Ο Κρίστοφερ Μπουν είναι 15 χρόνων. Ζει με τον πατέρα του, του αρέσουν οι εξισώσεις, έχει ένα κατοικίδιο ποντίκι, τον Τόμπι, και αποφασίζει να εξιχνιάσει ένα έγκλημα. Ομως αυτή δεν είναι απλώς μια ιστορία μυστηρίου, αλλά μια ιστορία για την εφηβεία, τον αυτισμό, την περιπέτεια και την αισιοδοξία.
Κι αν έχετε πολλούς λόγους για να δείτε το «Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα;» του Σάιμον Στίβενς, από το Θέατρο του Νέου Κόσμου στο θέατρο «Τζένη Καρέζη», σας έχουμε κι έναν ακόμα: αυτή την Κυριακή η βραδιά θα είναι αφιερωμένη στη μνήμη του Ζακ Κωστόπουλου (ZackieOh) κι όλα τα έσοδα θα διατεθούν για να στηριχτεί ο δικαστικός αγώνας της οικογένειας του άγρια δολοφονημένου ακτιβιστή.
«Με τέτοιες πρωτοβουλίες, όπως των συντελεστών της παράστασης του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, γινόμαστε η απάντηση στο ερώτημα ‘‘εσύ τι θα έκανες αν σκότωναν στα πόδια σου έναν άνθρωπο;’’. Μεγάλη ευγνωμοσύνη για την αγκαλιά που μας έκλεισαν μέσα όλοι και όλες τους», μας λέει η Ζωή Κόκαλου από την πρωτοβουλία Justice for zak/zackie.
«Ο Ζακ ήταν ένα όμορφο, ταλαντούχο και γενναιόδωρο πλάσμα, που πλούτιζε τις ζωές όσων στάθηκαν δίπλα του. Η Zackie ήταν η θαρραλέα και αθυρόστομα ριζοσπαστική alter ego του, που έβγαζε τη γλώσσα στην υποκρισία της κοινωνίας. Και οι δύο ταυτότητές του ήταν εξίσου πολύτιμες, δημιουργικές και ενδυναμωτικές για πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους, όχι μόνο όσους και όσες έκλειναν τον ανθρώπινο κύκλο του. Για τον λόγο αυτό η βάναυση δολοφονία του βύθισε στον πένθος ανθρώπους που δεν τον είχαν συναντήσει ποτέ, αλλά ένιωσαν ότι έχασαν έναν δικό τους άνθρωπο. Μέσα στο πένθος της απώλειάς του αναγνωρίζουμε με χαρά ότι κοινότητες ανθρώπων, όπως οι άνθρωποι του θεάτρου, αισθάνονται την ανάγκη να δείξουν την αλληλεγγύη τους, πενθώντας και αυτοί με τη σειρά τους έναν δικό τους άνθρωπο, τον Ζακ ηθοποιό και καλλιτέχνη, και ανοίγοντας με τη σειρά τους αυτή τη δύσκολη συζήτηση για τη δολοφονία του. Μόνο συνεχίζοντας να μιλάμε για εκείνον και αυτά που άφησε πίσω μπορούμε να κρατήσουμε ανοιχτό το αίτημα για δικαίωση. Ας μην είμαστε εκείνο το πλήθος που με τη σιωπή του συναίνεσε σε έναν βίαιο θάνατο ενός αθώου».
Αφιέρωμα
Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος σκηνοθέτησε αυτή την τρυφερή και αισιόδοξη παράσταση. Τι τον ενέπνευσε ώστε να αναλάβει την πρωτοβουλία μιας βραδιάς αφιερωμένης στον Ζακ;
«Οι εικόνες από τον βασανιστικό θάνατο του Ζακ Κωστόπουλου με ακολουθούν ακόμα, κι ας έχει περάσει από αυτό το αποτρόπαιο γεγονός πάνω από χρόνος, κι ας μην τον γνώριζα προσωπικά. Εγινε δικός μου μετά τον θάνατό του. Ο Ζακ με συγκινεί όχι μόνο για το ελεύθερό του φρόνημα και τον ακτιβισμό του, αλλά και για το χαμόγελο στις φωτογραφίες του και για τα λόγια αγάπης με τα οποία μιλούσε για τους γονείς του. Η λέξη αγάπη επανέρχεται πολύ συχνά και στα δικά του κείμενα, είναι στάση ζωής. Τι κρίμα που χάθηκε…
Στην πορεία που έγινε για τον έναν χρόνο από τον θάνατό του, ο αδερφός του, ο Νίκος Κωστόπουλος, πορεύτηκε μαζί με τη γιαγιά του. Το λιγότερο λοιπόν που θα μπορούσα να κάνω για τον Ζακ και την οικογένειά του ήταν να προτείνω στους ανθρώπους που δεν απαρνούνται τη μνήμη τους και διεκδικούν δικαιοσύνη να κάνουμε μια παράσταση. Το έργο μας έχει ως ήρωα έναν άλλο διαφορετικό. Την πρωτοβουλία την αγκάλιασαν αμέσως όλοι όσοι δουλεύουν για την παράσταση: ηθοποιοί, τεχνικοί, προσωπικό του θεάτρου. Δεν ξέρω τι ρόλο μπορεί να παίξει το θέατρο στον εξευγενισμό των ανθρώπων -και το ελάχιστο εδώ είναι σπουδαίο-, όπως σημαντικό είναι για μας τους καλλιτέχνες να συνδέουμε την τέχνη μας με τη στάση μας στην κοινωνία. Αυτό είναι ο δικός μας ακτιβισμός».
Πηγή:https://www.efsyn.gr