, ενι­σχύ­ει πα­ρα­πέ­ρα την θε­ω­ρία του αντι­ϊ­μπε­ρια­λι­στι­κού τόξου Αθη­νών-Βε­λι­γρα­δί­ου-Μό­σχας, που απο­κτώ­ντας μάλ­στα μια προ­αιώ­νια ορ­θό­δο­ξη διά­στα­ση, κα­τα­λή­γει να απο­τε­λεί τον ακρο­γω­νιαίο λίθο της ελ­λη­νι­κής εξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής που ευαγ­γε­λί­ζε­ται η ελ­λη­νι­κή αρι­στε­ρά…

Είναι προ­φα­νές ότι μια τέ­τοιου εί­δους πρω­τό­γο­νη, με­τα­φυ­σι­κή και βα­θειά αντι­δρα­στι­κή θε­ώ­ρη­ση του κό­σμου μας δεν έχει την πα­ρα­μι­κρή σχέση ούτε με το μαρ­ξι­σμό, ούτε με τις πα­ρα­δο­σια­κές με­γά­λε­ςα­ξί­ες του σο­σια­λι­στι­κού και ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος όπως η (τα­ξι­κή) αλ­λη­λεγ­γύη και ο διε­θνι­σμός, ούτε καν με τον πιο στοι­χειώ­δη αν­θρω­πι­σμό. Το χει­ρό­τε­ρο είναι όμως, ότι τα απο­τε­λέ­σμα­τα της εφαρ­μο­γής της στην πράξη απο­δει­κνύ­ο­νται πάντα κα­τα­στρο­φι­κά. Όπως για πα­ρά­δειγ­μα, επαί­σχυ­ντος και κα­τα­στρο­φι­κός ήταν ο απο­λο­γι­σμός της στά­σης που ακο­λού­θη­σε σχε­δόν το σύ­νο­λο της ελ­λη­νι­κής αρι­στε­ράς στη διάρ­κεια των πο­λέ­μων, των σφα­γών και των μα­ζι­κών εθνι­κών εκ­κα­θα­ρί­σε­ων που ση­μά­δε­ψαν τη διά­λυ­ση της Γιου­γκο­σλα­βί­ας στο πρώτο μισό της δε­κα­ε­τί­ας του 1990.

Ακρι­βώς λοι­πόν επει­δή αντι­κα­τά­στη­σε τον διε­θνι­σμό και την τα­ξι­κή αλ­λη­λεγ­γύη με τις εθνι­κι­στι­κές θε­ω­ρί­ες της περί “ορ­θό­δο­ξου τόξου” και “αδελ­φού σερ­βι­κού λαού”, που δα­νεί­ζε­ται εξάλ­λου από την ελ­λη­νι­κή δεξιά και ακρο­δε­ξιά, η ελ­λη­νι­κή αρι­στε­ρά δεν έκανε ου­σια­στι­κά τί­πο­τα για να δια­φο­ρο­ποι­η­θεί από την εθνι­κι­στι­κή υστε­ρία που σά­ρω­νε τη χώρα. Αντί­θε­τα, βρέ­θη­κε ευθύς εξ αρχής όχι στο πλευ­ρό των θυ­μά­των, όχι μαζί με τους πο­λιορ­κη­μέ­νους και άγρια βομ­βαρ­δι­ζό­με­νους κα­τοί­κους και υπε­ρα­σπι­στές του Σα­ρά­γε­βο και των άλλων βοσ­νια­κών πό­λε­ων (που ήταν και Σέρ­βοι, με πρώτο τον επι­κε­φα­λής της άμυ­νας του Σα­ρά­γε­βο Σέρβο αρι­στε­ρό στρα­τη­γό Γιό­βαν Ντί­βιακ), αλλά μαζί με τους δη­μί­ους τους, τους εγκλη­μα­τί­ες πο­λέ­μου Μι­λό­σε­βιτς, Κά­ρα­τζιτς, Μλά­ντιτς ή Σέ­σε­λι που ευαγ­γε­λί­ζο­νταν τη με­γα­λοϊ­δε­ά­τι­κη “Με­γά­λη Σερ­βία” τους !

Δυ­στυ­χώς, τα χρό­νια και οι δε­κα­ε­τί­ες περ­νά­νε και τί­πο­τα δεν φαί­νε­ται να αλ­λά­ζει στην ελ­λη­νι­κή αρι­στε­ρά. Και όποιος κα­λό­πι­στα απο­ρεί για τα ση­με­ρι­νές “μα­κε­δο­νο­μα­χί­ες” πολ­λών από τους τε­νό­ρους της, ιδού τι γρά­φα­με (1) πριν από …25 ολά­κε­ρα χρό­νια, στις 7 Μαίου 1993, στο κεί­με­νο με τον εύ­γλωτ­το τίτλο “Βοσ­νία-Το Βα­τερ­λώ της ελ­λη­νι­κής αρι­στε­ράς”, όταν η ίδια αρι­στε­ρά έμενε με­τα­ξε­τα­στέα στο ιστο­ρι­κό τεστ που ήταν το με­γά­λο αγριαν­θρω­πι­κό μα­κε­λιό στη δια­λυ­μέ­νη Γιου­γκο­σλα­βία:

«Η ελ­λη­νι­κή αρι­στε­ρά δεν είχε όμως ποτέ καιρό να απα­ντή­σει στις εκ­κλή­σεις των φυ­σι­κών της συμ­μά­χων της Βοσ­νί­ας. Εξάλ­λου, έκανε ανέ­κα­θεν ό,τι περ­νού­σε από το χέρι της για να αγνο­ή­σει ακόμα και την ύπαρ­ξή τους. Με απε­ρί­γρα­πτο κυ­νι­σμό και ξε­περ­νώ­ντας κάθε προη­γού­με­νο υπο­κρι­σί­ας, κα­μώ­θη­κε από την αρχή ότι και αυτοί και οι άλλοι πρω­τα­γω­νι­στές του δρά­μα­τος δεν ήταν παρά απλά πιό­νια κά­ποιων αθέ­α­των σκο­τει­νών με­γα­λύ­τε­ρων δυ­νά­με­ων. Και κατά συ­νέ­πεια, ανα­λώ­θη­κε σε ατέρ­μο­νες ασκή­σεις επί χάρ­του, όπου δεν υπήρ­χαν πια ούτε συ­γκε­κρι­μέ­νοι άν­θρω­ποι, ούτε συ­γκε­κρι­μέ­να λου­τρά αί­μα­τος, αλλά μόνον ξένοι συ­νω­μό­τες και μα­κια­βε­λι­κοί ιμπε­ρια­λι­στι­κοί δά­κτυ­λοι. Και όταν κά­ποιος τολ­μού­σε να θέσει το ενο­χλη­τι­κό εςρώ­τη­μα «και μ’αυ­τούς τους ρο­μα­ντι­κούς Βόσ­νιους, τι γί­νε­ται;», η απά­ντη­ση ερ­χό­ταν πάντα η ίδια να τον κα­τα­κε­ραυ­νώ­σει: «ποια ιμπε­ρια­λι­στι­κή δύ­να­μη κρύ­βε­ται πίσω τους;». Λές και στην εποχή μας, είναι πια πέρα για πέρα αδια­νό­η­το να συ­να­ντή­σεις ακόμα πο­λί­τες δια­τε­θει­μέ­νους να αγω­νι­στούν για τα πιο στοι­χειώ­δη αν­θρώ­πι­να δι­καιώ­μα­τα…»

«Να λοι­πόν γιατί υπήρ­ξαν με­ρι­κές δια­δη­λώ­σεις κατά του «επερ­χό­με­νου πο­λέ­μου» και απο­λύ­τως καμία κατά του…υπαρ­κτού πο­λέ­μου. Να γιατί η ελ­λη­νι­κή αρι­στε­ρά όχι απλώς δεν βρήκε τί­πο­τα να πει στους προ­πα­γαν­δι­στές του ενιαί­ου με­τώ­που των Ορ­θό­δο­ξων εθνών, αλλά και πρό­σθε­σε κι αυτή τη δικιά της «αντι­ϊ­μπε­ρια­λι­στι­κή» πι­νε­λιά στην με­τα­φυ­σι­κή της πα­ρά­νοια των ημε­ρών. Όσο όμως, κι αν πι­στεύ­ει ότι έκανε το προ­ο­δευ­τι­κό της (ή επα­να­στα­τι­κό) κα­θή­κον, απο­μέ­νει μια μικρή λε­πτο­μέ­ρεια: τι προ­τεί­νει για εκεί­νους τους δύ­σμοι­ρους που βομ­βαρ­δί­ζο­νται εδώ και 12 μήνες στο Σα­ρά­γε­βο, στο Μό­σταρ, στο Γκό­ραζ­ντε και στη Σρε­μπρε­νί­τσα; Τι προ­τεί­νει για τα τρία εκα­τομ­μύ­ρια πρό­σφυ­γες; Για τα θύ­μα­τα του εθνι­κού ξε­κα­θα­ρί­σμα­τος; Τι προ­τεί­νει για το μέλ­λον της Βοσ­νί­ας, δη­λα­δή για το μέλ­λον των Βαλ­κα­νί­ων και της ίδιας της πα­τρί­δας μας;»

Και δεν είναι τυ­χαίο ότι κα­τα­λή­γα­με όπως πε­ρί­που και τώρα, μετά από ένα τέ­ταρ­το αιώνα:

«Με τους με­γα­λοϊ­δε­ά­τες λοι­πόν της Με­γά­λης Σερ­βί­ας ή με τους ελεύ­θε­ρους πο­λιορ­κη­μέ­νους του Σα­ρά­γε­βο που μά­χο­νται για μιαν ελεύ­θε­ρη πο­λυ­ε­θνι­κή κοι­νω­νία; Με τους ρα­τσι­στές της φυ­λε­τι­κής κα­θα­ρό­τη­τας ή με τους οπα­δούς των κάθε λογής συ­νον­θυ­λευ­μά­των που κά­νουν εξάλ­λου εν­δια­φέ­ρου­σα την ζωή; Με τους αρ­νη­τές του δι­καιώ­μα­τος στην κάθε λογής (εθνι­κή, θρη­σκευ­τι­κή, φυ­λε­τι­κή, σε­ξουα­λι­κή) δια­φο­ρά ή με τους υπε­ρα­σπι­στές των στοι­χειω­δών δη­μο­κρα­τι­κών δι­καιω­μά­των των μειο­νο­τή­των; Με τους κρε­τί­νους που απο­ρούν επει­δή η Ευ­ρώ­πη δεν κα­τα­λα­βαί­νει το «θε­ά­ρε­στο» έργο τους κατά της «μου­σουλ­μα­νι­κής προ­έ­λα­σης» ή με τους Μου­σουλ­μά­νους προ­ο­δευ­τι­κούς δια­νο­ού­με­νους σαν π.χ. τον σκη­νο­θέ­τη Εμίρ Κου­στου­ρί­τσα και τό­σους άλ­λους που δεν έχουν τί­πο­τα το…χο­μεϊ­νι­κό. Με τους χα­σά­πη­δες ή με τους μα­κε­λε­μέ­νους; Με τα φα­ντά­σμα­τα του πα­ρελ­θό­ντος, τους Τσέτ­νι­κους και τους Ου­στά­σι, ή με τους συ­νε­χι­στές των αγώ­νων των Γιου­γκο­σλά­βων παρ­τι­ζά­νων; Με την επι­στρο­φή στην βαρ­βα­ρό­τη­τα ή με εκεί­νους που εν­σαρ­κώ­νουν και τη μο­να­δι­κή ελ­πί­δα για όλα τα Βαλ­κά­νια; Με την ζωή ή με τον θά­να­το;»

Οι γιου­γκο­σλα­βι­κοί πό­λε­μοι και οι σφα­γές τους κά­πο­τε στα­μά­τη­σαν και πολ­λοί έσπευ­σαν να δη­λώ­σουν «πάει τέ­λειω­σε, εφιάλ­της ήταν και πέ­ρα­σε». Και μαζί με αυ­τούς, αρ­κε­τοί πί­στε­ψαν ότι τα αλ­λε­πάλ­λη­λα σω­βι­νι­στι­κά «ολι­σθή­μα­τα» της ελ­λη­νι­κής αρι­στε­ράς ήταν απλά …ατυ­χή­μα­τα οφει­λό­με­να στην «κακιά ώρα», και ότι τα πα­θή­μα­τα είχαν γίνει μα­θή­μα­τα.

Δυ­στυ­χώς, και οι μεν και οι δε είχαν άδικο. Η πρώην Γιου­γκο­σλα­βία μπο­ρεί ανά πάσα στιγ­μή να ξα­να­πά­ρει φωτιά, ενώ η ελ­λη­νι­κή αρι­στε­ρά δεί­χνει να μην δι­δά­χτη­κε τί­πο­τα και να ξα­να­παίρ­νει το δρόμο των εθνι­κι­στι­κών αδιε­ξό­δων της. Και το κακό είναι ότι όπως τότε έτσι και τώρα, οι συ­νέ­πειες είναι κα­τα­στρο­φι­κές. Για όλους αλλά κυ­ρί­ως, για την ίδια την ελ­λη­νι­κή «πα­τριω­τι­κή αρι­στε­ρά» που επι­μέ­νει, ως άλλος μα­θη­τευό­με­νος μάγος, να παί­ζει με τη φωτιά βα­φτί­ζο­ντας αντι­ϊ­μπε­ρια­λι­σμό τον πιο ακραίο σκο­τα­δι­σμό, και λαϊκή εξέ­γερ­ση την πιο αντι­δρα­στι­κή συ­σπεί­ρω­ση δυ­νά­με­ων που -όπως και τότε- στρώ­νει το δρόμο στους νε­ο­να­ζι­στές της Χρυ­σής Αυγής!

Να λοι­πόν τι ενο­ού­σα­με όταν το­νί­ζα­με στην αρχή αυτού του κει­μέ­νου ότι «το πρό­βλη­μα είναι τε­ρά­στιο και ο κίν­δυ­νος άμε­σος». Επει­δή σε αντί­θε­ση με ό,τι συ­νέ­βαι­νε πριν από 25 χρό­νια, τώρα η ελ­λη­νι­κή και η διε­θνής κρίση είναι πολύ με­γα­λύ­τε­ρη και η ακρο­δε­ξιά σε συ­νε­χή άνοδο σε όλη την Ευ­ρώ­πη και στο κόσμο. Κυ­ρί­ως όμως, επει­δή στη χώρα μας έχει με­σο­λα­βή­σει όχι μόνον η ήττα και η εξα­το­μί­κευ­ση της κοι­νω­νί­ας και του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος αλλά και η τρα­γι­κή εμπει­ρία της «πρώ­της στην ιστο­ρία αρι­στε­ρής κυ­βέρ­νη­σης», οποια­δή­πο­τε συ­μπό­ρευ­ση με τη ρα­τσι­στι­κή, σκο­τα­δι­στι­κή, αντι­κομ­μου­νι­στι­κή και πο­λε­μο­χα­ρή ακρο­δε­ξιά «νο­μι­μο­ποιεί» την ίδια και τις θέ­σεις της στα μάτια των πο­λι­τών, την βγά­ζει από την απο­μό­νω­ση και ανοί­γει το δρόμο για το πιο εφιαλ­τι­κό από όλα τα σε­νά­ρια: την επα­νά­λη­ψη αυτού που εί­δα­με να συμ­βαί­νει στη Γερ­μα­νία (2) και σε άλλες χώρες στη δε­κα­ε­τία του 1920 και 1930, δη­λα­δή τη με­τα­κί­νη­ση του κοι­νω­νι­κού εκ­κρε­μούς -και μαζί του και πολ­λών αρι­στε­ρών- από το ένα στο άλλο άκρο του πο­λι­τι­κού χάρτη! Και αντί­θε­τα από ό,τι δεί­χνουν να πι­στεύ­ουν πολ­λοί Έλ­λη­νες αρι­στε­ροί, η ιστο­ρία μπο­ρεί κάλ­λι­στα να επα­να­λη­φθεί ως ακόμα με­γα­λύ­τε­ρη τρα­γω­δία…

Ση­μειώ­σεις

1. https://​www.​contra-​xreos.​gr/​arthra/​1287-​bosnia.​html

2. Βλέπε το κεί­με­νό μας «Όταν τα φα­σι­στι­κά πα­θή­μα­τα δεν γί­νο­νται μα­θή­μα­τα στην ελ­λη­νι­κή αρι­στε­ρά!»: https://​www.​contra-​xreos.​gr/​arthra/​1280-​fasistika-​patimata.​html