Του Μάριου Αυγουστάτου
Μετά από δεκαετίες εγκληματικής δράσης, επιθέσεων και δολοφονιών, η Χρυσή Αυγή καταδικάστηκε και οι επτά του πολιτικού συμβουλίου της καταδικάστηκαν για διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης. Οι δεκάδες χιλιάδες των αντιφασιστών/στριών διαδηλωτών/τριών έξω από το Εφετείο «επικύρωσαν» μια μεγάλη νίκη του αντιφασιστικού κινήματος. Είναι η στιγμή της πολιτικής δικαίωσης για τον Παύλο, τον Σαχζάτ, για όλα τα θύματα της φασιστικής βίας, για τις οικογένειες που υπέφεραν και θα ζουν με την οδύνη της απώλειας των αγαπημένων τους ανθρώπων. Είναι η στιγμή της δικαίωσης και της υπερηφάνειας για κάθε άνθρωπο που στάθηκε απέναντι στο φασισμό.
Πώς φτάσαμε όμως ως εδώ; Η προϊστορία των φασιστικών οργανώσεων στην Ελλάδα είναι πλούσια και διδακτική.
Οι πολιτικοί πρόγονοι της ΧΑ
Οι φασιστικές οργανώσεις στην Ελλάδα έχουν (προ)ιστορία. Κάποιες χαρακτηριστικές περιπτώσεις:
Η ΕΕΕ (Εθνική Ένωσις «Ελλάς»), αντικομμουνιστική αντισημιτική οργάνωση (έτος ίδρυσης 1927), που έγινε γνωστή με το πογκρόμ στην εβραϊκής συνοικία του Κάμπελ στη Θεσσαλονίκη. Αυτοδιαλύθηκε επί Μεταξά, αλλά επανασυστήθηκε το ’41 και έδρασε ως συνοδοιπόρος των ναζί.
Τα τάγματα ασφαλείας (Γερμανοτσολιάδες ή Ράλληδες) (έτος ίδρυσης 1943). Στρατιωτικές ομάδες με την υποστήριξη των ναζί αλλά και κάποιων ντόπιων… ακροκεντρώων της εποχής, που ο κύριος ρόλος τους ήταν η καταπολέμηση του ΕΛΑΣ.
Η ένοπλη «Οργάνωση Χ» (Χίτες). Ιδρύθηκε στη διάρκεια της Κατοχής από τον Γ. Γρίβα. Στα Δεκεμβριανά οι Χίτες συγκρούστηκαν με τον ΕΛΑΣ και σώθηκαν από τα βρετανικά άρματα. Συμμετείχε στη λευκή τρομοκρατία εναντίον αριστερών και δημοκρατικών στην μετά Βάρκιζα εποχή. Πήρε μέρος και σε εκλογές, με παταγώδη αποτυχία.
Το κόμμα «4η Αυγούστου». Νεοφασιστική αντικομμουνιστική ομάδα με αρχηγό τον Κ. Πλεύρη (ιδρύθηκε το 1965). Σχετιζόταν με μέλη της ΕΚΟΦ (φασιστική οργ. νέων, αρχικά σπουδαστικός βραχίονας της ΕΡΕ (το κόμμα της προδικτατορικής Δεξιάς, πρόγονος της ΝΔ), αλλά αυτονομήθηκε πλήρως και της Νεολαίας ΕΡΕ. Με οργανωτική δομή παρόμοια με της ΧΑ, με «σιδηρά πειθαρχία», πυρηνάρχες, ομαδάρχες και φαλαγγάρχες και με «σύμμαχο» τον Κ. Μανιαδάκη (ο «χασάπης» υπουργός Ασφαλείας του Μεταξά, φίλος του Χίμλερ και πολιτικός «πατέρας» του πατρός Πλεύρη και του Μιχαλολιάκου). Το 1977, εν μέσω Μεταπολίτευσης και με πάμπολλες διώξεις εις βάρος του, ανέστειλε τη λειτουργία του.
Αυτές τις ομάδες θεωρούν -και είναι- πολιτικούς «προγόνους» τους οι χρυσαυγίτες.
Το «κεφάλαιο» Χρυσή Αυγή
Ο Μιχαλολιάκος ξεκίνησε την «καριέρα» του στη διάρκεια της χούντας, σαν νεολαίος της «4ης Αυγούστου» και (υποστηρίζει ότι) συμμετείχε σε μια ομάδα ατόμων που στα γεγονότα του Πολυτεχνείου ήθελαν -αλλά δεν το κατάφεραν- να μπουκάρουν και να διώξουν τους φοιτητές που είχαν εξεγερθεί εναντίον της χούντας.
Στη Μεταπολίτευση, έβαζε βόμβες σε προβολές προοδευτικών ταινιών, με δεκάδες τραυματισμούς, κάποιοι απ’ αυτούς βαρύτατα. Συνελήφθη με κατηγορίες ικανές να πάει ακόμα και ισόβια, αλλά τη γλίτωσε με 13 μήνες φυλάκιση για… παράβαση του νόμου «περί όπλων και εκρηκτικών υλών» (πλημμέλημα αντί για κακούργημα), «δίνοντας» 8 συνεργάτες του, που οι ποινές τους κυμάνθηκαν από 5 μέχρι 12 χρόνια φυλάκιση.1
Ίδρυσε τη Χρυσή Αυγή το 1980, ως οργάνωση με ναζιστική ιδεολογία, συσπειρωμένη γύρω από την έκδοση του ομώνυμου περιοδικού. Το 1984 ο πρώην δικτάτορας Παπαδόπουλος μέσα από τη φυλακή τον διόρισε γραμματέα της νεολαίας της ΕΠΕΝ. Διάδοχός του σε αυτό το πόστο ήταν το «εκλεκτό» στέλεχος της (ακρο)δεξιάς πολυκατοικίας Μάκης Βορίδης.
Δεκαετία ’90: η «εξωστρεφής» παρουσία
Από μια κλειστή γκρούπα το 1980 γύρω από το ομώνυμο περιοδικό, μετεξελίσσεται σε οργάνωση στα μέσα της δεκαετίας ’90.
Καθόλου τυχαίο: η τριετία ’90 – ’93 είναι τα χρόνια της κυβέρνησης του πατρός Μητσοτάκη και του εθνικιστικού ντελίριου για το Μακεδονικό.
Η ελληνική άρχουσα τάξη, διεκδικώντας τον ρόλο του αφεντικού των Βαλκανίων στην περίοδο μετά τη διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, ενεργοποιεί το χαρτί του εθνικισμού με αφορμή το όνομα της Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Την τριετία αυτή προβλήθηκε ο φασίστας Κ. Πλεύρης σαν «ειδήμονας» επί του θέματος στα ΜΜΕ. Την περίοδο αυτή, με κυβερνητική ανάθεση, εκφώνησε ομιλίες μέχρι και σε… σχολεία.
Οργανώνονται τα γνωστά εθνικιστικά συλλαλητήρια σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα στα οποία καλεί επίσημα η ΝΔ και σιγοντάρει το ΠΑΣΟΚ και στα οποία πρωτοστατούν η Εκκλησία, παραθρησκευτικές οργανώσεις, ακροδεξιές ομάδες, όλος ο φαιοκίτρινος συρφετός. Χιλιάδες μαθητές υποχρεώνονται να συμμετάσχουν με «εκδρομές», χωρίς ουσιαστικά να ξέρουν πού πάνε.
Στο κλίμα αυτής της συγκυρίας, η Χ.Α κάνει δημόσια την εμφάνισή της ως το πιο «ριζοσπαστικό» εθνικιστικό κομμάτι, με δολοφονικές επιθέσεις στο τέλος των συλλαλητηρίων.
Το κίνημα έδωσε άμεση και μαζική απάντηση. Στα περισσότερα σχολεία που εμφανίζονται προσπαθώντας να πουλήσουν τη φυλλάδα τους, διώχνονται από τους μαθητές, που έχουν ακόμα «αέρα στα πανιά τους» από τις μαζικές καταλήψεις των προηγούμενων χρόνων. Τον Νοέμβριο του ‘93, στο κέντρο της Αθήνας γίνεται μαζική διαδήλωση δεκάδων χιλιάδων μαθητών με συνθήματα «Να κλείσουν τα γραφεία της Χρυσής Αυγής» και «Ποτέ ξανά φασισμός» μετά από χάραγμα σβάστικας σε μαθήτρια.
Μαζεύτηκαν ένα διάστημα (με λίγες εξαιρέσεις, αφού το πάλεψαν από τότε να χτίσουν «Άγιους Παντελεήμονες» σε περιοχές μεταναστών, με επανειλημμένες επιθέσεις). Στη συνέχεια, επανεμφανίζονται μαζί με τα ΜΑΤ, σαν «αγανακτισμένοι πολίτες», κατά διαδηλωτών.
Τον Απρίλη του ’96 πραγματοποιούν οργανωμένη επίθεση σε μέλη της ΟΣΕ, τραυματίζοντας κάποιους σοβαρά. Το 1998, σε μία από τις δίκες για τη συγκεκριμένη επίθεση πραγματοποιείται η δολοφονική επίθεση εναντίον του αγωνιστή φοιτητή Δημήτρη Κουσουρή (μέλος του ΝΑΡ), από τον υπαρχηγό της ΧΑ Αντώνη Ανδρουτσόπουλο (τον διαβόητο «Περίανδρο»). Επτά ολόκληρα χρόνια παρέμενε ασύλληπτος (οι σχέσεις της ΧΑ και του ίδιου με την αστυνομία είναι γνωστές), διέφευγε ως το 2005 που παραδόθηκε αναγκάζοντας τη ΧΑ για ένα διάστημα να ανακοινώσει αναστολή της δράσης της.
Από το 0,29% του 2009 ως το 7% του 2012
Μέχρι τα τέλη των ‘00ς απέτυχε να μαζικοποιηθεί και η συμμετοχή της στις εκλογές ήταν αναιμική. Ενδεικτικά πήρε 0,07% το 1996 και 0,29% το 2009. Όμως στις εκλογές του Μάιου του 2012 έφτασε το 6,97% και στις επόμενες πέντε αναμετρήσεις πέτυχε εκλογικά ποσοστά από 6,28% έως 9,39%.
Το 2008-9 η ΧΑ επέλεξε την περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα στην Αθήνα σαν ορμητήριο για να οικοδομήσει ένα «υπόδειγμα» μαζικής φασιστικής δράσης. Εκεί δρούσαν τοπικά και μη μέλη, ακόμα και από κοντινές πόλεις. Με όχημα την ξενοφοβία, οργάνωναν επιθέσεις σε μετανάστες, κρυμμένοι πίσω από σχήματα «αγανακτισμένων κατοίκων», με αποτέλεσμα η περιοχή να γίνει σταδιακά φασιστικό άβατο.
Έτσι, στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2010 στον Δήμο Αθηναίων πήραν 5,29%, με τον Μιχαλολιάκο να εκλέγεται δημοτικός σύμβουλος. Το 2012 στις εθνικές εκλογές έφτασαν στο 7%, μπαίνοντας στο Κοινοβούλιο με 18 έδρες.
Τα αίτια της ανόδου
Τα βασικά αίτια αυτής της εκρηκτικής ανόδου ήταν:
1. Η οικονομική κρίση του καπιταλισμού και η βίαιη λιτότητα των μνημονίων σε συνδυασμό με την απαξίωση του παραδοσιακού πολιτικού προσωπικού και του πολιτικού συστήματος.
2. Ο θεσμικός ρατσισμός του ελληνικού κράτους, που για δεκαετίες ήταν στο προσκήνιο, από το «Αλβανέ, δεν θα γίνεις έλληνας ποτέ» μέχρι το φράχτη του Έβρου, τις επαναπροωθήσεις, τις «σκούπες» και το σύνολο των αντιμεταναστευτικών πολιτικών.
2. Ο ρόλος των συστημικών ΜΜΕ, που και τους «ξέπλεναν» συστηματικά (λάιφστάιλ φωτογραφήσεις Κασιδιάρη) και τους «έπαιζαν» ανοιχτά (συχνότατη παρουσία της Σκορδέλη στην τιβι σαν «αγανακτισμένη κάτοικος», προβολή του «κοινωνικού» τους έργου -συσσίτια «μόνο για Έλληνες», «συνοδεύουμε τη γιαγιά στο ΑΤΜ» κ.λπ.).
3. Ο ρόλος της αστυνομίας, που για πολλές δεκαετίες όχι μόνο έκανε ξεκάθαρα πλάτες στη ΧΑ αλλά και δρούσαν μαζί.
Το σύστημα βλέποντας την άνοδο του κινήματος και της Αριστεράς την περίοδο ‘10-’12 είχε απεγνωσμένα ανάγκη ένα «αντίβαρο». Η ακροδεξιά ανέκαθεν ήταν ένα (μονοψήφιο) ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας, είτε ενσωματωμένη στη μεγάλη δεξιά παράταξη της ΝΔ είτε κάποιες περιόδους με την ΕΠΕΝ και το ΛΑΟΣ, το ακροδεξιό κόμμα φασιστών με γραβάτα. Ο κόσμος της ακροδεξιάς όμως, ειδικά μετά τη συμμετοχή του ΛΑΟΣ το 2011 στην κυβέρνηση Παπαδήμου, ριζοσπαστικοποιήθηκε και πήγε προς τη ΧΑ.
2012: μπαίνουν στη Βουλή και νιώθουν άτρωτοι
Η Αλέκα Παπαρήγα είχε πει (πριν το Μάιο του ‘12): «μόλις μπουν οι ναζιστές στη Βουλή θα φορέσουν γραβατούλες και ταγεράκια και θα γίνουν καλά παιδιά». Η… διορατικότητα αυτής της δήλωσης έχει μείνει μνημειώδης – όπως και οι ανάλογες σταλινικών ηγετών του Μεσοπολέμου, που προέβλεπεαν ότι μόλις επικρατήσει ο ναζισμός θα έρθει η ώρα… των ΚΚ! Αναγκάστηκε βέβαια να την ανασκευάσει αργότερα…
Η ΧΑ το 2012 πήρε ψήφους όχι μόνο στις περιοχές που παραδοσιακά είχε δύναμη η ακροδεξιά, αλλά και σε εργατικές περιοχές. Στο Πέραμα π.χ., περιοχή με ήδη τεράστια προβλήματα φτώχειας και ανεργίας, που τα μνημόνια βάθυναν ως την απελπισία, σε συνδυασμό με την απουσία της Αριστεράς ή την προβληματική της στάση («έλα μωρέ, κάτι γελοίοι γραφικοί είναι, δεν κινδυνεύουμε», «μην ασχολείστε, τους κάνετε διαφήμιση» και «μη λέμε για μετανάστες, χάνουμε ψήφους»).
Μετά τον Άγιο Παντελεήμονα, μία από τις κομβικές επιλογές τους ήταν η Νίκαια. Ήταν το στρατηγείο των επιχειρήσεων του Πειραιά και καθόλου τυχαία έπαιξε κεντρικό ρόλο στις περισσότερες επιθέσεις που περιλήφθηκαν στη δίκη.
Από το 2011 ξεκίνησε το στήσιμο της τοπικής της Νίκαιας, με επίσημα εγκαίνια τον Ιούνιο του ’12, με παρόντα τον Κασιδιάρη, ο οποίος λίγες ώρες πριν είχε επιτεθεί μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες σε Κανέλλη – Δούρου. Η Νίκαια ήταν περιοχή εργατική και παραδοσιακά «κόκκινη». Καθώς ο κόσμος ριζοσπαστικοποιούνταν μαζικά προς τα αριστερά, αυτό «έπρεπε» να σπάσει. Από τις χαρακτηριστικές «δράσεις» ήταν τα μοιράσματα τροφίμων «μόνο για Έλληνες», σε αγαστή συνεργασία με μεγαλοψαρά απ’ το Πέραμα, που έβγαινε κάθε βδομάδα στη λαϊκή και προέτρεπε σε πογκρόμ εναντίον των Αιγύπτιων αλιεργατών. Κάτι που δεν άργησε να συμβεί…
Στις 12 Ιούνη 2012 πραγματοποιήθηκε η επίθεση στους Αιγύπτιους αλιεργάτες στο Ικόνιο Περάματος: Οι τρεις που ήταν μέσα στο σπίτι απέφυγαν την επίθεση, ο τέταρτος όμως, ο Αμπουζίντ Εμπάρακ του Αμπουζίντ, πατέρας 3 παιδιών, βρέθηκε με βαρύτατο διπλό κάταγμα στα ρινικά οστά της κάτω γνάθου. Την επίθεση είχε προαναγγείλει λίγες ώρες πριν ο Λαγός σε ομιλία του στην καφετέρια «Αίνιγμα» στο Πέραμα. Την ανέβασαν στο youtube και το κατέβασαν το πρωί μετά την επίθεση, αλλά διασώθηκε από κόσμο του κινήματος.2
Η ασυδοσία με την οποία πραγματοποιούσαν πογκρόμ σε μετανάστες και επιθέσεις σε αγωνιστές/ίστριες, οι «πλάτες» από την κυβέρνηση (με τον Μπαλτάκο, γραμματέα του Σαμαρά, να συνομιλεί με τον Κασιδιάρη σαν να ήταν παλιοί καλοί φίλοι) και η συνενοχή, κάλυψη και συνεργασία της αστυνομίας σχεδόν παντού, το αλώνισμα των γειτονιών από τα τάγματα εφόδου, τους έκανε να νιώθουν άτρωτοι.
Σεπτέμβριος του 2013: «υπερ-εξάπλωση»
και αρχή του τέλους
Στις 17 Γενάρη τα ξημερώματα, δύο μέλη της ΧΑ δολοφόνησαν τον Σαχζάτ Λουκμάν. Στις 6.5.2019 καταδικάστηκαν τελεσίδικα σε κάθειρξη 21 ετών και 5 μηνών καθένας.
Το βράδυ της 12ης Σεπτεμβρίου 2013, τάγμα εφόδου, επιτέθηκε δολοφονικά σε βάρος συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ, λίγα μέτρα από την πύλη της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης στο Πέραμα. Ο απολογισμός: εννέα βαριά τραυματίες, που μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο.
15 Σεπτέμβρη 2013, το κρίσιμο πολιτικό λάθος: εκατοντάδες χρυσαυγίτες και όλη η ΚΟ πλην Μιχαλολιάκου, έφτασαν στον Μελιγαλά, στο μνημόσυνο για τα θύματα της «πηγάδας». Στη διάρκεια της εκδήλωσης προπηλάκισαν μέλη άλλων ακροδεξιών οργανώσεων, γρονθοκόπησαν έναν αποχωρήσαντα από τη ΧΑ, ο Παναγιώταρος έδιωξε από το βήμα τον δεξιό δήμαρχο Μελιγαλά, και ανέλαβαν τη συνέχεια της εκδήλωσης, στέλνοντας το μήνυμα ότι αυτοί κάνουν κουμάντο πλέον στην (ακρο)δεξιά πολυκατοικία. Αυτή η κίνηση έκρουσε τα πρώτα καμπανάκια στη ΝΔ.
Μόλις λίγες μέρες μετά, το βράδυ 17 προς 18 Σεπτέμβρη, ήρθε η δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τον Ρουπακιά. Από ό,τι αποδείχτηκε περίτρανα στη δίκη, σε συνεννόηση και εν γνώσει και σε συνεννόηση με την ηγεσία.
Το αντιφασιστικό κίνημα απάντησε άμεσα με διαδηλώσεις, μαζικότερες από ποτέ, που σε συνδυασμό με την πολιτική πίεση που ένιωθε η ΝΔ με τα γεγονότα στον Μελιγαλά, άνοιξαν τα συρτάρια του Δένδια με τις δικογραφίες για τα 32 εγκλήματα της ΧΑ. Ακολούθησαν οι συλλήψεις και μετά από πολλούς μήνες προπαρασκευαστικών εργασιών οδηγηθήκαμε το 2015 στη δίκη.
Η δίκη: η μάχη του αντιφασιστικού κινήματος…
Πεντέμισι χρόνια κράτησε, η σημαντικότερη πολιτική δίκη στην Ελλάδα μετά τη μεταπολίτευση και η σημαντικότερη δίκη ναζί μετά τη δίκη της Νυρεμβέργης. Παρόλο που είναι νωρίς ακόμα για να εκτιμήσουμε πλήρως το μέγεθος της πολιτικής επιρροής μιας δίκης τέτοιου βεληνεκούς, το αποτύπωμά της είναι ήδη ξεκάθαρο σε κάποια σημεία, που αξίζει να επισημανθούν.
Η δίκη έγινε σε συνθήκες υποβαθμισμένης δημοσιότητας, με απαγορευμένη τη ραδιοτηλεοπτική μετάδοση -εφόσον δεν συμφωνούν όλοι οι παράγοντες-, χωρίς υποχρεωτική την τήρηση και απομαγνητοφώνηση πρακτικών που θα συνέβαλλε στη δημοσιότητα και με πολλούς περιορισμούς στη βιντεοσκόπηση και τη φωτογράφηση. Η δημοσιότητα διασώθηκε χάρη στις προσπάθειες ελάχιστων μέσων (έντυπων και ηλεκτρονικών) που έκαναν συστηματική καταγραφή.
Η δίκη ήταν βαθιά πολιτική, παρόλο που ο χαρακτήρας της μέσα στην αίθουσα έγινε προσπάθεια να παραμείνει ποινικός. Δεν δικάστηκαν γενικά και αόριστα «ιδέες» εξ ονόματος μιας «αντιδημοκρατικής» μεθόδευσης – και το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη είχε ρατσιστικές θέσεις, δεν οδηγήθηκε όμως ποτέ σε δίκη (αν και θα μπορούσε κάλλιστα, με την κατηγορία της ηθικής αυτουργίας). Όμως, η προσπάθεια να προσλάβει από όλους τους «θεσμικούς» παράγοντες να προσλάβει η δίκη «ποινικό χαρακτήρα» ανέδειξε τις πολιτικές προεκτάσεις: για πρώτη φορά στη χώρα μας αναδεικνύεται η ναζιστική ιδεολογία ως κίνητρο εγκληματικών πράξεων, όπως για πρώτη φορά ένα πολιτικό κόμμα βρέθηκε ενώπιον της δικαιοσύνης με την κατηγορία της εγκληματικής οργάνωσης.
Κατά διαστήματα ακούστηκαν απόψεις που αμφισβήτησαν, έως και υποτίμησαν, την αξία της δίκης, ως μη αποτελεσματικό μέσο στη μάχη κατά του φασισμού. Πολλά κομμάτια του κινήματος θεώρησαν ότι ήταν κάτι «θεσμικό» και οι φασίστες επειδή ο φασισμός τσακίζεται μόνο στον δρόμο. Υπήρχε επίσης η άποψη ότι δικάζοντας τη ΧΑ, θα ανοίξει ο «ασκός του Αιόλου» για αντίστοιχες δίκες κατά οργανώσεων της Αριστεράς.
Συμφωνούμε ότι πράγματι οι μάχες δίνονται ΚΑΙ στον δρόμο και την κοινωνία και σε τελική ανάλυση κρίνονται εκεί, αλλά θα ήταν τεράστιο λάθος να υποτιμηθεί η αξιοποίηση των όποιων θεσμικών παραθύρων και δυνατοτήτων για να μεγιστοποιηθεί η πίεση πάνω στους φασίστες αλλά και σε όσους τους καλύπτουν. Όταν μάλιστα είναι από τις λίγες φορές που το κράτος αναγκάζεται να στραφεί ενάντια σε έναν παραδοσιακό -τουλάχιστον όποτε τον χρειάζεται- σύμμαχό του. Εξάλλου, το κράτος και οι δυνάμεις καταστολής δεν χρειάστηκαν ποτέ «δεδικασμένα» για να κυνηγήσουν αγωνιστές/τριες της Αριστεράς και των κινημάτων. Τα κατασκεύαζαν και τα κατασκευάζουν κατά το δοκούν και είναι υπόθεση συγκυριών και συσχετισμού δυνάμεων αν, πότε και με ποια αποτελεσματικότητα θα το κάνουν.
Η μάχη που δόθηκε από την Πολιτική Αγωγή ήταν εξόχως πολιτική, απόλυτα επιτυχημένη και αποτελεσματική, ώστε να καταδειχτεί ο ναζιστικός χαρακτήρας της Χρυσής Αυγής αλλά και ο ρόλος της ιδεολογίας της ως κινήτρου για εγκληματικές ενέργειες.
Η μάχη του ακροατηρίου κερδήθηκε πλήρως. Σε όλες τις δικάσιμες υπήρχε κόσμος του κινήματος. Οι ναζί ήρθαν λίγες φορές, ίσα για να χαιρετίσουν ναζιστικά και να προκαλέσουν. Όλοι και όλες θυμόμαστε το «πού είναι ο Παύλος σου τώρα;» προς την τραγική μάνα, Μάγδα Φύσσα, η οποία αναδείχθηκε σε εμβληματική μορφή και «ηρωίδα» αυτής της πολυσήμαντης πολιτικής μάχης.
Το άμεσο αποτέλεσμα είναι ότι κανείς δεν μπορεί πλέον να επικαλεστεί άγνοια, κανείς δεν μπορεί να πει «ναι μεν, αλλά», κανείς δεν μπορεί να μην αναγνωρίζει τις φασιστικές ιδέες πίσω από όλη τη ψευτο-αντισυστημική ρητορεία τους.
…και η νίκη
Το αντιφασιστικό κίνημα ήταν ο κύριος παράγοντας αυτής της εξέλιξης. Δευτερευόντως, το γεγονός ότι η ΝΔ θεώρησε πως οι ναζί όχι μόνο δεν ήταν «χρήσιμοι» και «απαραίτητοι» αλλά πλέον ήταν επικίνδυνοι γιατί «έκοβαν» ψήφους και ακόμη περισσότερο αμφισβητούσαν ευθέως τη νεοδημοκρατική ηγεμονία στη «δεξιά πολυκατοικία». Στο πλαίσιο αυτό, για τέτοιους λόγους και «εξ ανάγκης» η ΝΔ αναγκάστηκε, πέρα από τις συλλήψεις και το «δέσιμο» του κατηγορητηρίου, να πάρει μέτρα, να διακόψει τη ροή κρατικού χρήματος προς τη ΧΑ κ.λπ.
Αυτό οδήγησε σε οργανωτική καθίζηση τη ΧΑ. Μετά το πρώτο κύμα μελών που κρύβονταν φοβούμενοι τις διώξεις, άρχισαν να κλείνουν τα γραφεία το ένα πίσω από το άλλο. Η διαρκής καθίζηση οδήγησε στον εκλογικό καταποντισμό το 2019 και τον αποκλεισμό της από το Κοινοβούλιο.
Στο τέλος διασπάστηκε και ο ηγετικός πυρήνας: Λαγός – Κασιδιάρης έκαναν τα δικά τους «κόμματα», που δεν έχουν καμία πολιτική ουσία, καθώς δεν διαφοροποιήθηκαν στο ελάχιστο… προγραμματικά. Απλά ελιγμοί για να σώσουν τα τομάρια τους και μάλιστα εν μέσω πανικού.
Στις 7 Οκτώβρη, μέρα της ανακοίνωσης της απόφασης του δικαστήριου, οι δεκάδες χιλιάδες που βρέθηκαν στον δρόμο και κατέλαβαν τη λεωφόρο Αλεξάνδρας από την Κηφισίας μέχρι και το Πεδίο του Άρεως, ύψωσαν το πραγματικό τείχος ενάντια στον φασισμό. Σε αυτή την «ετυμηγορία» χρωστάμε τη συνολική καταδίκη των ναζί, σε αυτή χρωστάμε την ετυμηγορία του δικαστηρίου. Μια πλειοψηφική απόφαση που ξεδιπλώθηκε σε όλη τη χώρα και πέρα από αυτήν, για να κορυφωθεί με την ιστορική αντιφασιστική συγκέντρωση, την μεγαλύτερη των τελευταίων χρόνων.
Η ΧΑ τελείωσε, ο αγώνας δεν τελειώνει εδώ
Η δίκη ολοκληρώθηκε με οριστική καταδίκη της ΧΑ ως εγκληματικής οργάνωσης, τα ηγετικά στελέχη και τα μέλη της καταδικάστηκαν με σχεδόν το μέγιστο των ποινών που προβλέπει ο Ποινικός Κώδικας βάσει του κατηγορητήριου και ο Ρουπακιάς ισόβια. Σε λίγες ώρες από τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο θα οδηγηθούν στη φυλακή.
Δεν έχουμε καμία αυταπάτη ότι το «δημοκρατικό τόξο», η ΝΔ και η σοσιαλδημοκρατία (με όλες τις παραλλαγές τους), ότι πολέμησαν ή θα πολεμήσουν το φασισμό. Οι ίδιοι δημιούργησαν τις συνθήκες: ψήφισαν μνημόνια, προέταξαν το θεσμικό ρατσισμό, οι ίδιοι άφησαν έδωσαν εντολές στην Αστυνομία να δουλεύει χέρι – χέρι με τους φασίστες. Είναι καθαρά προσχηματικές οι «αντιφασιστικές» ευαισθησίες τους.
Η ΝΔ του Μπαλτάκου και του Σαμαρά, του Βορίδη και του Γεωργιάδη, του υιού Πλεύρη που πριν λίγα χρόνια έλεγε “να πυροβολούμε τους λαθρο” και… τα έβαλε με τον πατέρα του όταν προσήλθε ως συνήγορος του Λαγού. Μην ξεχνάμε το γεγονός όταν η Πολιτική αγωγή κλήτευσε ως μάρτυρες βουλευτές και στελέχη από όλα τα κόμματα, για να επαναβεβαιώσουν όλα όσα είχαν ειπωθεί για τον ναζιστικό χαρακτήρα της ΧΑ, το μοναδικό κόμμα που δεν προσήλθε στη διάρκεια της δίκης ήταν η ΝΔ. Κλητευθείς ήταν ο Βασίλης Κικίλιας που δεν εμφανίστηκε ποτέ. Το κύριο όμως είναι ότι χέρι – χέρι με το ΠΑΣΟΚ, δημιούργησαν τις συνθήκες ανόδου της ΧΑ, με τα μνημόνια πο ψήφισαν παρέα και το θεσμικό ρατσισμό.
Για το ΣΥΡΙΖΑ πολλά μπορούν να ειπωθούν. Από τα διάφορα σκαμπανεβάσματα απέναντι στην άνοδο του φασισμού, το Όχι που έγινε Ναι, το μνημόνιο, τις φωτογραφίες στα Καστελόριζα με Κασιδιάρη, τις κυβερνητικές ευθύνες για το ξεχείλωμα χρονικά της δίκης, μέχρι την τροποποίηση του ποινικού κώδικα. Βεβαίως και είναι άλλο τα στελέχη και άλλο ο κόσμος που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ και είτε έχει (ακόμα) αυταπάτες, είτε από αντιδεξιά κίνητρα, στον οποίο φυσικά και απευθυνόμαστε.
Η επαναστατική Αριστερά, καλώς ή κακώς, μπορεί να μην από μόνη της η ικανή μάζα για να υψώσει το τείχος ενάντια στο φασισμό, αλλά το ζητούμενο είναι να μπορεί να κινητοποιεί πολλαπλάσιο κόσμο, εργατικά συνδικάτα και συλλογικότητες όπως πολύ πετυχημένα έγινε στις 7 Οκτώβρη στο Εφετείο.
Ο αγώνας δεν τελείωσε. Είναι αγώνας κατά των ιδεών του που σκόρπισαν στην ελληνική κοινωνία οι φασίστες (κι όχι μόνο) όλα αυτά τα χρόνια και κατά των συνθηκών που γέννησαν και τους εξέθρεψαν. Καθήκον μας είναι η αγωνιστική εγρήγορση σε κάθε δημοτικό συμβούλιο, περιφέρεια, σε κάθε εργασιακό και κοινωνικό χώρο, σε κάθε γειτονιά. Ποτέ ξανά σπιθαμή ζωτικού χώρου στους φασίστες.
Και με την αυτοπεποίθηση της αντιφασιστικής νίκης να κλιμακώσουμε τον αγώνα για να μην επιτρέψουμε να ξαναδημιουργηθούν οι συνθήκες που εξέθρεψαν το φασισμό. Ένας αγώνας που είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τη διεκδίκηση καλύτερης ζωής για όλους.
Θα αγωνιστούμε να μην στεριώσουν οι νέες Μόριες, να μη γίνει η παραμικρή μείωση μισθού και καμία απόλυση εργαζομένων, για άμεσες προσλήψεις προσωπικού στη Υγεία, στην Παιδεία & τις Κοινωνικές Υπηρεσίες, λεφτά για το ΕΣΥ και για μαζικά δωρεάν τεστ και όχι στους εξοπλισμούς, σχολεία με 15 μαθητές το ανώτερο ανά τμήμα. Θα αγωνιστούμε για να καταδικαστούν οι δολοφόνοι της Zackie στη δίκη που αρχίζει σε λίγες μέρες, για να ανατρέψουμε την αστυνομοκρατία και τους αντιδραστικούς νόμους απαγόρευσης των διαδηλώσεων και κατάργησης των συνδικάτων.
Όλες αυτές τις μικρές και μεγάλες μάχες, πλέον θα τις δώσουμε από καλύτερη θέση. Ας το κάνουμε λοιπόν όσο αποτελεσματικότερα μπορούμε!
Σημειώσεις-παραπομπές:
1. https://www.kar.org.gr/2012/11/23/i-epomides-ke-ta-ekriktika-tou-nikou
2. https://youtu.be/thvCu6UxnDI
