της Νίνας Γεωργιάδου
Η αστερόεσσα, που χαϊδεύει στοργικά το τελικό πλάνο, φέρνει ποταμό ξερατού.
Ο μπαμπάς γυρνάει απ τα στρατά, αφού καθάρισε κάμποσους μαυριδερούς και τα παιδιά τους, αφού έκανε κομμάτια και θρύψαλλα τα σχολεία, τα νοσοκομεία και τα σπίτια τους κι αφού ισοπέδωσε όλο το χωριό τους και όλες τις πόλεις τους και όλη τη χώρα τους, που δεν ήξερε καν που πέφτει αλλά που έπρεπε να τιμωρηθεί παραδειγματικά γιατί αποτελούσε απειλή για τον «πολιτισμό» του χάμπουργκερ ή γιατί τέλος πάντων έπρεπε να της διδάξει πολιτισμό και να της εγκαθιδρύσει τη δημοκρατία, και …surprise! αγκαλιάζει στοργικά το δικό του παιδάκι.
Είναι άνεργοι, περιθωριοποιημένοι (συνηθως ισπανόφωνοι) ξεκινούν για το μισθό, δέχονται μια γερή δόση πλύσης εγκεφάλου, είναι ευεπίφοροι σ’ αυτό γιατί έχουν χαμηλό μορφωτικό επίπεδο και δεν έχουν φράγκα, πάνε σκοτώνουν, σκοτώνονται, τους βάζουν σε μια φτηνή, πολλαπλών χρήσεων κάσα, χώνουν μέσα και τiς πρέζες που καλλιεργούν στο Αφγανιστάν, τους αμπαλάρουν με μια αστερόεσσα, τους καρφώνουν ένα μετάλλιο, για το οποίο η χήρα παίρνει αργότερα, στις πείνες της, 20 cents απ το υποθηκοφυλάκειο, οι υπόλοιποι επιστρέφουν, σ ένα ποσοστό σακάτηδες και σ΄ενα άλλο ψυχάκηδες, δραστηριοποιούνται τότε μη κυβερνητικές οργανώσεις, κυβερνητικά χρηματοδοτούμενες για να τους ποτίσουν μια γερή δόση Xanax, η φτηνιάρικη πρέζα πάει σύννεφο γιατί αυτοί πάλι πρέπει να καταναλώσουν το προϊόν που έφτασε με την κάσα του ήρωα για να ξεχνούν τους πόνους απ τα τραύματα και τους άγριους εφιάλτες των πεπραγμένων και γίνονται οι γνωστοί παλαίμαχοι, που ζητιανεύουν με δεκανίκια, δεν δικαιούνται ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και πεθαίνουν εκεί απ’ όπου ξεκίνησαν, στην ψάθα…. Τελεία.
