ΕΚΚΛΗΣΗ:: «Κοντά στους ξεριζωμένους του κόσμου που βρίσκονται κοντά μας – Με πράξεις, όχι μόνο με λόγια»
Με οργή, με θλίψη, με πόνο κι αγωνία παρακολουθούμε όσα βιώνουν -για άλλη μια φορά- αυτές τις μέρες οι Κούρδοι στη Συρία. Και γι’ άλλη μια φορά εικόνες δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων στο δρόμο της προσφυγιάς.
Έτσι, όπως συμβαίνει καθημερινά σε όλα τα μέρη της γης (72 εκατομμύρια οι πρόσφυγες), όπου οι πλούσιοι και ισχυροί συνειδητά και συστηματικά θυσιάζουν μια ανθρώπινη ζωή για μια σταγόνα πετρέλαιο και δημιουργούν 100 χιλιάδες νέους πρόσφυγες για μια μονάδα άνοδο στα χρηματιστήρια.
«Ανάξιοι ζωής» οι ανάπηροι στη ναζιστική Γερμανία, «ανάξιοι ζωής» σήμερα οι φτωχοί του κόσμου που απειλούν, με μόνη την ύπαρξή τους, την παραδεισένια εικόνα του κόσμου που έφτιαξαν για τον εαυτό τους οι πλούσιοι και ισχυροί.
Οι Κούρδοι της Συρίας, γυναίκες και άνδρες, σήμερα και πάλι στο επίκεντρο, είτε ως αγωνίστριες και αγωνιστές στα μέτωπα του πολέμου, είτε ως ξεριζωμένοι στους δρόμους της προσφυγιάς.
Όπως πριν 21 μήνες στην Αφρίν.
Έγραφα στις 25 Ιανουαρίου 2018:
“Σε λίγο καιρό η θάλασσα μπορεί να φέρει άνδρες, γυναίκες, μικρά παιδιά και βρέφη από την Αφρίν πρόσφυγες στις ακτές μας. Εκείνους, που θα καταφέρουν να επιζήσουν κι αυτή την καταστροφή. Κι αναρωτιέμαι: Τι θα συναντήσουν εδώ; Τον ελληνικό πολιτισμό της φιλοξενίας ή τη βαρβαρότητα των εχθρικών στους ξένους Λαιστρυγόνων;”.
Η θάλασσα τούς έφερε στις ακτές μας, αόρατοι όμως για εμάς, πάντα στα νεότερα γεγονότα είναι στραμμένα τα μάτια μας.
Χθες, αργά το απόγευμα, τους συνάντησα στην Κόρινθο. Μαζί με άλλους ξεριζωμένους του κόσμου, στη δικιά μας χώρα αλλά χωρίς εμάς.
Πάλι τα μάτια μας στραμμένα αποκλειστικά σ’ αυτά που ΤΩΡΑ συμβαίνουν στη Συρία, ξεχασμένα στην πράξη τα θύματα των προηγούμενων εγκλημάτων.
Γι’ αυτό η έκκλησή μου: «Κοντά στους ξεριζωμένους του κόσμου που βρίσκονται κοντά μας – Με πράξεις, όχι μόνο με λόγια.».
Αφήνω για άλλη φορά την κριτική μου σε θεσμούς, υπηρεσίες και άτομα, οι ανάγκες πολλές αυτή τη στιγμή, σ’ αυτές θα επικεντρωθώ.
Στο στρατόπεδο της Κορίνθου, όπου μεταφέρθηκαν πρόσφυγες από πολλά μέρη (και αυτοί/ές της κατάληψης του 5ου Γυμνασίου), η κατάσταση είναι πολύ άσχημη:
Το νερό λίγο, ποτέ ζεστό και καμιά δυνατότητα να το ζεστάνεις.
Χωρίς πλυντήρια ρούχων ούτε άλλες δυνατότητες να πλύνεις, χωρίς ψυγεία (με αποτέλεσμα, μαζική δηλητηρίαση πριν μερικές μέρες), χωρίς βρεφικό γάλα, χωρίς είδη υγιεινής και καθαριότητας, χωρίς πάνες και πάμπερς, χωρίς φάρμακα, χωρίς γιατρό.
Πολύ κρύο τη νύχτα, άνθρωπο, που να μη βήχει, δε βρίσκεις. Κατασκότεινα, το ρεύμα πέφτει κάθε λίγα λεπτά. Φόβος.
Εκατοντάδες τα βρέφη και τα μικρά παιδιά, με αδιάκοπο βήχα, με σπυράκια σε όλο το σώμα, πληγές και εκζέματα, κινδυνεύουν, όχι μόνο να αρρωστήσουν αλλά ακόμη και να πεθάνουν, αν δεν τα δει γιατρός και δεν πάρουν την κατάλληλη θεραπεία.
Αναρωτιέμαι: πόσοι και πόσες από εμάς αντέχουμε να βλέπουμε στατιστικές μωρών που έχασαν τη ζωή τους επειδή δεν υπήρχε βρεφικό γάλα, που πάγωσαν τη νύχτα, που μολύνθηκαν από μικρόβια και δεν υπήρχαν γιατροί και φάρμακα;
Γνωρίζω: Καμιά και κανείς από τις φίλες και τους φίλους μου!
Γι’ αυτό η ΕΚΚΛΗΣΗ μου:
Σήμερα ξεκινούμε να συγκεντρώνουμε όλα τα απαραίτητα για μια στοιχειωδώς ανθρώπινη διαβίωση των προσφύγων στο στρατόπεδο της Κορίνθου.
Το τι είναι σήμερα κιόλας απαραίτητο, το βλέπετε παραπάνω. Αλλά, φυσικά, δεν είναι μόνον αυτά, σκεφτείτε εσείς τι άλλο χρειάζεται.
Ιδιαίτερη έκκληση για επίσκεψη γιατρών, ΑΜΕΣΩΣ.
Υποσχέθηκα στις οικογένειες ότι θα είμαστε κοντά τους, και θα κρατήσουμε την υπόσχεσή μας, ακόμη και εάν παραμείνουμε μόνοι η Sigrid, ο Αλέξανδρος Σταματίου (ο φωτογράφος των ξεριζωμένων) κι εγώ.
Αλλά γνωρίζω: ούτε αυτή τη φορά δεν θα μείνουμε μόνοι.
(Η Sigrid κι εγώ θα παραμείνουμε στην Αθήνα όσο χρειαστεί για να συντονίσουμε τις προσπάθειες. Μηνύματα και ερωτήματα στο Inbox).
