Δεν του άρεσαν τα γηρατειά, παραπονιόταν ότι βαριόταν αφόρητα και πως δεν μπορούσε πια να ταξιδέψει όπως παλιά στ’ αγαπημένα του μέρη, είτε αυτά ήταν η υποσαχάρια Αφρική είτε ο Καναδάς.
Εδώ και μισό αιώνα ζούσε αποτραβηγμένος στην κοιλάδα της Chevreuse, έχοντας για σπίτι του το παλιό αββαείο του Choisel, στον κήπο του οποίου συχνά-πυκνά προσγειωνόταν το ελικόπτερο του Προέδρου Μιτεράν, για να συζητήσει μ’ αυτόν τον λιπόσαρκο δράκο τις ηθικές επιπτώσεις των πολιτικών του.
Ο Michel Tournier γεννήθηκε το 1924 σε μια γερμανοτραφή οικογένεια. Θαύμαζε τον Καντ και θεωρούσε τον Σαρτρ πνευματικό του πατέρα. Οι φίλοι του ήταν ο Gilles Deleuze, ο Roger Nimier και ο Pierre Boulez.
Η είσοδός του στη γαλλική λογοτεχνική σκηνή το 1970 ήταν παταγώδης. Δημοσιεύει στον Gallimard το περίφημο «Παρασκευάς ή στις Μονές του Ειρηνικού» (Στα ελληνικά, από τις εκδ. ΕΞΑΝΤΑΣ). Η επιτυχία αυτής της ρουσοϊκής επανάγνωσης του μύθου του Ροβινσώνα είναι άμεση και θα του χαρίσει το Μεγάλο Bραβείο της γαλλικής Ακαδημίας.
Τρία χρόνια αργότερα, σειρά έχουν «Le Roi des Aulnes» κι ένα βραβείο Goncourt. Είναι το opus magnum του και δανείζεται τον τίτλο του από ένα διάσημο ποίημα του Γκαίτε. Σ’ αυτό, ξεδιπλώνει όλη τη διαύγεια της γραφής του. Για να παντρέψει ρεαλισμό και μαγεία, ή μάλλον μια μορφή του υπερφυσικού, με πρότυπο τα «Τρία διηγήματα» του Φλωμπέρ.
Έχοντας μεταστρέψει και ξαναγράψει τους μεγάλους μύθους τόσες φορές, ο πατέρας του «Παρασκευά» είχε γίνει κι ο ίδιος μύθος. Ήταν ο πιο πολυμεταφρασμένος εν ζωή Γάλλος συγγραφέας.
Το 1975, τα «Μετεωρολογικά» (πάλι από τις εκδ. ΕΞΑΝΤΑΣ), το τρίτο μεγάλο μυθιστόρημα του Τουρνιέ, είναι άλλη μια τρανή απόδειξη της γητειάς που του ασκούν οι μύθοι. Τούτη τη φορά, αυτός του Κάστορα και του Πολυδεύκη. Η πρωτεύουσα θέση που καταλαμβάνουν εδώ τα σκουπίδια του σπιτιού μαρτυρεί και το ενδιαφέρον του γι’ αυτό που αποκαλεί «Αισθητική της νοσηρότητας του θαυμαστού» – μαζί με μια ιδέα φιλοσοφικής σκατολογίας.
Αυτά τα τρία πρώτα είναι, κατά κοινή παραδοχή, και τα αριστουργήματά του. Έχοντας μεταστρέψει και ξαναγράψει τους μεγάλους μύθους τόσες φορές, ο πατέρας του «Παρασκευά» είχε γίνει κι ο ίδιος μύθος. Ήταν ο πιο πολυμεταφρασμένος εν ζωή Γάλλος συγγραφέας κι είναι αμέτρητα τα συνέδρια και οι διατριβές με αντικείμενο το έργο του.
Το έργο του; Μόλις εννιά μυθιστορήματα για παιδιά και ενηλίκους, μια χούφτα νουβέλες και παραμύθια, μερικά δοκίμια. Όπως κι ο αγαπημένος του Φλωμπέρ, ο Michel Tournier ξεκίνησε να γράφει αργά, στα 42 χρόνια. Ανήκε σε κείνη την οικογένεια των όψιμων συγγραφέων, των συγγραφέων που κάνουν κράτει. Εξάλλου, σταμάτησε να δημοσιεύει μυθιστορήματα από τα μέσα της δεκαετίας του ’90.
Αλλά έγραψε περισσότερα απ’ όσα δημοσίευσε. Στο συρτάρι του έκρυβε χειρόγραφα. Ίσως τώρα να μας δοθεί η ευκαιρία να διαβάσουμε το μυθιστόρημά του για το παρισινό μετρό (για να το γράψει, συνόδεψε έναν φίλο του οδηγό στη γραμμή 9) ή εκείνο για τις αθλήτριες της Ανατολικής Γερμανίας (του είχε βρει τίτλο: «Η Εύα ή η δημοκρατία των σωμάτων»).
Φορώντας πάντα το ψαράδικο σκουφί του, το σήμα κατατεθέν του, του άρεσε να πίνει «communard» (κόκκινη Βουργουνδία με crème de cassis) και στενοχωριόταν που δεν μπόρεσε να γίνει πιανίστας ή τενίστας. Και εξομολογιόταν πως άμα πάσχεις από «πολυμορφική διαστροφή» και είσαι «υπέρ το δέον απορριπτικός» έχεις μεγαλύτερη προδιάθεση στο να ονειρεύεσαι την ευτυχία παρά να ζεις ευτυχισμένος.
Πηγή : Andro.gr
