ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΠΙΩΤΑΣ*
Ο Αλή από το Αφγανιστάν
Μικρέ μου Αλή,
Πέρασαν κιόλας πάνω από 25 χρόνια…
Μικρέ μου Αλή,
Σήμερα θα είσαι μεγάλος πιά…
Μικρέ μου Αλή,
Μπορεί να είσαι κιόλας πατέρας…
Μικρέ μου Αλή,
Μπορεί να μην το χρειάζεσαι πια το λευκό σου ποδήλατο…
Μικρέ μου Αλή,
Μπορεί ακόμα και να μας θυμάσαι…
Μικρέ μου Αλή,
Εμείς ποτέ δεν σε ξεχάσαμε…
Θυμάσαι μικρέ μου Αλή από το Αφγανιστάν, θα ήσουν 15, 16 χρονών…το σπίτι μας στα Πάμφιλα, στη Μυτιλήνη…
Θυμάσαι μικρέ μου Αλή, τότε που ακόμα η λέξη πρόσφυγας, η λέξη μετανάστης, είχαν το νόημα, τη σημασία που έχουν πραγματικά, γι αυτόν που ανάγκες τον έφεραν σε ξένο τόπο, ανάγκες πολέμου και διωγμού, ανάγκες πολιτικές, ανάγκες οικονομικές και κοινωνικές…
Θυμάσαι μικρέ μου Αλή, όταν ο Κώστας, η Ελένη, η Μαρίνα, σε είχαν γνωρίσει εκεί στις παλιές φυλακές της Χώρας, εκεί που εσύ, μαζί με το δικό σου τον συμπατριώτη, τον φίλο σου τον Μουχαμεντίν, παιδιά κι οι δυο 15, 16 χρονών…δεν πρέπει να ήσασταν παραπάνω από τόσο…κι ας έδειχναν τα πρόσωπά σας διαφορετικά…
Ζητούσες δουλειά.
Ήρθες στο σπίτι, σε έφερε ο Κώστας, πάνε χρόνια, δεν θυμάμαι, αλλά δεν έχει και σημασία… δούλεψες όλη τη μέρα κι όταν ήρθε η ώρα για το σχόλασμα, κίνησες να φύγεις, προς την πόλη, έτσι απλά, με τα πόδια, αφού λεφτά για εισιτήριο δεν είχες, έτσι, όπως συνήθισες να περπατάς, από τα 10 σου… όταν έφυγες παιδάκι 10 χρονών από την αγκαλιά της μάνας σου, που την άφησες πίσω στην Καμπούλ, 10 χρονών παιδάκι, για να γλυτώσεις… αφήνοντας ένα κομμάτι από το δεξί λοβό του αυτιού σου και παίρνοντας στο μάγουλο τα θραύσματα απ’ την οβίδα που έσκασε κοντά σου.
Μικρέ μου Αλή,
Ακόμα θυμάμαι πως πήρες το δρόμο για να φύγεις στην πόλη εκεί που είχες τη φωλιά σου μαζί με το φίλο σου και κάνατε εκεί τους διερμηνείς στους άλλους τους πρόσφυγες, που έφταναν λίγοι, είναι η αλήθεια, τότε, γυναίκες κυρίως και μικρά παιδιά κι εσείς τους βοηθούσατε, μέσα στην ξεσκέπαστη αυλή της παλιάς φυλακής της Λαγκάδας…
Σε φώναξα, να σε πληρώσω για τη δουλειά που έκανες, μου απαντάς δεν θέλω τίποτα, μα… σου λέω, όχι δεν θέλω μου ανταπάντησες.
Στο παράθυρο , η κόρη μου, μικρή δέκα χρονών όπως τότε εσύ που έφευγες από το σπίτι σου, σε φώναξε με τ όνομά σου… είχε ήδη κάνει τη γνωριμία της μαζί σου…
Σου έβαλα στην τσέπη κρυφά τα χρήματα που έπρεπε…
Σου είπα να ξανάρθεις… η Μαρία ζητούσε τον Αλή όλη την υπόλοιπη μέρα.
Θυμάσαι μικρέ μου Αλή, ερχόσουν τακτικά με το λεωφορείο της γραμμής, δεν ήθελες να μας επιβαρύνεις κι έφευγες με τον ίδιο τρόπο.
Θυμάμαι μικρέ μου Αλή, όταν ήρθες με το καινούργιο σου λευκό ποδήλατο… τί χαρά είχαν αυτά τα αθώα μικρά σου μάτια… Καμάρωνες… το πήρες με τα δικά σου χρήματα… Καινούργιο…
Πέρασε καιρός. Πέρασαν μέρες. Ήρθε ο καιρός… Φεύγω μας είπες, εκεί στο τραπέζι της κουζίνας, που έγραφες στο μικρό κίτρινο σημειωματάριό σου, λέξεις στ’ Αγγλικά και στα Ελληνικά, μ αυτά τα ολοστρόγγυλα μικρά γραμματάκια, που θαρρείς κι ένας πολύ καλός εκτυπωτής έφτιαχνε… Φεύγω μας είπες… αύριο. Θα πάω Ιταλία κι από κει Σουηδία.
Θυμάσαι μικρέ μου Αλή, είχες έρθει με το λευκό σου ποδήλατο, το καινούργιο ποδήλατο, που τόσο χαρούμενο σε έκανε…
Θυμάμαι μικρέ μου Αλή, πως κίνησες να φύγεις πάλι με τα πόδια… Σε φώναξα.
Αλή… ποδήλατο…Πού πάς:
Θυμάσαι μικρέ μου Αλή… Όχι μου λες ποδήλατο…. Εγώ δώρο…Μαρία.
Θυμάμαι μικρέ μου Αλή…Σου έδωσα χρήματα… Δεν τα πήρες… Μας αγκάλιασες, φίλησες τη μικρή Μαρία, δέκα χρονών αυτή, στην αγκαλιά της μάνας της, της Ελληνίδας, όσο ήσουν εσύ όταν έφυγες από τη αγκαλιά της μάνας σου της Αφγανής… που είχες κιόλας έξη χρόνια να τη δεις…
Μικρέ μου Αλή, μπορεί να μην πήγες Σχολείο, όμως ήσουν εσύ για όλους μας ένα μεγάλο μάθημα…
Αλή, πατέρα πιά, τώρα θα είσαι τόσο μεγάλος όσο ήμουν εγώ, τότε, το 1995 στη Μυτιλήνη, εκεί που άφησες το λευκό σου ποδήλατο, το καινούργιο λευκό σου ποδήλατο…
Αλή, όταν αποφασίσεις να ξανάρθεις, το λευκό σου ποδήλατο θα βρίσκεται εκεί και θα σε περιμένει…
Εγώ μπορεί και να μην είμαι…
Μυτιλήνη Φεβρουάριος 2021
*Ο Μιχάλης Καπιωτής είναι πρώην Διευθυντής Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Λέσβου
Πηγή: stonisi.gr
