Ο τάφος των ξεχασμένων
Δεν υπάρχει ίσως τίποτα πιο θλιβερό από το να πεθαίνεις μόνος και ξεχασμένος. Στις μεγαλουπόλεις όμως, όπως η Νέα Υόρκη, αποτελεί καθημερινό φαινόμενο.
Πρόσφατα τον γύρο του κόσμου έκαναν συγκλονιστικές εικόνες με φέρετρα-κουτιά να τοποθετούνται σε μαζικό τάφο.
Άνθρωποι που έχασαν τη μάχη με τον κορωνοϊό και δεν τους αναζήτησε κανείς, πτώματα που έμειναν στα αζήτητα ενός ψυγείου νεκροτομείου.
Τα υποδέχθηκε και αυτά, όπως εκατοντάδες χιλιάδες άλλα, το χώμα του νησιού Χαρτ.
Στα ανοιχτά των ακτών του Μπρονξ, το Χαρτ έχει πίσω του μια σκοτεινή ιστορία 150 ετών και αποτελεί την τελευταία κατοικία των ξεχασμένων της Νέας Υόρκης.
Αρχικά φιλοξένησε κάθε είδους απόκληρο που η κοινωνία ήθελε να τον κρατήσει μακριά της.
Αιχμάλωτοι πολέμου, κατάδικοι, βαριά άρρωστοι, αλκοολικοί, ναρκομανείς και άστεγοι πέρασαν από τα κτίρια του νησιού. Πολλοί από αυτούς δεν πήραν ποτέ το καράβι της επιστροφής.
Πλέον είναι ένας τεράστιος τάφος. Η «λύση» για εκείνους που, μετά το θάνατο, δεν αναζητά κανείς.
Καρδιά ή αρσενικό ελάφι;
Πριν την άφιξη των Ευρωπαίων αποίκων στο νησί έμεναν μέλη της φυλής Σιβανόι.
Το 1654 ο Άγγλος γιατρός Τόμας Πελ το αγόρασε από τους ιθαγενείς και παρέμεινε στην ιδιοκτησία της οικογένειας του έως το 1774. Στη συνέχεια άλλαξε χέρια πολλές φορές.
Στις αρχές του 1800 άρχισαν να διοργανώνονται εκεί αγώνες μποξ και το νησί έγινε γνωστό στην περιοχή της Νέας Υόρκης.
Αναφορικά με το όνομά του υπάρχουν δύο θεωρίες:
Η πρώτη αναφέρει ότι ονομάστηκε έτσι λόγω του σχήματος του. Αρχικά το όνομα του γραφόταν όπως η καρδιά (heart) και στη συνέχεια καθιερώθηκε χωρίς το «e».
Η άλλη θεωρία θέλει το νησί να έχει ονομαστεί έτσι γιατί εκεί έβρισκαν καταφύγιο πολλά ελάφια (hart στα αγγλικά σημαίνει αρσενικό ελάφι).
Τα ζώα πήγαν στο νησί μια εποχή που η θάλασσα είχε παγώσει και είχε συνδεθεί με την ηπειρωτική περιοχή. Παρέμειναν εκεί και αναπαράχθηκαν δημιουργώντας μεγάλα κοπάδια.
Κατά το 18ο αιώνα το νησί αναφέρεται και ως «Little Minneford» αλλά και «Spectacle Island» καθώς φιλοξενούσε διαφόρων ειδών θεάματα.
Φρίκη στον Εμφύλιο
Η πρώτη του δημόσια χρήση έγινε την εποχή του Αμερικάνικου Εμφυλίου. Χτίστηκαν γραφεία, κοιτώνες, μια βιβλιοθήκη και μια τεράστια αίθουσα και το 1864 ένα ατμόπλοιο μετέφερε στο νησί εκπαιδευόμενους στρατιώτες του πρώτου συντάγματος πεζικού εγχρώμων.
Την εποχή εκείνη υπήρχε διαχωρισμός ακόμα και στον στρατό και μαύροι και λευκοί δεν εκπαιδεύονταν μαζί. Οι εγκαταστάσεις μπορούσαν να φιλοξενήσουν έως και 3.000 και υπολογίζεται ότι πάνω από 50.000 άτομα εκπαιδεύτηκαν εκεί.
Στα τέλη του 1864 χτίστηκε στο νησί μια τεράστια φυλακή αιχμαλώτων πολέμου.
Εκεί μεταφέρθηκαν εκεί 3.413 στρατιώτες των Νοτίων και έμειναν για περίπου τέσσερις μήνες. Οι συνθήκες ήταν άθλιες και πέθαναν τουλάχιστον 235 άτομα.
Κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου στη νησί φτιάχτηκε το πρώτο νεκροταφείο και αρχικά θάφτηκαν εκεί 20 στρατιώτες των Βορείων.
Νήσος Χαρτ – Η σκοτεινή ιστορία του νεκροταφείου των απόκληρων της Νέας Υόρκης
Potter’s Field
Στις 27 Μαΐου 1868 ο δήμος της Νέας Υόρκης αγόρασε το μεγαλύτερο μέρος του νησιού από τον Έντουαρντ Χάντερ.
Από το 1869 χρησιμοποιήθηκε ως δημόσιο νεκροταφείο και ο πρώτος πολίτης που θάφτηκε εκεί ήταν η 24χρονη Λουίζα Φαν Σλίκε που είχε πεθάνει σε νοσοκομείο και κανείς δεν εμφανίστηκε να παραλάβει το πτώμα της.
Το νεκροταφείο των 180 στρεμμάτων έγινε γνωστό ως «City Cemetery» ή «Potter’s Field».
Άνθρωποι που πέθαιναν μόνοι τους, στους δρόμους, στα νοσοκομεία και έμεναν στα αζήτητα μεταφέρονταν και ενταφιάζονταν εκεί.
Κατά τη διάρκεια της επιδημίας κίτρινου πυρετού το 1870 χρησιμοποιήθηκε ως περιοχή καραντίνας ενώ το 1885 χτίστηκε στο νησί μια ψυχιατρική κλινική γυναικών γνωστή ως Pavilion αλλά και ένα σανατόριο για φυματικούς.
Το 1892 έγινε επέκταση και στα δύο για τις αυξανόμενες ανάγκες της πόλης.
Από το 1895 στο νησί λειτούργησε και φυλακή και έγινε περιοχή καταναγκαστικών έργων για ανήλικα αγόρια αλλά και ενήλικους κρατουμένους.
Με τον καιρό οι εγκαταστάσεις της φυλακής μεγάλωσαν και έφτασαν να φιλοξενούν 2.000 άτομα.
Το 1924 ο Τζον Χάντερ πούλησε τα 1,6 στρέμματα που είχε στο νησί σε έναν επιχειρηματία από τα Μπαρμπέιντος, τον Σόλομον Ράιλι. Αυτός αποφάσισε να φτιάξει ένα λούνα παρκ στο χώρο.
Ξεκίνησε να χτίζει τις εγκαταστάσεις και είχε αγοράσει ήδη τα καραβάκια που θα μετέφεραν τον κόσμο στο νησί όταν παρενέβη η τοπική κυβέρνηση.
Του τόνισαν ότι το πρότζεκτ του δεν μπορούσε να προχωρήσει με δεδομένο ότι στο νησί υπήρχε φυλακή και νοσοκομεία. Έτσι ο Ράιλι αποζημιώθηκε και σταμάτησε.
Το 1931 χτίστηκε στο νησί το πρώτο καθολικό εκκλησάκι ενώ λειτουργούσε σχολείο για τα παιδιά των εργαζομένων.
Αποθήκη ψυχών
Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ο πληθυσμός του Χαρτ μεταφέρθηκε στο νησί Ράικες. Οι εγκαταστάσεις χρησιμοποιήθηκαν ως στρατιωτική φυλακή.
Μετά τον πόλεμο το νησί παρέμεινε φυλακή ενώ το 1951 χτίστηκε ένα άσυλο αστέγων και αλκοολικών το οποίο έφτασε να φιλοξενεί έως και 2.000 άτομα και λειτούργησε έως το 1954.
Μετά το 1955 στο άσυλο παρέμειναν μόνο οι αλκοολικοί. Την επόμενη χρονιά στο Χαρτ χτίστηκαν στρατιωτικά σιλό και μεταφέρθηκαν εκεί πύραυλοι. Τους απέσυραν το 1974.
Το 1959 χτίστηκε κοντά στις φυλακές ένα γήπεδο μπέιζμπολ 2.200 θέσεων το οποίο πήρε το όνομα Kratter Field από το όνομα του επιχειρηματία Μάρβιν Κρέιτερ που δώρισε τα καθίσματα τα οποία αγόρασε από το υπό κατεδάφιση στάδιο Έμπετς.
Το γήπεδο πλέον έχει καταστραφεί.
Η φυλακή του νησιού Χαρτ έκλεισε το 1966 λόγω αλλαγών στον ποινικό κώδικα. Παρέμεινε όμως σε λειτουργία ένα κέντρο απεξάρτησης ναρκομανών το οποίο φιλοξενούσε 350 άτομα. Έμεινε γνωστό ως Phoenix House και έκλεισε τελικά το 1977.
Το Χαρτ τον καιρό του AIDS
Μέσα στα επόμενα χρόνια υπήρξαν πολλές προτάσεις για την εκμετάλλευση του νησιού αλλά καμία δεν υλοποιήθηκε. Το νεκροταφείο παρέμεινε σε λειτουργία και επεκτεινόταν.
Στις αρχές του 1980 θάβονταν εκεί άτομα που έχασαν την μάχη με το AIDS.
Αρχικά τοποθετούνταν σε ξεχωριστούς τάφους αλλά όταν ξεκαθαρίστηκε ότι ο ιός δεν μεταδίδεται μέσω πτωμάτων θάβονταν και αυτοί με τους υπόλοιπους.
Το 1985 το πρώτο παιδί-θύμα του AIDS στη Νέα Υόρκη θάφτηκε σε ξεχωριστό τάφο με πέτρινη επιγραφή που αναφέρει «SC (special child) B1 (Baby 1) 1985».
Γενικότερα χιλιάδες θύματα του ιού έχουν θαφτεί στο Χαρτ.
Μετά και την εμφάνιση του AIDS το νησί Χαρτ οριστικοποιήθηκε ως το μέρος που θα αποτελεί την τελευταία κατοικία των ξεχασμένων της Νέας Υόρκης.
Υπήρξαν κάποια πρωτοβουλίες για να αναστηλωθούν κάποια κτίρια αλλά δεν υλοποιήθηκαν.
Νήσος Χαρτ – Η σκοτεινή ιστορία του νεκροταφείου, παιδιών, μεταναστών και απόκληρων
Οι ταφές γίνονται ομαδικά και τα μωρά τοποθετούνται σε ξεχωριστό χώρο από τους ενήλικους.
Μπαίνουν σε ομαδικούς τάφους με βάθος ικανό να χωράει πέντε φέρετρα. Στο κάθε τάφο μπαίνουν συνολικά 1.000 μωρά.
Όσον αφορά τους ενήλικες ο ομαδικός τάφος έχει βάθος που να καλύπτει τρία φέρετρα και συνολικά χωρητικότητα για 150.
Στο κάθε φέρετρο που ουσιαστικά είναι ένα ξύλινο κουτί αναγράφεται ένα αριθμός, η ηλικία του ατόμου, η εθνικότητα του και το μέρος που βρέθηκε ή παραλήφθηκε το πτώμα του.
Τις ταφές κάνουν τρόφιμοι των φυλακών του νησιού Ράικες και παίρνουν 50 σεντ την ώρα για την εργασία τους.
Δεν γίνεται κάποια θρησκευτική τελετή και σε κάθε μαζικό τάφο υπάρχει μια τσιμεντένια επιγραφή. Παλιότεροι τάφοι που έχουν ξεπεράσει τα 25-30 χρόνια ανοίγονται με εκσκαφτικά μηχανήματα και χρησιμοποιούνται εκ νέου.
Το 2012 ο τυφώνας Σάντι προκάλεσε τεράστιες ζημιές στο Χαρτ με αποτέλεσμα να αποκαλυφθούν πολλοί σκελετοί.
Καλύφθηκαν πρόχειρα και ένα πρότζεκτ προστασίας των ακτών, που έχει ψηφιστεί από το 2015, δεν έχει ακόμα υλοποιηθεί.
Περίπου οι μισές ταφές που έχουν γίνει στο νησί αφορούν παιδιά που πέθαναν στα νοσοκομεία κατά τη γέννα ή λίγο μετά από αυτή.
Ειδικά στο παρελθόν ήταν πολύ συχνό το φαινόμενο οι μητέρες να υπογράφουν τη λεγόμενη «δημοτική ταφή» για να μεταφερθούν τα πτώματα στο νησί Χαρτ.
Οι ενήλικες είναι στην πλειοψηφία τους μετανάστες τους οποίους δεν αναζήτησε κανείς και άστεγοι, πόρνες ή ναρκομανείς.
Κανείς δεν γνωρίζει πόσοι ακριβώς έχουν ταφεί στο νησί Χαρτ. Κάποιες έρευνες που έχουν γίνει αναφέρουν ότι έχουν ξεπεράσει προ πολλού το ένα εκατομμύριο καθώς το 1958 τα στοιχεία μιλούσαν για πάνω από 500.000.
Μεγάλο μέρος των αρχείων καταστράφηκε σε μια φωτιά το 1977.
Ανεπίσημα στοιχεία αναφέρουν ότι κατά μέσο όρο τα τελευταία χρόνια θάβονται στο Χαρτ 1.500 με 2.000 άτομα.
Στο νησί υπάρχει πρόσβαση μόνο με καράβι και για να το επισκεφτείς πρέπει να πάρεις ειδική άδεια από το δήμο της Νέας Υόρκης.
Το 1994 ιδρύθηκε το «Hart Island Project» το οποίο συγκεντρώνει και ψηφιοποιεί όλα τα αρχεία του νεκροταφείου που έχουν διασωθεί και διευκολύνει την πρόσβαση σε άτομα που έχουν κάποιο συγγενή θαμμένο στο Χαρτ και θέλουν να το επισκεφθούν.
Με την επιδημία του κορωνοϊού να σαρώνει τη Νέα Υόρκη ήδη δεκάδες πτώματα έχουν μεταφερθεί και ταφεί εκεί.
Πηγή: Janus.gr
Την πρώτη φορά που έπεσε στην αντίληψή μας η νήσος Χαρτ ήταν πριν από σχεδόν 20 χρόνια βλέποντας την εξαιρετική ταινία «Don’t Say a Word» (Μην πεις κουβέντα), με πρωταγωνιστές τον Μάικλ Ντάγκλας και την Μπρίτανι Μέρφι…
Πηγή: https://www.rovespieros.gr
