Ο Ziad al-Qattan είναι συγγραφέας με έδρα το Λονδίνο και μέλος της πολιτικής ομάδας Al-Shabaka: The Palestine Policy Network.
Η βία στην Ιερουσαλήμ αποτελεί μέρος ενός σχεδίου καταστολής της ζωής των Παλαιστινίων στην πόλη. Ωστόσο, υπάρχει μια ενθαρρυντική άρνηση να δειλιάσει κανείς.
Ως Παλαιστίνιος που παρακολουθώ τις σκηνές που εκτυλίσσονται στην πατρίδα μου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έχω καταληφθεί από μια σειρά αντικρουόμενων συναισθημάτων. Ένιωσα πόνο και απελπισία για αυτούς τους βίαιους περιορισμούς των βασικών δικαιωμάτων και ελευθεριών των Παλαιστινίων, αλλά παρατήρησα επίσης ένα πνεύμα φροντίδας και αλληλεγγύης μεταξύ των Παλαιστινίων που με ενέπνευσε.
Πώς φτάσαμε ως εδώ; Την τελευταία εβδομάδα, χιλιάδες Παλαιστίνιοι συγκεντρώθηκαν για να προσευχηθούν στο συγκρότημα αλ Άκσα – έναν από τους ιερούς τόπους του Ισλάμ – στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, η οποία τελεί υπό ισραηλινή κατοχή από το 1967. Αλλά στέκονται επίσης στο πλευρό των κατοίκων του Sheikh Jarrah, της γειτονιάς από την οποία πολλές παλαιστινιακές οικογένειες βρίσκονται αντιμέτωπες με την έξωση, σε μια κίνηση του Ισραήλ που τα Ηνωμένα Έθνη έχουν χαρακτηρίσει ως πιθανό έγκλημα πολέμου, δεδομένου ότι περιλαμβάνει τη μεταφορά «του άμαχου πληθυσμού μιας κατοχικής [δύναμης] στο έδαφος που κατέχει».
Τους πιστούς στην αλ-Άκσα δεν περιμένουν μεγάλες νύχτες απαγγελίας του Κορανίου ή ειρηνικής περισυλλογής, όπως είναι η παράδοση κατά τη διάρκεια του Ραμαζανιού, αλλά μάλλον μια εκστρατεία κρατικά εγκεκριμένης τρομοκρατίας. Οι ισραηλινές δυνάμεις έχουν εξαπολύσει σειρά βίαιων επιθέσεων εναντίον άοπλων διαδηλωτών. Δύο φορές τις τελευταίες τέσσερις ημέρες εισέβαλαν στο ίδιο το τζαμί, επιτιθέμενοι σε πιστούς που βρίσκονταν μέσα στο κτίριο, εκτοξεύοντας χειροβομβίδες κρότου λάμψης, δακρυγόνα και σφαίρες από καουτσούκ, σε αυτό που τα μέσα ενημέρωσης πολύ συχνά περιγράφουν λανθασμένα ως μια σειρά από «συγκρούσεις» ή «αψιμαχίες».
Η έφοδος στο αλ Άκσα πραγματοποιήθηκε πριν από την ετήσια πορεία για την Ημέρα της Ιερουσαλήμ, κατά την οποία χιλιάδες ακροδεξιοί Ισραηλινοί διαδηλώνουν στην Παλαιά Πόλη για να γιορτάσουν την κατάληψη της Ανατολικής Ιερουσαλήμ από το κράτος τους. Παρά την αντιμετώπιση της συντριπτικής ισραηλινής δύναμης, οι πολιορκημένοι Παλαιστίνιοι παρέμειναν σταθεροί στην άρνησή τους να φύγουν. Στο παρελθόν, ο όχλος των εποίκων ολοκλήρωσε την πορεία του προσευχόμενος στο συγκρότημα αλ Άκσα: μια προκλητική διαβεβαίωση της ισραηλινής κυριαρχίας επί του χώρου. Αλλά φέτος, ως αποτέλεσμα των διαμαρτυριών, η διαδρομή άλλαξε από τις αρχές, με αποτέλεσμα οι διοργανωτές να ακυρώσουν το όλο εγχείρημα. Πρόκειται για μια μικρή, ίσως μόνο προσωρινή, νίκη για τους Παλαιστίνιους, αλλά παρ’ όλα αυτά είναι μια εξαιρετικά σημαντική νίκη που στέλνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα στο Ισραήλ και στον κόσμο: δεν θα φύγουμε.
Οι εκδηλώσεις αυτές αποτελούν μέρος ενός αυξανόμενου κύματος νυχτερινών διαδηλώσεων που έχει εξαπλωθεί σε όλες τις παλαιστινιακές κοινότητες, τόσο στην πατρίδα μας όσο και στην εξορία, με αφορμή την κλιμάκωση των ισραηλινών εκδιώξεων των Παλαιστινίων από την Ιερουσαλήμ.
Από το 1967, το Ισραήλ έχει κατηγορηθεί για την ενεργή κατασκευή μιας εβραϊκής δημογραφικής πλειοψηφίας στην πόλη μέσω μιας σειράς παράνομων πολιτικών: ένα κρατικό πρόγραμμα εποικισμών, κατεδαφίσεις σπιτιών, ανάκληση των παλαιστινιακών δικαιωμάτων διαμονής και αναγκαστικές εξώσεις μέσω αμφίβολης «νομικής διαδικασίας». Όλα αυτά αποτελούν συνέχεια της εθνοκάθαρσης που έλαβε χώρα στη Δυτική Ιερουσαλήμ και γενικότερα στην Παλαιστίνη κατά τη διάρκεια της παλαιστινιακής Νάκμπα του 1948, όταν περισσότεροι από 700.000 Παλαιστίνιοι, συμπεριλαμβανομένης της δικής μου οικογένειας, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους.
Οι προσπάθειες εκδίωξης παλαιστινιακών οικογενειών από τη γειτονιά Sheikh Jarrah, η ανέγερση μεταλλικών φραγμών που εμποδίζουν τις συγκεντρώσεις των Παλαιστινίων στην Παλιά Πόλη και οι αναφερόμενες επιθέσεις σε Παλαιστίνιους Χριστιανούς που εισέρχονται στην εκκλησία του Παναγίου Τάφου για να γιορτάσουν το Πάσχα πρέπει να κατανοηθούν ως μέρος αυτού του ευρύτερου σχεδίου για τον στραγγαλισμό της ζωής των Παλαιστινίων στην Ιερουσαλήμ. Η εξέγερση που βλέπουμε τώρα στην Ιερουσαλήμ αντιπροσωπεύει μια πλήρη και απόλυτη διάψευση αυτής της πολιτικής της αργής ασφυξίας.
Όταν η ισραηλινή αστυνομία προσπάθησε να αποκλείσει τον κύριο αυτοκινητόδρομο προς την Ιερουσαλήμ το περασμένο Σάββατο, σε μια προσπάθεια να εμποδίσει τους Παλαιστίνιους από την πόλη Abu Ghosh να φτάσουν στην πόλη για να προσευχηθούν την ιερότερη νύχτα του Ραμαζανιού, οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ φέρεται να κατέβηκαν να τους παραλάβουν και να τους βοήθησαν να φτάσουν στην πόλη.
Αυτό μπορεί να μην είναι η αρχή μιας διαρκούς πολιτικής εξέγερσης. Η στρατιωτική επίθεση στη Γάζα τη Δευτέρα, η οποία σκότωσε 24 ανθρώπους, μεταξύ των οποίων εννέα παιδιά, φέρνει αυτό στο προσκήνιο. Η πραγματικότητα της παγιωμένης κατοχής σημαίνει ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο για τους Παλαιστίνιους να διατηρήσουν μια μαζική κινητοποίηση, όπως έκαναν στο παρελθόν. Και η απόφαση τον περασμένο μήνα του Μαχμούντ Αμπάς, ηγέτη της Παλαιστινιακής Αρχής, να αναβάλει τις πρώτες παλαιστινιακές βουλευτικές εκλογές μετά από 15 χρόνια, δείχνει πόσο αβέβαιο είναι το πολιτικό μέλλον. Πράγματι, οι διαμαρτυρίες αποτελούν εν μέρει και μια εκτόνωση της απογοήτευσης και της δυσαρέσκειας για μια ηγεσία που έχει οδηγήσει το εθνικό κίνημα στο έδαφος.
Παρά τις σκοτεινές αυτές συνθήκες, οι Παλαιστίνιοι αγωνίστηκαν σκληρά για μια σειρά από μικρές νίκες: την απομάκρυνση των εμποδίων στην Πύλη της Δαμασκού- την αναβολή της έξωσης στο Σέιχ Τζάρα μέχρι νεωτέρας- την αλλαγή της διαδρομής των πορειών για την Ημέρα της Ιερουσαλήμ. Για τους απανταχού Παλαιστίνιους, στιγμές όπως αυτές, και η αναμετάδοσή τους στο διαδίκτυο, έχουν γίνει συμβολικές για το τι είναι ο αγώνας μας: το δικαίωμα να επιστρέψουμε και να ζήσουμε ελεύθεροι στην πατρίδα μας.
Πηγή: facebook.com/Νέα από την Παλαιστίνη
12
