Δε παίζω τέτοια παιχνιδάκια με παγκόσμιες μέρες και λοιπές ανοησίες. Εδώ όμως στους πέντε με τους οποίους φτιάξαμε χωριό έστω νοερό, μια κουβέντα όπως αυτές που κάνουμε κάθε τόσο. Δεν ξέρω αν έχει πραγματικό, μετρήσιμο αντίκτυπο το να αντιστέκεσαι. Ξέρω πως δεν μπορείς να ζήσεις περήφανα δίχως να το κάνεις, και ξέρω ότι έχει νόημα και ότι μπορεί να γίνει νόημα. Σε μια εποχή οπόταν ξανά ο φασισμός αποκτάει θεσμική μορφή παντού στον πλανήτη, νομιμοποιείται, ενθρονίζεται και καλεί τους υπηκόους του σε δράση εσύ είτε το βουλώνεις και περνάς το υπόλοιπο της ζωής με σκυμμένο το κεφάλι μέχρι να σε αφανίσουν ή να σε αφήσουν ήσυχο καταπώς τους βολεύει, είτε από το μετερίζι σου κοιτάς την ασχήμια και της λες : σε ξέρω, σε βλέπω σε δείχνω με το δάχτυλο και σε αντιμάχομαι. Και έπειτα που το λες, σηκώνεσαι από τον καναπέ και βάζεις στη ζωή σου μια γερή δόση καλοσύνης προς τον διπλανό σου, ακόμα και προς αυτόν που βαστάει μαχαίρι για σένα. Το βέβαιο είναι πως θα προσπαθούν να σε λιανίσουν σε κάθε σου βήμα. Λοιδωρίες, ματαιώσεις, καταγγελίες, λόγια, κατηγόριες. ‘Αμα γίνεις και πολύ επικίνδυνος για τα σχέδιά τους θα κοιτάξουν να σε βγάλουν και από τη μέση. Έτσι ρολάρει ο κόσμος. Το μόνο άλλο βέβαιο είναι πως μέσα στην τρύπα στο νερό που θα κάμεις, θα νιώσεις και μια άγρια χαρά, λίγες στιγμές μα αξέχαστες που θα λες : είμαι άνθρωπος ρε! Και μέσα σε όλο το παιχνίδι που το έχεις ήδη χαμένο θα είσαι όμορφος και όμορφη. Γιατί θα ξέρεις πως αν κάτι καλό πρόκειται να συμβεί στο μέλλον σε αυτόν τον κωλοπλανήτη, θα έχει υλικά από το δικό σου όραμα και όχι από το δικό τους. Δεν έχουν όραμα, αυτό είναι όλο. Το αντίδοτο στην ασχήμια που φτιάχνεις και προσφέρεις θα έχει γίνει το νόημά σου. Και γιατί σε αυτόν τον αγώνα ποτέ δε θα είσαι μόνος. Μειοψηφία ναι, μόνος όχι. Σκατά σε ο,τι μετατρέπει έναν άνθρωπο σε πρόσφυγα. Αλληλεγγύη μόνο.
Πηγή: fb Γιώργος Τυρίκος – Εργάς
