Τον λένε Σπάιντερμαν. Είναι έξι. Αν τον ρωτήσεις πώς σε λένε αυτό απαντάει.
Έχασε το πατέρα του σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης. Ήταν μπροστά όταν πέθανε. Από τότε δεν θέλει το όνομά του, αποφάσισε ότι τον λένε Σπάιντερμαν.
Του αρέσει η κρύα σοκολάτα και τα πατατάκια. Ζει εδώ κάπου δίπλα σ ενα σπίτι, με τη μαμά και την αδερφή του.
Πέρασαν δυο χρόνια, τώρα έχουν μπροστά τους μια έξωση και κόψιμο χρημάτων.
Δε ξέρουν τί θα κάνουν.
Ο Σπάιντερμαν όταν τον ρωτάς που είναι ο πατέρας σου, σου δείχνει ψηλά. Μπαμπάς, ψηλά. Η πρώτη λέξη που έμαθε στα ελληνικά ήταν «λουίζα», τη μέρα που γνωριστήκαμε, γιατί έκοβε φυλλαράκια λουίζας από μια γλάστρα σε ένα καφέ, και τα πέταγε στον ουρανό. Στο μπαμπά του.
Βγαίνουμε βόλτα.
Ο Σπάιντερμαν χορεύει. Κάνει με το σώμα του τον Χάλκ, τον Μπάτμαν, τους Πάουερ Ρέιντζερς, τους Νίντζα. Έχει μάθει ελληνικά πια, σου λέει κοίτα. Ανοίγει τα χέρια και γίνεται υπερήρωας. Χορεύει.
Ανοίγει τα χέρια και χωράει μέσα τους όλο τον κόσμο, και ‘μας μαζί.
Πηγή: Facebook/NoBorders
