φωτο Μάριος λώλος
Μάνα πονάω,
με σάπισε ο μπάτσος λυσσασμένα.
Ξανά
Ξανά
Ξανά
Κι όσο ούρλιαζε, έβλεπα στα τεράστια σαρκοβόρα μάτια του να ξεχειλίζει μανία, ακόμα και κάτω από το κράνος.
Εμένα ήταν γυμνά τα δικά μου, κάτω απ’ τα αίματα απροστάτευτα και με κάθε χτύπημα γινόταν ξανά παιδικά.
Μάνα πως τολμάς να δακρύζεις;
Εσύ δεν ήσουν αυτή που του το επέτρεψε;
Μη ρωτάς γιατί το έκανε.
Έχω σταματήσει πλέον να ρωτάω για αυτούς.
Ρωτάω για εσένα.
Γιατί Μάνα;
Ακόμα ψηφίζεις αυτους που δίνουν τη διαταγή σαν να τους παίρνεις το κωλοχερο και να τους δίνεις φόρα;
Γιατί ακόμα τους χειροκροτάς;
Ακομα πληρώνεις το ρόπαλο στο κεφάλι μου;
Μάνα σταμάτα.
Σε εκλιπαρώ απλά άρπαξε το ρόπαλο απ’το δρόμο και σακάτεψέ με εσύ αν το’χεις τόσο βίτσιο.
Λιγότερο κακό θα κάνεις έτσι.
Μάνα πονάω.
Πονάει αυτός ο κόσμος που με έφερες.
Αλληλεγγύη από Ισπανία σε όσους τρώνε ξύλο αυτές τις μέρες για όλους τους άλλους στον καναπέ. #ΑΣΟΕΕ #γκαζι #καταληψεις #εξαρχεια και οπουδήποτε αλλού. Κουράγιο γιατί ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα.
Θυμάμαι στο δημοτικό που αναρωτιομουν γιατί στις 17 Νοέμβρη δεν κάνουμε παρέλαση αφού είναι εθνική γιορτή. Θυμάμαι που ρώτησα τη μαμά μου και μου είπε «γιατί δεν είναι πραγματική γιορτή, εμείς δεν τη γιορτάζουμε, ο δικτάτορας δεν ήταν κακός, έβαλε τη χώρα σε τάξη και μόνο οι εγκληματίες δεν τον ήθελαν.» Και θυμάμαι πως είχα μπερδευτεί δεν ήξερα αν πρέπει να πιστέψω τη μαμά μου ή τη δασκάλα μου. Όταν πήγα γυμνάσιο & άρχισα να σιχαίνομαι ότι είχε να κάνει με σκοτωμούς/βία ανεξαιρέτως εθνικής-ταξικης-οποιασδηποτε ταυτότητας, κατάλαβα ότι αυτό που έγινε δεν ήταν δίκαια μάχη αλλά συμβολική δολοφονία. Δεν ήταν εθνική γιορτή. Δεν ήταν καν γιορτή. Γενικά από το γυμνάσιο και μετά έπαψα να πιστεύω στις γιορτές οποιουδήποτε είδους τις θεωρώ ανούσιες αφορμές αργοσχολιας και καταναλωτισμού. Η 17 Νοέμβρη δεν είναι γιορτή. Η μάχη εναντίον της καταστολής και της φανερής ή της ‘φιλελεύθερης’ δικτατορίας συνεχίζεται καθημερινά και δεν χρειαζόμαστε τις κωλογιορτες σας για να το θυμόμαστε.
Ελένη Ελληνίδου 12/11/19 @eleni__ellinidou
