Mπορεί ο υπουργός Επικρατείας Γιώργος Γεραπετρίτης να προκάλεσε κύματα αυθόρμητου γέλιου στην Ολομέλεια με της Βουλής με τη δήλωσή του πως «τα σώματα ασφαλείας δεν απεσύρθησαν από τα νησιά, ολοκληρώθηκε το έργο τους», το φιλελέ σινάφι ωστόσο στην πλειονότητά του έχει αποδεχτεί τον εξευτελισμό του και επιδίδεται μέσω σε ΜΚΔ σε κατάρες, ύβρεις και απειλές πως “θα έρθει το ΣΔΟΕ και το ΣΕΠΕ” ή ακόμα και “το τουρκικό κράτος”.
Τη χαρακτηριστική αυτή ψυχραιμία επιδεικνύει και ο γνωστός μάρτυρας της παρρησίας Άρης Πορτοσάλτε, ο οποίος σε σημερινή του ανάρτηση διαπιστώνει οργισμένος πως “Η κυβέρνηση ηττήθηκε από τους ακραίους της αριστεράς, της δεξιάς και κάποιες ΜΚΟ στη διαχείριση του μεταναστευτικού”. Ως εδώ ο Πορτοσάλτε παπαγαλίζει τη θεωρία δύο άκρων που ακούσαμε και από τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη χθες, προσπαθώντας μάταια να παρουσιάσει τον παλλαϊκό ξεσηκωμό στα νησιά ως “υποκινούμενο” από “ακραίες” μειοψηφίες.
Στη συνέχεια, προσθέτει τη δική του, προσωπική νότα, ξεσηκώνοντας από το χρονοντούλαπο της ιστορίας την έκφραση “κατσαπλιάδες”, αναφερόμενος στους νησιώτες που όρθωσαν το ανάστημά τους στους πραιτωριανούς των ΜΑΤ. Δεν είναι παράξενο βέβαια που αστοί κονδυλοφόροι σε κάθε κίνηση του λαού η οποία θυμίζει έστω κι έναν μακρινό απόηχο ξεσηκωμού θυμούνται και ξορκίζουν τους χειρότερους εφιάλτες τους από τη δεκαετία του ’40. Εξάλλου και οι μέθοδοι που προτείνουν αντλούν τα πρότυπά τους ακριβώς από την ίδια περίοδο.
Έτσι λοιπόν, ο μαχητής της δημοκρατίας προτείνει στην κυβέρνηση “για να μην είναι ολοκληρωτικά αργά”, να “τολμήσει τώρα” κλειστά κέντρα σε ακατοίκητα νησιά, “λύση” που ήδη συζητείται εδώ και κάποιες μέρες και αναμένεται να έρθει έντονα στην επιφάνεια τώρα που αναμένεται εκτόξευση των προσφυγικών ροών μετά την απόφαση της Τουρκίας να ανοίξει τα σύνορά της στον τεράστιο πληθυσμό ξεριζωμένων που βρίσκεται στην επικράτειά της. Ακόμα και σε αυτό βέβαια, ο Πορτοσάλτε ήρθε δεύτερος και καταϊδρωμένος, αφού ο Τζήμερος εδώ και μέρες έχει προτείνει ολοκληρωμένο σχέδιο για την αξιοποίηση της Μακρονήσου ως φυλακής προσφύγων, έχοντας υπολογίσει ακόμα και τα τετραγωνικά που αναλογούν ανά πρόσφυγα. Όλα αυτά έχουν μικρή σημασία ωστόσο, όσο οι διαφορές μεταξύ παραδοσιακής ακροδεξιάς, ναζόφιλης νεοφιλελέ εκδοχής της και “σύγχρονου ευρωπαϊκού φιλελευθερισμού” γίνονται ολοένα και πιο δυσδιάκριτες, στις μεθόδους, στα μέσα και τη ρητορική, που είναι πιο φρέσκια κι από κιτάπι χωροφύλακα του ’50.
Πηγή: katiousa.gr
