της Νάνσυ Κατσαΐτη
Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008, χριστουγεννιάτικο πάρτυ οικονομικής ενίσχυσης του Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
Και χτυπάει το τηλέφωνο. Μπάτσος σκότωσε στα Εξάρχεια πιτσιρικά. Και συνεχίζουν να χτυπάνε τα τηλέφωνα, εν μέσω μουσικής πάρτυ. Μαζεύεται κόσμος από παντού στα Εξάρχεια, υπάρχει η πληροφορία για καταλήψεις πανεπιστημίων, δεν μπορούμε να μείνουμε στο Πάντειο οι …χριστουγεννιάτικοι.
Δεν έχω ξαναδεί να μαζεύεται εκδήλωση σε 15′ Σαν καρτούν τρέχαμε.
Ταυτόχρονα να χτυπάει το τηλέφωνο από την κολλητή μου, η οποία έχει φρικάρει γιατί οι κόρες της είναι ήδη μέσα στο Πολυτεχνείο και προσπαθεί να μαζέψει πληροφορίες για το τί γίνεται. Κι εγώ – ο πιο αγχωτικός και φοβιτσιάρης άνθρωπος- να την καθησυχάζω
Κυριακή πρωί, έχει οριστεί διαδήλωση προς την ΓΑΔΑ. Ο μαλάκας βάρδια στο Κυριακάτικο, για να γίνουν τα μαθήματα. Ποιός είχε το μυαλό του στα μαθήματα; Έρχεται, νομίζω ο Γιώργος να με αντικαταστήσει, φεύγω για την Αλεξάνδρας κουτρουβαληδόν.
Κάπου στο βάθος του ορίζοντα θα γινόταν μιά πορεία… Πού να πάει μιά μόνη της; Πρωτοφανείς εικόνες. Άδεια, έρημη η λεωφόρος και αποκαΐδια παντού.
Δευτέρα απόγευμα, προπύλαια. Χιλιάδες και χιλιάδες άνθρωποι, μέσα σε μιά τρομακτική κατάσταση με ελικόπτερα πάνω απ’ τα κεφάλια μας, ματ παντού, μόνο η μυρωδιά του μπαρουτιού έλειπε.
Και ξεκινάει η πορεία. Και κατηφορίζουμε την Πανεπιστημίου σφιχταγκαλιασμένοι, και να σπάνε και να καίγονται δεξιά κι αριστερά μας τα πάντα.
Στην Σταδίου, στο ύψος της Κλαυθμώνος, για πρώτη φορά στα χρονικά, που λένε, (τα δικά μας εύκολα τουλάχιστον) τα ΜΑΤ επιτίθενται σε οργανωμένα μπλοκ διαδηλωτών.
Το πανό πήγαινε στα τυφλά κατά zara μεριά (γιατί ποιός έβλεπε… κι εγώ έτρεχα να φυγαδεύσω με ασφάλεια, μία τρελή, που είχε έρθει με το κουτάβι της στην διαδήλωση… παρέα με τον Τάκη, που είχε έρθει στην πορεία αμέσως μετά την δουλειά με την κουστουμιά και το σκαρπίνι.
Και δως του τρέξιμο μετά να ξαναβρούμε το μπλοκ μας. Που με άλλη σειρά αφήσαμε την πορεία, με άλλη διάταξη τους βρήκαμε. Πώς συνέβη αυτό, δεν θα μάθουμε ποτέ.
Και μετά τηλέφωνα σε αγαπημένους. -Είσαι καλά; Αυτό μόνο. Και την επόμενη μέρα πάλι πορείες. Ασυγκράτητοι άνθρωποι. Οργισμένοι.
Και δεν θυμάμαι ποιά μέρα ήταν, αλλά θυμάμαι που θέλαμε να γυρίσουμε με τον Θανάση στα σπίτια μας, οι γειτόνοι, και κρατούσαμε κάτι σημαίες διπλωμένες, και διασχίσαμε την Πατησίων, περνώντας από το Πολυτεχνείο. Στην έρημη Πατησίων, δεξιά είχε παιδιά, μέσα στο Πολυτεχνείο και αριστερά είχε πάλι παιδιά στην 3ης Σεπτεμβρίου, που χτυπούσαν τύμπανα, δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτόν τον ήχο. Και στην μέση είχε ΜΑΤ και δυό καραμήτρους, που ήθελαν να μαζέψουν κι άλλες εικόνες από αυτό που συνέβαινε.
Και θυμάμαι τα παιδιά από το Περιστέρι. Τηλέφωνο. -Θέλουμε να γράψουμε ανακοίνωση. Θέλουμε και ντουντούκα γιατί θα κάνουμε πορεία.
Και ξυπνήσαμε όλοι νωρίτερα για να βρεθούμε στην παιδική χαρά δίπλα στο σχολείο, να γράψουν την ανακοίνωση. Και την φωτοτυπήσαμε. Και την μοίραζαν σε όλη την πορεία στο κέντρο του Περιστερίου, ακόμα και μέσα στα λεωφορεία, που έβγαζε ο κόσμος τα χέρια του από τα παράθυρα.
Και και και… Κάπως έτσι θυμάται ο απειροελάχιστος κόκκος άμμου της αφεντιάς μου, όσα συνέβησαν. Αυτές τις εικόνες δηλαδή θέλησε να αποθηκεύσει το μυαλό. Καμιά φορά καλό είναι να τα βγάζεις από μέσα σου. Δεν θα άλλαζα τίποτα, τελικά. Gracias a la vida. 12 χρόνια αργότερα, όσα έφερε στην επιφάνεια η εξέγερση του Δεκέμβρη, μετά την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, επιπλέουν, λιμνάζουν και πολλαπλασιάζονται.
