«Όταν λέω ότι δεν θέλω να κάνω παιδιά, ο κόσμος ακούει πράγματα που δεν λέω. Ακούει ότι μισώ τα παιδιά, ότι είμαι εγωίστρια, ότι φοβάμαι ν’ αναλάβω ευθύνες… Δεν ακούνε την επιθυμία μου· την ακυρώνουν και προβάλλουν πάνω μου ψευδοψυχολογίζουσες εξηγήσεις για την «αφύσικη» κατάστασή μου».
της Polly Vernon
μετάφραση/προσαρμογή Λύο Καλοβυρνάς
Κανείς ποτέ δε ρωτάει ένα γονιό γιατί έκανε παιδιά. Απεναντίας, γιατί πάντα ρωτάμε μια γυναίκα που δεν έχει παιδιά τι πήγε στραβά στη ζωή της και δεν γεννοβόλησε;
«Όταν λέω ότι δεν θέλω να κάνω παιδιά, ο κόσμος ακούει πράγματα που δεν λέω. Ακούει ότι δεν μ’ αρέσουν τα παιδιά, ότι μισώ τα παιδιά, ότι είμαι εγωίστρια και θέλω να κάνω το κέφι μου, ότι είμαι ανώριμη, ότι φοβάμαι ν’ αναλάβω ευθύνες, ότι έχω ψυχολογικά τραύματα που μ’ εμποδίζουν να εξελιχθώ ως άνθρωπος. Εγώ το μόνο που κάνω είναι να δηλώνω ότι δεν θέλω να κάνω παιδιά, αλλά οι άνθρωποι γύρω μου δεν ακούνε την επιθυμία μου· την ακυρώνουν και προβάλλουν πάνω μου διάφορες ψευδοψυχολογίζουσες εξηγήσεις για την «αφύσικη» κατάστασή μου».
Από την πίεση δεν σε σώζει ούτε η διασημότητα. Η Κάμερον Ντίαζ είπε στο Κοσμοπόλιταν ότι το να είσαι γυναίκα και να ομολογείς ότι δεν θέλεις παιδιά είναι ταμπού. «Πιστεύω ότι οι γυναίκες φοβούνται να πούνε ότι δεν θέλουν παιδιά επειδή θα εισπράξουν περιφρόνηση … Έχω περισσότερες φίλες που δεν έχουν παιδιά από φίλες που έχουν. Να μιλήσω ειλικρινά; Δεν χρειαζόμαστε άλλα παιδιά στον κόσμο. Παραέχει ανθρώπους αυτός ο πλανήτης».
Η Ντίαζ, που είναι στα 36, δεν έφτασε να πει ότι δεν θέλει παιδιά κατηγορηματικά. Αλλά το να εκφράζεις ανοιχτά και με παρρησία το ότι δεν έχεις αποφασίσει ως προς αυτό το θέμα – σε μια ηλικία που το υποτιθέμενο «βιολογικό» της ρολόι χτυπάει τόσο δυνατά που δεν την αφήνει να κοιμηθεί ή να σκεφτεί οτιδήποτε άλλο – είναι πάρα πολύ γενναίο. Είναι μια παραδοχή που σχεδόν σε όλους και όλες προκαλεί υποψίες, οίκτο, περιφρόνηση, απαξίωση ή ακόμα και επιθέσεις. Το να είσαι γυναίκα στα τριάντα κάτι στην εποχή μας και να μη θέλεις παιδί τόσο απεγνωσμένα που χωρίς αυτό να μην αντέχεις τη ζωή σου πολύ απλά είναι ανεπίτρεπτο.
Τον Φεβρουάριο του 2009 έγραψα μια στήλη για το Observer Woman όπου έλεγα ότι δε θέλω παιδιά. Είμαι 37 και πολύ απλά δε θέλω. Ποτέ δεν ήθελα. Σε αντίθεση με την Ντίαζ, δεν είχα καταλάβει ακόμη πως το να είσαι ηθελημένα άτεκνη είναι σαν να ομολογείς ένα απαράδεχτο έγκλημα. Εγώ νόμιζα ότι εξέφραζα μια γνώμη. Νόμιζα ότι οι άνθρωποι που θέλουν παιδιά ή έχουν παιδιά απλούστατα θα αποδέχονταν ότι εγώ δε θέλω, όπως εγώ αποδέχομαι τη δική τους επιλογή. Στο κάτω κάτω, τα δικά μου πιθανά μωρά απορρίπτω, όχι τα δικά τους.
Έκανα πολύ μεγάλο λάθος.
Εξέφρασα την άποψή μου. Παρέθεσα τους λόγους που δε θέλω, παρότι μ’ εκνευρίζει που οι άνθρωποι χωρίς παιδιά πρέπει να δικαιολογούμε γιατί δεν έχουμε παιδιά. Κανείς δε ρωτάει ποτέ ένα γονιό γιατί έχει παιδιά. Εγώ εξήγησα ότι μου αρέσει η ζωή μου όπως είναι, η καθημερινότητά μου, η δουλειά μου. Εξήγησα ότι αισθάνομαι έτσι τα τελευταία 30 χρόνια και δεν άλλαξε τίποτα, παρόλο που συνέβησαν όλα όσα υποτίθεται ότι έπρεπε να μου έχουν αλλάξει γνώμη: έρωτας, σταθερή μακρόχρονη σχέση, πίεση από συνομήλικες που γεννοβολάνε. Εγώ παρέμενα αποφασιστικά χωρίς παιδιά.
Εξήγησα ότι μου αρέσει η ζωή μου χωρίς παιδιά: ταξιδεύω, κοιμάμαι, διαβάζω, πίνω, βλέπω σειρές στο ντιβιντί, διασκεδάζω όπως γουστάρω.
Μίλησα επίσης για το πόσο δύσκολο είναι να μην έχεις παιδιά, όταν η λαϊκή κουλτούρα ανάγει σε φετίχ γενικά τη γονεϊκότητα και ειδικά τη μητρότητα. Όταν το δραματικό απόγειο κάθε τηλεοπτικής δραματικής σειράς αφορά κάποια που μένει έγκυος και βρίσκει την αληθινή ευτυχία χάρη σ’ αυτό. Τα μωρά είναι το τελευταίο αρχέτυπο του αίσιου τέλους και άρα το να μη τα θέλεις είναι σαν να απαρνιέσαι την ευτυχία.
Μίλησα επίσης και πόσο αλλόκοτο είναι να νιώθεις αποκομμένη απ’ όλη τη λαϊκή κουλτούρα που έχει τρέλα με τα μωρά. Είναι σαν να είσαι νηφάλια όταν όλοι οι άλλοι γύρω σου έχουν μεθύσει. Μίλησα για το πόσο παράξενο είναι να μη με νοιάζει καν να μάθω αν μπορώ να κάνω παιδιά, όταν όλοι οι άλλοι φαίνεται να σκέφτονται μόνο αυτό και τίποτα άλλο.
Μήπως γινόμουν εριστική; Ίσως. Προσπάθησα να μην είμαι, αλλά είμαι παθιασμένη μ’ αυτό το θέμα. Σίγουρα ήμουν λίγο επιπόλαια στις εκφράσεις που χρησιμοποίησα .
Η αντίδραση στο άρθρο μου ήταν τρομαχτική. Κατέφτασε πλήθος από ημέιλ και γράμματα που με καταδίκαζαν, εκφράζοντας αηδία για το πρόσωπό μου. Με αποκήρυξαν ως πικρόχολη, εγωίστρια, αφύσικη, κακιά και καθόλου αλληλέγγυα. Τώρα πια με ξέρουν όλοι σαν τη δημοσιογράφο Πόλυ Βερνον που σιχαίνεται τα μωράκια.
Οπότε ναι, Κάμερον Ντίαζ, σου λέω εκ πείρας ότι έχεις δίκιο. Παραδέξου ότι δε λαχταράς ένα μωράκι με κάθε μόριο του σώματός σου κι αμέσως σε περιφρονούν. Κι η περιφρόνηση είναι η κορφή του παγόβουνου. Μακάρι απλώς να με περιφρονούσαν. Η περιφρόνηση θα ήταν παιχνιδάκι σε σύγκριση με το τι έχω τραβήξει.
Τώρα έχει κοπάσει λίγο η οργή. Παραμένω όμως αποφασισμένα χωρίς παιδί και έχω παρατηρήσει ότι οι αντιδράσεις σε αυτό χωρίζονται κατά φύλο.
Οι γυναίκες πιστεύουν ότι είμαι σε άρνηση, αλλά μ’ αφήνουν στην ησυχία μου. Οι άντρες, αντιθέτως, μένουν άναυδοι. Δεν το χωρά ο νους τους. Γίνονται επιθετικοί μαζί μου, με χλευάζουν. Με ψυχαναλύουν, προσπαθώντας να βρουν τι το στραβό έχω. Ποιος ξέρει γιατί. Ίσως νομίζουν ότι τους απορρίπτω. Ίσως η ιδέα ότι κάποιες γυναίκες δεν κυνηγάνε τα σπερματοζωάριά τους σαν τρελές είναι προσβολή για κάποιους άντρες. Τους ίδιους άντρες που πιστεύουν πως όλες οι γυναίκες το μόνο που θέλουν είναι να τους παγιδεύσουν σε γάμο, δέσμευση και παιδάκια.
Το να ζεις χωρίς παιδιά είναι ολοένα και πιο συχνό φαινόμενο. Χρειάζεται να το δούμε ως επιλογή, θεμιτή και σεβαστή επιλογή, αντί ως αποτυχία. Και σίγουρα όχι ως ταμπού. Πρέπει να πάψουμε να φερόμαστε στους συνειδητά άκληρους σαν να κρύβουν κάποιο ένοχο μυστικό – πόσο μάλλον να τους λυπόμαστε ή να τους περιφρονούμε.
Πηγή: http://www.webtherapy.gr
